Ταξιδεύοντας με το γιο μου

Σήμερα θα γράψω μια ανάρτηση διαφορετική. Προβληματίστηκα λίγο-σκεπτόμενη ότι έχω συνηθίσει όσους με διαβάζουν σε κείμενα "γνώμης", ανταποκρίσεις ταξιδιών ή σε ρεπορτάζ- και δεν ήμουν σίγουρη αν ένα απλό και κάπως μαμαδίστικο κείμενο θα έβρισκε ανταπόκριση.

Τελικά θα το τολμήσω και ας το διαβάσω μόνο εγώ και τρεις φίλοι...

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η ανάρτηση της φίλης Γιολίνας που στο μπλογκ της μοιράζεται  τους προβληματισμούς της γύρω από τη μητρότητα και τη ζωή γενικά.

Απέκτησα τον γιο μου σε καλή θα έλεγα ηλικία, λίγο πριν κλείσω τα 34. Δεν θα πω τα κλασσικά που διαβάζετε σε μαμαδοσαιτ, είχα χορτάσει τη ζωή μου μπλα μπλα...

Διότι προσωπικά δεν χορταίνω ποτέ. Μόλις τελειώσω τον ένα στόχο σκέφτομαι τον επόμενο, πριν καν επιστρέψω από το ταξίδι μου σχεδιάζω που θα πάω μετά. Θέλω συνέχεια να δημιουργώ, να γράφω, να ταξιδεύω, να δουλεύω. Στο τελευταίο δεν στάθηκα πολύ τυχερή καθώς επαγγελματικά είχα σκαμπανεβάσματα και περιόδους ανεργίας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής- επειδή ζούμε και σε κοινωνίες που μπορεί να εξιδανικεύουν την μητρότητα αλλά όταν πας για δουλεία οι εργοδότες στραβώνουν μόλις ανακαλύψουν ότι έχεις παιδί-η καριέρα μου όντως έπεσε σε λιμνάζοντα νερά μετά τη γέννηση του γιου μου.

Δεν ήμουν τόσο διαθέσιμη όσο θα ήθελαν, δεν γινόταν να φύγω σε αποστολές άμεσα ούτε να δεχτώ θέσεις σε μέρη όπου δεν θα μπορούσα να πάρω τον γιο μου μαζί. Και έτσι τα πολλά όχι έφεραν και την επαγγελματική ξηρασία. Δεν παραπονιέμαι, κάπως τα κατάφερα, πήρα ότι βοήθεια μου δόθηκε, έκανα πολλούς συμβιβασμούς, αποδέχτηκα κάποια όρια και άλλα απλά τα αγνόησα.

Δεν ξέρω τι "είδους μαμά" είμαι. Μάλλον ένα μείγμα κλασσικής και ασύμβατης. 

Ενα βότσαλο στη λίμνη

Εδώ και αρκετές μέρες είχα απενεργοποιήσει το μπλογκ μου για τους γνωστούς λόγους. Ανόητα σχόλια από διάφορους που εσκεμμένα απομόνωναν φράσεις  για να δημιουργήσουν την εικόνα που ήθελαν.

Κάποια στιγμή με κούρασε όλο αυτό και είπα φτάνει. Ξέρω δεν ήταν και καμιά μεγάλη απώλεια και υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί κανείς από το δικό μου μπλογκ και την ανοησία του καθενός. Ήταν απλά ενδεικτικό της συμπεριφοράς που υπάρχει στα social media και την οποία από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς πλέον να ανεχθείς.

.

Συχνά νιώθω ότι έχω πολλά θέματα που θα ήθελα να μοιραστώ με όσους με διαβάζουν. Θα ήθελα να γράψω για το πρώτο μου ταξίδι, για τη γέννηση του γιου μου, για το μεγάλωμα ενός παιδιού που δεν είναι τόσο "ροζ" όσο θέλουν να μας πείσουν τα διάφορα μαμαδομπλογκς, για την ιδανική οικογένεια που δεν υπάρχει, για τον έρωτα που ξεφτίζει τόσο γρήγορα, για τη μοναξιά,  αλλά και για τις μουσικές, τα πάθη και τα παθήματα, τις χαρές και τις ελπίδες που μου χάρισε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω, όμως μετά σκέφτομαι ότι είναι τόσο ναρκισσιστικό να κάθεσαι να γράφεις για τον εαυτό σου, όταν δεν είμαστε όλοι παρά ένα μικρό  pixel σε μια παγκόσμια φωτογραφία...

Εάν κατάλαβα κάτι από αυτό το μικρό ταξίδι μου, είναι ότι ο κόσμος μας  κρύβει απέραντη αδικία, τόση πολύ και τόσο έντονη που κάποιες φορές το μυαλό μου αδυνατεί να την κατανοήσει. Συχνά απορώ πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ξέρω θα μου πείτε, φταίει ο καπιταλισμός και κάποιος θα πεταχτεί να πει για τις σφαγές του Στάλιν και κάποιος άλλος θα πει για την ελεύθερη αγορά και δεν θα καταλήξουμε πουθενά.

