Υπάρχει ένα σημείο από το "Τραγούδι της Αλληλεγγύης" του Μπέρτολντ Μπρεχτ που μου αρέσει ιδιαίτερα. Σε ελεύθερη απόδοση λέει το εξής: "οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή". Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Άρθρα, αναλύσεις, κινδυνολογία, ενίοτε και απειλές. Δραχμή ή ευρώ, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα πεινάσουμε.. Φωνάζουν πως 700 εκ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες από "τρομοκρατημένους" καταθέτες. Δεν μας λένε όμως ποιοι είναι οι καταθέτες αυτοί, και αν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιχειρηματικοί κύκλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.
Θα κατηγορηθώ για συνομωσιολογία αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται ειδική γνώση για να εντοπίσει κανείς αυτούς τους κύκλους. Ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στους δημοσιογράφους τους που βρίσκονται στην "πρώτη γραμμή". Ας δει την γλώσσα που χρησιμοποιούν, τις επιλεκτικές δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τον τρόπο που παρουσιάζουν την είδηση.
Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν θέλω να αναφέρω πολύπλοκες οικονομικές θεωρίες και σενάρια που ομολογώ πως δεν τα καταλαβαίνω απολύτως.
Η Ελλάδα ήταν πάντα η χώρα της "αυθεντίας". Έχουμε γαλουχηθεί από το εκπαιδευτικό σύστημα να μην αμφισβητούμε τα γραφόμενα, να μας παρουσιάζουν μια άποψη της ιστορίας, της θρησκείας, της πολιτικής. Αυτό που μάθαμε ως μαθητές και ως φοιτητές συνεχίζεται στον πολιτικό και κοινωνικό βίο. Μας βομβαρδίζουν με απόψεις επιφανών οικονομολόγων, αναλυτών, δημοσιογράφων, σπείρουν αμφιβολίες για την ίδια μας την κρίση και την λογική.
Ξεχνάνε όμως μια σημαντική παράμετρο. Καμία αυθεντία δεν μπορεί να αντιπαρέλθει με την πραγματικότητα. Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 30 μετατράπηκε πολύ έξυπνα από κρίση των αγορών σε κρίση του κοινωνικού κράτους. Χρησιμοποιήθηκε για να καταλύσει εργατικά δικαιώματα, επιδόματα, μισθούς, να ξεπουλήσει κρατικές περιουσίες, να παραδώσει οικονομίες στους αδηφάγους εταιρικούς και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Στην Πορτογαλία, μοντέλο εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου δόγματος, τα επιδόματα μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο, οι δημόσιες εταιρείες ύδρευσης, ενέργειας, μεταφορών και φυσικού αερίου ξεπουλήθηκαν, το εισόδημα μειώθηκε κατά 25%. και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση.
Στην Ελλάδα το ζούμε: τα έχουμε ξαναπεί. Το ένα πέμπτο της οικονομίας συρρικνώθηκε, ένας στου δύο νέους είναι άνεργος, το ένα τρίτο των μικρών επιχειρήσεων έχει κλείσει, περισσότερα από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 300 ευρώ. Την ίδια στιγμή ο νόμος περί ευθύνης υπουργών του κ. Βενιζέλου απαλλάσσει κάθε ένοχο από την παραμικρή έστω ελπίδα να λογοδοτήσει κάποτε για τις πράξεις του, η Seimens κερδίζει τις συμβάσεις για ηλεκτροδότηση του μετρό ως επιβράβευση για το 3% της μίζας, ο απερχόμενος μη εκλεγμένος πρωθυπουργός ζητά την εκταμίευση 18 δις προς τις τράπεζες για να αυξηθεί όπως μας λένε η ρευστότητα.
Στην Πορτογαλία η πολιτική ελίτ έφτασε ένα βήμα πιο μακριά. Πρότεινε για να ολοκληρωθούν τα μέτρα να "παγώσουν" τις δημοκρατικές διαδικασίες για έξι μήνες. Στην Ελλάδα δεν τολμούν να το εκφράσουν. Καταλύουν όμως κάθε μέρα την βούληση του λαού με άνανδρες επιθέσεις, λασπολογία, κινδυνολογία και τρομοκρατία.
