Η εποχή του Φόβου

Την εβδομάδα που μας πέρασε έκανα μια έρευνα για ένα άρθρο που έπρεπε να γράψω για τις συνέπειες των συμφωνιών του ελεύθερου εμπορίου στην υγεία των φτωχών χωρών. Το θέμα αφορούσε κυρίως τα γενόσημα φάρμακα κατά του Έιτζ, χάρη στα οποία 6.5 εκ. άνθρωποι στον αναπτυσσόμενο κόσμο μπορούν να λαμβάνουν θεραπεία.  Μόλις δημοσιεύτηκε το κείμενο  μου, θεώρησα πως ένα τόσο σημαντικό θέμα δεν έχει λάβει την δημοσιότητα που του αξίζει στην Ελλάδα. Έγραψα λοιπόν ένα πιο αναλυτικό κείμενο στα ελληνικά το οποίο και δημοσιεύτηκε  αμέσως. Λίγο η ζέστη όμως, λίγο το μνημόνιο, λίγο η καλακαιρινή διάθεση, το άρθρο αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, γεγονός που με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Δεν θα σας κουράσω με πολύπλοκες αναλύσεις. Θα πω όμως το εξής. Αυτή τη στιγμή η ουσία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος βρίσκεται σε αυτές τις συμφωνίες. Βρίσκεται πίσω από τις κλειστές πόρτες όπου μια μικρή οικονομική ελίτ αποφασίζει με γνώμονα πάντα το υπέρογκο κέρδος, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Η ίδια ελίτ που ληστεύει τον πλανήτη, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον,  και χτίζει τα κέρδη της στα ερείπια. Πίσω λοιπόν απο αυτές τις κλειστές πόρτες, μια χούφτα ανθρώπων αποφασίζει πως οι αναλώσιμοι φτωχοί αυτού του κόσμου πρέπει να πεθάνουν.

Διανύουμε την εποχή του φόβου. Μια εποχή όπου ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός σαρώνει τα πάντα και η  εξουσία βγάζει τις μάσκες. Τα κροκοδείλια δάκρυα για τα φτωχά παιδιά του Νίγηρα σκουπίζουν χέρια καλυμμένα με χρυσάφι. Πίσω απο τα αστραφτερά εμπορικά των μεγαλουπόλεων της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής, οι παραγκουπόλεις πνίγουν την ελπίδα στα βρωμόνερα και στις παραισθήσεις. Χιλιάδες αναλώσιμοι φτωχοί τρέχουν να πιστέψουν σε ένα όνειρο που δεν τους ανήκει. Θα ανταλλάσσουν τις ζωές τους για ένα φτηνό σαμπουάν. Και θα στοιβάζονται σε φορτηγά και πλοία με το όνειρο μια καλύτερης ζωής σε κάποια αφιλόξενη πόλη της Δύσης. Σε πόλεις όπου ο φόβος και η φτώχεια, όχι εκείνη η απόλυτη φτώχεια του πεινασμένου, αλλά η εξαθλίωση του ξεπεσμένου, έχουν γεννήσει την οργή και την βία.

Πόσο μακρινά είναι άραγε όλα αυτά από τη δική μας τη ζωή;

*Don't you know
They're talkin' about a revolution
It sounds like a whisper
While they're standing in the welfare lines
Crying at the doorsteps of those armies of salvation
Wasting time in the unemployment lines
Sitting around waiting for a promotion