Επιλογή και Παθητικότητα

Σήμερα σκέφτομαι να μιλήσω για τις  επιλογές. Οχι δεν αναφέρομαι στις απλές καθημερινές επιλογές που όλοι κάνουμε, αλλά στις μεγάλες εκείνες που καθορίζουν την ζωή μας. Το σκεφτόμουν όλο αυτό καθώς παρακολουθούσα την φαρσοκωμωδία των πολιτικών γύρω απο το μνημόνιο και παράλληλα κοιτούσα απο το παράθυρο μου τα τεράστια εμπορικά κέντρα της Μπανγκόκ.

Τα τελευταία νέα απο την πατρίδα είναι σχεδόν καταθλιπτικά. Ο επιθανάτιος ρόγχος των πολιτικών να σώσουν ότι προλάβουν απο την υστεροφημία τους, γκουρού του life style  των 90's να παίρνουν το δρόμο της φυλακής ή της πτώχευσης, ένας λαός που συνθλίβεται και δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Το διαδίκτυο και τα έντυπα συνεχίζουν να κατακεραυνώνουν τους πάντες. Κείμενα χαιρέκακα, απολογητικά και άλλα με μια ανείπωτη γενικόλογη κακία. Ευθύνες, τύψεις ή προσπάθεια να δείξουμε πώς εμείς που γράφουμε ανήκουμε στην απέναντι όχθη,  και φταίνε "οι 'αλλοι"; 

 Κουράστηκα να διαβάζω και όλα εκείνα τα "επαναστατικά" μηνύματα τύπου "σηκωθείτε απο τον καναπέ". Συνήθως και αυτοί που τα γράφουν σε ένα καναπέ κάθονται.

Δεν ξέρω πλέον τι να πιστέψω και τι να ελπίζω για το μέλλον. Τις τεράστιες ευθύνες μας τις έχω ήδη πει πολλές φορές, κουράστηκα να επαναλαμβάνομαι. Αναρωτιέμαι όμως, είμαστε άραγε όλοι το ίδιο υπεύθυνοι με όλους αυτούς που κυβερνούσαν την χώρα σαν την προσωπική τους εταιρεία, με όλους τους τυχάρπαστους "γκουρού" που επέβαλαν την διεστραμμένη τους εικόνα της επιτυχίας ως όραμα ενός κοινού που είχε χάσει την αίσθηση του μέτρου; Ναι ένα ανώριμο κοινό που κολακευόταν και αυτάρεσκα θαύμαζε το παραμορφωμένο του είδωλο σε έναν καθρέφτη γεμάτο ρωγμές.  Όμως πόσο μπορείς να "μετρήσεις" την ευθύνη του καθενός όταν υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα ελέγχου γύρω σου που εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτές σου τις αδυναμίες και τις στρέφει εναντίον σου;

Μια απο τις βασικές αρχές του κοινωνικού ελέγχου είναι η απόσπαση της προσοχή και η εστίαση της σε ασήμαντα και ευτελή μέσα απο ένα συνεχή βομβαρδισμό άχρηστης πληροφορίας και ανοησίας. Αυτό ακριβώς που ζήσαμε σε ολόκληρη την δεκαετία του 90. Μια ομάδα ανθρώπων βαθιά εμπλεκόμενη στο πολιτικό σύστημα και στο φαγοπότι των επιδοτήσεων δημιουργούσαν το δικό τους "life style". 

Μια "βλαχομπαρόκ" γκλαμουριά που την υπηρετούσαν πιστά τραγουδίστριες, "απόλυτες σταρ", συνθέτες, παρουσιάστριες, κομμωτές και μόδιστροι. Και όλο αυτό παρουσιαζόταν ως η μόνη επιλογή, ως η απόλυτη επιτομή της επιτυχίας.

Η παιδεία φρόντιζαν όλοι να παραμένει υποβαθμισμένη. Τα παιδιά μας να μαθαίνουν γράμματα σε αίθουσες κλουβιά, βρώμικα κτήρια και ελεγχόμενη μάθηση όπου χώρος για ελεύθερη σκέψη και δημιουργία δεν υπήρχε. Και όταν οι μαθητές επαναστατούσαν φρόντιζαν να διοχετεύουν την αγανάκτηση σε αδιέξοδες καταλήψεις και καταστροφές κτηρίων.

Όλοι ήταν ικανοποιημένοι με αυτή την κατάσταση.  Η βλακεία εντάθηκε. Απροσδιόριστο χρήμα κυκλοφορούσε γύρω μας και διάφορες στάρλετ με σαλέ εξαργύρωναν το αμαρτωλό τους παρελθόν με ακριβούς γάμους. Το κοινό πείσθηκε πως το να είσαι ηλίθιος είναι μόδα και το κλειδί της επιτυχίας. Ο απαγορευμένος παράδεισος της γκλαμουριάς επιτέλους γινόταν δικός του.

Όταν τα πρώτα σημάδια έδειξαν πως κάτι ήταν λάθος σε όλο αυτό, τότε οι μηχανισμοί προσαρμόσθηκαν. Μας έπεισαν πως χρειαζόμαστε ένα εθνικό όραμα και τρέξαμε να σηκώσουμε ψηλά την σημαία. Χρησιμοποίησαν την τεχνική της αναβολής, μας έπεισαν για την αναγκαιότητα των μελλοντικών θυσιών, για το πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Και όλο αυτό παρουσιάστηκε αρκετά επιδέξια αφήνοντας πάντα μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον, λέγοντας πως ναι, οι θυσίες είναι αναγκαίες και "πιάνουν τόπο". 

 Όσο η κατάσταση χειροτέρευε τόσο καλλιεργούνταν η αυτοενοχή, Ναι φταίμε εμείς αλλά κυρίως φταις ΕΣΥ. Αντι λοιπόν να εξεγερθείς σκύβεις το κεφάλι στις τύψεις σου, παραιτείσαι και πέφτεις στην κατάθλιψη. Και τότε αναστέλλεται κάθε δράση και αντίδραση, γίνεσαι απλά ένας παθητικός δέκτης που ανεβάζεις στάτους στο facebook. Και μετά σε κατηγορούν και για αυτό....

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος απο όλους όσους γράφουν, κατηγορεί και χλευάζεί, ας αναλογιστεί για λίγο τι είναι αυτό που κρατά έναν ολόκληρο λαό στις αλυσίδες της παραίτησης και της παθητικότητας.

Αντί λοιπόν να κατηγορούμε, ας δείξουμε έναν άλλο δρόμο, ας ενωθούμε και ας σπάσουμε τις αλυσίδες μας όλοι μαζί. Πλέον είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.