Το έχω ξαναπεί και θα το επαναλάβω. Οι καιροί πλέον δεν είναι με το μέρος τους. Παντού στην Ευρώπη οι πολιτικές λιτότητας αμφισβητούνται και αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν θέλουν να την αποσιωπήσουν. Όχι μόνο στη Γαλλία και την Ελλάδα. Στην Ολλανδία το σοσιαλιστικό κίνημα που αντιτίθεται στην λιτότητα βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν εντυπωσιακά, στην Ιρλανδία όλα δείχνουν πως ο λαός θα πει ένα ηχηρό όχι στο δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου για την επικύρωση του Ιρλανδο-Ευρωπαϊκού Συμφώνου Οικονομικής Συνεργασίας.
Ο Antonio Gramsci είχε πει πριν πολλά χρόνια πως οι κρίσεις δημιουργούνται από το παλιό που πεθαίνει όταν το νέο αργεί να γεννηθεί. Σήμερα όμως το Νέο αναγεννάται παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το κυοφόρησαν οι συνθήκες εξαθλίωσης και εξευτελισμού, η ακύρωση των ονείρων, η βία και η αλαζονεία της εξουσίας και γεννήθηκε από την ελπίδα πως η φωνή μας τελικά θα ακουστεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για αυτό και να προχωρήσουμε
"μπροστά χωρίς να ξεχνάμε, μέχρι το ερώτημα να οριστεί,
όταν πεινάμε και όταν είμαστε χορτάτοι,
ποιανού αύριο είναι το αύριο και σε ποιόν ο κόσμος μας ανήκει;"
(Μπέρτολντ Μπρεχτ " Το Τραγούδι της Αλληλεγγύης")
(Μπέρτολντ Μπρεχτ " Το Τραγούδι της Αλληλεγγύης")
8 σχόλια:
:-)
Ενθαρρυντικό κι ελπιδοφόρο το κείμενο, όπως πάντα.
"Σήμερα όμως το Νέο αναγεννάται παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο"
Είμαι αλλεργική σε τέτοιες διατυπώσεις. Πολύ αλλεργική. "Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". Όλοι (όλοι) (καλοί και κακοί) το "Νέο" θέλουν, όχι το "Παλιό". Το "Νέο" είναι το ζητούμενο παντού, στην πολιτική, στην τέχνη, στις επιστήμες, στον κόσμο, σε όλα.
Προτιμώ διατυπώσεις τέτοιου τύπου: "Το κυοφόρησαν οι συνθήκες εξευτελισμού και γεννήθηκε από την ελπίδα πως η φωνή μας τελικά θα ακουστεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για αυτό".
Εγώ δε θέλω κανένα Νέο. Θέλω το γνωστό κι αγαπημένο "παλιό" διότι τίποτα μα τίποτα "Νέο" δεν υπάρχει στον πόλεμο μεταξύ καλού-κακού. Ο αγώνας του καλού απέναντι στο κακό είναι πανάρχαιος. Κι ατέρμονος, διότι πάντα το κακό θα πολεμάει το καλό. Συνεπώς δεν καταλαβαίνω καθόλου το περιεχόμενο της έννοιας "Νέο".
Εννοώ οτι:
Αφού:
το Κακό χρησιμοποιεί το επιχείρημα του "Νέου" για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.. Στο όνομα του "Νέου" μετατρέπει την οικονομική κρίση σε κρίση κοινωνικού κράτους.
Τότε:
Εμείς, μην χρησιμοποιούμε το λεξιλόγιό του, διότι επικρατεί απόλυτη σύγχυση στο κόσμο πάνω στο θέμα αυτό. Βλέπω πόση πολλή σύγχυση έχει επικρατήσει πάνω στο θέμα, κι έχει φοβηθεί το μάτι μου.
Ένα παράδειγμα σύγχυσης είναι το τι στεγάζει η έννοια του "νέου" ή η ταυτόσημη έννοια του "μεταμοντέρνου" στην επιστήμη της ανθρωπολογίας.
