Οι σκέψεις της βροχής

-Δεν σου αρέσει η Μπανγκόκ; μα γιατί;

Τελευταία αυτό το ακούω συχνά. Τόσο συχνά που αποφάσισα να αφήσω τις σοβαρές αναλύσεις και να αφιερώσω μια ανάρτηση στο θέμα.  Θα μου πείτε τώρα και τι μας νοιάζει εμάς. Σωστό και αυτό. Ελα όμως που κάπου πρέπει να τα πω και εγώ..Και αφού δεν έχω με ποιον, θα τα γράψω στο μπλογκ...Ίσως τελικά αν αποτυπώσω τις σκέψεις μου κάπου, βρω και την άκρη...

Το σκεφτόμουν έντονα σήμερα καθώς προσπαθούσα να διασχίσω τους πλημμυρισμένους δρόμους και να φτάσω σπίτι μου. Ο κεντρικός δρόμος είχε μετατραπεί σε χείμαρρο λάσπης και νερού και κάθε προσπάθεια να περάσεις το πεζοδρόμιο ισοδυναμούσε με μπάνιο στα καφέ νερά όπου ποντίκια και κατσαρίδες έτρεχαν πανικόβλητα να κρυφτούν. Βουτουσα με αποφασιστικότητα το πόδι στο νεοσύστατο ποτάμι και  βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Λίγα μέτρα, και παρακάτω το ίδιο σκηνικό.

Στο mp3 μου το αγγλόφωνο  radio Bangkok έπαιζε σε απαλή jazz  κάτι σαν  rain rain beautiful rain το οποίο ταίριαξε απόλυτα με την μαύρη BMW που ξαφνικά ανέπτυξε ταχύτητα και έβρεξε όλους όσους προσπαθούσαμε να διασχίσουμε το "ποτάμι". Τελικά οι "καγκουρες" δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Yπάρχει και η ασιατική εκδοχή τους.

Και όμως δεν είναι οι πλημμύρες και οι ατελείωτες βροχές (τουλάχιστον μέχρι τον Νοέμβριο, ας ειναι καλά η κλιματική αλλαγή) που με ενοχλούν στην Μπανγκόκ. Είναι που νιώθω πως εγω εδω δεν μπορώ να ταιριάξω. Οχι με τους ανθρώπους (με τους οποίους εξ ορισμού δεν έχεις επαφές), αλλά με την πόλη. Με αυτά τα τεράστια εμπορικά κέντρα, τα δεκάδες καφέ, τα πολυτελή εστιατόρια και τα κέντρα χαλάρωσης. Ολα αυτά για τα οποία οι περισσότεροι την αγαπούν. Για τις ευκαιρίες στην διασκέδαση, την πολυτέλεια, την άνεση, τις παροχές (με το αζημίωτο) που σου δίνονται πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη του καπιταλισμού και με ένα περιτύλιγμα εξωτικής Ασίας (αν υποθέσουμε πως υπάρχει κάτι ακόμα απο αυτην την εξωτική Ασία στηνΤαιλάνδη).

Ισως πάλι να μη μου φταίει η πόλη, ίσως να φταίει η ζωή που έχω έγω σε αυτη την πόλη. Ομως δεν ξέρω που είναι τα όρια μεταξύ των δύο.

Προσπαθώ να εξηγήσω σε όσους με ρωτάνε πως αυτή η εικόνα του σκληρού καπιταλισμού με ενοχλεί. Οι αντιθέσεις της πυραμίδας (που σύντομα θα αποτελεί και ελληνική πραγματικότητα).

Πως δεν μπορώ να βρω κάποιο νόημα στις επιλογές που μου δίνονται και πως όποτε δεν  τις είχα δεν μου έλειπαν. Αυτή η λατρεία της εικόνας, αυτό το πλαίσιο που χτίζεις τη ζωή σου, οι χώροι που κινείσαι, ο ρόλος που καλείσαι να παίξεις, τα μέρη που βγαίνεις.  Καθως ακούω τον εαυτό μου να τα λέει αυτα, σκέφτομαι πως μιλάω σαν πρωτοετής φοιτήτρια που γράφτηκε στην ΚΝΕ. Αφήνω λοιπόν και αυτό το επιχείρημα στην άκρη με κίνδυνο να με θεωρήσουν όλοι απλώς δύστροπη και γκρινιάρα.  Η απλά αχάριστη.

