This is the End

Είναι μέρες τώρα που ξεκινάω να γράψω κάτι και αμέσως αλλάζω γνώμη και σβήνω ότι έγραψα. Εκλογές, φασίστες, μνημόνια, ιερόδουλες.  Εκατοντάδες απόψεις, διαφωνίες, και μια κοινωνία που ακροβατεί ανάμεσα στην χυδαιότητα και τον τρόμο. Για άλλη μια φορά  η πραγματικότητα με προσπερνάει και αναρωτιέμαι αν έχει κάποια σημασία να γράψω και εγώ κάτι. Τελικά πόσο πιο εύκολα έγραφα για την Αφρική και την Ασία και πόσο δυσκολεύομαι να γράψω κάτι για τη δική μου χώρα. Νιώθω περίεργα όταν το σκέφτομαι.

Η δική μου χώρα, η δική μου κοινωνία...ποια κοινωνία αλήθεια; δεν μπορώ πλέον να ταυτιστώ με τίποτα, δεν μπορώ να βρω καν τα σημεία αναφοράς μου. Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες μιας απίστευτης παρωδίας.  Εικόνες από ανθρώπινες σκιές περιφέρονται στα κανάλια  ως τρόπαια κάποιας αδιευκρίνιστης νίκης.  Μας κοιτάνε ανέκφραστα, με σπασμένες φλέβες στο λαιμό, αδιάφορα και ειρωνικά γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν. Στα πτώματα τους  ανθρωποφάγοι δημοσιογραφίσκοι, ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι και αυτεπάγγελτοι σωτήρες μπερδεύουν τους δαίμονες με τους αγγέλους, το δράμα με την γελοιότητα. 

Κοιτάζω λοιπόν αυτή την κοινωνία και αναρωτιέμαι πόση υποκρισία, πόση ξεφτίλα μπορεί να κρύβει ακόμα. Στην κοινωνία μας λοιπόν που έχουμε  μάθει μόνο να δίνουμε μαθήματα ψευτοηθικής, να φοράμε τον μανδύα της αυθεντίας και να κουνάμε απειλητικά το δάκτυλο σε όποιον μας αμφισβητήσει... Έχουμε μάθει να ξεπουλάμε τις ζωές μας, να δεχόμαστε το τίποτα, να μας αρκεί το λίγο. Να κλείνουμε τα μάτια σε ότι δεν μας αρέσει και να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει.

Μια κοινωνία σε άρνηση ή σε αποσύνθεση; Στα παγκάκια και στα σπασμένα πεζοδρόμια της Αθήνας η ανθρώπινη ζωή έχει την δική της τιμή. Τριάντα ευρώ και μια πρέζα. Και κάπου εκεί ανάμεσα, ναυαγισμένες ζωές, λαθραία όνειρα, δικαστές και αμαρτωλοί.

Το ψέμα είναι στις μέρες μας τόσο μεγάλο που μοιάζει με αλήθεια. Το ίδιο και το θράσος. Καθώς παρακολουθώ το θέατρο του παραλόγου προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινε μια σοβαρή ενημέρωση/υπενθύμιση για τις μολυσματικές ασθένειες? Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε μια καμπάνια πρόληψης κατά των ναρκωτικών;

Δεν θέλω να μιλάω για τους πολιτικούς. Να πω τι; για τις δηλώσεις που αναιρούνται κατά το δοκούν, για αυτούς που υπερψήφιζαν και μόλις είδαν πως το καράβι βουλιάζει φόρεσαν τον μανδύα του αποστάτη και ίδρυσαν δικό τους παράρτημα; Για όλους εκείνους που μεθυσμένοι από την εξουσία, χαμένοι μέσα στην έπαρση και το ψέμα τους, έκαναν την κοινωνία συνένοχο στη διαφθορά τους και της έκλεψαν κάθε αντίσταση. Έθρεψαν το τέρας του φασισμού και της βίας, φωτογραφήθηκαν δίπλα σε χλιδάτους νταβατζήδες προτού ανακαλύψουν πως η  "βρώμικη πουτάνα" λερώνει τη δική τους πόρτα.

Και αν δεν μιλήσω για τους πολιτικούς, να μιλήσω για την κοινωνία μας; Και να πω τι; ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες ανακαλύψαμε πως οι ιερόδουλες έχουν έιτζ, τα μπουρδέλα είναι παράνομα και ο θεοσεβούμενος οικογενειάρχης πηδάει χωρίς προφυλακτικό..Και παράλληλα το φάντασμα της ανέχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Οι επιλογές μας στενεύουν, σύντομα δεν θα έχουμε καμία. Τα ψίχουλα που μας πετάνε θα τελειώσουν και αυτά. Και τότε τι θα γίνει;