Πιστεύω ότι αυτό από το οποίο πάσχει η ανθρωπότητα σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός ή η ελεύθερη οικονομία ή κάποια πολιτική ιδέα,  αλλά απο την έλλειψη δικαιοσύνης και την απληστία. Δεν είναι ο πλούτος το πρόβλημα, είναι ο υπερβολικός πλούτος και η ανομία.

 

Όταν δεν έχεις δικαιοσύνη όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται αποδεκτά. Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα αδικίας και αδυναμίας. Χαμένες γενιές που δεν διδάχτηκαν ποτέ ότι αξίζουν κάτι. Άνθρωποι που έμαθαν από την πιο τρυφερή τους ηλικία ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, που κανένας δεν τους είπε ότι αξίζουν, που ποτέ δεν τους δίδαξαν την αξιοπρέπεια και που τους έμαθαν μονάχα ότι είναι αναλώσιμοι σκλάβοι.

Εκατομμύρια άνθρωποι που τους έπεισαν ότι είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που κρατούν την αλυσίδα. Και αν το ήξεραν αυτό θα την είχαν σπάσει εδώ και πολλά χρόνια.

Άνθρωποι που τους πετάνε τα αποφάγια και τους έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ και να ευγνωμονούν αυτόν που τους παίρνει το φαγητό από το στόμα.

 

Το έχω δει τόσο πολύ και τόσο συχνά που δεν μου κάνει πια εντύπωση. Και όμως είμαστε όλοι συνένοχοι και θύματα συγχρόνως. Και επειδή είμαστε όλοι δεμένοι με τις ίδιες αλυσίδες κανένας δεν μπορεί ή δεν ξέρει ή δεν θέλει να τις σπάσει.

Πιστεύω στον άνθρωπο και θεωρώ ότι είναι ελάχιστες οι διαφορές μας. Συνήθως αυτές μας  έχουν επιβληθεί. Πρώτα από τη θρησκεία. Η ιδέα της ύπαρξης ενός Θεού: η πιο έξυπνη αλλα και η μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ. Και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα.

Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω συχνά, κυρίως όμως επειδή έχω την πολυτέλεια να τις κάνω. Κάτι που δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, και γράφοντας αυτά αναγνωρίζω τα δικά μου όρια και τις αδυναμίες.

Δεν μπορώ λοιπόν να κανω τίποτα για να αλλάξω την μεγάλη εικόνα. Όμως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μας, όπου και να είμαστε, όσο φτωχοί ή "πλούσιοι" είμαστε.

 

Σκεφτείτε τις πράξεις σας σαν μια λίμνη. Πετάς ένα βότσαλο και δημιουργούνται κύκλοι. Πρωτα ο μικρός ο εσωτερικός και σταδιακά οι υπόλοιποι. Ο πρώτος κύκλος δεν θα θα φτιάξει τον τελευταίο αλλά θα φτιάξει τον δεύτερο, κ αυτός τον τρίτο και κάποτε θα φτάσουμε στον τελευταίο τον μεγάλο. Έτσι είναι και οι πράξεις μας. Δεν θα επηρεάσουμε ποτέ τον μεγάλο κύκλο όμως θα φτιάξουμε άπειρους μικρούς που θα απλωθούν. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να πετάξουμε το βότσαλο. Και εμείς θα δημιουργήσουμε τον κοντινό μας κύκλο που θα γεννήσει τον δεύτερο, τον τρίτο...

 

Και ετσι χωρις να το καταλάβουμε θα έχουμε αλλαξει την μεγάλη εικόνα, αυτή που φαντάζει τόσο μακρινή και δύσκολη.

 

Ο ποταμός Μεκονγκ, Λάος 2012

 

 

Στο ίδιο έργο θεατές...

Και να λοιπόν που μια ανάρτηση σε ένα κοινωνικό μέσο μου δίνει αφορμή να γράψω τo πρώτo κείμενο του 2014.

Είχα σκοπό να κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς αλλά ξαφνικά το Ταξιδεύοντας έχει σήμερα 10,000 επισκέψεις, το προφίλ μου στο ΦΒ δέχτηκε ένα καταιγισμό από αιτήματα φιλίας και οι ειρωνείες  και τα άσχετα σχόλια γέμισαν το inbox και τον διαδικτυακό μου τοίχο.

Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.

 Έκανα ένα σχόλιο σε ένα κοινωνικό μέσο, όπου απλά είπα το αυτονόητο: ελέγχετε τις πληροφορίες που διαβάζετε και μην αναπαράγετε ότι σας σερβίρουν. Αφορμή ήταν άλλη μια απίστευτη είδηση για τη Βόρεια Κορέα. Μετά λοιπόν από τις εκτελέσεις με αεροπορικά πυρά και οβίδες, ήρθαν και τα 120 σκυλιά να μας θυμίσουν τον απόλυτο κακό (που μόνο σε χαρακτήρες καρτούν συναντάς) Κιμ.

Όπως κάθε είδηση που έχει μέσα τη λέξη Βόρεια Κορέα, όχι μόνο έγινε πιστευτή -ακόμα και αν αψηφά κάθε λογική- αλλά για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει ξυπνάει άγρια πάθη. Και έτσι σήμερα έζησα τις μέρες του Απριλίου, τότε που ξαφνικά έγινα η Ελληνίδα της Βόρειας Κορέας που όλοι έβριζαν για κάποιες εβδομάδες, μέχρι να περάσουμε σε άλλο θέμα.

 

Περιττό να πω, ότι έχω διευκρινίσει άπειρες φορές, ότι δεν μένω μόνιμα στη Βόρεια Κορέα, ούτε την καλύπτω δημοσιογραφικά, ότι πριν ήμουν στην Ουγκάντα, μετά στην Ταΐλάνδη και κάποια στιγμή θα φύγω και από τη Βόρεια Κορέα για άλλη περιοχή του πλανήτη. Το έχω πει τόσες φορές που πλέον δεν απαντώ καν στις σχετικές ερωτήσεις.

 

Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο ελληνικό (και όχι μόνο) κοινό. Νομίζω ότι υπάρχει στα γονίδια του Έλληνα η τάση να θέλει να έχει γνώμη για όλα, να μην δέχεται αντίθετη άποψη, και να καθυβρίζει οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με τη δική του λογική.

Δεν γράφω σήμερα αυτό το κείμενο για να απολογηθώ, ούτε για να κατηγορήσω κάποιον. Με αφορμή όμως την ανάρτηση στο ΦΒ ξέσπασε ένα πρωτοφανές μένος ώσπου κάποια στιγμή πίστεψα ότι πρωταγωνιστώ σε φαρσοκωμωδία.

 

Και έτσι προσπερνάμε τα σημαντικά. Και τα σημαντικά είναι ακριβώς αυτή η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, η πληροφορία που δεν ελέγχεται και όχι μόνο αναπαράγεται αλλά υιοθετείται άκριτα από ένα κοινό που καθημερινά βομβαρδίζεται από ανούσιες ειδήσεις και σταδιακά μετατρέπεται σε άβουλο παθητικό δέκτη. Εκεί βρίσκεται η ουσία και εκεί παίζεται το μεγαλύτερο παιχνίδι. Στον έλεγχο της πληροφορίας και στην αδρανοποίηση του κοινού. Και είναι τραγικό διότι ειδικά στην Ελλάδα αυτή την αδρανοποίηση, την αποχαύνωση, την έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Και σήμερα πληρώνουμε τις συνέπειες της.

 

Για άλλη μια φορά όμως χάθηκε η ουσία και παραμείναμε στο ευτελές. Και από το ευτελές περάσαμε στην προσωπική επίθεση βρίσκοντας άλλη μια ευκαιρία να βγάλουμε μίσος ειρωνεία και αυθαίρετα συμπεράσματα.

 

Και έτσι σήμερα θα ξαναπώ τα ίδια...

 

Το μπλογκ αυτό γεννήθηκε τον Μάιο του 2011 στην  Ουγκάντα και ταξίδεψε μαζί μου σε όποιες χώρες βρέθηκα έκτοτε. Αγαπήθηκε για τις ιστορίες-προσωπικά βιώματα που μοιραζόμουν με τους αναγνώστες του. Από τότε που βρέθηκα στη Βόρεια Κορέα και ξεκίνησα να γράφω κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις για όσα βιώνω καθημερινά, πολλοί προσπάθησαν να βρουν πίσω από τα γραπτά μου μια κομματική τοποθέτηση.  Όμως εγώ δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από ότι έκανα όσο ζούσα στην Ουγκάντα, ή την Ταΐλάνδη. Μοιράζομαι τις σκέψεις με τους αναγνώστες μου. 

Και όμως πολύ συχνά βλέπω να με τοποθετούν σε πολιτικές παρατάξεις  τις οποίες ουδέποτε υποστήριξα ή να με αντιμετωπίζουν ως απολογητή της πολιτικής της Βόρειας Κορέας. 

Απεχθάνομαι τις ταμπέλες, γενικά, είτε αυτές αφορούν τις πολιτικές πεποιθήσεις ενός ανθρώπου, είτε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή ακόμα και τον επαγγελματικό του προσδιορισμό. Ποτέ δεν δέχτηκα καμία ταυτότητα και ποτέ δεν μπήκα σε κανένα καλούπι, με ότι συνέπειες και αν είχε αυτό, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική μου ζωή (και πιστέψτε με είχε πολλές).

 

Δεν θα γίνω όμως ποτέ πιόνι της εξουσίας, εξαρτημένος δουλοπάροικος των πολιτικών και "πληρωμένος" αρθρογράφος. Διατηρώ την ελευθερία της γνώμης και της άποψης μου με όποιο τίμημα και αν έρχεται αυτό.

 

ΥΓ Οποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να δει ποια ακριβώς είναι η δουλειά μου, ας κάνει τον κόπο να μπεί στη σελίδα μου www.fragkiskamegaloudi.com

 

 

 

Χωρίς τίτλο*

 Χτες βράδυ καθώς δεν είχα ύπνο, παρακολούθησα μια ομιλία στο TED  στη  Χαβάη από μια φωτογράφο που γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει τους σύγχρονους σκλάβους. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι αυτό το TED εγω δεν το πολυσυμπαθώ. Ίσως δεν έχω καταλάβει και την χρησιμότητα του αλλά μου θυμίζει πολύ "αμερικανιά" (χρησιμοποιώ τη λέξη εντός εισαγωγικών και με σκωπτική διάθεση) και δεν με πείθει.

Μοιάζει  σαν political correct  σενάριο, όπου ο ομιλητής θα πει αυτά που πρέπει να πει και αυτά που θέλει το κοινό να ακούσει. Ομιλίες με σκοπό να κάνουν το κοινό να νιώσει καλά, να το κάνουν να πιστέψει πως ανήκει σε αυτή την ανώτερη κάστα των προοδευτικών και σκεπτόμενων που θα αλλάξουν τον κόσμο...

 

Τελοσπάντων, παρακολούθησα την ομιλία χτές, που μάλλον κακώς είχε καταχωρηθεί ως ομιλία για τους σύγχρονους σκλάβους καθώς ήταν το απόλυτο διαφημιστικό σποτ για την αμερικάνικη ΜΚΟ Free the slaves. Η ομιλήτρια αυτό που μας είπε -αφού έδειξε τις πραγματικά συγκλονιστικές φωτογραφίες της από την Γκάνα, το Νεπάλ και την Ινδία-ήταν ότι η μοναδική ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι να τους σώσει η πολύ γνωστή αυτή ανθρωπιστική οργάνωση -μόνο αριθμό λογαριασμού δεν έβαλαν στην οθόνη για να στείλουμε τα χρήματα που θα απελευθερώσουν και θα μορφώσουν το πεντάχρονο αγοράκι που σπάει πέτρες στο Νεπάλ ή ψαρεύει στη λίμνη του Βόλτα...

Μια "αναρχική" ιστορία στη Γαλλία

 

Τις τελευταίες μέρες και αφού ξεπέρασα κάποια προσωπικά προβλήματα, διάβασα παρα πολλά δημοσιεύματα σχετικά με την σύλληψη των τεσσάρων νεαρών για τις ληστείες στην Κοζάνη, την αντιεξουσιαστική πάλη, τις ευθύνες των γονιών τους, την σαπίλα της κοινωνίας κλπ κλπ...Δεν ήθελα να πάρω θέση στο διαδίκτυο διότι θεωρώ πως πρόκειται για πολύ σοβαρή υπόθεση με παραμέτρους που δεν γνωρίζουμε κ οι γενικεύσεις και απλουστεύσεις είναι επικίνδυνες.

Πιστεύω ότι στη χώρα μας αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, αστυνομική ασυδοσία και αυξανόμενη κρατική βία. Την άποψη μου την εξέθεσα με άρθρο μου στην Huffington Post και το οποίο θα βρείτε εδώ .

Ταξίδι στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα"

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ 20 μήνες πριν με αφορμή την διαμονή μου στην Ουγκάντα. Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το blogging-παρα μόνο ως αναγνώστρια 2-3 ελληνικών μπλογκ και πολλών  αγγλόφωνων. Στην ουσία ήμουν τελείως άσχετη με το όλο θέμα και για αυτό ίσως δεν υπήρξα ποτέ και ιδιαίτερα ενεργό μέλος στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα".

 

Όταν λοιπόν πέρσι είδα ξαφνικά το μπλογκ μου υποψήφιο για τα ελληνικά βραβεία διαδικτύου, ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Το ίδιο και όταν συνειδητοποίησα πως το "Ταξιδεύοντας" έχει πλέον μεγάλη επισκεψιμότητα (και ας μην έχει μεγάλο αριθμό "followers") αλλά και ότι τα άρθρα μου έχουν ακόμα πιο μεγάλη απήχηση στο κοινό.

 

Γράφοντας αυτό το μπλογκ, άνοιξα μια δίοδο επικοινωνίας με πολλούς ανθρώπους και η οποία συνεχίστηκε τόσο στο Facebook όσο και μέσω των κειμένων μου. 