Όπως τότε που παραιτήθηκα απο την δουλειά μου στην Αυστραλία διότι θεωρούσα την ζωή μου στο Περθ πολύ τακτοποιημένη για τα γούστα μου. Έφυγα με σχέδια για δουλειά σε  εμπόλεμες περιοχές, για δράσεις, για περιπέτειες. Τελικά σε εμπόλεμη ζώνη δεν πήγα. Αν και είχα ετοιμαστεί για το Αφγανιστάν τελευταία στιγμή προτίμησαν τον δεύτερο υποψήφιο αντι για μένα και έτσι αντι για την Καμπούλ, βρέθηκα στην Κοπεγχάγη (αν και αυτό είναι μια άλλη ιστορία από μόνη της). Επομένως το  πιο κοντινό πέρασμα μου απο εμπόλεμη ζώνη ήταν μάλλον η διαμονή μου στη Μέση Ανατολή και οι μετέπειτα επισκέψεις μου στα Παλαιστινιακά εδάφη.

Και τώρα νιώθω πως έκανα έναν κύκλο και βρέθηκα πάλι στο σημείο που ήμουν τότε. Να ΄ζω σε μια πόλη που δεν αγαπάω, που νιώθω πως δεν είμαι ο εαυτός μου και απο όπου όμως δεν μπορώ να φύγω πλέον τόσο εύκολα.

Πριν εγκατασταθώ στην Μπανγκόκ πέρασα κάποιες εβδομάδες στην Βόρεια Κορέα (όσοι παρακολουθούν αυτό το μπλογκ θα το γνωρίζουν). Έζησα λοιπόν απο κοντά την άλλη όψη του νομίσματος.

Ναι, ξέρω και τη φήμη τόυ καθεστώτος και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον οργουελικό εφιάλτη που ζούν οι περισσότεροι βορειοκορεάτες.

Ομως επειδή στη ζωή τίποτα δεν είναι άσπρο μαύρο (άσχετα αν ζούμε σε ένα σύστημα που καθημερινά θέλει να μας πείσει για το αντίθετο) η καθημερινότητα στην δύσκολη αυτή χώρα έφερε την λύτρωση. Εκεί, σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει τίποτα, όπου δεν υπάρχουν καταστήματα, εστιατόρια, καφέ, εμπορικά, όπου όλοι ζουν τον ίδιο "μύθο" εγώ ένιωσα πως απελευθερώθηκα. Είσαι πλέον μέρος ενός συνόλου απο το οποίο δεν ξεχωρίζεις, η ζωή γίνεται απλή-κάποιες φορές αφόρητα απλή- , γίνεται και δύσκολη όμως κάπου εκεί εκτιμάς και την ουσία της.

Το ίδιο αίσθημα ελευθερίας που είχα πρωτονιώσει πριν 10 χρόνια, όταν κάποιοι προσωπικοί λόγοι μέ έφεραν για ένα μεγάλο διάστημα στο Νόβισαντ της Σερβίας. Τότε που οι γέφυρες ήταν ακόμα βομβαρδισμένες και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. ΄

Όταν πολλά χρόνια αργότερα και αφού μεσολάβησαν πολλά γεγονότα, βρέθηκα σε κάποιο αφρικάνικο χωριό, πλέον ένιωσα πως είχα επιστρέψει στις ρίζες μου.

Ξέρω βέβαια πως όλα όσα γράφω τώρα, τα λέω με την κάλυψη που μου δίνει η επιλογή και η γνώση του ότι εγώ μπορούσα πάντοτε να φύγω. Όμως το ότι είχα την συγκεκριμένη δυνατότητα δεν μου έδινε μεγαλύτερη ελευθερία. Διότι θα΄γύριζα απλά σε ένα άλλο σύστημα που με τη σειρά του μου στερούσε άλλες επιλογές που για μένα έχουν μεγαλύτερη ουσία. Και κυρίως ένα σύστημα που νιώθω καθημερινά πως με υποδουλώνει. Όχι μόνο εμένα εδώ στην Μπανγκόκ, αλλά όλους μας.

Υ.Γ.  Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το κείμενο δεν αποτελεί κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση ή κριτική του καπιταλισμού. Πιο πολύ είναι μια συλλογή σκέψεων. Διαφωνήστε ελεύθερα....

I claim to be a simple individual liable

to err like any other fellow mortal.

 I own, however, that I have humility

enough to confess my errors and to retrace my steps.

Mahatma Gandhi