Η πρώτη μου ανάρτηση από ένα ξενοδοχείο στην Μπανγκόκ...Με τον καιρό να μας παίζει περίεργα παιχνίδια προσπαθώ να οργανωθώ. Τα νέα από το "Ερμητικό Βασίλειο" μοιάζουν με σκωτσέζικο ντους...τη μια χαίρεσαι και μετά έρχεται η ψυχρολουσία: "we lack the required time to proceed your visa on time".μπλα μπλα..Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, τώρα αναμονή στην Μπανγκόκ....
Δέκα εκατομμύρια ψυχές κατοικούν σε αυτή την τεράστια πόλη...Με μια ανταγωνιστική οικονομία η Ταϊλάνδη θεωρείται ως " newly industrialized economy" ένα στάδιο δηλαδή μεταξύ του "αναπτυγμένου" και του "αναπτυσσόμενου" κόσμου.
Δέκα εκατομμύρια ψυχές κατοικούν σε αυτή την τεράστια πόλη...Με μια ανταγωνιστική οικονομία η Ταϊλάνδη θεωρείται ως " newly industrialized economy" ένα στάδιο δηλαδή μεταξύ του "αναπτυγμένου" και του "αναπτυσσόμενου" κόσμου.
Προσωπικά δεν μου αρέσει η Μπανγκόκ ιδιαίτερα...Τη βρίσκω κουραστική, χαοτική και δαιδαλώδης..Θα ήθελα να περίμενα στο Λάος ή στη Βιρμανία...
Τρίτη φορά λοιπόν στην Μπανγκόκ και από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου οι καταρρακτώδεις βροχές δεν έχουν σταματήσει...Οι δρόμοι πλημμύρισαν, οι κατσαρίδες ξεχύθηκαν στους δρόμους και ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα...
Επειδή όμως δεν θέλω να περιφέρω τις μίζερες σκέψεις μου, προτιμώ να αλλάξω θέμα και να γράψω μια ιστορία απο την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την πόλη..
Πριν τέσσερα περίπου χρόνια, είχα έρθει από το Περθ για να συμμετάσχω σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο Λαος, εκπροσωπώντας το τμήμα Πολιτιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας. Ένας Αυστραλός φίλος εργαζόταν ως φωτορεπόρτερ για το Reuters και αποφάσισα να κάνω μια ολιγοήμερη στάση στην Μπανγκόκ. Είχα έτσι την ευκαιρία να γνωρίσω την πόλη μέσα από τη ματιά ενός αναγνωρισμένου φωτογράφου κάτι που έδινε μια διαφορετική χροιά σε όλα. Αφού είδαμε τους ναούς και τις αγορές, επέμενε να με "ξεναγήσει" και στην άλλη όψη της πόλης, αυτήν για την οποία, τουλάχιστον οι μισοί από τα 14 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο έρχονται ...Έχει κάποιο ενδιαφέρον, ολόκληροι δρόμοι μεταμορφώνονται το βράδυ σε αγορές ανθρώπινης σάρκας όπου την τιμητική τους έχουν οι πελάτες από την Ιαπωνία, την Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική. Υπολογίζεται πως το 9% των γυναικών της χώρας εκπορνεύεται, αν και στο ποσοστό δεν συμφωνούν όλοι. Κάποιες οργανώσεις αναφέρουν 2 εκατομμύρια γυναίκες ενώ οι αρχές τοποθετούν τον αριθμό σε 70.000...Φαντάζομαι πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...
Αφού πέρασα 4 μέρες στη Μπανγκόκ, πήρα το νυχτερινό τρένο για το Nong Khai με τελικό προορισμό το Λάος και έπειτα πάλι επιστροφή στην Μπανγκόκ και το Περθ...Όταν όμως έφτασα στο σιδηροδρομικό σταθμό αανακάλυψα με φρίκη πως είχα χάσει την τσάντα μου, μέσα στην οποία είχα χρήματα, διαβατήριο, το εισιτήριο μου για το τρένο και το αεροπορικό εισιτήριο για το Περθ..και το χειρότερο μαζί με το διαβατήριο έχανα και την άδεια εργασίας και διαμονής στην Αυστραλία...Άρχισε να με πιάνει πανικός..Σενάρια φρίκης εναλλάσσονταν με καταπληκτική ταχύτητα στο μυαλό μου...Ήμουν πλέον σίγουρη πως θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου σε αυτόν τον σταθμό του τρένου και θα ειδοποιούσαν την οικογένεια μου μήνες αργότερα όταν θα ανακάλυπταν το πτώμα μου στις ράγες..Με ότι ψιλά μου είχαν μείνει προσπάθησα να τηλεφωνήσω στον Αυστραλό φίλο στην Μπανγκόκ όμως μέσα στην ταραχή μου πήρα λάθος νούμερο και έχασα και τα τελευταία μου νομίσματα...Τότε εκτίμησα την αξία του κινητού-που δεν είχα πάρει μαζί....
Από το πουθενά, ένας νεαρός με έντονη ιταλική προφορά με ρωτάει αν είμαι καλά...Χωρίς να το σκεφτώ, αρχίζω να λέω πως έχασα στην τσάντα μου, πως ξέμεινα στο Nong Khai και πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στο σταθμό..Μάλλον δεν κατάλαβε πολλά γιατί όπως ανακάλυψα αργότερα μιλούσε ένα μπέρδεμα ιταλικών με αγγλικές λέξεις που χρειαζόταν μετάφραση για να βγάλεις άκρη...Από όσα έλεγε αποκωδικοποίησα πως έμενε στην Μπανγκόκ και εργαζόταν ως "chef" (αν και για αυτό το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο...)...Μισή ώρα αργότερα πίναμε μπύρες και ο Αντρέα μιλούσε ακατάπαυστα χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τι ακριβώς έλεγε..Με σαφώς καλύτερη διάθεση (βοηθούσαν και οι μπύρες) δέχτηκα αμέσως την πρόταση του να μου αγοράσει ένα εισιτήριο για την Μπανγκόκ και από εκεί να πάω στην πρεσβεία ή όπου αλλού θέλω για να βγάλω άκρη...Δύο ώρες αργότερα, στριμωχτήκαμε στο βαγόνι της οικονομικής θέσης, και ξεκινήσαμε το 12ωρο ταξίδι μας..
Στο σταθμό με υποδέχτηκε ο Αυστραλός φίλος και χαιρέτησα τον Αντρέα με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή..υποσχέσεις που ξέρεις πως δεν θα κρατήσεις αλλά που πραγματικά τις πιστεύεις όταν τις δίνεις...
Από το πουθενά, ένας νεαρός με έντονη ιταλική προφορά με ρωτάει αν είμαι καλά...Χωρίς να το σκεφτώ, αρχίζω να λέω πως έχασα στην τσάντα μου, πως ξέμεινα στο Nong Khai και πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στο σταθμό..Μάλλον δεν κατάλαβε πολλά γιατί όπως ανακάλυψα αργότερα μιλούσε ένα μπέρδεμα ιταλικών με αγγλικές λέξεις που χρειαζόταν μετάφραση για να βγάλεις άκρη...Από όσα έλεγε αποκωδικοποίησα πως έμενε στην Μπανγκόκ και εργαζόταν ως "chef" (αν και για αυτό το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο...)...Μισή ώρα αργότερα πίναμε μπύρες και ο Αντρέα μιλούσε ακατάπαυστα χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τι ακριβώς έλεγε..Με σαφώς καλύτερη διάθεση (βοηθούσαν και οι μπύρες) δέχτηκα αμέσως την πρόταση του να μου αγοράσει ένα εισιτήριο για την Μπανγκόκ και από εκεί να πάω στην πρεσβεία ή όπου αλλού θέλω για να βγάλω άκρη...Δύο ώρες αργότερα, στριμωχτήκαμε στο βαγόνι της οικονομικής θέσης, και ξεκινήσαμε το 12ωρο ταξίδι μας..
Στο σταθμό με υποδέχτηκε ο Αυστραλός φίλος και χαιρέτησα τον Αντρέα με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή..υποσχέσεις που ξέρεις πως δεν θα κρατήσεις αλλά που πραγματικά τις πιστεύεις όταν τις δίνεις...
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, η ιστορία αυτή μου φτιάχνει πάντοτε την διάθεση όταν την αναλογίζομαι...Περιμένοντας λοιπόν να ανοίξουν οι πόρτες του "παραδείσου" μάλλον πρέπει να βρω περισσότερες ιστορίες για να νιώθω καλά..Η αναμονή προβλέπεται μεγάλη...
 |
| Bangkok ξημερώματα. By: Beng J |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου