Πάει ο παλιός ο χρόνος!!!

Ακριβώς τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο άφηνα την Ουγκάντα. Θυμάμαι ακόμα τη στεναχώρια εκείνης της τελευταίας μέρας. Η Ανέτ δίπλα μου να κλαίει σιωπηλά και να τακτοποιεί πράγματα σε κούτες. Εγώ να της δίνω κουράγιο και ο Φράνσις να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες μεταφέροντας κουτιά και προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα με  αστεία. Ο Σαντυ στην αυλή μας κοιτούσε μουδιασμένα και έκανε μηχανικές κινήσεις.

Την ημέρα εκείνη μάζεψα όλα μου τα ρούχα, κράτησα λίγα για να ταξιδέψουμε και τα μοίρασα στους φίλους μου. Κουβέρτες, ρούχα, σεντόνια, παιχνίδια, αντικείμενα, τα πάντα. Τίποτα δεν κράτησα και τίποτα δεν μου έλειψε. Τα έδωσα όλα ανάμεσα σε δάκρυα, αγκαλιές και υποσχέσεις πως θα επιστρέψω.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κρατήσω αυτή την υπόσχεση...

Όλα αυτά ένα χρόνο πριν...

Από την νωχελική ζωή της Ουγκάντα βρέθηκα στον λαβύρινθο της Μπανγκόκ...Στο μεταξύ συνέβησαν μερικά καταπληκτικά πράγματα και άλλα λιγότερο καταληκτικά...

Γνώρισα μια καινούρια χώρα που με συγκλόνισε: τη Βόρεια Κορέα. Από τους ελάχιστους τυχερούς που έζησαν στον τελευταίο "σοσιαλιστικό παράδεισο".

Και μετά ήρθε η κρίση...

Προτού διαβάσετε αυτή την ανάρτηση προσθέτω ένα disclaimer: Δεν έχω κάποιες ειδικές γνώσεις  οικονομικών και ότι γράφω είναι αποτέλεσμα προσωπικών σκέψεων τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Κάθε σχόλιο και κριτική είναι όχι απλά καλοδεχούμενα αλλά επιβάλλονται...

 

Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στο εξωτερικό. Είχα την τύχη να ζήσω σε πολύ διαφορετικά μέρη τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και πολιτικού συστήματος, κάτι το οποίο μου επιτρέπει να έχω και μια κάπως πιο σφαιρική εικόνα των πραγμάτων.

Η αλήθεια είναι πως -με ελάχιστες εξαιρέσεις- υπάρχει ένα κοινό μοτίβο ανάπτυξης σε όλες σχεδόν τις χώρες (ξεκινάει από τις ισχυρές οικονομίες και επιβάλλεται στις πιο αδύναμες)  και το οποίο φυσικά σχετίζεται με το καπιταλιστικό σύστημα όπως έχει εξελιχθεί. Κοιτώντας λίγο προσεκτικότερα αυτό το μοτίβο μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί και πως στην Ελλάδα (λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τις ελληνικές ιδιαιτερότητες) φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

 

Διαβάζω πολύ συχνά πως ο κύριος λόγος που η Ελλάδα χρεοκόπησε (άσχετα με το πως το βαφτίζει ο καθένας, αυτό που ζούμε είναι χρεωκοπία) ήταν ο σπάταλος και τεμπέλης  λαός που ζούσε πάνω από τις δυνάμεις του με δανεικά χρήματα, βουτηγμένος μέσα στο πλαστό life style και έστελνε την κόρη στο Λονδίνο για άχρηστες σπουδές. Όντως έτσι συνέβαινε, όμως το επιχείρημα αυτό, όσο σωστό και αν είναι φαινομενικά δεν αρκεί για να εξηγήσει το μέγεθος της κατάστασης. Θα μου πείτε ότι εάν σε αυτό, προσθέσουμε και ένα ακόμα πιο σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος που επίσης ζούσε με δανεικά χρήματα, έχουμε την απόλυτη συνταγή της αυτοκαταστροφής. Δεν θα διαφωνήσω ούτε σε αυτό. 

Οι Έλληνες νεομετανάστες 2-συνέχεια...

Πριν δεκαπέντε μήνες είχα γράψει μια ανάρτηση με τίτλο Οι Έλληνες νεομετανάστες όπου αναφερόμουν στην τάση που -τότε- ξεκινούσε για μετανάστευση στο εξωτερικό.

Η ανάρτηση αυτή παραμένει από τις πιο δημοφιλείς του ιστολογίου και περισσότερα από 10,000 άτομα την έχουν διαβάσει μέχρι σήμερα. Αναπάραχθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και έλαβα εκατοντάδες σχόλια. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ένιωσαν να "θίγονται" από το κείμενο και δεν έλειψαν και τα κακόβουλα σχόλια.

Δυστυχώς, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Στην Ελλάδα για ένα μήνα...

Σε λίγες μέρες θα βρεθώ για ένα μήνα στην Ελλάδα. Είναι οι "διακοπές" που περιμένω με λαχτάρα και ανυπομονώ. Τελευταία φορά που είχα έρθει ήταν πέρσι τον Απρίλιο όπου και παρέτεινα την διαμονή μου για  να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Κυριακή ψήφισα και Δευτέρα μεσημέρι έπαιρνα την πτήση για Μπανγκόκ. 

Τελικά εκλογές ξαναέγιναν αλλά πλέον εγώ βρισκόμουν στην Βόρεια Κορέα...

Οκτώ μήνες μετά λοιπόν θα επιστρέψω. Ήδη κάνω το πρόγραμμα μου για να προλάβω σε ένα μήνα να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορώ. Και όμως για πρώτη φορά η χαρά μου δεν είναι ξέγνοιαστη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι χαρά.  

Για πρώτη φορά, φοβάμαι. Ίσως ακούγεται παράξενο, ίσως ακόμα και λαϊκίστικο, δεν ξέρω μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Όμως φοβάμαι ότι θα επιστρέψω σε μια Αθήνα που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με όσα ήξερα μέχρι τώρα.

Φοβάμαι για αυτά που θα δω αλλά κυρίως για αυτά που θα νιώσω. Οι αριθμοί με τρομάζουν, τα νέα και οι εικόνες ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχει. Αλλά ξέρω πως θα είναι εκεί σε κάθε μου βήμα.

Gay people living in fear in Greece

I published this article in Huffington Post . The idea was to highlight an undereported issue such as the rising homophobia in the country. As soon as it was published, it was largely reproduced by Greek and international media.

I am not a journalist, I  consider myself  a writer and researcher. I like to dig into things, look under the surface, report on issues that mainstream media neglect. If someone reads my reports, will soon find out that I have reported extensively on poverty, HIV, domestic violence, malnutrition. My stories were taking place in Asia or in Africa... I would have never imagined that one day, I would be reporting on my own country. That stories about poverty, fear, despair, human right abuses, rising homophobia and racism would concern Greece. And yet, this is what is happening today...
With this article, I hope we finally begin a debate in a society that each day surrenders itself to fascism... 

Gay people living in fear in Greece

What was supposed to be a fun evening for Stamatis Peramatzis, turned out to be a nightmare. As the 39-year-old was walking out of a parking lot together with his partner in an Athens mall, a man out of nowhere appeared and screamed: "Faggots, we will kick you out of Greece and you will never come back".

"I tried to ignore him, hoping he would just go away," Peramatzis recalls. "But he didn't. He came back together with another guy, dressed in black, yelling they were going to teach us a lesson."

But the two men were lucky. A security guard came to their rescue and the worst did not happen.

Σκόρπια λόγια

Γράφω απόψε αυτό το κείμενο και μάλλον δεν βγαίνει νόημα. Είναι ξημερώματα, το κλιματιστικό για κάποιο λόγο δεν λειτουργεί και έχω ανοίξει το παράθυρο αναζητώντας λίγη δροσιά. Η ζέστη αποπνικτική, η υγρασία βαραίνει τον αέρα και ένα χλωμό φεγγάρι κρύβεται πίσω από τους ουρανοξύστες της Μπανγκόκ. Αυτός είναι ο ένας κόσμος. Στα ψηλά οι προνομιούχοι, στα θεμέλια οι αναλώσιμοι. Μένω σε ένα διώροφο κτήριο, να θεωρήσω λοιπόν πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Δεν θέλω κιόλας να πάω στα ψηλά. Θέλω να μπορώ πάντα να πατάω στα θεμέλια.

 

Έφυγα κάποτε από την Ελλάδα χωρίς να ξέρω τι ζητάω. Δεν έψαχνα μια καλύτερη δουλειά, ούτε  μια καλύτερη ζωή. Οποτε βρήκα αυτές τις "καλές δουλειές" τις αρνήθηκα και ξαναβγήκα στο ψάξιμο. Κανένας τόπος, κανένας άνθρωπος δεν με κράτησε πολύ. Μια βαλίτσα που την κουβαλούσα παντού. Απλά την έπαιρνα και έφευγα και  άφηνα πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που δεν ήθελα να κουβαλάω.  

Ποιός θα λογοδοτήσει

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους Έλληνες πολίτες. Δεν είναι αθώοι ούτε θύματα παγκόσμιας συνωμοσίας. Οι ευθύνες μας ως λαός είναι τεράστιες και τα λάθη μας θα βαραίνουν τα παιδιά μας για πολλά χρόνια ακόμα. Αφήσαμε την μετριότητα και την λαμογιά να αποτελέσει την κινητήρια δύναμη της πολιτικής ζωής του τόπου και χτίσαμε μια κοινωνία ρατσιστών, αμόρφωτων μικροαστών και θρησκολάγνων.

Αυτή είναι η μια παράμετρος της κρίσης. Οχι όμως και η μοναδική.

 

Ας ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Δεν θεωρώ πως στην Ελλάδα έχουμε χούντα όπως τόσο απλουστευτικά λένε διάφοροι, είτε επειδή θέλουν να λαϊκίσουν και να χαϊδέψουν αυτιά μπας κ πουλήσουν κανα cd, είτε επειδή δεν ξέρουν τι σημαίνει να έχει χούντα ένας λαός. Όμως αυτό που έχουμε δεν είναι ούτε δημοκρατία.

 

Έχω βαρεθεί να διαβάζω ψέμματα, μισές αλήθειες και διαστρεβλωμένα γεγονότα. Διότι φτάσαμε, την ενημέρωση στην Ελλάδα να ορίζει ο Παύλος, ο Τάσσος, ο Αλέξης, η Όλγα και όχι  δημοσιογράφοι επι της ουσίας. Σιχάθηκα τη χώρα που  οι καρχαρίες με τα ετήσια εισοδήματα των 700, 600 και 400 χιλιάδων ευρώ το χρόνο ( το unfollow είχε κάνει ένα πολύ καλό σχετικό θέμα) χρυσώνουν τα χάπι του μνημονίου και γίνονται  mega protagonιστες  και athens voice.

Για ένα τσιγάρο

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα με κάποια συναισθηματική φόρτιση διότι είναι από τα θέματα που με εκνευρίζουν απίστευτα. Σιχαίνομαι την αλαζονεία γενικά, αλλά την αλαζονεία των πολιτικών την θεωρώ μέχρι και ποινικό αδίκημα. Είναι ένας από τους λόγους που η κατρακύλα δεν έχει πάτο.

