Οι Έλληνες νεομετανάστες 2-συνέχεια...

Πριν δεκαπέντε μήνες είχα γράψει μια ανάρτηση με τίτλο Οι Έλληνες νεομετανάστες όπου αναφερόμουν στην τάση που -τότε- ξεκινούσε για μετανάστευση στο εξωτερικό.

Η ανάρτηση αυτή παραμένει από τις πιο δημοφιλείς του ιστολογίου και περισσότερα από 10,000 άτομα την έχουν διαβάσει μέχρι σήμερα. Αναπάραχθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και έλαβα εκατοντάδες σχόλια. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ένιωσαν να "θίγονται" από το κείμενο και δεν έλειψαν και τα κακόβουλα σχόλια.

Δυστυχώς, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Όταν είχα γράψει αυτό το κείμενο τα στοιχεία ήταν λιγοστά. Οι φήμες οργίαζαν αλλά τα νούμερα δεν έβγαιναν. Υπήρχε (και υπάρχει ακόμα) μια τεράστια παραπληροφόρηση σχετικά με τις ευκαιρίες εργασίας στο εξωτερικό, τα επιδόματα, τα ενοίκια, τους μισθούς. Ακόμα και τώρα σε όποιες συζητήσεις κάνω, η πρώτη ερώτηση είναι πότε και πως θα πάρω επίδομα και τι μισθό δίνουν. Ερωτήσεις κατανοητές σε μια χώρα όπου έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι και το κράτος πρόνοιας σταδιακά εξαφανίζεται, αλλά όποιος πιστεύει πως μόλις μεταναστεύσει τα επιδόματα και οι δουλειές με τους παχυλούς μισθούς τον περιμένουν, μάλλον πρέπει να το ψάξει λίγο περισσότερο.

Πόσοι όμως έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό;

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας, το 2010 εγκατέλειψαν την Ελλάδα σχεδόν 120,000 άτομα (119,985 για την ακρίβεια) εκ των οποίων τα 43,322 ήταν Έλληνες υπήκοοι. Αν και η ελληνική υπηρεσία δεν έχει ακόμα δημοσιεύσει στατιστικά για το 2011-2012, μια ματιά στα στοιχεία ξένων χωρών δείχνουν ότι όντως υπάρχει τάση μετανάστευσης. Στη Σουηδία το 2011 μετανάστευσαν 1018 Έλληνες, αριθμός σχεδόν διπλάσιος από το 2010 όπου στη χώρα είχαν εγκατασταθεί 602 'Ελληνες.

Στην Γερμανία πάλι το 2011,  25.000 Έλληνες αναζήτησαν εργασία,  αριθμός διπλάσιος σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.

Στην Αγγλία ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων υπηκόων το 2011 ήταν 36,000 αλλά η χώρα δεν δίνει αναλυτικά στοιχεία για το πόσοι έφτασαν εκεί την τελευταία διετία (πάντως την πρωτιά μετανάστευσης στην Αγγλία την έχουν σταθερά οι Πολωνοί που φτάνουν σχεδόν το μισό εκατομμύριο).

Στην Αυστραλία πάλι η κατάσταση είναι διαφορετική. Σύμφωνα με το τμήμα μετανάστευσης της κυβέρνησης της Αυστραλίας στη χώρα έφτασαν το 2011-2012 περίπου 37,000 Έλληνες υπήκοοι, οι 28,000 όμως ήταν κάτοχοι  resident return visa που σημαίνει ότι επρόκειτο για επιστροφές ήδη εγκατεστημένων Ελλήνων στη χώρα. Συνολικά το 2011-2012 έφτασαν στην Αυστραλία με προσωρινή βίζα περίπου 9,000 Έλληνες οι επτά χιλιάδες από τους οποίους ήρθαν ως "τουρίστες".

Η πρεσβεία της Αυστραλίας στην Ελλάδα ήδη από τον Μάρτιο του 2012 είχε εκδώσει ανακοίνωση όπου διέψευδε τις φήμες για προσφορά εργασίας σε οδηγούς ταξί, φήμες τις οποίες διαφήμιζαν όλα τα ελληνικά μέσα. Την επίσημη διάψευση όμως δεν την ανέφερε σχεδόν κανείς. Όπως και το γεγονός ότι το 2011 η Αυστραλία χορήγησε λιγότερες από δεκαπέντε βίζες για επαγγελματική μετανάστευση σε Έλληνες υπηκόους.

