Νυχτερινές σκέψεις..

Έχω ξαναπεί πως αποφεύγω να γράφω αργά το βράδυ. Είναι ώρες που οι αναρτήσεις κινδυνεύουν να γίνουν εξομολογήσεις και ξέρω πως αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Ξέρω επίσης πως θα το μετανιώσω. Ως συνήθως όμως  το κάνω.

Τον τελευταίο καιρό, όταν η κούραση αφήνει λίγο χώρο για σκέψη, σκέφτομαι τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας.. Αυτές οι επιλογές, τα ναι και τα όχι μας, αυτά που βρήκαμε και αυτά που χάσαμε, όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Και συνεχίζουν να μας οδηγούν. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας πιο πολύ: τα ναι ή τα όχι; αυτά που βρήκαμε ή εκείνα που φοβηθήκαμε να ψάξουμε...

Όταν είσαι παιδί νομίζεις πως όλα είναι δυνατά.

Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή.. Μια τόσο μικρή στιγμή, σαν ανεπαίσθητος ψίθυρος, σαν ένα απαλό αεράκι που σου χαϊδεύει το μάγουλο και σου θυμίζει πως είσαι θνητός..Τότε που για πρώτη φορά συνειδητοποιείς τα όρια της ύπαρξης σου.

Αυτή η στιγμή η πιο καθοριστική για τη ζωή μας, τότε που η ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας χάνεται.....

Σήμερα συνέβη κάτι ασήμαντο..Μια απροσεξία και ένα πορτοφόλι που χάθηκε σε μια άγνωστη σκληρή πόλη που σε απελπίζει κάθε μέρα... Κάποια κλάματα και ένα τρυφερό χεράκι τριών χρονών που με σφίγγει δυνατά για να με παρηγορήσει. Το χεράκι αυτό πιστεύει πως όλα είναι δυνατά,  και πως μπορεί όλα να τα ξαναφτιάξει.  Αρκεί να του ζητήσω να το κάνει και θα διώξει τους κακούς, θα φτάσει μέχρι το φεγγάρι και θα πάρει κάθε δάκρυ μακριά..Και σκέφτομαι τι όμορφα που είναι να το  πιστεύεις αυτό και πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν διατηρούσαμε αυτή την αθώα πίστη...

.Όμως ξέρω πλέον να σκέφτομαι με το ρεαλισμό του ενήλικα..Εκείνου που γνωρίζει πως η ζωή είναι κάπως πιο περίπλοκη από αυτό..Πως οι επιλογές μας πλέον έχουν πολλές παραμέτρους και φωτίζουν διάφορες γωνίες. Καμιά φορά το φως είναι θαμπό και άλλοτε σε τυφλώνει. Και στις δύο περιπτώσεις όμως χάνεις τον δρόμο σου..

Γιατί οι επιλογές μας δεν είναι πάντοτε ελευθερες και σχεδόν ποτέ αυτόνομες. Είναι κομάτι μιας μακράς αλυσίδας θάρρους και φόβου, ελπίδας και απελπισίας,  παραλείψεων και αγάπης..Τις γεννάει μια ιδέα και τις τιθασεύει η ζωή...Και τελικά μένουμε όλοι σαν τον πρωταγωνιστή στο τελευταίο πλάνο μιας ταινίας που σκυφτός χάνεται στο σκοτάδι..Γιατί τελικά είμαστε φτιαγμένοι κυρίως απο αυτά που χάσαμε παρά απο εκείνα που βρήκαμε...