Διάβασα χτες βράδυ την παρακάτω είδηση. Σύμφωνα με το κείμενο ο βουλευτής της Ν.Δ. Α. Ψυχάρης έκανε παρατήρηση στην κ. Όλγα Γεροβασίλη του ΣΥΡΙΖΑ ότι απαγορεύεται το κάπνισμα και εκείνη  απάντησε «θα εφαρμόζω όποιο νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω». Στο πλευρό της τάχτηκαν οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων Χρυσούλα Γιαταγάνα  και Μαρίνα Χρυσοβελόνη που επίσης είχαν ανάψει τσιγάρο. Η είδηση κυκλοφόρησε ευρέως σε πολλά μέσα. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει διαψευσθεί.

Αγαπητέ μου συμπολίτη, είσαι ηλίθιος

Θυμάμαι τις ΄"καλές εποχές". Τότε που χρήματα υπήρχαν, οι  ξανθιές παρουσιάστριες με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ έπιναν καφέ στα κανάλια, οι απόλυτες σταρ  των φτηνών σουξέ κυριαρχούσαν και τα σκυλάδικα είχαν αναβαθμιστεί σε "clubs".

Παντού, ακριβά αυτοκίνητα, αγορασμένα με δόσεις,  ταβέρνες που είχαν γίνει  "γκουρμέ" εστιατόρια και ένας λαός που ζούσε τον μύθο του. Είχα πάντα την εντύπωση πως γύρω μου κυκλοφορούσε ένας απροσδιόριστος πλούτος, που όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω από που προερχόταν. Ποιος είχε δουλέψει για αυτά τα χρήματα, και κυρίως τι είδους δουλειά έκανε. Το χειρότερο όμως ήταν πως κανένας δεν αναρωτιόταν. Δεν γνωρίζω αν έφταιγε η κοινωνία, τα κανάλια, το πολιτικό κατεστημένο ή ακόμα και όλα μαζί, όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κανείς δεν προβληματιζόταν. Μας έφτανε αυτό που βλέπαμε και τα ψίχουλα που μας πετούσαν οι πολιτικοί που ψηφίζαμε. Ίσως και να μας άρεσε κιόλας, δεν ξέρω....

Σήμερα μου φαίνεται γελοίο. Όχι τόσο το σύστημα αυτό-το οποίο είναι γελοίο εξ ορισμού- αλλά όσοι σήμερα το αποδομούν. Πρόσφατα εντυπωσιάστηκα-όταν με αρκετή καθυστέρηση ομολογώ-διάβασα μαζεμένα τα editorials του κ. Γεωργελέ στο athens voice. Αρχικά νόμιζα πως βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν αλλά μετά θυμήθηκα τους ύμνους που ο ίδιος κάποτε έγραφε στο ΚΛΙΚ για  το χρηματιστήριο βαπτίζοντας  "επενδυτές" τους καιροσκόπους, οπότε βεβαιώθηκα πως είμαι ακόμα στην ελληνική πραγματικότητα.

Λάος τέσσερα χρόνια μετά..

Σήμερα και μάλλον για πρώτη φορά, θα υπάρξει ανάρτηση άξια του τίτλου "Ταξιδεύοντας". Ενα ταξιδιωτικό κείμενο με φωτογραφίες και σκόρπιες σκέψεις, έτσι για να αλλάξουμε λίγο το βαρύ κλίμα. Και για να είμαι ειλικρινής, επειδή κουράστηκα να γράφω τα ίδια που ανακυκλώνουν όλοι: η Χρυσή Αυγή, η οικονομική κρίση, η φτώχεια..Δεν πειράζει, και μετά απο αυτό το κείμενο και η κρίση και η Χρυσή Αυγή εδώ θα είναι..

Στο Λάος λοιπόν είχα πάει πρώτη φορά στις αρχές του 2000 και μετά πάλι το 2008. Και τις δύο φορές η χώρα με είχε μαγέψει. Υπέροχα τοπία και καταπληκτικοί άνθρωποι. Είχα μάλιστα γράψει και σχετική ανάρτηση στο μπλογκ που θα τις βρείτε εδώ (το πρώτο μέρος) και εδώ (το δεύτερο). Τότε βέβαια το ταξίδι είχε γίνει σε τελείως διαφορετικές συνθήκες. Ταξίδευα μόνη, με  ένα σακίδιο στην πλάτη  και με πολλή μουσική για τις ατέλειωτες ώρες λεωφορείου που με  πήγαινε στα χωριουδάκια του βορρά και του νότου.

Τα μονοπάτια της μητρότητας

Προτού διαβάσετε προειδοποιώ: ακολουθεί μαμαδίστικη ανάρτηση, απο αυτές που σπάνια εως καθόλου θα βρείτε σε αυτό το ιστολόγιο. Επειδή όμως βρίσκομαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης-με πιθανή αλλαγή χώρας στον ορίζοντα, δουλειάς, σπιτιού κλπ κλπ, και εχω και διάθεση εξομολόγησης, το ιστολόγιο βαδίζει σε φιλοσοφικό-προσωπικά μονοπάτια. Μπορείς να τα πείς και αμπελοφιλοσοφίες, πάλι δίκιο θα έχεις...

Οσοι με ξέρουν -και φροντίζουν να μου το λένε σε κάθε ευκαιρία-θα θυμούνται πως τα τελευταία χρόνια το να αποκτήσω παιδί μου είχε γίνει εμμονή. Αν και δεν φημίζομαι για την λατρεία μου στα παιδιά- του στυλ να παθαίνω παράκρουση όταν βλέπω μωρό κλπ-ήθελα διακαώς να "γίνω μάνα". Ισως είχε αρχίσει να χτυπάει και το καμπανάκι των 30+, ξέρω γω.

Τότε σκεφτόμουν πως όλα είναι εύκολα, πως θα είμαι μια σουπερ ουαου έγκυος, ντυμένη με κομψά ρούχα και χαριτωμένη κοιλίτσα όπου γαλήνια και χαμογελαστή θα περιμένω το αγγελούδι μου...Το οποίο αγγελούδι φυσικά θα με ακολουθούσε παντού διότι εγώ θα δούλευα αμέσως, θα το έδενα στην πλάτη σαν τις αφρικανές μάνες και θα το ξεχνούσα εκεί...Περισσότερες λεπτομέρειες δεν με είχαν απασχολήσει....

Οι σκέψεις της βροχής

-Δεν σου αρέσει η Μπανγκόκ; μα γιατί;

Τελευταία αυτό το ακούω συχνά. Τόσο συχνά που αποφάσισα να αφήσω τις σοβαρές αναλύσεις και να αφιερώσω μια ανάρτηση στο θέμα.  Θα μου πείτε τώρα και τι μας νοιάζει εμάς. Σωστό και αυτό. Ελα όμως που κάπου πρέπει να τα πω και εγώ..Και αφού δεν έχω με ποιον, θα τα γράψω στο μπλογκ...Ίσως τελικά αν αποτυπώσω τις σκέψεις μου κάπου, βρω και την άκρη...

Το σκεφτόμουν έντονα σήμερα καθώς προσπαθούσα να διασχίσω τους πλημμυρισμένους δρόμους και να φτάσω σπίτι μου. Ο κεντρικός δρόμος είχε μετατραπεί σε χείμαρρο λάσπης και νερού και κάθε προσπάθεια να περάσεις το πεζοδρόμιο ισοδυναμούσε με μπάνιο στα καφέ νερά όπου ποντίκια και κατσαρίδες έτρεχαν πανικόβλητα να κρυφτούν. Βουτουσα με αποφασιστικότητα το πόδι στο νεοσύστατο ποτάμι και  βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Λίγα μέτρα, και παρακάτω το ίδιο σκηνικό.

Στο mp3 μου το αγγλόφωνο  radio Bangkok έπαιζε σε απαλή jazz  κάτι σαν  rain rain beautiful rain το οποίο ταίριαξε απόλυτα με την μαύρη BMW που ξαφνικά ανέπτυξε ταχύτητα και έβρεξε όλους όσους προσπαθούσαμε να διασχίσουμε το "ποτάμι". Τελικά οι "καγκουρες" δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Yπάρχει και η ασιατική εκδοχή τους.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Αφρική

Πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα και τα επιχειρήματα που ακούγονται απο όλες τις πλευρές μάλλον μπερδεύουν αντι να φωτίζουν την κατάσταση.

 Επειδή πρόκειται για θέμα αρκετά πολύπλοκο, η σωστή ενημέρωση και η ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων είναι απαραίτητη.

Επέλεξα λοιπόν να αναλύσω μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις παγκοσμίως, αυτή των κρατικών δικτύων ύδρευσης.

Για λόγους οικονομίας χώρου, θα αναλύσω το θέμα σε 3 συνέχειες. Στο πρώτο μέρος θα δώσω κάποια γενικά στοιχεία και θα εξετάσω την περίπτωση της Αφρικής.

Στο δεύτερο μέρος θα ακολουθήσει η ανάλυση των ιδιωτικοποιήσεων του νερού στην Ασία και στο τρίτο μέρος θα δούμε την περίπτωση της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Παγκοσμίως η ιδιωτική αγορά του νερού (δεν αναφέρομαι στη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού αλλά στην ύδρευση) είναι σχετικά μικρή. Το 2011 μόνο το 12% της ύδρευσης σε παγκόσμια κλίμακα ανήκε σε ιδιωτικά χέρια με βάση στατιστικά στοιχεία από το Διεθνές Βιβλίο Νερού (Annual Water Yearbook).

Η επιλογή δική μας, όπως και το τίμημα...

Έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ και η αποχή αυτή δεν είναι τυχαία. Ο λόγος που απέχω είναι γιατί τελευταία όλοι φωνάζουν. Φωνές, μίσος, ύβρεις και ξεφτιλα. Σε όλα αυτά λοιπόν νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω.

Στις τελευταίες μου αναρτήσεις για το μεταναστευτικό, έμεινα έκπληκτη με την αμάθεια και τον φανατισμό κάποιων-οχι της πλειοψηφίας αλλά δυστυχώς πολύ περισσότερων από όσο φαντάζεται κάνεις. Και εκεί συνειδητοποίησα πως η λογική, έχει εγκαταλείψει την χώρα μας εδώ και πολύ καιρό...

Για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Η ελληνική κοινωνία εκφασίζεται ραγδαία. Οι περισσότεροι κοιτανε αμέτοχοι, κάποιοι αμήχανα, άλλοι χαιρέκακα και άλλοι απλά λένε τι με νοιάζει εμένα κ προσπαθούν να φύγουν με όποιον τρόπο μπορούν...

Ε λοιπόν όχι, δεν θεωρώ την κρίση υπεύθυνη γι’αυτό. Η κρίση ήταν η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια τα ποταπά ένστικτα μιας μερίδας των Ελλήνων. Πως αυτή η μερίδα λοιπόν βρέθηκε να κυριαρχήσει σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, νομίζω είναι κάτι που αξίζει ειδική ανάλυση.

Λίγα λόγια για το μεταναστευτικό

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση στην Ελλάδα για το μεταναστευτικό. Δυστυχώς αφορμή για αυτό δεν είναι η επιθυμία δημόσιου διαλόγου για το πρόβλημα αλλά η όλο και αυξανόμενη ρατσιστική βία που σε συνδυασμό με την βαθιά οικονομική κρίση προκαλεί  ακραίες αντιδράσεις. 

