The Diplomat village...

Τις τελευταίες τρεις μέρες το Diplomat Village, όπως λέγεται το μέρος που μένουν όλοι οι ξένοι κάτοικοι στην Πιονγκ Γιανγκ δεν είχε νερό. Αν και οι διακοπές νερού είναι πολύ συνηθισμένες, συνήθως δεν διαρκούν περισσότερο από 3-4 ώρες την ημέρα. Η τελευταία διακοπή όμως κράτησε πολύ περισσότερο και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός πως μαζί με το νερό χάσαμε και την πρόσβαση στα δορυφορικά κανάλια, προκάλεσε έναν σχετικό εκνευρισμό στην μικρή κοινότητα των ξένων της Πιονγκ Γιανγκ. Όχι απαραίτητα επειδή ή διακοπή σημαίνει κάτι, αλλά κυρίως επειδή ζώντας σε μια πόλη όπου η κοινωνική ζωή περιορίζεται σε 2 εστιατόρια και σε μια γερμανική μπυραρία, ε τότε οποιαδήποτε γεγονός παίρνει διαστάσεις μύθου, είτε το θέλουμε είτε όχι...

Στο χωριό των διπλωματών λοιπόν, πίσω από ψηλούς τοίχους κατοικούν περίπου 100 άτομα οι μοναδικοί μη κορεάτες (προσωρινοί) κάτοικοι της χώρας. Πρόκειται για όσους δουλεύουν στις 3 υπηρεσίες του ΟΗΕ που βρίσκονται εδώ, στις 6 μη κυβερνητικές οργανώσεις (οι οποίες απαγορεύεται αυστηρά να αναφέρονται με το όνομα τους κ είναι γνωστές ως Ομάδα 1, 2 κλπ), στον Ερυθρό Σταυρό και στις 7 διπλωματικές αντιπροσωπείες ξένων κρατών. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων είναι από την Ινδία και το Νεπάλ, και ακολουθούν Κινέζοι,  Νιγηριανοί και Ρώσοι και τέλος κάποιοι Ευρωπαίοι, Αυστραλοί και καναδοι.

 Καθώς όλοι μένουμε στον ίδιο περιορισμένο χώρο στον οποίο βρίσκονται και τα γραφεία αλλά και οι πρεσβείες, σε μερικές μέρες τους έχεις πλέον γνωρίσει όλους. Έτσι  θα πετύχεις τον πρέσβη της Γερμανίας να κάνει τζόκινγκ γύρω από τους τοίχους, τη πρόξενο της Σουηδίας να πηγαίνει στο γραφείο, τη σύζυγο του Ινδονήσιου πρέσβη να βγάζει βόλτα τα δίδυμα..

Η αλήθεια είναι πως όλους αυτούς σπάνια θα τους δεις εκτός των τειχών. Ενώ δεν υπάρχει περιορισμός κινήσεων φαίνεται πως για κάποιο λόγο αποφεύγουν να μετακινούνται στην πόλη. Πραγματικά κρίμα, όταν ζεις σε μια πόλη, που μπορεί μεν να υπάρχουν πολλοί περιορισμοί, όμως υπάρχουν και πολλές δυνατότητες: ιδανικοί δρόμοι για ποδήλατο, τεράστιες πλατείες με μνημεία  άλλης εποχής, μικροί δρόμοι και στενά να χαθείς και να έρθεις -όσο είναι εφικτό- πιο κοντά στην καθημερινή ζωή, δεντρόφυτες αλέες  και ατελείωτοι περίπατοι κατά μήκος του ποταμού Τaedong..Στην τελική δεν υπάρχει τίποτα ριψοκίνδυνο: αν ξεχαστείς και βρεθείς κάπου που δεν θα έπρεπε, θα υπάρχει πάντοτε κάποιος εκεί κοντά να σε επαναφέρει στον ίσιο δρόμο...

 

Εκτός από το νερό το φαγητό είναι επίσης ένας σχετικός πονοκέφαλος για τους ξένους, κυρίως επειδή οι επιλογές είναι περιορισμένες. Μια λύση είναι να τρως καθημερινά στα 2 εστιατόρια του διπλωματικού χωριού. Το φαγητό κάτα βάση κορεάτικο: ρύζι σε όλες τις μορφές, καλαμποκόπιτες, ένα είδος λάχανου τουρσί που αποτελεί και το εθνικό πιάτο της χώρας (και είναι αρκετά νόστιμο), κρέας  στο τηγάνι και πουρές από μπιζέλια...Κοντά σε αυτά θα βρεις και φρέσκο ψάρι από την Νότια Θάλασσα ενώ 3 φορές την εβδομάδα το εστιατόριο προσφέρει πίτσα...

Αν πάλι θέλεις να μαγειρεύεις σπίτι σου, τότε η κατάσταση γίνεται πιο πολύπλοκη .Στα δύο σούπερ μάρκετ της χώρας θα βρεις τα  πολύ βασικά είδη σε φρούτα, λαχανικά, ζυμαρικά και γαλακτομικά..Αν θέλεις κρέας τότε η μόνη λύση είναι η ντόπια αγορά...

Απλό ακούγεται αλλά δεν είναι..Διότι αν τελικά πας εκεί θα έρθεις αντιμέτωπος με ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ...Τα κρέατα (για κάποιο περίεργο λόγο αποκλειστικά κατεψυγμένα) είναι κομμένα σε μεγάλα κομμάτια και συχνά διατηρούν το δέρμα ή το κεφάλι. Δυστυχώς η υποψία μου πως η πλειοψηφία του κρέατος προέρχεται από σκύλους, επιβεβαιώθηκε σχεδόν αμέσως...

Στην Πιονγκ Γιανγκ, όσο απίστευτο και αν ακούγεται θα βρεις και τη μοναδική μπυραρία της χώρας, αγαπημένο στέκι τόσο των ξένων όσο και των ντόπιων. Ξύλινοι πάγκοι, ντόπια draft μπύρα, εισαγόμενα λουκάνικα,  και μια μεγάλη τηλεόραση που παίζει γλυκανάλατα γερμανικά τραγούδια  που θυμίζουν επικίνδυνα την Eurovision στα χειρότερα της.

Όμως ας μην γκρινιάζουμε, τα λουκάνικα είναι πεντανόστιμα, η μπύρα παγωμένη  και εδώ θα βρεις και τις μοναδικές τηγανητές πατάτες σε ολόκληρη την πρωτεύουσα...Τι άλλο να ζητήσει κανείς απο τη ζωή του;