Δεν ξέρω που αποσκοπεί αυτή η παραπληροφόρηση και γιατί κανείς δεν κάνει τον κόπο να κοιτάξει  τα στοιχεί προτού γράψει ένα κείμενο. Ίσως γιατί η "μετανάστευση" πουλάει περισσότερο απο την αλήθεια. Ολα αυτά όμως μόνο καλό δεν κάνουν σε όσους ονειρεύονται μια καλύτερη τύχη μακριά απο την πατρίδα. Ετσι φτάνουμε στο σημείο, να δημιουργείται η εντύπωση πως με ένα απλό πτυχίο, χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία απο το εξωτερικό, χωρίς καμία διεθνή παρουσία και πολλές φορές χωρίς καν γνώση της γλώσσας της χώρας υποδοχής, οι δυνατότητες επαγγελματικής σταδιοδρομίας θα είναι ανοιχτές. Και μαζί τους θα έρθουν όλα τα επιδόματα και οι παροχές. 

Το να αποφασίσει κάποιος να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη, επαγγελματική ή προσωπική δεν είναι καθόλου κατακριτέο. Απαιτεί όμως σωστή προετοιμασία, απαιτεί προσόντα και απαιτεί σωστή πληροφόρηση. Δεν φεύγεις με κριτήριο του τι επιδόματα θα πάρεις -που στην τελική δεν τα δικαιούσαι κιόλας διότι πολύ απλά πρέπει να τα κερδίσεις με την δουλειά σου και με τους φόρους που θα πληρώσεις. Όμως για να φτάσεις στην πολυπόθητη καλοπληρωμένη δουλειά πρέπει να ξέρεις και τι ακριβώς πας να συναγωνιστείς. Και έχει μεγάλη διαφορά να έχεις μια ειδικότητα που έχει ζήτηση και να γνωρίζεις και τη γλώσσα, από το να έχεις ένα πτυχίο όπως χιλιάδες άλλοι και να μην ξέρεις καν να συνεννοηθείς. Και πριν μου πείτε την ιστορία του τάδε γνωστού που πήγε στην Σουηδία, την Γερμανία και αλλού και τα βρήκε όλα εύκολα, να σας πω απλά πως οι εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα. Ομως όπως λέει και η λαϊκή ρήση, είναι απλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Θα αναρωτιέστε γιατί τα γράφω τώρα αυτά και πιθανόν θα λάβω πάλι επιθετικά ή αμυντικά σχόλια. Τα γράφω γιατί  έχω κουραστεί  να με ρωτάνε οι περισσότεροι τα ίδια κλισέ για την ζωή στο εξωτερικό αλλά και γιατί οι λανθασμένες προσδοκίες δημιουργούν κακό προηγούμενο.  Δεν αποθαρρύνω κανέναν να φύγει, και στην τελική για μένα δεν αλλάζει τίποτα, όμως καθώς  λείπω ήδη πολλά χρόνια από την Ελλάδα, έχω και μια πιο ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας. Και αυτή μοιράζομαι με όσους διαβάζουν σήμερα αυτή την ανάρτηση. Η ποιότητα ζωής δεν μετριέται μόνο με το αν θα πάρεις επιδόματα, ούτε έρχεται δωρεάν. Ειναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και πειθαρχίας των λαών που την απολαμβάνουν.

Εάν κάποιος λοιπόν νιώθει ότι πρέπει να φύγει ας συνειδητοποιήσει κάποια πολύ βασικά πράγματα. Καταρχάς πως δεν πρέπει να στηρίζεται στην "συμπαράσταση" των συγγενών, φίλων και ομογενών περιμένοντας πως η ελληνική κοινότητα στο εξωτερικό θα του λύσει τα προβλήματα. Η πορεία είναι μοναχική και ο καθένας εκεί έξω είναι για τον εαυτό του. Τελεία.

Η επιλογή της χώρας δεν γίνεται με βάση τις φήμες ότι εκεί έχει δουλειά, έχει παροχές, έχει μεγάλους μισθούς.  Είναι αποτέλεσμα ειλικρινούς συζήτησης με τον εαυτό μας και απαιτεί αυτογνωσία και ρεαλιστικές προσδοκίες. Η όποια επιτυχία απαιτεί ανταγωνιστικό πτυχίο και ειδίκευση,  καλή γνώση της γλώσσας υποδοχής, διεθνή εμπειρία, ταπεινότητα, εργατικότητα και γερό στομάχι. 

Διαφορετικά το εγχείρημα θα είναι ριψοκίνδυνο και απογοητευτικό.