Μια νέα αρχή...

Μετά από τόσο καιρό στην Αφρική έχω την αίσθηση πως δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου στην Ελλάδα..Δεν θέλω όμως να γράψω άλλο ένα κείμενο για την κρίση, ούτε να κάνω προβλέψεις, ούτε να μιλήσω για το σύστημα..Δυστυχώς η κατάσταση είναι αυτή που όλοι γνωρίζουμε..Διανύουμε μια άγρια εποχή γεμάτη ανασφάλεια, υποκρισία, μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις.

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια μεταβατική φάση..Αφήνω την αγαπημένη μου Ουγκάντα και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω μια νέα ζωή σε μια χώρα της ΝΑ Ασίας..Αναπόφευκτα η περίοδος αυτή είναι παράλληλα και περίοδος περισυλλογής..Η Αφρική με δίδαξε πολλά και κατά κάποιο τρόπο άλλαξε τη ζωή μου όπως δεν το είχα φανταστεί ποτέ.

Το έχω ξαναπεί. Ζώντας στην Αφρική έμαθα να βάζω προτεραιότητες, να ξεχωρίζω το σημαντικό από το ασήμαντο, να ενδιαφέρομαι μόνο για ότι έχει ουσία..

Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα, οι φίλοι μου παραπονιούνται πως δεν δίνω σημασία στα απλά προβλήματα, πως "υποτιμώ" κατά κάποιον τρόπο την κατάσταση που επικρατεί και δεν την παίρνω σοβαρά...Και όμως, κατανοώ απόλυτα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, απλά αρνούμαι να τα αφήσω να με επηρεάσουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα...

Μέχρι πριν λίγα χρόνια έπαιρνα τα πάντα σοβαρά, με επηρέαζαν και περνούσα άυπνες νύχτες να αναλύω καταστάσεις, να ερμηνεύω  συμπεριφορές, να ψάχνω λύσεις για όλα..Όχι πια..

Όταν εγκατέλειψα την πανεπιστημιακή μου καριέρα και αποφάσισα να ψάξω για δουλειά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, σε ένα τομέα τελείως διαφορετικό από ότι είχα σπουδάσει και εργαστεί μέχρι τότε, έπαιρνα και ένα μεγάλο ρίσκο..Δεν ήταν εύκολο να βρω δουλειά και πέρασα πολλές στιγμές ανασφάλειας όπου πραγματικά αναρωτιόμουν αν έκανα σωστά..

Σήμερα ξέρω πως δεν έκανα λάθος. Αποφάσισα να αλλάξω τα πάντα γύρω μου και πλήρωσα και το ανάλογο τίμημα. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες κατάλαβα τελικά πως δεν υπάρχει κανένας σωτήρας και κανείς ένοχος να ρίξουμε την ευθύνη για τις αποτυχίες μας. Στην πορεία της ζωής είμαστε πάντοτε μόνοι. Μπορεί να έχουμε φίλους, συντρόφους, παιδιά όμως είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας, τις αποφάσεις μας και τους συμβιβασμούς μας. 

Ταξιδεύοντας στον κόσμο ήρθα συχνά αντιμέτωπη με την απόλυτη φτώχεια και τον απόλυτο πλούτο. Υπήρξα μέρος του συστήματος μέσα από τη δουλειά μου, έκανα συμβιβασμούς όταν δεν είχα άλλη επιλογή, διαμαρτυρήθηκα όταν μπορούσα να το κάνω, αρνήθηκα και έφυγα όταν η κατάσταση ξεπερνούσε τα προσωπικά μου όρια. 

Γράφω σήμερα όλα αυτά όχι για να απολογηθώ αλλά για να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου. Σε λιγότερο από 2 εβδομάδες, θα ετοιμάσω τη μικρή μου βαλίτσα, θα πάρω τον γιο μου από το χεράκι και θα ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Αυτή τη φορά δεν θα επιστρέψουμε στην λατρεμένη μας Αφρική αλλά θα βρεθούμε στην πιο μυστήρια χώρα του πλανήτη..στο "ερμητικό βασίλειο" όπως την έλεγαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα..

Ένα μυστήριο καλύπτει το ταξίδι μας, ακόμα και οι ημερομηνίες εισόδου στη χώρα παραμένουν άγνωστες...Αναμονή, απογοήτευση, περιέργεια και αγωνία αλλά παράλληλα και ενθουσιασμός για τη νέα μας ζωή..Ελπίδες πως όλα θα πάνε καλά αλλά και επίγνωση πως όλα μπορεί να πάνε λάθος και πως την τελευταία στιγμή θα βρεθούμε κάπου αλλού...

Όμως τι σημασία έχει τελικά που θα καταλήξεις; Ο προορισμός είναι κάτι που δεν έχει καμία αξία..Με ανοιχτά τα μάτια και με το μυαλό μας καθαρό θα ακολουθήσουμε και αυτό τον δρόμο...Και δεν θα το μετανιώσουμε...