Κάνοντας ποδήλατο...στον χρόνο

Από σήμερα και για κάποιο διάστημα τα κείμενα του μπλογκ θα είναι λίγο διαφορετικά. Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με ιστορίες, αναλύσεις,  σχόλια της επικαιρότητας αλλά θα  σας προσκαλέσω σε ένα ταξίδι στην άλλη όψη..Στην κυριολεξία αυτή τη φορά!

 Με πολύ σεβασμό λοιπόν στη χώρα που μας φιλοξενεί, θέλω να αφήσουμε για λίγο τις προκαταλήψεις, τις προκατασκευασμένες εικόνες, να ξεχάσουμε όσα έχουμε ακούσει ή διαβάσει και απλά να ταξιδέψουμε...Ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή ίσως, σε μια άλλη ιδέα, με την οποία ακόμα και να μην συμφωνούμε, μπορούμε πάντα να αναγνωρίσουμε πως για κάποιους είναι υπαρκτή..

Το αεροπλάνο της Air China  είναι και το μοναδικό ξένης εταιρίας που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Σινουν της Πιονγκ Γιανγκ. Μαζί με τον εθνικό αερομεταφορέα την Air Koryo, είναι οι μοναδικές πτήσεις που εκτελούνται προς την χώρα.  Καθώς το αεροπλάνο πετάει χαμηλά για να προσγειωθεί, το τοπίο σε μαγεύει. Πράσινα δαντελωτά βουνά και μικρές λίμνες διακόπτονται από καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Όσο χαμηλώνει η πτήση τόσο πιο εύκολα διακρίνεις τους ανθρώπους που σκύβουν στα ρυζοχώραφα ή σπρώχνουν σιδερένια άροτρα δεμένα στα βόδια και τα άλογα..

Το αεροδρόμιο βρίσκεται 26 χιλιόμετρα από την πόλη, και αν δεν υπήρχαν τα παλιά tupolev της Air Koryo παραταγμένα στη σειρά δύσκολα θα συνειδητοποιούσε κανείς πως βρίσκεται σε εθνικό αερολιμένα. Οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί είναι παντού και υποδέχονται τους λιγοστούς επιβάτες οδηγώντας τους στη μοναδική αίθουσα του αεροδρομίου. Οι απαραίτητοι έλεγχοι, τα μετρημένα καλωσορίσματα των τελωνειακών και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως τα κατάφερες...Έφτασες εκεί που ελάχιστοι έχουν πάει..Εκεί που ο χρόνος μοιάζει να μην κυλάει ποτέ και που η ιστορία έχει σταματήσει κάπου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο..

Ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις μια πόλη σαν την Πιονγκ Γιανγκ είναι το ποδήλατο. Ένα προνόμιο που ελάχιστοι ξένοι απολαμβάνουν, πόσο μάλλον όταν σου δίνει ελευθερία κινήσεων και ανεξαρτησία. Υπάρχουν βέβαια και πρακτικοί λόγοι που καθιστούν το ποδήλατο αναγκαίο. Ως ξένος δεν έχεις δικαίωμα να πάρεις τα μέσα μεταφοράς (εκτός από το μετρό), ούτε να σταματήσεις κάποιο από τα δεκάδες μπλε ταξί της πόλης αλλά ούτε και να οδηγήσεις αυτοκίνητο αν δεν έχεις το εθνικό δίπλωμα, το οποίο για να αποκτήσεις περνάς ειδικό τεστ και η διαδικασία κρατάει μήνες..Αν είσαι γυναίκα ακόμα χειρότερα, οι γυναίκες στην χώρα απαγορεύεται να οδηγήσουν αυτοκίνητο. Μπορούν να καταταγούν στο στρατό, να γίνουν πιλότοι, γιατροί, μηχανικοί, αλλά όχι να οδηγούν...

Τώρα εδώ που τα λέμε, και να μπορούσες να πάρεις ταξί, πως θα μιλούσες στον οδηγό? και κυρίως που θα πήγαινες?

Ποδήλατο λοιπόν! Με σύμμαχο τον καλό καιρό, τους άδειους δρόμους με τα ελάχιστα αυτοκίνητα, τα πλατιά πεζοδρόμια και το αεράκι που φυσούσε ευχάριστα πήρα το ποδήλατο μου και ετοιμάστηκα να ανακαλύψω την πόλη! Το ποδήλατο τεράστιο, μάλλον φτιάχτηκε για κάποιον τουλάχιστον 1.90 ύψος, πολύ βαρύ  και με δεδομένο πως οι ποδηλατικές μου ικανότητες είναι περιορισμένες (ναι δεν ξέρω καλό ποδήλατο το ομολογώ!) το όλο επιχείρημα φάνταζε λίγο εφιάλτης, ευτυχώς όμως με αίσιο τέλος...

Μια βόλτα στην πόλη όπου όντας οι μοναδικοί δυτικοί, ο κόσμος δεν χόρταινε να μας κοιτάζει..Βλέμματα γεμάτα περιέργεια, κάποιες φορές βλοσυρά, τις περισσότερες φορές όμως με ένα πλατύ χαμόγελο που συχνά συνοδευόταν από ένα δυνατό hello και ζωηρά νεύματα..Μια περιέργεια πραγματικά ειλικρινής και εγκάρδια..Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σταματούσαν ότι έκαναν απλά και μόνο για να μας παρατηρήσουν καλύτερα. Διότι αν κάτι θα προσέξεις σε αυτή την πόλη είναι πως ΟΛΟΙ είναι μονίμως απασχολημένοι, το να σταματήσει λοιπόν κανείς την δουλειά του, μόνο και μόνο για να σε κοιτάξει, ε πως να το κάνουμε είναι τουλάχιστον κολακευτικό!

Επειδή όμως η βόλτα από μόνη της είναι μια άλλη ιστορία, υπόσχομαι πολύ σύντομα ένα ξεχωριστό κείμενο όπου θα ανακαλύψουμε αρκετά πράγματα για την λιγότερο γνωστή πρωτεύουσα στον κόσμο και τους κατοίκους της..Και πιστέψτε με, θα εκπλαγείτε!

Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν!