Λίγα λόγια...

Για άλλη μια φορά άργησα λίγο να γράψω κάτι. Η αλήθεια είναι πως απορροφήθηκα τόσο από τα τραγικά που συμβαίνουν στην Ελλάδα που έχασα κάθε κίνητρο να πω κάτι.  Δεν ξέρω τι να γράψω που να μην έχει ειπωθεί, τι να σχολιάσω που να μην έχει αναλυθεί, ποια γνώμη να πω που δεν θα την έχετε ήδη ακούσει...

Η ψήφος ήταν ξεκάθαρη. Μια παράνομη κυβέρνηση υπογράφει στο όνομα του λαού τον οποίο έχει ξεχάσει κάπου πίσω από τους καπνούς των δακρυγόνων. Ακόμα και όσοι έπαιξαν το χαρτί της αντίστασης, το έπραξαν με τη σιγουριά της πλειοψηφίας που θα έλεγε το ναι..Μια τελευταία πολιτική "κωλοτούμπα" για να σωθούν όσοι έχουν μάθει χρόνια τώρα να χτίζουν καριέρες πάνω στην  επιλεκτική μας  μνήμη.

Μια καινούρια σκληρή εποχή ξεκίνησε. Νέα ήθη, νέοι κανόνες, νέοι αφέντες...Μια χώρα που θα καταρρέει, όπως καταρρέουν όλες, όταν η δημοκρατία και η επιλογή γίνεται αντάλλαγμα παραμονής στην εξουσία.

Τα συσσίτια και η "αλληλεγγύη" θα δρουν ως μέσο αποσυμπίεσης..Θα ονομάζουμε φιλότιμο την φτηνή ελεημοσύνη μέσα σε ένα ληστρικό σύστημα που συνεχώς εφευρίσκει τρόπους να μας βουλώνει το στόμα. Δώστε ότι όνομα θέλετε, αλληλεγγύη, πατριωτισμός, κοινωνικά δίκτυα, χρεωκοπία..Πάντα κάτι θα υπάρχει να σφίγγει τις αλυσίδες ακόμα περισσότερο μέχρι να μην μπορεί πλέον κανείς να τις σπάσει.

Υπό το βάρος λοιπόν αυτών των γεγονότων δεν έχω να πω πολλά.  Μάλλον δεν έχω να πω τίποτα. Ή δική μου πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στη χώρα που βρίσκομαι τις τελευταίες 15 μέρες γίνομαι μάρτυρας του σκληρού καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς. Εδώ όλα πωλούνται, άνθρωποι και αντικείμενα.

Γύρω μου μια ολόκληρη χώρα εκπορνεύεται για τα λίγα ή τα πολλά δολάρια. Και όλα εξαργυρώνονται σε τεράστιους ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα, πολυτελή΄αυτοκίνητα και φτωχοδιαβόλους που συρρέουν στις λεωφόρους διεκδικώντας κάτι από το όνειρο του καπιταλισμού. Μόνο που κάποιος ξέχασε να τους πει πως το όνειρο αυτό δεν είναι δικό τους και δεν θα γίνει ποτέ.

Ηλικιωμένη γυναίκα-μικροπωλητής