Μαθήματα απο την Αφρική

Έχω αρκετές μέρες να γράψω κάτι, κυρίως επειδή βρίσκομαι στην Ελλάδα μετά από αρκετό καιρό και προσπαθώ μέσα στις λιγοστές μου διακοπές να χωρέσω απουσία μηνών...Στην Ελλάδα λοιπόν, σε όλες τις συζητήσεις μου με φίλους και γνωστούς, οι ερωτήσεις για τη ζωή στην Αφρική κυριαρχούν...και αμέσως μετά η κλασσική ερώτηση όλων: μα είσαι κάτω με μικρό παιδί; Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να γράψω μια διαφορετική ιστορία, περισσότερο προσωπική από τις προηγούμενες..Να μιλήσω για το τι σημαίνει να ζεις σε μια αναπτυσσόμενη χώρα με ένα παιδί 2,5 ετών, σε συνθήκες που διαφέρουν πολύ από όσα έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως πρέπει να ισχύουν  για να μεγαλώσει ένα παιδί...

Πιστεύω πως ότι και να αποφασίσει να κάνει κάποιος όταν γίνεται γονιός, πάντα θα υπάρχουν οι αμφιβολίες εάν κάνει το σωστό. Αρκετά συχνά μάλιστα το παιδί αποτελεί και μια καλή δικαιολογία για την δική μας αναβλητικότητα και τους δικούς μας φόβους..

Ζώντας σε μια αναπτυσσόμενη χώρα με ένα μικρό παιδί, χρειάζεται να αντιμετωπίσεις μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα. Παίρνεις κάποιες αποφάσεις, οι οποίες όμως πλέον αφορούν και κάποιον άλλον, τον οποίο στην τελική δεν τον έχεις καν ρωτήσει...Όμως αυτά που κερδίζει ένας μικρό ανθρωπάκι που μαθαίνει τον κόσμο από την άλλη όψη, αντισταθμίζουν όλα όσα υποτίθεται πως χάνει μακριά από τις δυτικές μας κοινωνίες (αν θεωρήσουμε δηλαδή πως υπάρχει κάτι να χάσει..)..

Ο σχεδόν τρίχρονος γιος μου μεγαλώνει σε μια χώρα που η ζωή δεν είναι εύκολη. Σε μια χώρα που για πολλά παιδιά δεν υπάρχει παιδική ηλικία και που πολύ λίγα θα καταφέρουν να τελειώσουν το σχολείο... Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν πιο εύκολα, και όταν μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο το παιδί της, απλά ελπίζει πως αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά..Εδώ δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, το καθαρό νερό είναι δυσεύρετο και ακριβό, και θεωρείσαι προνομιούχος αν γευματίζεις έστω μια φορά την ημέρα...

Και όμως σε αυτή τη χώρα είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ...Όχι όμως επειδή ζει μια ζωή που εκ των πραγμάτων είναι προνομιούχα (όσο και αν προσπαθείς να ισορροπήσεις τις καταστάσεις).

Είναι ευτυχισμένος γιατί εδώ μαθαίνει να εκτιμά και να απολαμβάνει τη ζωή, να αναγνωρίζει το μεγαλείο της μέσα στην απλότητα της...

Μαθαίνει πως οι άνθρωποι ακόμα και όταν έχουν ελάχιστα μπορούν να έχουν αποθέματα αγάπης, να χαίρονται την κάθε μέρα, να γιορτάζουν μικρές νίκες και χαρές και να προχωρούν..

Δεν ξέρω κατά πόσο ένα μικρό παιδί μπορεί να επεξεργαστεί στο μυαλό του τις αντιφάσεις του κόσμου μας. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται όταν κοιτάζει σοβαρός πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου τα ξυπόλυτα παιδιά που ζητιανεύουν στους δρόμους...Συχνά σηκώνει το χέρι του και τα χαιρετάει, και για λίγο εκείνα ξαναγίνονται παιδιά, και τρέχουν στο τζάμι μας, όχι για να ζητήσουν χρήματα αλλά για να τον δουν από κοντά και να του χαμογελάσουν...

Συνήθως επισκεπτόμαστε τα χωριά μαζί...Άλλοτε δεμένος στην πλάτη μου και άλλοτε περπατώντας δίπλα μου, παρακολουθεί προσεκτικά ότι συμβαίνει γύρω του. Τα παιδιά θα τρέξουν κοντά του και θα του γελάνε, θα του δώσουν τόπια από φύλλα μπανάνας για να παίξει, θα του δώσουν φιστίκια και θα του μιλάνε στη ντόπια διάλεκτο...Ως δια μαγείας θα βρούνε πάντοτε ένα τρόπο να συνεννοηθούν και οι δύο κόσμοι έστω και για μια στιγμή θα έρθουν κοντά, τα όρια που με τόση προσοχή έχουμε φτιάξει για να μας χωρίζουν,για λίγο δεν ισχύουν..

Οι ψυχολόγοι λένε πως τα παιδιά της "τρίτης κουλτούρας", εκείνα δηλαδή που προέρχονται από μικτές οικογένειες και μεγαλώνουν σε μια τρίτη χώρα, γίνονται ανεξάρτητα από πολύ νωρίς και δένονται με ανθρώπους και όχι με τόπους και πράγματα.

Δεν ξέρω αν ισχύει, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους ψυχολόγους και τις θεωρίες τους..Ξέρω όμως πως κάθε φορά που ο γιος μου θα ακούσει τον Φράνσις στην αυλή να φωνάζει "boda boda" θα τρέξει να τον αγκαλιάσει..Κάθε φορά που ο Ντάνιελ θα περάσει από το σπίτι, θα τον πάρει από το χέρι και θα κάτσουν μαζί να πούνε αφρικάνικες ιστορίες και τραγούδια..Ξέρω πως αγαπάει την Κάθυ και της δίνει τα παιχνίδια του, πως τρελαίνεται να κατεβαίνει στο σπίτι της Αλις από την Λιβερία για να πιει τη παγωμένη λεμονάδα με ζάχαρη που του φτιάχνει, πως λατρεύει τα τηγανητά τσαπάτι της Ανέτ και τα γλυκά καλαμπόκια που πουλάει η κυρία με το χρωματιστό φουστάνι και του τα δίνει πάντα με ένα χαμόγελο...

Και ξέρω πως οι άνθρωποι γύρω μας είναι εκεί για να μοιραστούν όχι μόνο τη χαρά μας αλλά και τον πόνο μας..Όπως όταν αρρώστησε με πυρετό που δεν έπεφτε και όταν οι ενδόμυχοι φόβοι μου κυριαρχούσαν και με παρέσερναν σε ένα ταξίδι χωρίς λογική...Τότε πάλι οι δικοί μας άνθρωποι ήταν εκεί..Η Αλις που έφτιαχνε ακόμα περισσότερη λεμονάδα και την έκανε επίτηδες γλυκιά και ας ήξερα πως δυσκολευόταν να αγοράσει ζάχαρη, ο Φράνσις και ο Ντάνιελ που έρχονταν καθημερινά να του πουν αστεία και τραγούδια και ας έμεναν στην άλλη άκρη της πόλης και έπρεπε να περπατήσουν τα χιλιόμετρα, ο Μπεν που κοιμόταν δίπλα στο ανοικτό του τηλέφωνο έτοιμος να τρέξει κάθε στιγμή μόλις χτυπούσε...

Ναι η Αφρική μας έκανε να επαναπροσδιορίσουμε το σημαντικό και το ασήμαντο. Μας θύμισε όλα αυτά που η δυτική μας ανατροφή θέλει να ξεχάσουμε: την σημασία του να στηρίζεσαι στους ανθρώπους γύρω σου, την αξία που έχει να ανοίγεις την καρδιά, το μυαλό και την αγκαλιά σου, να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο και να σε εμπιστεύεται και εκείνος..Και πάνω από όλα να δέχεσαι και να αγαπάς, όχι μόνο ότι σε θυμίζει αλλά και ότι δεν σου μοιάζει καθόλου...