Η αλήθεια είναι πως από τότε που τα άρθρα μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αποδεκτά και να διαβάζονται από όλο και περισσότερο κόσμο, η δυναμική του μπλογκ άλλαξε. Διότι είναι πολύ δύσκολο να μην νιώθεις τεράστια ευθύνη για όσα γράφεις όταν ξέρεις πως τα κείμενα σου (εκτός μπλογκ) φτάνουν σε χιλιάδες κόσμο ο οποίος σε κρίνει (και πολύ σωστά), συνδιαλέγεται μαζί σου, συμφωνεί και διαφωνεί.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι αναρτήσεις μου δεν είναι πια τόσο συχνές όσο πριν. Με δεδομένο ότι τις απόψεις μου τις εκφράζω στα άρθρα που δημοσιεύω, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να λέω μια από τα ίδια και από εδώ. Κάποιες προτάσεις που μου έγιναν να αλλάξει η γωνία του μπλογκ να γίνει πιο "εμπορικό" και πιο "επαγγελματικό" επίσης απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι αόρατοι άνθρωποι

Μερικές φορές βλέπω ένα περίεργο όνειρο. Βρίσκομαι μεσημέρι στο κέντρο κάποιας πόλης και  δεκάδες άτομα περπατάνε βιαστικά γύρω μου. Κόσμος παντού, άντρες, γυναίκες, παιδιά περνάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να μιλήσω σε κάποιον. Μάταια. Κανείς δεν με ακούει και κανείς δεν με βλέπει.  Με πιάνει πανικός, και προσπαθώ με ξέφρενες κινήσεις να με προσέξει κάποιος...Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είμαι αόρατη και πως κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω πέφτει στο κενό. Είμαι καταδικασμένη να μην με βλέπει κανείς.

Στο σημείο αυτό ξυπνάω τρομαγμένη. Για λίγα λεπτά βρίσκομαι μέσα στον εφιάλτη, μέχρι να καταλάβω πως δεν είμαι αόρατη και πως όλα ήταν μέσα στο μυαλό μου. Αυτά τα λεπτά είναι και τα πιο τρομακτικά. 

 

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα  ότι αυτό που για μένα είναι ένα κακό όνειρο για κάποιους είναι η ίδια τους η ζωή. Και δυστυχώς δεν μπορούν να ξυπνήσουν και όλα να γίνουν όπως πριν.

Πάει ο παλιός ο χρόνος!!!

Ακριβώς τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο άφηνα την Ουγκάντα. Θυμάμαι ακόμα τη στεναχώρια εκείνης της τελευταίας μέρας. Η Ανέτ δίπλα μου να κλαίει σιωπηλά και να τακτοποιεί πράγματα σε κούτες. Εγώ να της δίνω κουράγιο και ο Φράνσις να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες μεταφέροντας κουτιά και προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα με  αστεία. Ο Σαντυ στην αυλή μας κοιτούσε μουδιασμένα και έκανε μηχανικές κινήσεις.

Την ημέρα εκείνη μάζεψα όλα μου τα ρούχα, κράτησα λίγα για να ταξιδέψουμε και τα μοίρασα στους φίλους μου. Κουβέρτες, ρούχα, σεντόνια, παιχνίδια, αντικείμενα, τα πάντα. Τίποτα δεν κράτησα και τίποτα δεν μου έλειψε. Τα έδωσα όλα ανάμεσα σε δάκρυα, αγκαλιές και υποσχέσεις πως θα επιστρέψω.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κρατήσω αυτή την υπόσχεση...

Όλα αυτά ένα χρόνο πριν...

Από την νωχελική ζωή της Ουγκάντα βρέθηκα στον λαβύρινθο της Μπανγκόκ...Στο μεταξύ συνέβησαν μερικά καταπληκτικά πράγματα και άλλα λιγότερο καταληκτικά...

Γνώρισα μια καινούρια χώρα που με συγκλόνισε: τη Βόρεια Κορέα. Από τους ελάχιστους τυχερούς που έζησαν στον τελευταίο "σοσιαλιστικό παράδεισο".

Οι Έλληνες νεομετανάστες 2-συνέχεια...

Πριν δεκαπέντε μήνες είχα γράψει μια ανάρτηση με τίτλο Οι Έλληνες νεομετανάστες όπου αναφερόμουν στην τάση που -τότε- ξεκινούσε για μετανάστευση στο εξωτερικό.

Η ανάρτηση αυτή παραμένει από τις πιο δημοφιλείς του ιστολογίου και περισσότερα από 10,000 άτομα την έχουν διαβάσει μέχρι σήμερα. Αναπάραχθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και έλαβα εκατοντάδες σχόλια. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ένιωσαν να "θίγονται" από το κείμενο και δεν έλειψαν και τα κακόβουλα σχόλια.

Δυστυχώς, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Σκόρπια λόγια

Γράφω απόψε αυτό το κείμενο και μάλλον δεν βγαίνει νόημα. Είναι ξημερώματα, το κλιματιστικό για κάποιο λόγο δεν λειτουργεί και έχω ανοίξει το παράθυρο αναζητώντας λίγη δροσιά. Η ζέστη αποπνικτική, η υγρασία βαραίνει τον αέρα και ένα χλωμό φεγγάρι κρύβεται πίσω από τους ουρανοξύστες της Μπανγκόκ. Αυτός είναι ο ένας κόσμος. Στα ψηλά οι προνομιούχοι, στα θεμέλια οι αναλώσιμοι. Μένω σε ένα διώροφο κτήριο, να θεωρήσω λοιπόν πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Δεν θέλω κιόλας να πάω στα ψηλά. Θέλω να μπορώ πάντα να πατάω στα θεμέλια.

