Η έξοδος κινδύνου

Ντάκα, Μπαγκλαντές

Η βροχή θόλωνε τα τζάμια σχηματίζοντας λεπτές διάφανες γραμμές στα παράθυρα του κίτρινου ταξί. Απέξω, δυνατά κορναρίσματα, φωνές και ένα πολύχρωμο πλήθος που διέσχιζε τους βρώμικους δρόμους της κεντρικής Ντάκα. Κόκκινα και πράσινα ricksaw στολισμένα με λουλούδια και φωτογραφίες γυναικών με λάγνο βλέμμα, βγαλμένες θαρρείς από ταινίες του ινδικού bollywood. Γυναίκες με φωτεινά φορέματα, άνδρες και δεκάδες παιδιά ανάμεσα σε μικροπωλητές και ζητιάνους.

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, η κίνηση με εκνευρίζει και η μυρωδιά από ανθρώπινο ιδρώτα, υγρασία και τηγανητό φαγητό κάθε φορά που ανοίγω το παράθυρο μου ανακατεύει το στομάχι.

Για άλλη μια φορά νιώθω πως είμαι κάπου που δεν έχω κανένα δικαίωμα να είμαι. Αυτή δεν είναι η δική μου ζωή και όμως με την κάμερα μου και το εισιτήριο της επιστροφής στην τσάντα, θα έρθω ακάλεστη σε μια πραγματικότητα που δεν έχει έξοδο κινδύνου.

Προορισμός η δυτική Ντάκα. Σπίτια φτιαγμένα απο λαμαρίνες και καλάμια δίπλα σε σαπισμένα λάστιχα, χαλασμένα φρούτα, γυαλιά και πλαστικά μπουκάλια. Το βρώμικο ποτάμι μπροστά, σου αφήνει μια γεύση ξινίλας. Δεν υπάρχει τίποτα ζωντανό σε αυτά τα νερά. Ακόμα και ο Θεός έχει ξεχάσει αυτά τα μέρη. Βαρέθηκε την τόση ασχήμια και άφησε τους ανθρώπους να πεθάνουν στα σκουπίδια. Φτηνή η ζωή και ακόμα πιο φτηνός ο θάνατος, ανάμεσα σε ποντίκια και περιττώματα.

Εδώ είναι ο κόσμος της δεκαπεντάχρονης Σουράνα. Για μένα και για εσάς η ιστορία μου, για εκείνη η αρχή και το τέλος.

Είναι πολύ μικροκαμωμένη και αδύνατη. Το πρόσωπο της κουρασμένο και τα ρούχα της βρώμικα. Αν την δεις από μακριά θα την περάσεις για μικρό παιδί, όταν όμως την κοιτάξεις θα δεις μια γριά γυναίκα.

Χρειαζόμαστε μια δόση πραγματικότητας στο άρθρο μας και η Σουράνα θα μας την δώσει.

 Δύο ερωτήσεις, μια φωτογραφία και θα φύγουμε.

Μένει κάτω απο μια γέφυρα, απλώνει ένα σκισμένο σάρι στο τσιμέντο και κοιμάται. Εκεί μεγάλωσε ανάμεσα στις δεκάδες οικογένειες που κοιμούνται, τρώνε και γεννάνε στους δρόμους.  Εκδίδεται απο τα δώδεκα στα σκοτεινά δρομάκια και στις βρώμικες αλέες. Χρεώνει 50 σεντς γιατί είναι ακόμα νέα και μπορεί. Σε μια καλή μέρα μπορεί να δει και οκτώ με δέκα πελάτες.

Το κλικ της μηχανής και το φλας αστράφτει. Η Σουράνα κρύβει ένα πνιχτό γέλιο  με το χέρι της.

Τελευταία ερώτηση και ένα ακόμα αστραφτερό κλικ.

"What makes you happy?" μετάφραση και η Σουράνα χαμογελάει.

"Αν είμαι τυχερή και ο πελάτης έχει πολλά λεφτά θα με πάει σε ξενοδοχείο. Και τότε θα ξαπλώσω σε πραγματικό κρεββάτι".

Ακόμα ένα κλικ της μηχανής, χαμόγελα, ευχαριστίες και φεύγουμε.

Στο δρόμο της επιστροφής η κίνηση ακόμα έντονη. Τα πολύχρωμα ρικσο με τους νυσταγμένους οδηγούς περιμένουν πελάτες και οι άστεγοι έχουν απλώσει πανιά στις άκρες των δρόμων για να περάσουν την νύχτα. Τα γκαζάκια των μικροπωλητών τρεμοσβήνουν στο ανεπαίσθητο φύσημα του ανέμου. Τσάι, ξηροί καρποί, μπανάνες, ανανάς και ένα πικρό φεγγάρι να φωτίζει το βρώμικο τσιμέντο. Από κάποιο μεγάφωνο η Σελίν Ντιον τραγουδάει για τη δύναμη της αγάπης και προσπαθεί μάταια να συναγωνιστεί τα κορναρίσματα και τα ινδικά τραγούδια.

Το κλικ της μηχανής και η Σελίν Ντιον.

 Στο λόμπι του ξενοδοχείου το BBC αναλύει την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση. Οι απεργοί στην Ισπανία, οι φτωχοί της Αθήνας και οι Σουράνες αυτού του κόσμου.

Αλήθεια, που είναι η έξοδος κινδύνου;

© Manoocher Deghati/IRIN