Μιλάνε για "Νέο" κι εννοούν κατάλυση εργατικών δικαιωμάτων, ξεπούλημα κρατικών περουσιών, κλπ.
Μιλάνε για "Νέο" ή "μεταμοντέρνο" και εννοούν απόλυτη συσκότιση μεταξύ αλήθειας και ψέματος, ισοπέδωση των πάντων και μηδενισμό. Μας βεβαιώνουν οτι η πολιτισμική συνέχεια ανά τους αιώνες είναι ένας σκέτος μύθος, οτι η έννοια πολιτισμική "κληρονομιά" είναι ντεμοντέ, οτι η έννοια "παράδοση" είναι γελοία.
Η κακία τους είναι διαφωτιστική για εμάς. Όσο περισσότερο ελπίζουν να μας χωρίζουν, τόσο περισσότερο φυσικό, εύκολο, κι αναμενόμενο είναι να ενωνόμαστε. Στην Ολλανδία, "το σοσιαλιστικό κίνημα που αντιτίθεται στην λιτότητα βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν εντυπωσιακά". Στην Ιρλανδία, "όλα δείχνουν πως ο λαός θα πει ένα ηχηρό όχι στο δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου για την επικύρωση του Ιρλανδο-Ευρωπαϊκού Συμφώνου Οικονομικής Συνεργασίας". Στην Βρετανία, "οι Συντηρητικοί έχασαν μεγάλα ποσοστά στις τοπικές εκλογές". Στη Γαλλία, "ο Σαρκοζί ηττήθηκε από εκείνον που αμφισβήτησε την οικονομική λιτότητα που επιβάλλει η Γερμανία". Παντού στην Ευρώπη, "οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στις πολιτικές ελίτ που κυριαρχούσαν τα τελευταία χρόνια και επέβαλλαν το σκληρό δόγμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας". Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, "το Occupy Wall Street ανδρώθηκε και έγινε το μαζικότερο κίνημα αμφισβήτησης της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που λυμαίνεται τον πλανήτη, ένα κίνημα που ξεκίνησε απο μερικούς ονειροπόλους νέους και πρόσφερε όραμα και έμπνευση σε χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως".
Φεγγαρι το Νεο αναγενναται εγραψα..η επιλογη ανα-γενναται και οχι γεννιεται δεν ηταν τυχαια...
Ευχαριστώ, Φραν για διόρθωση. Ναι, το είδα το αναγεννάται, αλλά μου άρεσε το μήνυμά μου, συνεπώς το συνέχισα και το έστειλα. :) Καληνύχτα.
παράθεση λεγομένων fran "Ο Antonio Gramsci είχε πει πριν πολλά χρόνια πως οι κρίσεις δημιουργούνται από το παλιό που πεθαίνει όταν το νέο αργεί να γεννηθεί."
Όμορφη σκέψη.
Όμως, πολύς κόσμος στη χώρα μας, είτε με τις επιλογές του στις εκάστοτε εκλογές, είτε με τη νοοτροπία του βολέματος, δεν άφηνε το παλιό να πεθάνει. Το κρατούσε ζωντανό με νύχια και με δόντια...
Εμένα όμως άλλο πράγμα με φοβίζει..."Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;". Αφού τους διώξουμε από το προσκήνιο, για ποιο πράγμα θα γκρινιάζουμε; Υπάρχει κανείς που να θέλει να δουλέψει για το κοινό καλό;
Θυμάμαι στο σχολείο ότι τραγουδούσα πιο δυνατά στο σημείο που έλεγε το τραγούδι: "... κι η Άνοιξη ακριβή. Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή. Θέλει νεκροί χιλιάδες νά ναι στους τροχούς. Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους".
Ζητάμε εθελοντές αιμοδότες, λοιπόν. Ανθρώπους που να τους ενδιαφέρει το Νέο, η Άνοιξη, η Αλλαγή, το καλύτερο Αύριο, έχει ειπωθεί με χιλιάδες ταμπέλες.
Εμείς δε θα είμαστε για πάντα νέοι. Και δεν πρέπει να αφήσουμε και τη νεολαία να γεράσει, ή να χαθεί από άλλες αιτίες πριν δημιουργήσει.
