Ψευδαίσθηση...

Ο νεαρός με το όμορφο χαμόγελο και τα έντονα ζυγωματικά συστήνεται ως Μπάι. Δεν ξέρω αν πρόκειται για το αληθινό του όνομα αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Είμαι εκεί για να μάθω την ιστορία του ή τουλάχιστον την ιστορία που εκείνος θέλει να διηγηθεί. Και έχω αποφασίσει να πιστέψω ότι και αν μου πεί...

Το μπαρ στο οποίο εργάζεται βρίσκεται στην καρδιά της Μπανγκόκ και απο ότι μαθαίνω είναι ένα απο τα πιο γνωστά στέκια της ανδρικής πορνείας. Αποτελεί σχεδόν προνόμιο να εργάζεσαι εκεί καθώς συγκεντρώνει πελατεία υψηλού επιπέδου. Παρατηρώντας τους υποψήφιους πελάτες και τα ποντίκια που τρέχουν τρομαγμένα να κρυφτούν πίσω απο τα ψηλά σκαμπό της εισόδου, δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Η πρώτη επίσκεψη στο χώρο σοκάρει.  Ένας νεαρός άντρας με λευκό κουστούμι στέκεται στην πόρτα και μας καλεί να περάσουμε μέσα. "Madam nice boys" μου λέει καθώς τον κοιτάζω, συνοδεύοντας τα λόγια του με τις απαραίτητες χειρονομίες.  Πίσω του μια βαριά κόκκινη κουρτίνα καλύπτει την πρόσοψη προσθέτοντας μια νότα παρακμιακού Χόλιγουντ.

Καθώς παραμερίζω το κόκκινο βελούδινο ύφασμα, νιώθω πως διασχίζω το τελευταίο σύνορο. Πλέον έχω περάσει στην άλλη πλευρά όπου η λογική δίνει τη θέση της στην ψευδαίσθηση. Νιώθω την ανάσα μου να κόβεται λες και κάποιος μου έχει δέσει μια βαριά πέτρα στο στήθος. Το φως είναι χαμηλό, τόσο όσο χρειάζεται να διακρίνεις αυτά που πρέπει και τίποτα περισσότερο. Να βλέπεις τα γυμνά σώματα αλλά όχι το άδειο βλέμμα.

Στη σκηνή έχουν ήδη ανέβει τα πρώτα αγόρια. Ντυμένα μόνο με μια μαύρη γραβάτα και έναν αριθμό στο πλάι μοιάζουν να συμμετέχουν σε μια διονυσιακή παρέλαση. Στα τραπέζια και στο μπαρ άλλα αγόρια πίνουν το ποτό τους γελώντας με νάζι στους υποψήφιους πελάτες. Τολμηρά χάδια και βλέμματα που κρύβουν την υπόσχεση μιας απαγορευμένης ηδονής. 

Τα  όμορφα σώματα, τα χαμόγελα, το αλκοόλ που ρέει άφθονο και η δυνατή  μουσική δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Ένας κόσμος που το απαγορευμένο γίνεται προσιτό και όπου η επιθυμία για σεξ και χρήμα θέτει τους όρους. Πόσο ανατριχιαστικά εύκολο είναι τελικά να χαθείς μέσα στην ψευδαίσθηση και να θεωρήσεις λογικό το ασύλληπτο...

Ο Μπάι στέκεται πίσω απο το ξύλινο μπαρ. Μας υποδέχεται με μια μικρή υπόκλιση και μας ρωτάει τι θα πιούμε. Δεν μπορώ παρα να παρατηρήσω το όμορφο, σχεδόν παιδικό πρόσωπο του. Είναι 19 χρονών και έχει ξεκινήσει να δουλεύει εδώ και 4 χρόνια.

Ο Μπάι, όπως και η πλειοψηφία των νέων που εκπορνεύονται κατάγεται απο ένα μικρό χωριό της Βόρειας Ταϊλάνδης, κοντά στα σύνορα με τη Βιρμανία. Ο ίδιος είναι Yao, ένα εθνικό γκρουπ με καταβολές απο την Κίνα που ζει σε μικρές αγροτικές κοινότητες στο βορά.  Οι πλημμύρες των τελευταίων ετών έχουν καταστήσει τη ζωή για τους φτωχούς αγρότες σχεδόν ανυπόφορη. Ο Μπαι αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην πόλη όταν αρρώστησε ο πατέρας του και αναγκάστηκαν να πουλήσουν το μικρό κομμάτι γης που καλλιεργούσαν. Η οικογένεια του χωρίς  τη γη, έχασε κάθε δυνατότητα επιβίωσης και αξιοπρέπειας. 