Θα ξεκινήσω από δύο στοιχεία.  Όταν στον τύπο διαβάζουμε για μετανάστευση, ο όρος χρησιμοποιείται χωρίς διάκριση για όλους: οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες ασύλου. Συχνά ακούμε και τον όρο λαθρομετανάστης και παράνομος μετανάστης, όρους που προσωπικά θεωρώ υποτιμητικούς καθώς ο άνθρωπος ως οντότητα δεν είναι ποτέ λαθραίος ή παράνομος. Μπορεί να κάνει μια παράνομη πράξη (όπως το να εισέλθει λαθραία σε μια χώρα)  αλλά αυτό αφορά την πράξη όχι τον άνθρωπο.

Πρόσφυγας λοιπόν είναι κάποιος που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα του  εξαιτίας πολιτικής, εθνικής, φυλετικής και θρησκευτικής δίωξης ή επειδή ανήκει σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα η οποία διώκεται. Πρόσφυγας είναι επίσης όποιος κινδυνεύει στη χώρα του λόγω πολέμου ή γενικευμένης βίας. Για τους λόγους αυτούς δεν μπορεί να επιστρέψει στην πατρίδα του και δικαιούται άσυλο και διεθνή προστασία στη χώρα που καταφεύγει.

Οι πρόσφυγες προστατεύονται από τη Σύμβαση της Γενεύης  του 1951 και από διεθνείς ευρωπαϊκές συμφωνίες και εθνικούς νόμους. Δικαιούνται να ζητήσουν άσυλο με βάση της Αρχής της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το να χορηγήσει μια χώρα άσυλο σε πρόσφυγες δεν είναι πράξη φιλανθρωπίας ούτε δείγμα καλής θέλησης αλλά υποχρέωση με βάση διεθνείς συνθήκες και εθνικούς νόμους. Και αυτό ισχύει και για την Ελλάδα.

Μετανάστες είναι όσοι εγκαταλείπουν τη χώρα τους προσπαθώντας να βρουν εργασία και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Συχνά υποχρεώνονται να φύγουν λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών και απόλυτης φτώχειας. Η διαφορά με τους πρόσφυγες είναι πως οι μετανάστες μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και δεν κινδυνεύει η ζωή και η σωματική τους ακεραιότητα (αν και είναι μεγάλη συζήτηση κατά πόσο η απόλυτη φτώχεια δεν απειλεί και την ζωή κάποιου).  

Έχει σημασία να αναφερθεί πως συνήθως όταν εισέρχονται στην Ελλάδα, τόσο οι πρόσφυγες όσο και οι μετανάστες δεν διαθέτουν έγγραφα και δεν είναι εύκολο να εξακριβωθεί η ταυτότητα τους. Ακολουθούν συνήθως τους ίδιους επικίνδυνους δρόμους εισόδου. Είναι λοιπόν απαραίτητο να υπάρχει μια δίκαιη και γρήγορη διαδικασία ασύλου ώστε να ελεγχθούν οι άνθρωποι και να εξακριβωθεί ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος είναι οικονομικός μετανάστης.

Αυτά για κάποιες βασικές έννοιες. Πάμε τώρα στα στοιχεία.

Η πατρίδα των "αθώων"

Στο γραφείο μας έχω μια νεαρή συνάδελφο από το Νεπάλ.

Το Νεπάλ είναι μια φτωχή ορεινή χώρα της Κεντρικής Ασίας, στριμωγμένη ανάμεσα στην Ινδία και την Κίνα (Θιβέτ). Η χώρα ακόμα κλείνει τις πληγές της από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μαοϊστών και κυβερνητικών, ενώ το ένα τρίτο του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό. Παράλληλα οι μισοί κάτοικοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και εκατοντάδες μεταναστεύουν στην Ινδία με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.

Εάν έχετε ακούσει κάτι για το Νεπάλ, αυτό θα είναι σίγουρα το όρος Έβερεστ,  που αποτελεί το φυσικό σύνορο του  Νεπάλ με το Θιβέτ και το οποίο οι κάτοικοι ονομάζουν Αγία Μητέρα.

Τα τελευταία γεγονότα...

Η ανάρτηση αυτή δεν αφορά στην παράνομη μετανάστευση στην Ελλάδα. Ούτε έχει σκοπό να αναλύσει το πρόβλημα, διότι ένα τόσο πολύπλοκο θέμα είναι εκτός των δυνατοτήτων ενός blog στο διαδίκτυο (άσχετα αν έχουμε γεμίσει από ειδικούς και μη, που ξαφνικά έχουν άποψη επί του θέματος). Επίσης η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό να σχολιάσει τα πρόσφατα εγκλήματα: αυτό που συνέβη στην Πάρο, όπου ο ένοχος ομολόγησε και το DNA ταυτοποιήθηκε, και το δεύτερο έγκλημα κοντά στο Ναύπλιο, όπου κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έχει εξιχνιαστεί (παρά τις ανακοινώσεις της αστυνομίας).

Τους τελευταίους μήνες έχει καλλιεργηθεί ένα πολύ περίεργο κλίμα στην Ελλάδα. Παράλληλα με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, έχουν φουντώσει οι συζητήσεις και τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην τηλεόραση, στα διάφορα blogs. Αναλύσεις ως επί το πλείστον επιδερμικές, συχνά ξενφοβικές, άλλοτε ακραίες και προς τις δύο κατευθύνσεις. Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση εμπλέκονται twitter αθλητών και απόψεις πολιτών βγαλμένες  από το εγχειρίδιο του καλού ναζιστή. Πρόσφατα είδαμε και μια ανώνυμη επιστολή κατοίκων   του κέντρου, την οποία δεν θα μπω στην διαδικασία να αντικρούσω καθώς την πολύ καλή απάντηση στους "ενεργούς αλλά αγανακτισμένους" πολίτες θα βρείτε εδώ.

Μέχρι πότε;

Έχω παραμελήσει το μπλογκ τον τελευταίο καιρό. Λίγο η δουλειά που δεν μου αφήνει πολύ χρόνο- και όταν μάλιστα περνάς την μισή σου μέρα μπροστά σε μια οθόνη, δύσκολα κάθεσαι να γράψεις κείμενα στο σπίτι- λίγο ένα κρύωμα που με ταλαιπωρεί μια εβδομάδα σχεδόν, αμέλησα τελείως το γράψιμο.  Δεν είχα και κάτι σημαντικό να πω.

 Να σχολιάσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα; επιφυλάσσομαι για αργότερα (το περίφημο twitter το αφήνω ασχολίαστο, υπάρχουν πιο ουσιαστικά ζητήματα για να ασχοληθεί κανείς).

Να μιλήσω για τη δουλειά μου; προτιμώ να μιλήσουν τα άρθρα μου αντι για μένα...

Σήμερα λοιπόν που έκατσα σπίτι (το κρύωμα που λέγαμε) και που υποτίθεται πως δεν θα ανοιγα υπολογιστή, προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου.

 Για όσους δεν το γνωρίζετε τον τελευταίο καιρό εργάζομαι στην έρευνα και στο ανθρωπιστικό ρεπορτάζ. Διαβάζω λοιπόν όλες αυτές τις έρευνες, τις  εκθέσεις και τις στατιστικές, συζητάω με ειδικούς, κάνω επιτόπια έρευνα, όταν είναι δυνατό, και γράφω τις δικές μου αναλύσεις. Καθημερινά εκπλήσσομαι από το κόστος των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων που παίρνονται με ασφάλεια σε πολυτελή γραφεία και σε εξωτικά θέρετρα.

Η έξοδος κινδύνου

Ντάκα, Μπαγκλαντές

Η βροχή θόλωνε τα τζάμια σχηματίζοντας λεπτές διάφανες γραμμές στα παράθυρα του κίτρινου ταξί. Απέξω, δυνατά κορναρίσματα, φωνές και ένα πολύχρωμο πλήθος που διέσχιζε τους βρώμικους δρόμους της κεντρικής Ντάκα. Κόκκινα και πράσινα ricksaw στολισμένα με λουλούδια και φωτογραφίες γυναικών με λάγνο βλέμμα, βγαλμένες θαρρείς από ταινίες του ινδικού bollywood. Γυναίκες με φωτεινά φορέματα, άνδρες και δεκάδες παιδιά ανάμεσα σε μικροπωλητές και ζητιάνους.

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, η κίνηση με εκνευρίζει και η μυρωδιά από ανθρώπινο ιδρώτα, υγρασία και τηγανητό φαγητό κάθε φορά που ανοίγω το παράθυρο μου ανακατεύει το στομάχι.

Η εποχή του Φόβου

Την εβδομάδα που μας πέρασε έκανα μια έρευνα για ένα άρθρο που έπρεπε να γράψω για τις συνέπειες των συμφωνιών του ελεύθερου εμπορίου στην υγεία των φτωχών χωρών. Το θέμα αφορούσε κυρίως τα γενόσημα φάρμακα κατά του Έιτζ, χάρη στα οποία 6.5 εκ. άνθρωποι στον αναπτυσσόμενο κόσμο μπορούν να λαμβάνουν θεραπεία.  Μόλις δημοσιεύτηκε το κείμενο  μου, θεώρησα πως ένα τόσο σημαντικό θέμα δεν έχει λάβει την δημοσιότητα που του αξίζει στην Ελλάδα. Έγραψα λοιπόν ένα πιο αναλυτικό κείμενο στα ελληνικά το οποίο και δημοσιεύτηκε  αμέσως. Λίγο η ζέστη όμως, λίγο το μνημόνιο, λίγο η καλακαιρινή διάθεση, το άρθρο αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, γεγονός που με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Would you change*

Η αλήθεια είναι πως από πολύ νωρίς είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Προσπαθούσα πάντοτε να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα των άλλων, τα οποία είχα μια τάση να κάνω δικά μου και να βασανίζομαι μέχρι να βρω ένα τρόπο να τα ξεμπερδέψω.  

Από ιδιοσυγκρασία ταυτιζόμουν πάντοτε με τον πιο αδύναμο και ένιωθα το μέγεθος της αδικίας να με πνίγει. Όσο δίδασκα στο πανεπιστήμιο προσπάθησα να περάσω αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης  στους φοιτητές μου. Όχι με τόση επιτυχία ομολογώ. Η φύση του αντικειμένου που δίδασκα δεν επέτρεπε εύκολα να ξεφύγεις από το θέμα της αρχαιολογίας και να μιλάς για ανθρωπιστικές κρίσεις και δράσεις.

Άλλαξα λοιπόν προσανατολισμό στις επαγγελματικές μου αναζητήσεις, πέρασα περιόδους αμφισβήτησης και (μεγάλης) ανεργίας, ξανακάθισα στα θρανία για να σπουδάσω νέο αντικείμενο και άρχισα να γράφω ότι έζησα, ότι ζω και ότι με απασχολεί. 

Κάποιες σκέψεις...

Τον περασμένο Δεκέμβριο είχα γράψει μια ανάρτηση για τα στερεότυπα, η οποία τότε είχε διαβαστεί πολύ. Αν και το κείμενο αυτό αφορούσε κυρίως στην Αφρική, το ξαναθυμήθηκα τώρα με αφορμή την διαμονή μου στην Βόρεια Κορέα. Συνήθως και μόνο το άκουσμα της προκαλεί ένα ρίγος και το γεγονός πως ελάχιστες πληροφορίες μπορούν να θεωρηθούν αντικειμενικές, δεν βοηθάει ιδιαίτερα τη φήμη της χώρας.

Για άλλη μια φορά θα τονίσω πως δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση πως η κατάσταση είναι ιδανική. Η πρόσφατη έκθεση της Human Rights Watch αλλά και η ανάλυση της ανθρωπιστικής κατάστασης στη χώρα που πρόσφατα δημοσίευσε ο ΟΗΕ ζητώντας 198 εκατομμύρια δολάρια για την παροχή βοήθειας, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. 

Ο κίνδυνος των πυρηνικών, ο οποίος μάλλον αποτελεί δικαιολογία για την σκληρή στάση των ΗΠΑ παρά υπαρκτή απειλή, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και η επιθετική ρητορική της βορειοκορεατικής ηγεσίας συμβάλλουν στην όλο και μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης. Και μπορεί ο μέσος βορειοκορεάτης πράγματι να θεωρεί την πατρίδα του υπερδύναμη και τον στρατό της (που αριθμεί πάνω από 1 εκατομμύριο άνδρες) ανίκητο, η πραγματικότητα όμως είναι μάλλον διαφορετική. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πίεση τα τελευταία 20 χρόνια η οποία γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς η οικονομική κρίση στον πλανήτη εξαπλώνεται και οι ΗΠΑ αρνούνται πεισματικά κάθε διαπραγμάτευση.

Οι φάρμες του λαού...

H κοινοτική φάρμα Yaksu βρίσκεται περίπου 40χλμ δυτικά της πρωτεύουσας Πιονγκ Γιανγκ. Πρόκειται για μια από τις δεκάδες φάρμες που είναι υπεύθυνες για την σίτιση του πληθυσμού παράγοντας περίπου 4000 τόνους δημητριακών τον χρόνο. Ρύζι, καλαμπόκι, κριθάρι, πατάτες και σιτάρι αποτελούν τα κύρια αγροτικά προϊόντα ενώ εκεί παράγεται και ο περίφημος μηλίτης της Βόρειας Κορέας, χωρίς αλκοόλ αλλά με μπόλικη ζάχαρη.

Η επίσκεψη στην φάρμα οργανώθηκε από τους υπαλλήλους του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, και μαζί με δύο αξιωματούχους του Υπουργείου Εσωτερικών, ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας. Διασχίσαμε την λεωφόρο των Νέων Ηρώων, την κεντρική αρτηρία της χώρας που ενώνει την πρωτεύουσα με τις υπόλοιπες περιοχές. Τέσσερις τεράστιες λωρίδες δρόμου, με ελάχιστα αυτοκίνητα και σημεία ελέγχου σε κάθε έξοδο. Απαιτείται ειδική άδεια απο τις αρχές για να βγει κάποιος από την πρωτεύουσα ή για να την επισκεφθεί  και οι στρατιωτικοί είναι εκεί για να φροντίζουν να τηρείται η τάξη. Κατά μήκος της λεωφόρου δεκάδες άντρες και γυναίκες, ανάβουν φωτιές για να λιώσουν την πίσσα  μέσα σε δυνατούς μαύρους καπνούς που κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.  Δεξιά και αριστερά, ρυζοχώραφα που γυαλίζουν στον ήλιο εναλλάσσονται με αποξηραμένες αλυκές και  μικρές λίμνες όπου δεκάδες παιδιά κολυμπάνε και παίζουν με δυνατά γέλια..

Ο μύθος του "αθώου" ψηφοφόρου

Οι εκλογές του Ιουνίου ολοκληρώθηκαν και η χώρα, όπως έσπευσε να δηλώσει ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται να "τιμήσει" τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρώπη. Στον απόηχο της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί, ο καθένας δίνει τις δικές του ερμηνείες. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αναλύσεις. Όποιος αναρωτιέται για το τι είδους κυβέρνηση τον περιμένει, σύντομα θα του λυθούν οι απορίες. 

Είτε λοιπόν, θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, η χώρα κυβερνάται πλέον από ένα κόμμα που αν και έδειξε ξεκάθαρα το σκληροπυρηνικό νεοφιλελεύθερο και φασιστικό του προφίλ ψηφίστηκε από σχεδόν 2εκατομμύρια Έλληνες. Ένα κόμμα διαπλεκόμενο που επέλεξε μια σχεδόν εμφυλιακη προεκλογική εκστρατεία και του οποίου τα στελέχη καμάρωναν για τις ψήφους από τις "κεντροδεξιές αδελφές παρατάξεις" όπως η Χρυσή Αυγή ή βάφτιζαν το φασιστικό τους παρελθόν με τα τσεκούρια  ακτιβισμό της δεξιάς. Η έμμεση σύνδεση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής και της χουντικής Ε.Π.ΕΝ με την "φιλελεύθερη παράταξη" της Νέας Δημοκρατίας  δεν φάνηκε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους αλλά ούτε και τους δημοσιογράφους που τόσο απροκάλυπτα προπαγάνδιζαν υπερ της.

Αν ψήφιζα αύριο...

Πριν ψηφίσουμε αύριο ας κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια γύρω μας. Μακριά από τις ειδήσεις, τους εκβιασμούς, τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία των ισχυρών. Μακριά από τα ανόητα τηλεοπτικά σποτάκια, τους «ειδικούς» και τους εκπροσώπους τους. Θα ψηφίσουμε με το 22% του ενεργού πληθυσμού χωρίς δουλειά και με πάνω από 3 εκατομμύρια συνανθρώπους μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Με 600.000 συμπολίτες μας να αδυνατούν να αγοράσουν κρέας και με το 30% των Ελλήνων να μην μπορεί πλέον να πληρώσει ενοίκια και λογαριασμούς. Με μια μεσαία τάξη που συρρικνώνεται και εκβιάζεται. Με συλλογικές συμβάσεις που μετατρέπουν εργάτες και υπαλλήλους σε αναλώσιμους σκλάβους των αφεντικών και με τους μισούς νέους άνεργους.  Και πάνω από όλα με ένα διεφθαρμένο καθεστώς που ειρωνεύεται και τρομοκρατεί.

Η Ελλάδα που μας αξίζει.

Αυτό που όλοι είδαμε χτες δεν είναι παρα η κορύφωση μιας κατάστασης που χρόνια τώρα υποβόσκει στην Ελλάδα. Ο εκπρόσωπος τύπου μιας νεοφασιστικής συμμορίας ολοκληρώνει την «πολιτική» του τοποθέτηση με σφαλιάρες και μπουγελώματα. Είχε βέβαια προηγηθεί μια «συζήτηση» επάξια του ήθους του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα, όπου όλοι μαζί φωνάζουν, βρίζουν και διακόπτουν. Ο παρουσιαστής της εκπομπής, όπως κάθε δημοσιογράφος της ελληνικής τηλεόρασης που σέβεται τον εαυτό του, επιτρέπει τις ύβρεις και τις φωνές για χάρη της τηλεθέασης, μόνο που μάλλον δεν είχε υπολογίσει πως το «παλικάρι» της ΧΑ που έχει απέναντι του, έχει και βαρύ χέρι, αν χρειαστεί. Η συνέχεια γνωστή, η εισαγγελία κινείται αυτεπάγγελτα, ο Κασιδιάρης αναζητείται- πιθανόν θα βρεθεί αφού παρέλθει το αυτόφωρο-και όλοι σπεύδουν να ρίξουν τα κροκοδείλια δάκρυα για την δημοκρατία που χάνεται.

Μόνο που η δημοκρατία και η αξιοπρέπεια σε αυτήν την χώρα έχει χαθεί εδώ και καιρό. Η εύκολη προεκλογική ρητορεία των Χρυσοχοειδη και Λοβερδου, για κέντρα φύλαξης μεταναστών (αλήθεια τι απέγιναν;) και για υγειονομικές βόμβες των (αλλοδαπών) οροθετικών ιερόδουλων, τα φοβικά άρθρα των εφημερίδων που για να κερδίσουν λίγα ψηφουλάκια στα αφεντικά τους υποδαύλιζαν και ενίσχυαν το μίσος, σήμερα δίνει καρπούς...Και είναι τουλάχιστον γελοίο τα παπαγαλάκια του Αλαφούζου και του Μπόμπολα, που έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη ρητορική για να ενισχύσουν το σύστημα που τους τρέφει να μιλάνε τώρα για την απειλή κατά της δημοκρατίας..Δημοκρατία που βολεύει όσο τα πολιτικά αφεντικά τους διατηρούν την εξουσία και το χρήμα ρέει άφθονο.

Turned my world to black*

Κάθε τόπος έχει το δικό του μοναδικό χρώμα, που σε ακολουθεί ακόμα και όταν έχεις πλέον φύγει.  Στο μυαλό μου η Αφρική έχει το κόκκινο χρώμα του χώματος, η Μέση Ανατολή το αχνοκίτρινο χρώμα της  άμμου, η  ΝΑ Ασία έχει συνδεθεί με το πορτοκαλί των βουδιστών μοναχών..

Αν με ρωτήσετε τώρα τι χρώμα έχει η Βόρεια Κορέα θα σας απαντήσω αυθόρμητα μαύρο, και θα κυριολεκτώ...

Τις πρώτες μέρες στην Πιονγκ Γιανγκ είχα προσέξει πως στον αέρα υπάρχει μια ανεπαίσθητη λεπτή μαύρη σκόνη..Μαυρίζει σταδιακά τις προσόψεις των κτηρίων και τα δημόσια παγκάκια. Κάθεται στα ρούχα σου, στο σώμα σου, στα μαλλιά σου. Αφήνει μια γεύση πικρού καπνού στο στόμα. Μια βόλτα έξω και ανακαλύπτεις πως τα χέρια σου είναι μαύρα (και ας μην έχεις αγγίξει κάτι), και τα μαλλιά σου είναι καλυμμένα από ένα απροσδιόριστο γκριζόμαυρο χρώμα.

Στην αρχή δεν έδινα πολύ σημασία. Γρήγορα όμως πρόσεξα πως η μαύρη σκόνη, δεν υπήρχε μόνο έξω αλλά και μέσα στα σπίτια. .Δέκα βήματα από το σαλόνι στην κουζίνα και τα πόδια σου έχουν μαυρίσει λες και πατούσες σε κάρβουνα. Κάθε φιλότιμη προσπάθεια να καθαρίσω, κατέληγε σε ατέλειωτους κουβάδες μαύρου νερού και κατεστραμμένες σφουγγαριστρες. Και την επόμενη ημέρα το πάτωμα είχε πάλι μαυρίσει...

The Diplomat village...

Τις τελευταίες τρεις μέρες το Diplomat Village, όπως λέγεται το μέρος που μένουν όλοι οι ξένοι κάτοικοι στην Πιονγκ Γιανγκ δεν είχε νερό. Αν και οι διακοπές νερού είναι πολύ συνηθισμένες, συνήθως δεν διαρκούν περισσότερο από 3-4 ώρες την ημέρα. Η τελευταία διακοπή όμως κράτησε πολύ περισσότερο και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός πως μαζί με το νερό χάσαμε και την πρόσβαση στα δορυφορικά κανάλια, προκάλεσε έναν σχετικό εκνευρισμό στην μικρή κοινότητα των ξένων της Πιονγκ Γιανγκ. Όχι απαραίτητα επειδή ή διακοπή σημαίνει κάτι, αλλά κυρίως επειδή ζώντας σε μια πόλη όπου η κοινωνική ζωή περιορίζεται σε 2 εστιατόρια και σε μια γερμανική μπυραρία, ε τότε οποιαδήποτε γεγονός παίρνει διαστάσεις μύθου, είτε το θέλουμε είτε όχι...

Στο χωριό των διπλωματών λοιπόν, πίσω από ψηλούς τοίχους κατοικούν περίπου 100 άτομα οι μοναδικοί μη κορεάτες (προσωρινοί) κάτοικοι της χώρας. Πρόκειται για όσους δουλεύουν στις 3 υπηρεσίες του ΟΗΕ που βρίσκονται εδώ, στις 6 μη κυβερνητικές οργανώσεις (οι οποίες απαγορεύεται αυστηρά να αναφέρονται με το όνομα τους κ είναι γνωστές ως Ομάδα 1, 2 κλπ), στον Ερυθρό Σταυρό και στις 7 διπλωματικές αντιπροσωπείες ξένων κρατών. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων είναι από την Ινδία και το Νεπάλ, και ακολουθούν Κινέζοι,  Νιγηριανοί και Ρώσοι και τέλος κάποιοι Ευρωπαίοι, Αυστραλοί και καναδοι.

 Καθώς όλοι μένουμε στον ίδιο περιορισμένο χώρο στον οποίο βρίσκονται και τα γραφεία αλλά και οι πρεσβείες, σε μερικές μέρες τους έχεις πλέον γνωρίσει όλους. Έτσι  θα πετύχεις τον πρέσβη της Γερμανίας να κάνει τζόκινγκ γύρω από τους τοίχους, τη πρόξενο της Σουηδίας να πηγαίνει στο γραφείο, τη σύζυγο του Ινδονήσιου πρέσβη να βγάζει βόλτα τα δίδυμα..

Where the streets have no name*

Η Πιονγκ Γιανγκ είναι αναμφίβολα η πιο άγνωστη πόλη στον κόσμο. Και όπως είναι φυσικό, ότι δεν γνωρίζεις παίρνει διαστάσεις μύθου (ή και εφιάλτη) στο μυαλό σου. Από ένα σημείο και μετά, τα πάντα μπερδεύονται και είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις που τελειώνει το ψέμα και που αρχίζει η αλήθεια. Δεν θα ισχυριστώ πως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, η αλήθεια είναι όμως πως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχουν πάντα και κάποιες γκρι ζώνες. Και αυτές οι γκρι ζώνες είναι που δίνουν ζωή στην πόλη και ανάσα στους κατοίκους της.

Όπως όλοι οι ξένοι κάτοικοι της Πιονγκ Γιανγκ, το κράτος μας έχει παραχωρήσει ένα παλιό διαμέρισμα σε μια σοβιετικού τύπου πολυκατοικία στο International Compound. Τα διαμερίσματα θεωρούνται πολυτελείας εφόσον υπάρχει τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό, αν και οι διακοπές είναι καθημερινές για τουλάχιστον 4 με 5 ώρες. Χρειάζεται μόνο ένα τέταρτο με το ποδήλατο, για να αφήσεις πίσω τους ψηλούς τοίχους της γειτονιάς των ξένων και να βρεθείς απευθείας στην άγνωστη αλλά συναρπαστική Πιονγκ Γιανγκ.

Το ποδήλατο είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Οι δρόμοι έχουν τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας και είναι σχεδόν άδειοι. Η μόνη κίνηση είναι τα φορτηγά που μεταφέρουν υλικά κατασκευής, τα μπλε ταξί και τα ολοκαίνουρια κυβερνητικά αυτοκίνητα που διασχίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τους άδειους δρόμους. Φωτεινοί σηματοδότες δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου και η κυκλοφορία (?)  ρυθμίζεται από τις πανέμορφες νεαρές τροχονόμους που με την μπλε στολή και τα κοντά άσπρα καλτσάκια θυμίζουν μαθήτριες γυμνασίου.

Κάνοντας ποδήλατο...στον χρόνο

Από σήμερα και για κάποιο διάστημα τα κείμενα του μπλογκ θα είναι λίγο διαφορετικά. Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με ιστορίες, αναλύσεις,  σχόλια της επικαιρότητας αλλά θα  σας προσκαλέσω σε ένα ταξίδι στην άλλη όψη..Στην κυριολεξία αυτή τη φορά!

 Με πολύ σεβασμό λοιπόν στη χώρα που μας φιλοξενεί, θέλω να αφήσουμε για λίγο τις προκαταλήψεις, τις προκατασκευασμένες εικόνες, να ξεχάσουμε όσα έχουμε ακούσει ή διαβάσει και απλά να ταξιδέψουμε...Ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή ίσως, σε μια άλλη ιδέα, με την οποία ακόμα και να μην συμφωνούμε, μπορούμε πάντα να αναγνωρίσουμε πως για κάποιους είναι υπαρκτή..

Το αεροπλάνο της Air China  είναι και το μοναδικό ξένης εταιρίας που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Σινουν της Πιονγκ Γιανγκ. Μαζί με τον εθνικό αερομεταφορέα την Air Koryo, είναι οι μοναδικές πτήσεις που εκτελούνται προς την χώρα.  Καθώς το αεροπλάνο πετάει χαμηλά για να προσγειωθεί, το τοπίο σε μαγεύει. Πράσινα δαντελωτά βουνά και μικρές λίμνες διακόπτονται από καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Όσο χαμηλώνει η πτήση τόσο πιο εύκολα διακρίνεις τους ανθρώπους που σκύβουν στα ρυζοχώραφα ή σπρώχνουν σιδερένια άροτρα δεμένα στα βόδια και τα άλογα..

Το αεροδρόμιο βρίσκεται 26 χιλιόμετρα από την πόλη, και αν δεν υπήρχαν τα παλιά tupolev της Air Koryo παραταγμένα στη σειρά δύσκολα θα συνειδητοποιούσε κανείς πως βρίσκεται σε εθνικό αερολιμένα. Οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί είναι παντού και υποδέχονται τους λιγοστούς επιβάτες οδηγώντας τους στη μοναδική αίθουσα του αεροδρομίου. Οι απαραίτητοι έλεγχοι, τα μετρημένα καλωσορίσματα των τελωνειακών και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως τα κατάφερες...Έφτασες εκεί που ελάχιστοι έχουν πάει..Εκεί που ο χρόνος μοιάζει να μην κυλάει ποτέ και που η ιστορία έχει σταματήσει κάπου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο..

Democracy in peril

Θα το βρείτε και στο Greek Reporter και στην έντυπη και ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Neos Kosmos.

By Fragkiska Megaloudi

Since the elections of May 6, Greece has been in all media headlines in Europe, with the focus being upon the Greek left party SYRIZA who - on a platform of reversing austerity - won the second place. As negotiations with the other political parties came to a standstill and failed to produce a viable government, new elections are announced for June 17.
Greek citizens will have the opportunity to vote again on the austerity program that has devastated their lives for the last two years. Unemployment rate has passed 21 per cent, more than 30 per cent of small businesses have closed down, while half of Greece's youth are without work. Wages have fallen by a third since 2009 and more than 3 million people today live in Greece with less than 300 euro, while prices in basic commodities have been sky rocketing. At the same time, suicide rates are on the rise in a country that had once the lowest suicide rates in the world. As a result, and because of the economic depression it has created, the austerity program has failed to meet its fiscal targets and the country's debt continues to mount.

Ποιανού αύριο είναι το αύριο;

Υπάρχει ένα σημείο από το "Τραγούδι της Αλληλεγγύης" του Μπέρτολντ Μπρεχτ που μου αρέσει ιδιαίτερα. Σε ελεύθερη απόδοση λέει το εξής: "οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και  έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή". Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό.  Άρθρα, αναλύσεις, κινδυνολογία, ενίοτε και απειλές. Δραχμή ή ευρώ, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα πεινάσουμε.. Φωνάζουν πως  700 εκ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες από "τρομοκρατημένους" καταθέτες. Δεν μας λένε όμως ποιοι είναι οι καταθέτες αυτοί, και αν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιχειρηματικοί κύκλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.

Θα κατηγορηθώ για συνομωσιολογία  αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται ειδική γνώση για να εντοπίσει κανείς αυτούς τους κύκλους. Ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στους δημοσιογράφους τους που βρίσκονται στην "πρώτη γραμμή". Ας δει την γλώσσα που χρησιμοποιούν, τις επιλεκτικές δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τον τρόπο που παρουσιάζουν την είδηση.

Στο χερι μας είναι...

Δεν έχω αυταπάτες. Γνωρίζω την ελληνική πραγματικότητα και νοοτροπία πάρα πολύ καλά. Την έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά τα χρόνια. Ταλαιπωρήθηκα όποτε προσπάθησα να κάνω μια συναλλαγή με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου, με έβρισε ο αγενέστατος υπάλληλος της εφορίας όταν διαμαρτυρήθηκα για την αδικαιολόγητη απουσία του συναδέλφου του, με χλεύασε ο γιατρός του ΙΚΑ με το αναγνωρισμένο από το διαπλεκόμενο ΔΙΚΑΤΣΑ πτυχίο. Ως φοιτήτρια και έπειτα ως πανεπιστημιακός βίωσα άμεσα την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος: την απαξίωση των σπουδών από φοιτητές και καθηγητές, την κομματοκρατία, την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ιδιωτικό μαγαζάκι καθηγητών και εκλεκτών, την λασπολογία και την διαπλοκή. Ένας μικρόκοσμος του πολιτικού μας συστήματος.

This is the End

Είναι μέρες τώρα που ξεκινάω να γράψω κάτι και αμέσως αλλάζω γνώμη και σβήνω ότι έγραψα. Εκλογές, φασίστες, μνημόνια, ιερόδουλες.  Εκατοντάδες απόψεις, διαφωνίες, και μια κοινωνία που ακροβατεί ανάμεσα στην χυδαιότητα και τον τρόμο. Για άλλη μια φορά  η πραγματικότητα με προσπερνάει και αναρωτιέμαι αν έχει κάποια σημασία να γράψω και εγώ κάτι. Τελικά πόσο πιο εύκολα έγραφα για την Αφρική και την Ασία και πόσο δυσκολεύομαι να γράψω κάτι για τη δική μου χώρα. Νιώθω περίεργα όταν το σκέφτομαι.

Η δική μου χώρα, η δική μου κοινωνία...ποια κοινωνία αλήθεια; δεν μπορώ πλέον να ταυτιστώ με τίποτα, δεν μπορώ να βρω καν τα σημεία αναφοράς μου. Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες μιας απίστευτης παρωδίας.  Εικόνες από ανθρώπινες σκιές περιφέρονται στα κανάλια  ως τρόπαια κάποιας αδιευκρίνιστης νίκης.  Μας κοιτάνε ανέκφραστα, με σπασμένες φλέβες στο λαιμό, αδιάφορα και ειρωνικά γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν. Στα πτώματα τους  ανθρωποφάγοι δημοσιογραφίσκοι, ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι και αυτεπάγγελτοι σωτήρες μπερδεύουν τους δαίμονες με τους αγγέλους, το δράμα με την γελοιότητα. 

Νευρίασα...