 

Έφυγα κάποτε από την Ελλάδα χωρίς να ξέρω τι ζητάω. Δεν έψαχνα μια καλύτερη δουλειά, ούτε  μια καλύτερη ζωή. Οποτε βρήκα αυτές τις "καλές δουλειές" τις αρνήθηκα και ξαναβγήκα στο ψάξιμο. Κανένας τόπος, κανένας άνθρωπος δεν με κράτησε πολύ. Μια βαλίτσα που την κουβαλούσα παντού. Απλά την έπαιρνα και έφευγα και  άφηνα πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αυτό που δεν ήθελα να κουβαλάω.  

Τα μονοπάτια της μητρότητας

Προτού διαβάσετε προειδοποιώ: ακολουθεί μαμαδίστικη ανάρτηση, απο αυτές που σπάνια εως καθόλου θα βρείτε σε αυτό το ιστολόγιο. Επειδή όμως βρίσκομαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης-με πιθανή αλλαγή χώρας στον ορίζοντα, δουλειάς, σπιτιού κλπ κλπ, και εχω και διάθεση εξομολόγησης, το ιστολόγιο βαδίζει σε φιλοσοφικό-προσωπικά μονοπάτια. Μπορείς να τα πείς και αμπελοφιλοσοφίες, πάλι δίκιο θα έχεις...

Οσοι με ξέρουν -και φροντίζουν να μου το λένε σε κάθε ευκαιρία-θα θυμούνται πως τα τελευταία χρόνια το να αποκτήσω παιδί μου είχε γίνει εμμονή. Αν και δεν φημίζομαι για την λατρεία μου στα παιδιά- του στυλ να παθαίνω παράκρουση όταν βλέπω μωρό κλπ-ήθελα διακαώς να "γίνω μάνα". Ισως είχε αρχίσει να χτυπάει και το καμπανάκι των 30+, ξέρω γω.

Τότε σκεφτόμουν πως όλα είναι εύκολα, πως θα είμαι μια σουπερ ουαου έγκυος, ντυμένη με κομψά ρούχα και χαριτωμένη κοιλίτσα όπου γαλήνια και χαμογελαστή θα περιμένω το αγγελούδι μου...Το οποίο αγγελούδι φυσικά θα με ακολουθούσε παντού διότι εγώ θα δούλευα αμέσως, θα το έδενα στην πλάτη σαν τις αφρικανές μάνες και θα το ξεχνούσα εκεί...Περισσότερες λεπτομέρειες δεν με είχαν απασχολήσει....

Οι σκέψεις της βροχής

-Δεν σου αρέσει η Μπανγκόκ; μα γιατί;

Τελευταία αυτό το ακούω συχνά. Τόσο συχνά που αποφάσισα να αφήσω τις σοβαρές αναλύσεις και να αφιερώσω μια ανάρτηση στο θέμα.  Θα μου πείτε τώρα και τι μας νοιάζει εμάς. Σωστό και αυτό. Ελα όμως που κάπου πρέπει να τα πω και εγώ..Και αφού δεν έχω με ποιον, θα τα γράψω στο μπλογκ...Ίσως τελικά αν αποτυπώσω τις σκέψεις μου κάπου, βρω και την άκρη...

Το σκεφτόμουν έντονα σήμερα καθώς προσπαθούσα να διασχίσω τους πλημμυρισμένους δρόμους και να φτάσω σπίτι μου. Ο κεντρικός δρόμος είχε μετατραπεί σε χείμαρρο λάσπης και νερού και κάθε προσπάθεια να περάσεις το πεζοδρόμιο ισοδυναμούσε με μπάνιο στα καφέ νερά όπου ποντίκια και κατσαρίδες έτρεχαν πανικόβλητα να κρυφτούν. Βουτουσα με αποφασιστικότητα το πόδι στο νεοσύστατο ποτάμι και  βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Λίγα μέτρα, και παρακάτω το ίδιο σκηνικό.

Στο mp3 μου το αγγλόφωνο  radio Bangkok έπαιζε σε απαλή jazz  κάτι σαν  rain rain beautiful rain το οποίο ταίριαξε απόλυτα με την μαύρη BMW που ξαφνικά ανέπτυξε ταχύτητα και έβρεξε όλους όσους προσπαθούσαμε να διασχίσουμε το "ποτάμι". Τελικά οι "καγκουρες" δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Yπάρχει και η ασιατική εκδοχή τους.

Η επιλογή δική μας, όπως και το τίμημα...

Έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ και η αποχή αυτή δεν είναι τυχαία. Ο λόγος που απέχω είναι γιατί τελευταία όλοι φωνάζουν. Φωνές, μίσος, ύβρεις και ξεφτιλα. Σε όλα αυτά λοιπόν νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω.

Στις τελευταίες μου αναρτήσεις για το μεταναστευτικό, έμεινα έκπληκτη με την αμάθεια και τον φανατισμό κάποιων-οχι της πλειοψηφίας αλλά δυστυχώς πολύ περισσότερων από όσο φαντάζεται κάνεις. Και εκεί συνειδητοποίησα πως η λογική, έχει εγκαταλείψει την χώρα μας εδώ και πολύ καιρό...

Για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Η ελληνική κοινωνία εκφασίζεται ραγδαία. Οι περισσότεροι κοιτανε αμέτοχοι, κάποιοι αμήχανα, άλλοι χαιρέκακα και άλλοι απλά λένε τι με νοιάζει εμένα κ προσπαθούν να φύγουν με όποιον τρόπο μπορούν...

Ε λοιπόν όχι, δεν θεωρώ την κρίση υπεύθυνη γι’αυτό. Η κρίση ήταν η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια τα ποταπά ένστικτα μιας μερίδας των Ελλήνων. Πως αυτή η μερίδα λοιπόν βρέθηκε να κυριαρχήσει σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, νομίζω είναι κάτι που αξίζει ειδική ανάλυση.

Μέχρι πότε;

Έχω παραμελήσει το μπλογκ τον τελευταίο καιρό. Λίγο η δουλειά που δεν μου αφήνει πολύ χρόνο- και όταν μάλιστα περνάς την μισή σου μέρα μπροστά σε μια οθόνη, δύσκολα κάθεσαι να γράψεις κείμενα στο σπίτι- λίγο ένα κρύωμα που με ταλαιπωρεί μια εβδομάδα σχεδόν, αμέλησα τελείως το γράψιμο.  Δεν είχα και κάτι σημαντικό να πω.

 Να σχολιάσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα; επιφυλάσσομαι για αργότερα (το περίφημο twitter το αφήνω ασχολίαστο, υπάρχουν πιο ουσιαστικά ζητήματα για να ασχοληθεί κανείς).

Να μιλήσω για τη δουλειά μου; προτιμώ να μιλήσουν τα άρθρα μου αντι για μένα...

Σήμερα λοιπόν που έκατσα σπίτι (το κρύωμα που λέγαμε) και που υποτίθεται πως δεν θα ανοιγα υπολογιστή, προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου.

 Για όσους δεν το γνωρίζετε τον τελευταίο καιρό εργάζομαι στην έρευνα και στο ανθρωπιστικό ρεπορτάζ. Διαβάζω λοιπόν όλες αυτές τις έρευνες, τις  εκθέσεις και τις στατιστικές, συζητάω με ειδικούς, κάνω επιτόπια έρευνα, όταν είναι δυνατό, και γράφω τις δικές μου αναλύσεις. Καθημερινά εκπλήσσομαι από το κόστος των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων που παίρνονται με ασφάλεια σε πολυτελή γραφεία και σε εξωτικά θέρετρα.

Η εποχή του Φόβου

Την εβδομάδα που μας πέρασε έκανα μια έρευνα για ένα άρθρο που έπρεπε να γράψω για τις συνέπειες των συμφωνιών του ελεύθερου εμπορίου στην υγεία των φτωχών χωρών. Το θέμα αφορούσε κυρίως τα γενόσημα φάρμακα κατά του Έιτζ, χάρη στα οποία 6.5 εκ. άνθρωποι στον αναπτυσσόμενο κόσμο μπορούν να λαμβάνουν θεραπεία.  Μόλις δημοσιεύτηκε το κείμενο  μου, θεώρησα πως ένα τόσο σημαντικό θέμα δεν έχει λάβει την δημοσιότητα που του αξίζει στην Ελλάδα. Έγραψα λοιπόν ένα πιο αναλυτικό κείμενο στα ελληνικά το οποίο και δημοσιεύτηκε  αμέσως. Λίγο η ζέστη όμως, λίγο το μνημόνιο, λίγο η καλακαιρινή διάθεση, το άρθρο αυτό πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, γεγονός που με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Would you change*

Η αλήθεια είναι πως από πολύ νωρίς είχα μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Προσπαθούσα πάντοτε να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα των άλλων, τα οποία είχα μια τάση να κάνω δικά μου και να βασανίζομαι μέχρι να βρω ένα τρόπο να τα ξεμπερδέψω.  

Από ιδιοσυγκρασία ταυτιζόμουν πάντοτε με τον πιο αδύναμο και ένιωθα το μέγεθος της αδικίας να με πνίγει. Όσο δίδασκα στο πανεπιστήμιο προσπάθησα να περάσω αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης  στους φοιτητές μου. Όχι με τόση επιτυχία ομολογώ. Η φύση του αντικειμένου που δίδασκα δεν επέτρεπε εύκολα να ξεφύγεις από το θέμα της αρχαιολογίας και να μιλάς για ανθρωπιστικές κρίσεις και δράσεις.

