Transit Life

Δεν μου αρέσει να γράφω κείμενα το βράδυ και ιδίως όταν νιώθω να "φλερτάρω" με τη μελαγχολία. Φοβάμαι πως είτε θα γράψω ένα κείμενο χωρίς ουσία, είτε θα είναι κάτι πολύ προσωπικό και μετά θα το μετανιώσω...

Σε τρεις μέρες φεύγουμε για την Μπανγκόκ όπου και θα περιμένουμε την τελική μας βίζα για το "Ερμητικό" Βασίλειο και έχω διάθεση αναπόλησης.
Θυμάμαι εικόνες από τις μέρες μου στη Μέση Ανατολή, τους φίλους μου εκεί, τις σκέψεις που έκανα, την χαρά για την πρώτη μου αποστολή και την μετέπειτα απογοήτευση μου....
Με μερικούς από τους τότε φίλους  είμαστε ακόμα σε επαφή, με άλλους όμως-κάποιους που για μένα τότε ήταν τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου έχουμε χαθεί..Τελευταία με έχει πιάσει η περιέργεια  να ανακαλύψω τι να έχουν γίνει όλοι οι παλαιοί συνεργάτες και φίλοι χωρίς να έχω ιδέα όμως πως να τους βρω. Δυστυχώς το διαδίκτυο δεν έχει τις απαντήσεις σε όλα.

Γυναίκες στην προσευχή της Παρασκευής στο Μεγάλο τέμενος της Δαμασκού

Αναπολώ τις ημέρες που έφυγα για την Αυστραλία γεμάτη περηφάνια για τη νέα μου δουλειά στο φημισμένο  University of Western Australia. Όταν βγήκα από εκείνη την πτήση των 20 ωρών, η πρώτη εικόνα του Περθ ήταν ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και η μυρωδιά γιασεμιού στον αέρα...

Η συνέχεια βέβαια δεν ήταν εξίσου ρομαντική, καθώς χρειάστηκαν  9 εβδομάδες μέχρι κάποιος ιδιοκτήτης να δεχτεί να νοικιάσει το σπίτι του σε μια ξένη χωρίς συστάσεις (στο ενδιάμεσο κοιμόμουν στα σπίτια συναδέλφων οι οποίοι εναλλάσσονταν κάθε εβδομάδα). 
 Το Περθ με τον ποταμό Swan  και τους μαύρους κύκνους (αλήθεια το ξέρατε  πως υπήρχαν μαύροι κύκνοι; εγώ όχι) και την υπέροχη θέα από το λόφο του  King's Park όπου τις νύχτες χάζευα με τις ώρες τα λαμπερά φώτα της πόλης..Οι ατέλειωτες ώρες στο γραφείο μου, οι φοιτητές μου, τα μοναχικά βράδια στο σπίτι και τα ακόμα πιο μοναχικά σαββατοκύριακα..Τότε που χωμένη πίσω από μια εφημερίδα ή τα φοιτητικά γραπτά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως μου αρέσει η ζωή στο Περθ και θα παραμείνω.

Κοινότητα Αβοριγινων στην περιοχή Pilbara  της Δυτικής Αυστραλίας

Σχεδόν ένα χρόνο μετά δήλωνα παραίτηση και έφτιαχνα τις βαλίτσες μου για την Αφρική..Από το Τσαντ θυμάμαι την σκόνη της ερήμου, τον καυτό ήλιο, τις ατέλειωτες ώρες με την land cruiser  στους προσφυγικούς καταυλισμούς και τα σαχλά σχόλια του Γερμανού γενικού συντονιστή του προγράμματος  ..Και την απελπισία, την εξαθλίωση,  τις γυναίκες και τα παιδιά, τα φορτηγά του WFP με τους σάκους γεμάτους ρύζι, ευγενική προσφορά του αμερικανικού λαού στους πρόσφυγες..

Η κούραση δεν επέτρεπε ρομαντισμούς, ονειροπολήσεις και προβληματισμούς...Δουλεύοντας 12 ώρες την ημέρα, το βράδυ δεν σκεφτόμουν τίποτα...Μόνο ισολογισμούς, τα δεκάδες διοικητικά που είχαν μείνει πίσω, και τις εντολές του Γερμανού που έπρεπε να ολοκληρώσω...Μεγάλη αλλαγή για μια πρώην καθηγήτρια που οι φοιτητές την κοιτούσαν με δέος και που τώρα σκονισμένη και αναμαλλιασμένη άκουγε σιωπηλά τις ειρωνείες του συντονιστή της...

Η φωτογραφια ειναι απο τη Βορεια Ουγκαντα. Φορτηγα του WFP μεταφερουν
 επισιτιστικη βοήθεια στην Karamoja

Η επιστροφή στην Ευρώπη, ένα σύντομο πέρασμα από τη ΝΑ Ασία και το αναπόφευκτο διάλειμμα ενός έτους στην Ελλάδα. Ίσως η δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου, όσο απίστευτο και αν ακούγεται...

Έπειτα ήρθε η Ουγκάντα,  οι υπέροχοι άνθρωποι που γνωρίσαμε εκεί και τους οποίους δεν περνάει μέρα χωρίς να σκεφτώ. Δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ ποτέ, το πιθανότερο είναι πως όχι..Η αλήθεια είναι πως σπάνια έχω ξαναγυρίσει σε κάποιο από τα μέρη που ζούσα πριν και ακόμα πιο σπάνια ξανασυνάντησα κάποιον από τους ανθρώπους που ζούσαν κοντά μου.

Δεν θέλω να κουράσω με ένα προσωπικό κείμενο. Όσα και να γράψω δεν θα μπορέσω ποτέ να περιγράψω εκείνη την αίσθηση όταν γνωρίζεις κάτι καινούριο, είτε είναι άνθρωπος είτε είναι τόπος. Εκείνη τη στιγμή που το άγνωστο ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου και ετοιμάζεσαι να  το αγγίξεις. Τότε αυτομάτως δέχεσαι την πρόκληση και ας μην ξέρεις τι θα βρεις. Μπορεί και αυτό που θα βρεις να είναι πολύ κατώτερο από ότι περίμενες ή -ακόμα χειρότερο- να είναι τόσο αδιάφορο που να σκοτώνει κάθε πάθος.

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή την πρόκληση. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω κάτι καινούριο, δεν μπορώ καν να φανταστώ τη ζωή μου στάσιμη, στον ίδιο τόπο, με τους ίδιους ανθρώπους. Για αυτό άλλωστε και όποτε προσπάθησα να εγκατασταθώ σε ένα  μέρος και να χτίσω τη ζωή μου εκεί, κατέληγα να φεύγω πανικόβλητη πριν καν κλείσω χρόνο. Ποτέ δεν είχα συνδέσει τη φυγή αυτή με τα δικά μου κενά, αλλά πάντοτε κατηγορούσα τον περίγυρο, έφταιγε η δουλειά που δεν μου άρεσε, οι άνθρωποι, το μέρος, αλλά ποτέ εγώ. Δεν ξέρω, ίσως με τα χρόνια να είναι και αυτό ένα ελάττωμα που είτε θα επιδεινωθεί είτε θα διορθωθεί.

Σήμερα πάλι που σκόπευα να γράψω κάτι μικρό, κατέληξα να μοιράζομαι αναμνήσεις και προβληματισμούς. Νομίζω πως τελικά το να γράφεις αργά το βράδυ γίνεται εξομολόγηση. Σταματώ εδώ λοιπόν πριν πλατειάσω επικίνδυνα. Σκέφτομαι πως το επόμενο κείμενο μου θα το γράφω από ένα transit ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ και ελπίζω η αλλαγή της ώρας και η αναμονή να μην έχει συνέπειες. Αλλιώς φοβάμαι πως  η εξομολογητική διάθεση θα μου γίνει συνήθεια...