Μέχρι πότε;

Έχω παραμελήσει το μπλογκ τον τελευταίο καιρό. Λίγο η δουλειά που δεν μου αφήνει πολύ χρόνο- και όταν μάλιστα περνάς την μισή σου μέρα μπροστά σε μια οθόνη, δύσκολα κάθεσαι να γράψεις κείμενα στο σπίτι- λίγο ένα κρύωμα που με ταλαιπωρεί μια εβδομάδα σχεδόν, αμέλησα τελείως το γράψιμο.  Δεν είχα και κάτι σημαντικό να πω.

 Να σχολιάσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα; επιφυλάσσομαι για αργότερα (το περίφημο twitter το αφήνω ασχολίαστο, υπάρχουν πιο ουσιαστικά ζητήματα για να ασχοληθεί κανείς).

Να μιλήσω για τη δουλειά μου; προτιμώ να μιλήσουν τα άρθρα μου αντι για μένα...

Σήμερα λοιπόν που έκατσα σπίτι (το κρύωμα που λέγαμε) και που υποτίθεται πως δεν θα ανοιγα υπολογιστή, προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου.

 Για όσους δεν το γνωρίζετε τον τελευταίο καιρό εργάζομαι στην έρευνα και στο ανθρωπιστικό ρεπορτάζ. Διαβάζω λοιπόν όλες αυτές τις έρευνες, τις  εκθέσεις και τις στατιστικές, συζητάω με ειδικούς, κάνω επιτόπια έρευνα, όταν είναι δυνατό, και γράφω τις δικές μου αναλύσεις. Καθημερινά εκπλήσσομαι από το κόστος των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων που παίρνονται με ασφάλεια σε πολυτελή γραφεία και σε εξωτικά θέρετρα.

Σκέφτομαι συνεχώς τις χιλιάδες ασήμαντες ιστορίες και δράματα που κρύβονται πίσω από τα νούμερα. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό να μετρήσεις την φτώχεια. Ποια τα κριτήρια και ποιος τα θέτει; Ναι ξέρω υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και στατιστικοί δείκτες κλπ κλπ. Όμως όταν μιλάμε για ανθρώπους οι αριθμοί δεν λένε ποτέ την αλήθεια. 

 Στην έρευνα που έκανα για το Μπαγκλαντές μια ιστορία με έχει στοιχειώσει. Ήταν εκείνη ενός μωρού 13 μηνών.  Ξαπλωμένο πάνω στη μητέρα του, προσπαθούσε να φτάσει στο στήθος της. Η μητέρα όμως, μια ιερόδουλη του δρόμου, ήταν νεκρή εδώ και μέρες, και το αφυδατωμένο παιδί προσπαθούσε μάταια να βρει τρόπο να ξεδιψάσει. Το μωρό αυτό δεν είχε πιστοποιητικό γέννησης και δεν χωρούσε σε καμία στατιστική. Όταν τελικά παραδόθηκε σε ένα ορφανοτροφείο της πρωτεύουσας παρέμεινε χωρίς χαρτιά, χαμένο ανάμεσα στα εκατοντάδες παιδιά που δεν υπάρχουν. Άλλη μια στατιστική που δεν θα το συμπεριλάβει ποτέ.

Οι άνθρωποι που ζουν στις φρικτές παραγκουπόλεις κάτω από τα πολυτελή εμπορικά  με τις τσάντες Louis Vutton, όλοι εκείνοι που γεννιούνται και πεθαίνουν αθόρυβα. Κανείς δεν θα τους αναζητήσει, κανείς δεν θα μάθει καν πως υπήρξαν. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό στην φτώχεια και οι ιστορίες για ήρωες που βγήκαν απο τα γκέτο και κατέκτησαν τον κόσμο, είναι απλά οι ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ιστορίες για να δημιουργούν μια θλιβερή ελπίδα, όταν όλοι γνωρίζουν πως η κάθαρση δεν θα έρθει ποτέ. 

Δεν ξέρω ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης.  Είναι εύκολο να παρασυρθείς από το συναίσθημα και να ακυρώσεις κάθε έννοια της ατομικής ευθύνης. Όμως και η ευθύνη έχει ποσοστά, και δεν βαραίνει όλους το ίδιο.

Γυρνάω λοιπόν σπίτι και κάθομαι δίπλα στον τρίχρονο γιο μου. Ξέρω πως είναι τυχερός, ξέρω όμως και πόσο εύθραυστη είναι αυτή η τύχη, που εμείς όλοι θεωρούμε δεδομένη. Και ξεχνάμε πως έξω από τον μικρόκοσμο μας, πλανάται σαν σκιά ο πόνος και το κλάμα των πολλών.

Χτίζουμε λοιπόν την καθημερινότητα μας. Ανησυχούμε για το αύριο, αγωνιούμε για τα δυσοίωνα οικονομικά, αναλωνόμαστε στα ευτελή. Κλαίμε για χαμένους έρωτες, σβησμένα όνειρα και ματαιώσεις.

Πιέζουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν γρήγορα, να μάθουν να τρώνε και να κοιμούνται σαν ενήλικες, βιαζόμαστε να τα δούμε ανεξάρτητα και τα πνίγουμε στους δικούς μας φόβους και στο δικό μας μίζερο αύριο.

Σαν κύκλος που επαναλαμβάνεται, με κάποια διαλείμματα αυτοκριτικής και ξεσπάσματα αλληλεγγύης. Σα να συμμετέχουμε όλοι σε έναν άτυπο διαγωνισμό υπεροχής και πρέπει να αποδείξουμε πως είμαστε καλύτεροι από τους άλλους: στην δουλειά, στις σχέσεις μας, στις γνώσεις μας, στα παιδιά μας.

Μέχρι πότε;