Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 που πήγα στο Δημοτικό, κανείς δεν μιλούσε για bullying. Όχι ότι δεν υπήρχε, απλά δεν είχε όνομα και (ίσως) τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα. Μπορεί και τότε το πρόβλημα να ήταν μεγάλο αλλά δεν είχαμε διαδίκτυο, δεν μιλούσαμε για αυτό και το βάζαμε στην κατηγορία της "πλάκας".
Ως γνωστό, όταν δεν μιλάς για κάτι, δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;
Ήμουν ένα παιδί με μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του. Δεν ξεκολλούσα από δίπλα της-είχα φτιάξει τον μικρόκοσμο μου στην προστατευμένη αγκαλιά της μαμάς μου και όταν ξαφνικά βρέθηκα στη μεγάλη τάξη του δημοτικού, φάνηκε από την αρχή ότι το θέμα δεν θα πήγαινε καλά. Για την ακρίβεια είχε ήδη φανεί από το νηπιαγωγείο όταν η ανεκδιήγητη "παιδαγωγός" με έβαζε τιμωρία επειδή ντρεπόμουν να πω το ποίημα μου μπροστά στη τάξη- αλλά ποιος δίνει σημασία τώρα στο νηπιαγωγείο, έτσι δεν είναι;
Στο Δημοτικό ήμουν από εκείνα τα παιδάκια που δεν μιλούσαν πολύ (αδύνατον να το πιστέψει κάποιος αυτό σήμερα αλλά έτσι ήταν). Είχα επίσης την ατυχία να μην είμαι καλή στα ομαδικά παιχνίδια και να μην τρέχω γρήγορα -αργότερα ανακάλυψα ότι είχα ταλέντο στις μεγάλες αποστάσεις τότε όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία. Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα.