Άλλαξα λοιπόν προσανατολισμό στις επαγγελματικές μου αναζητήσεις, πέρασα περιόδους αμφισβήτησης και (μεγάλης) ανεργίας, ξανακάθισα στα θρανία για να σπουδάσω νέο αντικείμενο και άρχισα να γράφω ότι έζησα, ότι ζω και ότι με απασχολεί. 

Αν ψήφιζα αύριο...

Πριν ψηφίσουμε αύριο ας κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια γύρω μας. Μακριά από τις ειδήσεις, τους εκβιασμούς, τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία των ισχυρών. Μακριά από τα ανόητα τηλεοπτικά σποτάκια, τους «ειδικούς» και τους εκπροσώπους τους. Θα ψηφίσουμε με το 22% του ενεργού πληθυσμού χωρίς δουλειά και με πάνω από 3 εκατομμύρια συνανθρώπους μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Με 600.000 συμπολίτες μας να αδυνατούν να αγοράσουν κρέας και με το 30% των Ελλήνων να μην μπορεί πλέον να πληρώσει ενοίκια και λογαριασμούς. Με μια μεσαία τάξη που συρρικνώνεται και εκβιάζεται. Με συλλογικές συμβάσεις που μετατρέπουν εργάτες και υπαλλήλους σε αναλώσιμους σκλάβους των αφεντικών και με τους μισούς νέους άνεργους.  Και πάνω από όλα με ένα διεφθαρμένο καθεστώς που ειρωνεύεται και τρομοκρατεί.

Η θετική πλευρά της κρίσης και άλλα παραμύθια

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανασχολίαζα την ελληνική πραγματικότητα αλλά τελικά δεν μπόρεσα να αντισταθώ...

Ομολογώ πως έχω εκνευρισθεί λίγο με τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν τελευταία για την θετική πλευρά της κρίσης. Ναι συμφωνώ, υπάρχει η θετική πλευρά- αν και δεν βλέπω πως αυτό παρηγορεί κάποιον που έχασε τη δουλειά του, δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του και οι φόροι τον πνίγουν καθημερινά. Βαρέθηκα λοιπόν να διαβάζω ανόητα κείμενα φιλοσοφικού τύπου, πως επιστρέφουμε στην ουσία, εγκαταλείπουμε την ψεύτικη ευημερία, τα ¨ετοιματζίδικα", τα ακριβά καλλυντικά, τα ανούσια και τα περιττά..Επαναπροσδιορίζουμε αξίες, βρίσκουμε την χαμένη αλληλεγγύη κλπ κλπ...Ναι ωραία όλα αυτά, και ως ένα βαθμό συμβαίνουν...αλλά μέχρι εκεί..

Νυχτερινές σκέψεις..

Έχω ξαναπεί πως αποφεύγω να γράφω αργά το βράδυ. Είναι ώρες που οι αναρτήσεις κινδυνεύουν να γίνουν εξομολογήσεις και ξέρω πως αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Ξέρω επίσης πως θα το μετανιώσω. Ως συνήθως όμως  το κάνω.

Τον τελευταίο καιρό, όταν η κούραση αφήνει λίγο χώρο για σκέψη, σκέφτομαι τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας.. Αυτές οι επιλογές, τα ναι και τα όχι μας, αυτά που βρήκαμε και αυτά που χάσαμε, όλα εκείνα που μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα. Και συνεχίζουν να μας οδηγούν. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθορίζει τη ζωή μας πιο πολύ: τα ναι ή τα όχι; αυτά που βρήκαμε ή εκείνα που φοβηθήκαμε να ψάξουμε...

Οταν δεν έχω να πω πολλά....

Ξεκίνησα πολλές φορές αυτή την ανάρτηση. Έγραψα, έσβησα, ξαναπροσπάθησα. Δεν ξέρω τι να σχολιάσω και πόση αξία έχει πλέον να σχολιάζει κανείς. Καθώς βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα παρακολουθώ πλέον μηχανικά τι συμβαίνει στη χώρα μας. Όποτε επιστρέφω η πραγματικότητα παρουσιάζεται μπροστά μου ανελέητη. Και πάλι όμως αδυνατώ να δω την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Όχι δεν θα μιλήσω για τις ευθύνες του συστήματος, των πολιτικών, τις δικές μας, των άλλων. Θα μιλήσω όμως για την απληστία του ανθρώπου.

Τα οικονομικά κραχ, η εξαθλίωση, η βία, τα οικολογικά εγκλήματα, η εκμετάλλευση, όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την απληστία. Δεν θα προχωρήσω σε κάποια βαθυστόχαστη πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν νομίζω πως υπάρχει και λόγος. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα το βρίσκω μπροστά μου σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρεθώ.