Would you change*

Η αλήθεια είναι πως από πολύ νωρίς είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Προσπαθούσα πάντοτε να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα των άλλων, τα οποία είχα μια τάση να κάνω δικά μου και να βασανίζομαι μέχρι να βρω ένα τρόπο να τα ξεμπερδέψω.  

Από ιδιοσυγκρασία ταυτιζόμουν πάντοτε με τον πιο αδύναμο και ένιωθα το μέγεθος της αδικίας να με πνίγει. Όσο δίδασκα στο πανεπιστήμιο προσπάθησα να περάσω αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης  στους φοιτητές μου. Όχι με τόση επιτυχία ομολογώ. Η φύση του αντικειμένου που δίδασκα δεν επέτρεπε εύκολα να ξεφύγεις από το θέμα της αρχαιολογίας και να μιλάς για ανθρωπιστικές κρίσεις και δράσεις.

Άλλαξα λοιπόν προσανατολισμό στις επαγγελματικές μου αναζητήσεις, πέρασα περιόδους αμφισβήτησης και (μεγάλης) ανεργίας, ξανακάθισα στα θρανία για να σπουδάσω νέο αντικείμενο και άρχισα να γράφω ότι έζησα, ότι ζω και ότι με απασχολεί. 

Ξεκίνησα πάλι από την αρχή με μια νέα δουλειά που αν και για τους επόμενους έξι μήνες θα βρίσκομαι σε δοκιμαστικό στάδιο και τίποτα δεν μου εγγυάται το μέλλον, με κάνει να νιώθω όμορφα. Και αυτό φτάνει. 

Ακόμα όλα είναι καινούρια και νιώθω σαν  φοιτήτρια που κάνει τα πρώτα της βήματα στην επαγγελματική ζωή, και ας έχω πίσω μου δεκαπέντε χρόνια σπουδών και εργασίας...

Δεν πειράζει όμως, είναι πραγματικά όμορφο να ανακαλύπτεις πάλι τον ενθουσιασμό των φοιτητικών σου χρόνων και ακόμα πιο όμορφο  να μπορείς να απολαύσεις την δουλειά σου χωρίς να νιώθεις το άγχος της καριέρας και της προαγωγής ως  δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι σου. Πιστέψτε με είναι το πιο λυτρωτικό αίσθημα ελευθερίας που ένιωσα ποτέ.

Δεν εννοώ φυσικά πως δεν με ενδιαφέρει το επαγγελματικό μου μέλλον, ο μισθός μου, οι προοπτικές μου και πως δεν τα διεκδικώ. Όμως όταν στα 35+ έχεις ήδη κάνει μια επιτυχημένη καριέρα και ξαφνικά αλλάζεις όλη σου την ζωή και ξεκινάς από το μηδέν, σίγουρα δεν το κάνεις ούτε από φιλοδοξία ούτε για τα χρήματα...Το κάνεις από αγάπη και μεράκι, το κάνεις γιατί ξέρεις πως αν συνεχίσεις τον δρόμο που δεν σε γεμίζει κάποτε θα γυρίσει εναντίον σου..

Η ζωή όλων μας είναι  γεμάτη από συμβιβασμούς, αδιέξοδα και χαμένα όνειρα. Στην καθημερινή μάχη για επιβίωση, στις έγνοιες μας, στις στενοχώριες μας σβήνει σιγά σιγά το πάθος και το πείσμα μας. Ένα κομμάτι του εαυτού μας χάνεται και τελικά ξεχνάμε και οι ίδιοι ποιοι πραγματικά είμαστε και τι θέλουμε..Δεν είναι εύκολο να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις όταν η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη και το happy end  υπάρχει μόνο στις ταινίες. Το γνωρίζω αυτό πολύ καλά, το έχω ζήσει. Όμως γνωρίζω επίσης πως η απελπισία, η παραίτηση και ο φόβος είναι  αυτό που τελικά μας κρατάει σκλάβους  και χαμένους.

Στις δύσκολες μέρες λοιπόν που ζούμε και στον φόβο για το αύριο που μας έχει παραλύσει μοιράζομαι μαζί σας αυτή τη μικρή προσωπική μου εξομολόγηση.  Κανένα βήμα δεν είναι εύκολο και όλα έχουν και το κόστος τους. Όμως  μια μικρή απόφαση, ένα τόσο μικρό βηματάκι δειλό σαν του μικρού παιδιού που μαθαίνει να περπατάει, μπορεί να  φέρει πάλι το χαμόγελο και την ελπίδα.

Αρκεί να θυμόμαστε πως τίποτα δεν είναι δωρεάν σε αυτή τη ζωή και πρώτα θα πρέπει να περάσεις από την κόλαση για να αξίζεις τον παράδεισο.

Όταν ένιωσα πως έπρεπε να κάνω την αλλαγή, την έκανα και πλήρωσα το τίμημα. Δεν ήταν εύκολο και ακόμα δεν είναι. Όμως το χρωστούσα στον εαυτό μου. Το χρωστούσα και στο γιο μου. Το μέλλον θα δείξει αν έπραξα σωστά. Τουλάχιστον όμως θα ξέρω πως δεν φοβήθηκα.

Και αυτό μου αρκεί...

*If you knew that you would be alone,
Knowing right, being wrong,
Would you change?

How bad, how good does it need to get?
How many losses? How much regret?
What chain reaction would cause an effect?

Tracy Chapman,  Change

Mario Moreno / Barcroft Media