Χρειαζόμαστε όλοι εμψύχωση, ενθάρρυνση και έμπνευση. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Πιστευω πως εχει ξεκινήσει η πολιτικη συνειδητοποιηση τουλαχιστον για ενα μερος των συμπολιτών μας, που μαλλον ειναι μεγαλύτερο απο οτι φανταζομασταν. Αυτο που με ανησυχει ειναι πως η συνειδητοποιηση αυτη ειναι πρόσφατη, δεν εχει ζυμωθει κια δεν εχει δοκιμαστεί. Οι κρατούντες μας ειχαν για πολυ καιρο στην άγνοια κ την αποχαυνωση. Φοβαμαι επισης τον αστική το ψυχολογικό παράγοντα. Οι εκβιασμοί και οι απειλές, η τρομοκρατία τοσο σε ευρωπαϊκό οσο κ εθνικο επιπεδο ειναι έντονη. Απλώνεται σαν μεγγενη γυρω απο το λαιμό μας και μας σφίγγει μεχρι να μας πνίξει. Εχουμε το σθένος να αντισταθούμε σε αυτο? ειμαι αισιόδοξη γιατι αυτες τις μερες γράφουμε ιστορια, και ας με πουν καποιοι αφελή. Δεν ειμαι τάγμενος ψηφοφόρος κανενός και δεν ανήκω σε κανενα κομμα, ομως απο αυτο το μικρο βήμα που εχω θα συνεχίσω να παλευω για να σπάσει η μεγγενη. Ακομα κ τωρα που ειμαι παλι μακρια απο την ελλαδα. Αν χάσουμε την ευκαιρια θα χάσουμε το ραντεβού με την ιστορια. Δεν ξερω αν ο ΣΥΡΙΖΑ ειναι η ιστορια, ενα αριστερό κινημα ομως ειναι. Και σε αυτο ελπιζω.
Ναι, τη νιώθουμε την τρομοκρατία. Αλλά πάλι νομίζω πως ενυπάρχει σε όλα τα κόμματα. Να προσέχεις εκεί έξω. Ελπίζουμε κι εμείς μαζί σου.
H Φραγκίσκα γνωρίζει τι γίνεται σήμερα στον κόσμο, γνωρίζει οτι αυτά που συμβαίνουν εδώ, είναι γενικευμένα και συμβαίνουν κι αλλού.
Η ελληνική νεολαία, αντίθετα, δεν γνωρίζει, αγνοεί. Επίσης, δεν γνωρίζει οτι, πάρα πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, αυτή η χώρα βρέθηκε σε συνθήκες το ίδιο δυσμενείς, και πολύ χειρότερες. Κάθε τραγωδία παίρνει διαφορετικές διαστάσεις στα μάτια αυτών που ξέρουν και διαφορετικές σε αυτών που δεν ξέρουν. Οι κίνδυνοι της απελπισίας; Στρέφονται σε αυτοκτονίες/ σε φήφους σε χρυσαυγές/ σε μεταναστεύσεις που συνοδεύονται από απαξίωση της ελληνικής ταυτότητάς τους/ και σε άλλα. Χρειάζονται ελπίδα. Από τα δεκάχρονα στο σχολείο ως τα 30χρονα, δεκάχρονα ως τριαντάχρονα (δηλαδη άνθρωποι που έχουν ζήσει λίγα χρόνια και δεν έχουν πολλές γνώσεις κι εμπειρίες), μακάρι να δείξουν σοφία να διδαχθούν από τους γηραιότερους, από τις εμπειρίες τους, τα λάθη τους, τις γνώσεις τους. Αυτό που βλέπω είναι οτι όλοι μα όλοι όλοι όλοι οι συνομίληκοί μου πιστεύουν και πιστεύουμε οτι στις μέρες μας "το νέο γεννιέται" κι όχι "το νέο ξανααναγεννιέται όπως πάντα" και ομολογώ οτι είμαι σκεπτική ως προς το θέμα αυτό.. :)
Δημοσίευση σχολίου