Ο Μπάι μιλάει με απλά αγγλικά και η φωνή του είναι καθαρή και ήρεμη. Φτάνοντας στα 15 του στην Μπανγκόκ ήταν θέμα χρόνου πότε θα έπεφτε στο κύκλωμα των εμπόρων. Κερδίζοντας ελάχιστα χρήματα ως ανειδίκευτος εργάτης, δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Αν και ο ίδιος είναι ετεροφυλόφυλος, όπως εξάλλου και το 86% των αντρών που εκπορνεύονται στα γκέι μπαρ της Ταϊλάνδης, η πελατεία του αποτελείται κυρίως απο άντρες.

Από την δουλειά του ο Μπαι κερδίζει περίπου 500 ευρώ το μήνα, ενώ αν είναι τυχερός μπορεί να φτάσει και τα 1000. Από αυτά ένα ποσοστό πηγαίνει στο μπαρ ως ενοίκιο, ενώ τα υπόλοιπα τα στέλνει στην οικογένεια του κρατώντας ελάχιστα για τα προσωπικά του έξοδα.

"Σε κανέναν δεν αρέσει αυτή η δουλειά" εξομολογείται "οι δικοί μου όμως χρειάζονται κάθε βοήθεια που μπορώ να τους δώσω".

Σε μια κοινωνία όπου τα παιδιά οφείλουν να συντηρούν τους γονείς τους και όπου η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες κρύβονται πίσω απο τη καλογυαλισμένη επιφάνεια των τεράστιων εμπορικών κέντρων, δεν είναι απλά επιλογή η απόφαση να εμπλακεί κάποιος στον κόσμο της πορνείας.

Υπάρχει όμως και μια άλλη οπτική. Εκείνη των αγοραστών που με τα χρήματα τους συντηρούν το κύκλωμα και το βοηθούν να ανανεώνεται. Και όπως πιστεύουν απλά πληρώνουν μια υπηρεσία που τους προσφέρεται.

΄'Με τα χρήματα μου τους βοηθάω να έχουν μια καλύτερη ζωή. Πολλοί είναι φοιτητές και χάρη σε αυτή τη δουλειά καταφέρνουν να σπουδάσουν" μας λέει ο 45χρονος Μάικ απο την Ολλανδία

"Εκείνοι βγάζουν καλά χρήματα¨" συμπληρώνει ο φίλος του " και εγώ μπορώ να έχω μια εύκολη σχέση χωρίς δεσμεύσεις. Έτσι ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει και όλοι είναι ευτυχισμένοι".

Ξημερώνει. Ένα αχνό βιολετί φως μας σκεπάζει. Σε λίγο οι πρώτες ανελέητες ηλιαχτίδες θα φωτίσουν τον δρόμο. Η βαριά κόκκινη κουρτίνα χάνει την χολιγουντιανή της λάμψη. Τώρα μοιάζει με σκηνικό ενός φτηνού θεάτρου. Άδεια μπουκάλια μπύρας, πεταμένα προφυλακτικά και σκουπίδια. Η μυρωδιά απο το φτηνό αλκοόλ, μπερδεύεται με το τηγανητό ρύζι και τα ανθρώπινα ούρα. Τα αδέσποτα σκυλιά τριγυρίζουν ανάμεσα στα λιγοστά κιόσκια εκλιπαρώντας με το βλέμμα για λίγο φαγητό.

Για μια τελευταία φορά η κουρτίνα ανοίγει και ο Μπάι εμφανιζεται. Σαν ξεπεσμένος πρωταγωνιστής που αναζητά το τελευταίο χειροκρότημα. Όμως τώρα που τα φώτα έχουν σβήσει, η πραγματική ζωή  αρχίζει. Και σε αυτήν, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος....