Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Κάποιες σκέψεις...

Τον περασμένο Δεκέμβριο είχα γράψει μια ανάρτηση για τα στερεότυπα, η οποία τότε είχε διαβαστεί πολύ. Αν και το κείμενο αυτό αφορούσε κυρίως στην Αφρική, το ξαναθυμήθηκα τώρα με αφορμή την διαμονή μου στην Βόρεια Κορέα. Συνήθως και μόνο το άκουσμα της προκαλεί ένα ρίγος και το γεγονός πως ελάχιστες πληροφορίες μπορούν να θεωρηθούν αντικειμενικές, δεν βοηθάει ιδιαίτερα τη φήμη της χώρας.
Για άλλη μια φορά θα τονίσω πως δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση πως η κατάσταση είναι ιδανική. Η πρόσφατη έκθεση της Human Rights Watch αλλά και η ανάλυση της ανθρωπιστικής κατάστασης στη χώρα που πρόσφατα δημοσίευσε ο ΟΗΕ ζητώντας 198 εκατομμύρια δολάρια για την παροχή βοήθειας, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. 
Ο κίνδυνος των πυρηνικών, ο οποίος μάλλον αποτελεί δικαιολογία για την σκληρή στάση των ΗΠΑ παρά υπαρκτή απειλή, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και η επιθετική ρητορική της βορειοκορεατικής ηγεσίας συμβάλλουν στην όλο και μεγαλύτερη επιδείνωση της κατάστασης. Και μπορεί ο μέσος βορειοκορεάτης πράγματι να θεωρεί την πατρίδα του υπερδύναμη και τον στρατό της (που αριθμεί πάνω από 1 εκατομμύριο άνδρες) ανίκητο, η πραγματικότητα όμως είναι μάλλον διαφορετική. Η χώρα βρίσκεται σε συνεχή πίεση τα τελευταία 20 χρόνια η οποία γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς η οικονομική κρίση στον πλανήτη εξαπλώνεται και οι ΗΠΑ αρνούνται πεισματικά κάθε διαπραγμάτευση.
Εδώ, αν μπορώ να εκφράσω μια προσωπική άποψη, θα έλεγα πως η εμμονή της αμερικανικής ηγεσίας με την Βόρεια Κορέα έχει τις ρίζες της πίσω στον πόλεμο της Κορέας που έληξε το 1953 χωρίς νίκη των συμμάχων (αλλά ούτε και των κορεατών) και οδήγησε την ίδρυση ενός σταλινικού κράτους κάτω απο τη μύτη των Συμμάχων. Για άλλη μια φορά, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά ένα διαπραγματευτικό χαρτί.

(credit Petar Kujundzic)
Μέσα σε όλη αυτή την σύγχυση λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς που είναι η αλήθεια και που το ψέμα. Οι πληροφορίες ελάχιστες και αντικρουόμενες. Και όμως αν τελικά βρεθείς στην χώρα, σίγουρα θα εκπλαγείς όταν δείς κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να ζουν κάτω από ένα σύστημα που ελάχιστα περιθώρια αφήνει για ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως ο καθημερινός αγώνας τους για επιβίωση δεν διαφέρει και τόσο από εκείνον στον υπόλοιπο κόσμο.
Στην Βόρεια Κορέα η συλλογικότητα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία απο την ατομικότητα. Ο πολίτης δεν υπάρχει ως μονάδα, παρά μόνο ως μέλος της κοινότητας του. Τα παιδιά από την ηλικία των έξι μηνών υποχρεωτικά πηγαίνουν στους κρατικούς παιδικούς σταθμούς έξι μέρες την εβδομάδα και οι μητέρες επιστρέφουν στην εργασία τους. Βασική αρχή εδώ είναι η ιδέα πως το κράτος είναι υπεράνω της οικογένειας. Τα παιδιά διδάσκονται από βρέφη ακόμα πως βρίσκονται υπο τη φροντίδα των ηγετών και όχι των γονιών τους, έτσι ώστε ο δεσμός με το σύστημα να ξεπεράσει τον δεσμό με την οικογένεια. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την επιτυχία της τεχνικής αυτής, μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως δεν φαίνεται να επηρεάζει και τόσο τη σχέση των γονέων με τα παιδιά τους: παντού θα δεις μητέρες να κρατάνε τρυφερά τα μικρά τους απο το χέρι και περήφανους μπαμπάδες να περπατάνε καμαρωτά δίπλα στις λιλιπούτειες κορούλες τους.


Στην Βόρεια Κορέα κανείς δεν φαίνεται να αμφισβητεί τις αποφάσεις της ηγεσίας. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται η πίστη αυτή είναι ειλικρινής, τουλάχιστον για τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Ακόμα και τα παιδιά της ανώτερης τάξης που φοιτούν στα σχολεία όπου διδάσκονται αγγλικά και γερμανικά, δεν έχουν καμία αμφιβολία πως το σύστημα τους είναι το καλύτερο στην γη. Είναι χαρακτηριστικό τι απάντησαν όταν σε μια σπάνια ευκαιρία συνομιλήσαμε μαζί τους κατά τη διάρκεια μιας τοπικής γιορτής. Σε ερώτηση του καναδού δασκάλου τους για το τι πιστεύουν για τον δυτικό κόσμο τα περισσότερα απάντησαν πως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ 8 στα 10 παιδιά πεθαίνουν στη γέννα και πως δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία και περίθαλψη (στο σημείο αυτό βέβαια πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν είχαν κ τόσο άδικο). Στην επόμενη ερώτηση για το τι εντυπωσιάζει τους ξένους επισκέπτες στη Βόρεια Κορέα οι απαντήσεις ήταν ακόμα πιο αφοπλιστικές: αυτό που προκαλεί εντύπωση στους τουρίστες λοιπόν, σύμφωνα με τους βορειοκορεάτες μαθητές είναι το γεγονός πως οι άνθρωποι στην Βόρεια Κορέα δεν πεθαίνουν όταν κρυολογήσουν, αντίθετα με τις δυτικές χώρες που όταν συναχωθείς εγκαταλείπεις και τον μάταιο τούτο κόσμο! Εντυπωσιακή απάντηση για μια χώρα που ενώ υπάρχουν παντού νοσοκομεία και υψηλή αναλογία γιατρών ασθενών (317:100.000), το υγειονομικό σύστημα πάσχει σοβαρά: τα νοσοκομεία δεν έχουν ηλεκτρικό, νερό και αποχετευτικό σύστημα, ενώ μόνο το 30% των βασικών φαρμάκων καλύπτεται - και αυτό χάρη στην συνδρομή τόυ ΟΗΕ.

Είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις την κοινωνία της Βόρειας Κορέας και ακόμα πιο δύσκολο να κρίνεις ενα τρόπο ζωής χωρίς ασυναίσθητα να μπεις στη διαδικασία της σύγκρισης η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Όμως η πραγματικότητα είναι πάντοτε πολυσήμαντη και γεμάτη αντιφάσεις. Στην τελευταία μου βόλτα στην Πιονγκ Γιανγκ σταμάτησα μπροστά από τα τεράστια άδεια κυβικά κτήρια, που κοσμούν το κέντρο της πόλης και για άλλη μια φορά αναρωτήθηκα σε τι χρησιμεύουν αυτά τα σπίτια όταν δεν κατοικεί κανείς. Εκείνη την ημέρα όμως κάτι είχε αλλάξει: παντιύ υπήρχαν φορτηγά με παλιά έπιπλά και σκουριασμένα είδη κουζίνας. Τριγύρω δεκάδες άνθρωποι ξεφόρτωναν χαρούμενοι σπασμένους καναπέδες, παλιά τραπέζια και φιάλες υγραερίου. Γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, άντρες με κουρασμένα πρόσωπα, παιδιά και αδύναμοι ηλικιωμένοι, όλοι όμως με ένα βλέμμα γεμάτο ευτυχία και λαχτάρα. Βλέποντας με άρχισαν να με χαιρετάνε με πλατιά χαμόγελα και να κάνουν το σήμα της νίκης. Ανταπέδωσα τον χαιρετισμό και συνέχισα τον δρόμο μου. Μια μικρή ασήμαντη νίκη από εκείνες που δεν θα ακούσουμε ποτέ στην δική μας πραγματικότητα..



8 σχόλια:

Φεγγάρι είπε...

Άλλη μια ανάρτηση που μας ανοίγει τα μάτια σε κόσμους που δεν γνωρίζουμε. Μιας και δεν ήξερα απολύτως τίποτα, εντυπωσιάστηκα από αυτά που έμαθα, συγκεκριμένα εντυπωσιάστηκα από το οτι οι άνθρωποι θεωρούμε ως αλήθεια κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι αλήθεια. Αναρωτήθηκα.. πόσο πιθανό είναι για τον μέσο βορειοκορεάτη να μην πιστέψει ό.τι του λένε.. πόσο συχνοί και σε ποιό βαθμό είναι οι αμφισβητίες των "αληθειών" τους.. πώς τα καταφέρνει το σύστημα να τους έχει καταργήσει άλλες πηγές πληροφόρησης.

"Σε ερώτηση του καναδού δασκάλου τους για το τι πιστεύουν για τον δυτικό κόσμο τα περισσότερα απάντησαν πως στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ 8 στα 10 παιδιά πεθαίνουν στη γέννα"
Τα περισσότερα πιστεύουν αυτό. Αναρωτήθηκα τα άλλα παιδιά τι πιστεύουν.

Ανώνυμος είπε...

Όπως πάντα, εξαιρετική στη γραφή σας. Συγχαρητήρια!

Fran είπε...

Φεγγάρι νομιζω και τα υπολοιπα παιδα το ιδιο θα απαντούσαν..ισως με καποιες παραλλαγές...
Δεν υπαρχει αμφισβητηση της ηγεσίας και της προπαγάνδας στη βορεια κορεα. Ακομα κ αν υπηρχε, που θα ειναι ελάχιστη, δεν θα εκφραστεί ποτε. Δεν υπαρχει περιθώριο για αντιπολίτευση ή για οποιαδήποτε αντίθετη φωνή. Η πλειοψηφια του λαου ειναι αποκομμένη απο την πραγματικότητα και το ολο συστημα ειναι χτισμένο ετσι ωστε μα μην επιτρέπει και πολλή σκεψη...

Fran είπε...

Ανώνυμε ευχαριστω πολυ για τα καλα λογια...μου δινει θάρρος να συνεχίζω :)

Ανώνυμος είπε...

Γεια, βρήκα τυχαία το blog σου σήμερα καθώς έτσι απο περιέργεια θέλησα να διαβάσω για το τι συμβαίνει στην Κορέα μια που εχει γινει talk of the town τελευταια. Κάθομαι στον καναπέ και διαβάζω λοιπόν . Η τηλεόραση άσκοπα ανοιχτή ως συνήθως . Οπότε ακούγεται κάποια στιγμή "τι λέει η μοναδική Ελληνίδα που ζει στη Βόρεια Κορέα" . Κ τότε σκέφτομαι ... Καλε ποια μοναδική οριστε υπάρχει σίγουρα άλλος ένας, ο ιδιοκτήτες του blog. Ε μετά διαβάζω το bio και συνειδητοποιώ ότι είσαι η "μοναδικη Ελληνίδα" που λέει και ο αντ1. Nice to meet you. Θα μου επιτρεψεις να σε αναφέρω στο blog μου κάποια στιγμή;; Μου άρεσαν πολύ οι αναρτήσεις σου !!!

Fran είπε...

Κατινακι ευχαριστω..χμμ -νομιζω πηρα περισσοτερη δημοσιοτητα απο οση επρεπε αυτες τις μερες..Ντρεπομαι πλεον..
Φυσικα και μπορεις να αναφερεις στο μπλογκ σου κατι απο εδω...η ουσια του μπλογκινγκ ειναι να μοιραζομαστε νομιζω!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πέτυχα το blog σου στο facebook. Ρούφηξα όλες τις ιστορίες για την Βόρεια Κορέα, για έναν ιδιαίτερο λόγο: ήμουν αρραβωνιασμένος με μια Νότια κι έχω φάει αρκετό kim-chi στη ζωή μου. Μέχρι τους Ολυμπιακούς το '88, το κλίμα ήταν παρόμοιο και στη Νότια (αλλά χωρίς επισιτιστικό πρόβλημα). Μου έλεγε πως, παιδάκι μόνη στην κρεβατοκάμαρα της, όταν το απόγευμα άκουγε τα εμβατήρια από τα μεγάφωνα που ήταν παντού, σηκωνόταν σε θέση προσοχής!
Θα περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη ανάρτηση σου και θα τραγουδάμε για σένα το arirang!
Ανδρέας

Fran είπε...

Andrea xtipises euaisthito simeio: latreuo to Kimchi!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...