Λοιπόν στην περίπτωση μου ισχύει το γνωστό ρητό, θέλεις να αγιάσεις κ δεν σε αφήνουν...και εκεί που είχα αποφασίσει πως δεν θα ξανασχοληθώ με τα της Ελλάδας έρχεται  το απίστευτα αυνανιστικό βίντεο της ημιάγνωστης ηθοποιού που μπερδεύει την ελεύθερη οικονομία με την αρχαία αγορά και με βγάζει εκτός προγράμματος...

Δεν θα σχολιάσω το βίντεο, ούτε τις προθέσεις ούτε την υποκριτική ικανότητα της ηθοποιού..Στη τελική ο καθένας έχει δικαίωμα στα 15 λεπτά αρπαχτής και είναι τουλάχιστον επίτευγμα από εκεί που σε ήξερε μόνο το κοινό της τουρκικής σαπουνόπερας να μιλάει για σένα μια ολόκληρη χώρα...

Αναρωτιέμαι όμως ποιον αντιπροσωπεύει το συγκεκριμένο βίντεο...Σίγουρα όχι εμένα και χιλιάδες σαν εμένα που οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις περί προγονολατρείας και ανωτερότητας μας εχουν προ πολλού εγκαταλείψει...

Δεν θα κάνω κριτική θα πω απλά πως βαρέθηκα...Βαρέθηκα την ανόητη δικαιολογία και την αναφορά στους "ενδοξους προγόνους" κάθε φορά που μας στριμώχνουν και δεν ξέρουμε τι να πούμε..Σαν τον ηλίθιο βλαχοχωριάτη χρησιμοποιούμε επιχειρήματα που οι ίδιοι τα έχουμε προ πολλού ακυρώσει με τη στάση μας..

Ο Ισμαήλ

Σήμερα αποφάσισα να αφήσω την θλιβερή ελληνική πραγματικότητα και να επιστρέψω πάλι στην Αφρική..Αυτή τη φορά όχι στην Ουγκάντα αλλά σε μια σκονισμένη χώρα της Κεντρικής Αφρικής που στριμωγμένη ανάμεσα στη Λιβύη, το Σουδάν, τη Νιγηρία και το Καμερούν προσπαθεί να επιβιώσει κάτω απο τον καυτό ήλιο του Σαχέλ...

Στο Τσαντ λοιπόν, την χώρα της ερήμου, όπου οι θερμοκρασίες μπορούν να φτάσουν μέχρι τους 50 βαθμούς Κελσίου και οι ελάχιστες βροχές αποτελούν για τους κατοίκους τη μοναδική πηγή ζωής και ελπίδας για το μέλλον.

Η παραμονή μου στο Τσαντ ήταν σύντομη, παράξενη και περιπετειώδης. Έφτασα στη μικρή νυσταγμένη πόλη του Abeche με το ναυλωμένο αεροπλάνο της  Serv Air. Η αποπνικτική ζέστη είναι το πρώτο που νιώθεις κατεβαίνοντας στο πρόχειρο αεροδρόμιο..Ένα τοπίο αφιλόξενο, πρωτόγνωρο και συνάμα συναρπαστικό. Κτήρια στο χρώμα της άμμου, άντρες με άσπρες κελεμπίες σε κοιτούν βαριεστημένα και γυναίκες με πολύχρωμες μαντίλες και παιδιά δεμένα στις πλάτες κάθονται νωχελικά στους σκονισμένους δρόμους. Στη μέση της πόλης το πέτρινο τζαμί με την τραγουδιστή φωνή του μουεζίνη να καλεί τους πιστούς. Και πέρα, όσο φτάνει να αγκαλιάσει το βλέμμα σου η έρημος..

Ενα ασήμαντο περιστατικό..

Χτες έγινα μάρτυρας ενός ασήμαντου περιστατικού. Σε ένα καφέ, σε μια "καλή" περιοχή της Αθήνας. Μοναδικοί πελάτες εγώ και δύο νεαρές γυναίκες, ντυμένες πολύ κομψά-μια νότα πολυτελείας στην γενική κατήφεια.

 Ένας ηλικιωμένος κύριος μπαίνει στο κατάστημα. Η κοπέλα του καφέ, τον χαιρετάει εγκάρδια και υποθέτω πως γνωρίζονται. Ο κύριος, κοντά στα 70, με στρογγυλά γυαλιά,  περιποιημένη γενειάδα και μια φυσιογνωμία τόσο ευγενική που με έκανε να σκεφθώ πως αυτός θα ήταν ο παππούς που θα ήθελα να είχα.

Κοιτάζει αρκετή ώρα τον κατάλογο και παραμένει σκεφτικός. Τελικά επιλέγει ένα απλό καφέ και βγάζει να πληρώσει με κέρματα. Παρατηρώ πως η κοπέλα του σερβίρει διπλό μέγεθος μαζί με μια γενναία ποσότητα από κουλουράκια. Οι δύο κοπέλες πίσω μου τον κοιτάζουν ειρωνικά. Η πιο ψηλή, λέει στην διπλανή της χαμηλόφωνα-όχι όμως τόσο ώστε να μην την ακούσω "κοίτα μετράνε και το ευρώ και θέλουν και καφέ".

Η θετική πλευρά της κρίσης και άλλα παραμύθια

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανασχολίαζα την ελληνική πραγματικότητα αλλά τελικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ...

Ομολογώ πως έχω εκνευρισθεί λίγο με τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν τελευταία για την θετική πλευρά της κρίσης. Ναι συμφωνώ, υπάρχει η θετική πλευρά- αν και δεν βλέπω πως αυτό παρηγορεί κάποιον που έχασε τη δουλειά του, δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του και οι φόροι τον πνίγουν καθημερινά. Βαρέθηκα λοιπόν να διαβάζω ανόητα κείμενα φιλοσοφικού τύπου, πως επιστρέφουμε στην ουσία, εγκαταλείπουμε την ψεύτικη ευημερία, τα ¨ετοιματζίδικα", τα ακριβά καλλυντικά, τα ανούσια και τα περιττά..Επαναπροσδιορίζουμε αξίες, βρίσκουμε την χαμένη αλληλεγγύη κλπ κλπ...Ναι ωραία όλα αυτά, και ως ένα βαθμό συμβαίνουν...αλλά μέχρι εκεί..

Είναι εφικτή η αλλαγή;

Τελικά θα πω και εγώ τη γνωστή πλέον φράση-στα όρια του κλισέ- όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Και με πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφω στον τόπο μου. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντοτε έτσι ή αν η κατάσταση επιδεινώθηκε λόγω κρίσης αλλά έχω την εντύπωση πως διανύουμε περίοδο αποσύνθεσης.  Ο κόσμος είναι οργισμένος. Δικαιολογημένα θα πει κάποιος. Αυτή τη στιγμή η ανεργία ξεπερνάει το 20%, μιλάμε δηλαδή για πάνω από 2 εκατομμύρια ανέργους (χωρίς να υπολογίσουμε και εκείνους που δεν καταγράφονται) και οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αγγίζουν το 27%. Αυτό σημαίνει πως 3 εκ. συνάνθρωποι μας υποχρεώνονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα, καθώς το όριο της φτώχειας στην ΕΕ ορίζεται ως εισόδημα που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το  60% του βασικού μισθού. Στην αντίπερα όχθη ψηφοφορίες και κομματικά συμφέροντα, δημοσκοπήσεις, σκάνδαλα, βία, και η περίφημη «αλληλεγγύη». Πριν λίγους μήνες είχαμε αποθεώσει τις χειρονομίες των μαθητών κατά τη διάρκεια της παρέλασης και είχαμε ανάγει σε εθνικό ήρωα τον 15χρονο που σήκωσε το χέρι και «μούντζωσε» τους επισήμους. Αλήθεια τι ακριβώς επιτεύχθηκε εκείνη την ημέρα; Άραγε συνειδητοποίησε κανείς πόσο εύκολο είναι να περάσεις από μια χειρονομία στη βία και στον βανδαλισμό; Και το είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια στα γήπεδα. Πόσο εύκολο είναι πλέον να μιλήσεις στα νέα παιδιά για την αξία της παιδείας, της ευγένειας, της σκληρής δουλειάς όταν όλοι με τη στάση μας τους δείχνουμε καθημερινά το αντίθετο;

Νυχτερινές σκέψεις..

Έχω ξαναπεί πως αποφεύγω να γράφω αργά το βράδυ. Είναι ώρες που οι αναρτήσεις κινδυνεύουν να γίνουν εξομολογήσεις και ξέρω πως αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Ξέρω επίσης πως θα το μετανιώσω. Ως συνήθως όμως  το κάνω.

Τον τελευταίο καιρό, όταν η κούραση αφήνει λίγο χώρο για σκέψη, σκέφτομαι τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας.. Αυτές οι επιλογές, τα ναι και τα όχι μας, αυτά που βρήκαμε και αυτά που χάσαμε, όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Και συνεχίζουν να μας οδηγούν. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας πιο πολύ: τα ναι ή τα όχι; αυτά που βρήκαμε ή εκείνα που φοβηθήκαμε να ψάξουμε...

Οταν δεν έχω να πω πολλά....

Ξεκίνησα πολλές φορές αυτή την ανάρτηση. Έγραψα, έσβησα, ξαναπροσπάθησα. Δεν ξέρω τι να σχολιάσω και πόση αξία έχει πλέον να σχολιάζει κανείς. Καθώς βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα παρακολουθώ πλέον μηχανικά τι συμβαίνει στη χώρα μας. Όποτε επιστρέφω η πραγματικότητα παρουσιάζεται μπροστά μου ανελέητη. Και πάλι όμως αδυνατώ να δω την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Όχι δεν θα μιλήσω για τις ευθύνες του συστήματος, των πολιτικών, τις δικές μας, των άλλων. Θα μιλήσω όμως για την απληστία του ανθρώπου.

Τα οικονομικά κραχ, η εξαθλίωση, η βία, τα οικολογικά εγκλήματα, η εκμετάλλευση, όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την απληστία. Δεν θα προχωρήσω σε κάποια βαθυστόχαστη πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν νομίζω πως υπάρχει και λόγος. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα το βρίσκω μπροστά μου σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρεθώ.

Ψευδαίσθηση...

Ο νεαρός με το όμορφο χαμόγελο και τα έντονα ζυγωματικά συστήνεται ως Μπάι. Δεν ξέρω αν πρόκειται για το αληθινό του όνομα αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Είμαι εκεί για να μάθω την ιστορία του ή τουλάχιστον την ιστορία που εκείνος θέλει να διηγηθεί. Και έχω αποφασίσει να πιστέψω ότι και αν μου πεί...

Το μπαρ στο οποίο εργάζεται βρίσκεται στην καρδιά της Μπανγκόκ και απο ότι μαθαίνω είναι ένα απο τα πιο γνωστά στέκια της ανδρικής πορνείας. Αποτελεί σχεδόν προνόμιο να εργάζεσαι εκεί καθώς συγκεντρώνει πελατεία υψηλού επιπέδου. Παρατηρώντας τους υποψήφιους πελάτες και τα ποντίκια που τρέχουν τρομαγμένα να κρυφτούν πίσω απο τα ψηλά σκαμπό της εισόδου, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Η πρώτη επίσκεψη στο χώρο σοκάρει.  Ένας νεαρός άντρας με λευκό κουστούμι στέκεται στην πόρτα και μας καλεί να περάσουμε μέσα. "Madam nice boys" μου λέει καθώς τον κοιτάζω, συνοδεύοντας τα λόγια του με τις απαραίτητες χειρονομίες.  Πίσω του μια βαριά κόκκινη κουρτίνα καλύπτει την πρόσοψη προσθέτοντας μια νότα παρακμιακού Χόλιγουντ.

Καθώς παραμερίζω το κόκκινο βελούδινο ύφασμα, νιώθω πως διασχίζω το τελευταίο σύνορο. Πλέον έχω περάσει στην άλλη πλευρά όπου η λογική δίνει τη θέση της στην ψευδαίσθηση. Νιώθω την ανάσα μου να κόβεται λες και κάποιος μου έχει δέσει μια βαριά πέτρα στο στήθος. Το φως είναι χαμηλό, τόσο όσο χρειάζεται να διακρίνεις αυτά που πρέπει και τίποτα περισσότερο. Να βλέπεις τα γυμνά σώματα αλλά όχι το άδειο βλέμμα.

Στη σκηνή έχουν ήδη ανέβει τα πρώτα αγόρια. Ντυμένα μόνο με μια μαύρη γραβάτα και έναν αριθμό στο πλάι μοιάζουν να συμμετέχουν σε μια διονυσιακή παρέλαση. Στα τραπέζια και στο μπαρ άλλα αγόρια πίνουν το ποτό τους γελώντας με νάζι στους υποψήφιους πελάτες. Τολμηρά χάδια και βλέμματα που κρύβουν την υπόσχεση μιας απαγορευμένης ηδονής. 

Τα  όμορφα σώματα, τα χαμόγελα, το αλκοόλ που ρέει άφθονο και η δυνατή  μουσική δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Ένας κόσμος που το απαγορευμένο γίνεται προσιτό και όπου η επιθυμία για σεξ και χρήμα θέτει τους όρους. Πόσο ανατριχιαστικά εύκολο είναι τελικά να χαθείς μέσα στην ψευδαίσθηση και να θεωρήσεις λογικό το ασύλληπτο...

Ο Μπάι στέκεται πίσω απο το ξύλινο μπαρ. Μας υποδέχεται με μια μικρή υπόκλιση και μας ρωτάει τι θα πιούμε. Δεν μπορώ παρα να παρατηρήσω το όμορφο, σχεδόν παιδικό πρόσωπο του. Είναι 19 χρονών και έχει ξεκινήσει να δουλεύει εδώ και 4 χρόνια.

Ο Μπάι, όπως και η πλειοψηφία των νέων που εκπορνεύονται κατάγεται απο ένα μικρό χωριό της Βόρειας Ταϊλάνδης, κοντά στα σύνορα με τη Βιρμανία. Ο ίδιος είναι Yao, ένα εθνικό γκρουπ με καταβολές απο την Κίνα που ζει σε μικρές αγροτικές κοινότητες στο βορά.  Οι πλημμύρες των τελευταίων ετών έχουν καταστήσει τη ζωή για τους φτωχούς αγρότες σχεδόν ανυπόφορη. Ο Μπαι αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην πόλη όταν αρρώστησε ο πατέρας του και αναγκάστηκαν να πουλήσουν το μικρό κομμάτι γης που καλλιεργούσαν. Η οικογένεια του χωρίς  τη γη, έχασε κάθε δυνατότητα επιβίωσης και αξιοπρέπειας. 

Ο Μπάι μιλάει με απλά αγγλικά και η φωνή του είναι καθαρή και ήρεμη. Φτάνοντας στα 15 του στην Μπανγκόκ ήταν θέμα χρόνου πότε θα έπεφτε στο κύκλωμα των εμπόρων. Κερδίζοντας ελάχιστα χρήματα ως ανειδίκευτος εργάτης, δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Αν και ο ίδιος είναι ετεροφυλόφυλος, όπως εξάλλου και το 86% των αντρών που εκπορνεύονται στα γκέι μπαρ της Ταϊλάνδης, η πελατεία του αποτελείται κυρίως απο άντρες.

Από την δουλειά του ο Μπαι κερδίζει περίπου 500 ευρώ το μήνα, ενώ αν είναι τυχερός μπορεί να φτάσει και τα 1000. Από αυτά ένα ποσοστό πηγαίνει στο μπαρ ως ενοίκιο, ενώ τα υπόλοιπα τα στέλνει στην οικογένεια του κρατώντας ελάχιστα για τα προσωπικά του έξοδα.

"Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η δουλειά" εξομολογείται "οι δικοί μου όμως χρειάζονται κάθε βοήθεια που μπορώ να τους δώσω".

Σε μια κοινωνία όπου τα παιδιά οφείλουν να συντηρούν τους γονείς τους και όπου η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες κρύβονται πίσω απο τη καλογυαλισμένη επιφάνεια των τεράστιων εμπορικών κέντρων, δεν είναι απλά επιλογή η απόφαση να εμπλακεί κάποιος στον κόσμο της πορνείας.

Υπάρχει όμως και μια άλλη οπτική. Εκείνη των αγοραστών που με τα χρήματα τους συντηρούν το κύκλωμα και το βοηθούν να ανανεώνεται. Και όπως πιστεύουν απλά πληρώνουν μια υπηρεσία που τους προσφέρεται.

΄'Με τα χρήματα μου τους βοηθάω να έχουν μια καλύτερη ζωή. Πολλοί είναι φοιτητές και χάρη σε αυτή τη δουλειά καταφέρνουν να σπουδάσουν" μας λέει ο 45χρονος Μάικ απο την Ολλανδία

"Εκείνοι βγάζουν καλά χρήματα¨" συμπληρώνει ο φίλος του " και εγώ μπορώ να έχω μια εύκολη σχέση χωρίς δεσμεύσεις. Έτσι ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει και όλοι είναι ευτυχισμένοι".

Ξημερώνει. Ένα αχνό βιολετί φως μας σκεπάζει. Σε λίγο οι πρώτες ανελέητες ηλιαχτίδες θα φωτίσουν τον δρόμο. Η βαριά κόκκινη κουρτίνα χάνει την χολιγουντιανή της λάμψη. Τώρα μοιάζει με σκηνικό ενός φτηνού θεάτρου. Άδεια μπουκάλια μπύρας, πεταμένα προφυλακτικά και σκουπίδια. Η μυρωδιά απο το φτηνό αλκοόλ, μπερδεύεται με το τηγανητό ρύζι και τα ανθρώπινα ούρα. Τα αδέσποτα σκυλιά τριγυρίζουν ανάμεσα στα λιγοστά κιόσκια εκλιπαρώντας με το βλέμμα για λίγο φαγητό.

Για μια τελευταία φορά η κουρτίνα ανοίγει και ο Μπάι εμφανιζεται. Σαν ξεπεσμένος πρωταγωνιστής που αναζητά το τελευταίο χειροκρότημα. Όμως τώρα που τα φώτα έχουν σβήσει, η πραγματική ζωή  αρχίζει. Και σε αυτήν, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος....

Λίγα λόγια...

Για άλλη μια φορά άργησα λίγο να γράψω κάτι. Η αλήθεια είναι πως απορροφήθηκα τόσο από τα τραγικά που συμβαίνουν στην Ελλάδα που έχασα κάθε κίνητρο να πω κάτι.  Δεν ξέρω τι να γράψω που να μην έχει ειπωθεί, τι να σχολιάσω που να μην έχει αναλυθεί, ποια γνώμη να πω που δεν θα την έχετε ήδη ακούσει...

Η ψήφος ήταν ξεκάθαρη. Μια παράνομη κυβέρνηση υπογράφει στο όνομα του λαού τον οποίο έχει ξεχάσει κάπου πίσω από τους καπνούς των δακρυγόνων. Ακόμα και όσοι έπαιξαν το χαρτί της αντίστασης, το έπραξαν με τη σιγουριά της πλειοψηφίας που θα έλεγε το ναι..Μια τελευταία πολιτική "κωλοτούμπα" για να σωθούν όσοι έχουν μάθει χρόνια τώρα να χτίζουν καριέρες πάνω στην  επιλεκτική μας  μνήμη.

Μια καινούρια σκληρή εποχή ξεκίνησε. Νέα ήθη, νέοι κανόνες, νέοι αφέντες...Μια χώρα που θα καταρρέει, όπως καταρρέουν όλες, όταν η δημοκρατία και η επιλογή γίνεται αντάλλαγμα παραμονής στην εξουσία.

Τα συσσίτια και η "αλληλεγγύη" θα δρουν ως μέσο αποσυμπίεσης..Θα ονομάζουμε φιλότιμο την φτηνή ελεημοσύνη μέσα σε ένα ληστρικό σύστημα που συνεχώς εφευρίσκει τρόπους να μας βουλώνει το στόμα. Δώστε ότι όνομα θέλετε, αλληλεγγύη, πατριωτισμός, κοινωνικά δίκτυα, χρεωκοπία..Πάντα κάτι θα υπάρχει να σφίγγει τις αλυσίδες ακόμα περισσότερο μέχρι να μην μπορεί πλέον κανείς να τις σπάσει.

Επιλογή και Παθητικότητα

Σήμερα σκέφτομαι να μιλήσω για τις  επιλογές. Οχι δεν αναφέρομαι στις απλές καθημερινές επιλογές που όλοι κάνουμε, αλλά στις μεγάλες εκείνες που καθορίζουν την ζωή μας. Το σκεφτόμουν όλο αυτό καθώς παρακολουθούσα την φαρσοκωμωδία των πολιτικών γύρω απο το μνημόνιο και παράλληλα κοιτούσα απο το παράθυρο μου τα τεράστια εμπορικά κέντρα της Μπανγκόκ.

Τα τελευταία νέα απο την πατρίδα είναι σχεδόν καταθλιπτικά. Ο επιθανάτιος ρόγχος των πολιτικών να σώσουν ότι προλάβουν απο την υστεροφημία τους, γκουρού του life style  των 90's να παίρνουν το δρόμο της φυλακής ή της πτώχευσης, ένας λαός που συνθλίβεται και δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Το διαδίκτυο και τα έντυπα συνεχίζουν να κατακεραυνώνουν τους πάντες. Κείμενα χαιρέκακα, απολογητικά και άλλα με μια ανείπωτη γενικόλογη κακία. Ευθύνες, τύψεις ή προσπάθεια να δείξουμε πώς εμείς που γράφουμε ανήκουμε στην απέναντι όχθη,  και φταίνε "οι 'αλλοι"; 

 Κουράστηκα να διαβάζω και όλα εκείνα τα "επαναστατικά" μηνύματα τύπου "σηκωθείτε απο τον καναπέ". Συνήθως και αυτοί που τα γράφουν σε ένα καναπέ κάθονται.

Επιστροφή στη Μπανγκόκ

Η πρώτη μου ανάρτηση από ένα ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ...Με τον καιρό να μας παίζει περίεργα παιχνίδια  προσπαθώ να οργανωθώ. Τα νέα από το "Ερμητικό Βασίλειο" μοιάζουν με σκωτσέζικο ντους...τη μια χαίρεσαι και μετά έρχεται η ψυχρολουσία: "we lack the required time to proceed your visa on time".μπλα μπλα..Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, τώρα αναμονή στην Μπανγκόκ....
Δέκα εκατομμύρια ψυχές κατοικούν σε αυτή την τεράστια πόλη...Με μια ανταγωνιστική οικονομία η Ταϊλάνδη θεωρείται ως " newly industrialized economy" ένα στάδιο δηλαδή μεταξύ του "αναπτυγμένου" και του "αναπτυσσόμενου" κόσμου.

Προσωπικά δεν μου αρέσει η Μπανγκόκ ιδιαίτερα...Τη βρίσκω κουραστική, χαοτική και δαιδαλώδης..Θα ήθελα να περίμενα στο Λάος ή στη Βιρμανία...

Transit Life

Δεν μου αρέσει να γράφω κείμενα το βράδυ και ιδίως όταν νιώθω να "φλερτάρω" με τη μελαγχολία. Φοβάμαι πως είτε θα γράψω ένα κείμενο χωρίς ουσία, είτε θα είναι κάτι πολύ προσωπικό και μετά θα το μετανιώσω...

Σε τρεις μέρες φεύγουμε για την Μπανγκόκ όπου και θα περιμένουμε την τελική μας βίζα για το "Ερμητικό" Βασίλειο και έχω διάθεση αναπόλησης.
Θυμάμαι εικόνες από τις μέρες μου στη Μέση Ανατολή, τους φίλους μου εκεί, τις σκέψεις που έκανα, την χαρά για την πρώτη μου αποστολή και την μετέπειτα απογοήτευση μου....
Με μερικούς από τους τότε φίλους  είμαστε ακόμα σε επαφή, με άλλους όμως-κάποιους που για μένα τότε ήταν τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου έχουμε χαθεί..Τελευταία με έχει πιάσει η περιέργεια  να ανακαλύψω τι να έχουν γίνει όλοι οι παλαιοί συνεργάτες και φίλοι χωρίς να έχω ιδέα όμως πως να τους βρω. Δυστυχώς το διαδίκτυο δεν έχει τις απαντήσεις σε όλα.

Μια βόλτα στην Αθήνα

Σήμερα συμπληρώνω 3 εβδομάδες στην Αθήνα. Δυσκολεύομαι να γράψω, δεν ξέρω τι να πω, θα έλεγε κανείς πως έχω στερέψει από ιδέες..Σπάνια μου συμβαίνει αυτό και όταν συμβεί συμπίπτει πάντοτε με τον ερχομό μου στην Ελλάδα..Δεν θέλω να πιστεύω πως ευθύνεται η πόλη μου για αυτή την "ανυδρία". Έχω ζήσει σε πόλεις που ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την Αθήνα σε συνθήκες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με ότι βιώνουμε στη χώρα μας. Όμως κατά κάποιο τρόπο αυτό δεν με άγγιζε ποτέ. Ίσως γιατί ένιωθα πως δεν με αφορούσε, ίσως γιατί δεν ήταν η δική μου ιστορία.

Στην Αθήνα είναι διαφορετικά. Παρόλο που δεν μένω πια εδώ και είμαι πλέον επισκέπτης νιώθω το γκρίζο της πόλης να με παρασύρει. Ίσως επειδή όσο και αν θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου, βαθιά μέσα μου οι δεσμοί μου με την Ελλάδα παραμένουν αμετάβλητοι. Και ναι, με στεναχωρεί αυτό που βλέπω και με επηρεάζει όσο και να μη θέλω να το παραδεχτώ..

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η ιδέα ήταν να περπατήσω όλο το ιστορικό κέντρο και έπειτα να συνεχίσω στις πιο γκετοποιημένες περιοχές της πρωτεύουσας, και να "δω" την πόλη μέσα από το φωτογραφικό μου φακό.

Τελικά άφησα την φωτογραφική μηχανή για την επόμενη φορά και κατέβηκα. Ήθελα να δω τις αλλαγές που έχει επιφέρει η "κρίση" στο κέντρο της Αθήνας. Μάλλον ουτοπικό, καθώς οι ριζικές αλλαγές που φέρνει μια κοινωνική κρίση δεν είναι  ορατές με γυμνό μάτι. Στα κλειστά καταστήματα και στους αστέγους θα δεις τη μια όψη του δράματος-την εύκολη- το αληθινό πρόσωπο όμως, αυτό που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και φέρνει απόγνωση και καταστροφή θα το βρεις μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών.

Περπατώντας λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας, αντιμετώπισα την συνηθισμένη εικόνα παρακμής, μια εικόνα που θυμάμαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σαφώς η κίνηση ήταν  λιγότερη και τα ενοικιαστήρια στα εμπορικά του κέντρου περισσότερα. Το ίδιο όμως βλοσυρό βλέμμα, το ίδιο βιαστικό βήμα και δυστυχώς η ίδια αγένεια στους ανθρώπους.

Κάποιοι Αφρικανοί άπλωναν την πραμάτεια τους στα βρώμικα πεζοδρόμια με τις μαυρισμένες πλάκες, και οι ασιάτες πουλούσαν ομπρέλες και πλαστικά παιχνίδια ρίχνοντας βιαστικές ματιές γύρω τους.

 Όσο προχωρούσα στο κέντρο η πόλη απλωνόταν μπροστά μου μέσα στη συνηθισμένη της γύμνια. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ δήμαρχος που να την αγάπησε, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε ποτέ δήμαρχος που να ενδιαφέρθηκε να την βελτιώσει. Το κέντρο μάλλον λειτουργούσε ως ένα τεράστιο  χωνευτήρι, στο οποίο πετούσαμε μέσα ότι δεν θέλαμε να βλέπουμε: ανεπιθύμητους ξένους, τοξικομανείς, αστέγους, ότι η πολιτεία πίστευε πως αν δεν το βλέπει θα εξαφανιστεί.. Μόνο που δεν εξαφανιζόταν ποτέ, αντιθέτως διογκωνόταν και διεκδικούσε αυτά που το κράτος αρνήθηκε να δώσει...

Παρατηρώ γύρω μου κάποιους ανθρώπους να σκαλίζουν με ξύλα τα σκουπίδια και άλλους να σπρώχνουν καροτσάκια φορτωμένα με χαρτόκουτα και κιβώτια. Οι περισσότεροι μοιάζουν να είναι από κάποια χώρα της Κεντρικής Ασίας..Είναι άραγε και αυτό ένα δείγμα της κρίσης ή είναι απλά το αποτέλεσμα της αδιαφορίας και της κοντόφθαλμης πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι στο θέμα των μεταναστών; Δεν έχει και τόση σημασία η απάντηση καθώς πλέον έχουμε μάθει όλα να τα αποδίδουμε στην κρίση και να ξεχνάμε πως πρόκειται για χρόνια προβλήματα και όχι για χθεσινά.

Καθώς κατεβαίνω την Ερμού, περνάω το Μοναστηράκι και κατευθύνομαι στις λιγότερο "τουριστικές" γειτονιές, μετράω τα μικρά εμπορικά καταστήματα που έχουν κλείσει. Μου φαίνεται πως τα ενοικιαστήρια στα βρώμικα ρολά με τα γκράφιτι είναι κάπως περισσότερα. Δεν με εκπλήσσει. Αναρωτιέμαι πως επιβίωναν τόσα χρόνια. Ένα τέτοιο σχήμα με δεκάδες μικρομάγαζα δεν ήταν ποτέ βιώσιμο οικονομικά. Από τη μια η ευκολία με την οποία οι τράπεζες έδιναν τα  δάνεια σε επιχειρήσεις που φαίνονταν από την αρχή χωρίς προοπτική και από την άλλη η λογική του να γίνουμε τα αφεντικά του εαυτού μας ενέτεινε το φαινόμενο..Και μετά ήρθε η κρίση...

Διασχίζω μια κεντρική πλατεία με ένα άθλιο παρκάκι στη μέση..λίγα θλιβερά δέντρα και βρώμικα μαρμάρινα παγκάκια..σκουπίδια και ακαθαρσίες σκύλων στις πλάκες του δρόμου. Στο παρκάκι αυτό ανθρώπινες σκιές περιφέρονται..Το θυμάμαι αυτό το μέρος..Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχα συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα στήριξης τοξικομανών ..Ανταλλάσσαμε σύριγγες, μοιράζαμε προφυλακτικά και ενημερώναμε για τις μεταδιδόμενες ασθένειες...Και τότε και τώρα οι ίδιες ανθρώπινες σκιές, το ίδιο κενό βλέμμα, το απόλυτο τίποτα..Ο χρόνος έχει μείνει κενός, τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Αλήθεια τι πήγε στραβά σε αυτή τη χώρα; Γιατί ο λαός μας παρέμεινε κοινωνικά ανώριμος και απαίδευτος (όχι αμόρφωτος, απαίδευτος) ώστε αυτές τις εικόνες να τις ανεχόμαστε; Ακόμα και σήμερα που η κατάσταση έχει δυσκολέψει τόσο πολύ, κοιτάμε πάλι το αποτέλεσμα και όχι τις αιτίες.  

Η ιστορία του τόπου μας τα τελευταία 50 χρόνια θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει κάπως την τωρινή κατάσταση..Τα ελαττώματα του λαού μας διογκώθηκαν, καλλιεργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι. Όμως και πάλι αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες.

Θυμάμαι αμυδρά τη δεκαετία του 80..Νομίζω πως τότε μπήκαν τα θεμέλια της σημερινής αθλιότητας. Μέσα στην επίπλαστη ευδαιμονία και στη δίψα να φτάσουμε τους "Ευρωπαίους" (κάτι που χρόνια πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης μας είχαν στερήσει) έγιναν τρομερά λάθη. Δημιουργήθηκε μια "μεσαία" τάξη χωρίς κανένα ουσιαστικό υπόβαθρο. Μια τάξη που φτιάχτηκε από τις επιδοτήσεις της δεκαετίας του 80, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ για να αναρριχηθεί οικονομικά και πολιτικά, χωρίς ουσιαστική παιδεία και αισθητική.

Αυτή η τεχνητή μεσαία τάξη, έγινε καθεστώς αναπτύχθηκε, επέβαλλε την αισθητική της, γέννησε όμοιους της πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους. Η δεκαετία του 90 ήταν η εποχή της δόξας της. Ιδιωτική τηλεόραση, επιχειρηματικές φούσκες, ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες, άθλιες τραγουδίστριες, πωλήσεις πολυτελών αυτοκινήτων, παράνομα κέντρα διασκέδασης..

Όλοι ζούσαν σα να μην υπήρχε τέλος σε αυτή την φούσκα...Ένα άθλιο κομμάτι της κοινωνίας που ήξερε να χαϊδεύει τα αυτιά του λαού, να του λέει αυτό που θέλει να ακούσει και να έχει επιστρατεύσει όλους τους κοινωνικούς μηχανισμούς για να το πετύχει...Και ένας ναρκισσιστικός λαός που ομφαλοσκοπούσε, κολακευόταν και χειροκροτούσε...

Οπότε δεν ξέρω και αν υπάρχει κάποια λύση. Πιστεύω πως η δική μου γενιά, εκείνη των 35-40 δεν μπορεί να φέρει την λύση. Δεν έφερε τα προβλήματα αλλά τα άφησε να συμβούν και τώρα τρέχει να ξεφύγει. 

Θέλω να πιστεύω πως οι αυριανοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, η επόμενη γενιά, εκείνη που δεν θα έχει μεγαλώσει μέσα στην φούσκα της δεκαετίας του 90, κρατάει και τα κλειδιά της ελευθερίας. Αρκεί το σύστημα και εμείς οι ίδιοι να μην δηλητηριάσουμε το μυαλό και την ψυχή τους.