Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Μια κουρασμένη χώρα


Γράφω το  κείμενο που ακολουθεί με αφορμή την έρευνα που κάναμε με τον Στέλιο  στις συνοικίες της Αθήνας για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην μεσαία τάξη. Η έρευνα δημοσιευθηκε στην Ελευθεροτυπία  το Σάββατο 27 Ιουλίου και μπορείτε να τη διαβασετε εδω
Δεν έχω πολλά σχόλια να κάνω γιατί προτιμώ  να μιλήσει η έρευνα αντι για μένα, και είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθω αρκετές φορές.
Η εικόνα των πολιτικών στο ελληνικό κοινοβούλιο να πανηγυρίζουν επειδή για άλλη μια φορά "έσωσαν" τη χώρα υπογράφοντας την καταδίκη των πολιτών, μου προκάλεσε ανάμεικτα αισθήματα. Αηδία αλλά συγχρόνως και μια αμυδρή ελπίδα ότι επιτέλους εικόνες σαν αυτές θα αφυπνίσουν κοιμισμένες συνειδήσεις.
Όμως στην Ελλάδα του 2013 οι συνειδήσεις είναι είδος πολυτελείας.
Η Ελλάδα.
Μια χώρα που την κυβερνάει μια επαίσχυντη αλητοπαρέα από ανεπάγγελτους πολιτικούς που με κληρονομική διαδοχή  οι περισσότεροι, σκαρφάλωσαν στην καρέκλα της εξουσίας.
Μια χώρα έρμαιο στα αρπακτικά που ξεσκίζουν τις σάρκες των υπολοίπων.  Τα αρπακτικά έχουν όνομα και πρόσωπο, δεν είναι μόνο οι άγνωστοι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον αλλά και οι γεμάτοι αλαζονεία τιμητές του prime time. Όλοι αυτοί που αφού έχουν εξασφαλίσει την δική τους ακριβή σωτηρία, νουθετούν στα κανάλια, αρθρογραφούν, και κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους. 
Και δίπλα σε αυτούς οι "άλλοι", όλοι αυτοί που ενώ τους έχουν εξαθλιώσει και εξευτελίσει συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών τους, ελπίζοντας πως κάτι θα σώσουν από τα πτώματα τους. Και ας μην υπάρχει τίποτα πια να σώσουν.
Η Ελλάδα του 2013 είναι μια χώρα κουρασμένη. Μακριά από τα υπουργικά γραφεία και την εικονική πραγματικότητα των καναλιών, υπάρχει μια πικρή αλήθεια. Είναι η αλήθεια των 3 εκατομμυρίων εξαθλιωμένων, των 440,000 παιδιών που δεν έχουν θέρμανση και φαγητό, των χιλιάδων απολυμένων, των καρκινοπαθών χωρίς φάρμακα, των ανέργων.  
Η φτώχεια  δεν είναι μια λογιστική μείωση του εισοδήματος ούτε βρίσκεται μόνο πίσω απο πομπώδεις οικονομικούς όρους. Κρύβεται στα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων, στα σπίτια με τα κλειστά παράθυρα, στο σκυθρωπό βλέμμα των περαστικών, στην σιωπηλή απελπισία του απολυμένου και στην δουλική υποταγή του χαμηλόμισθου.
 Έχει πολλά πρόσωπα αλλά συχνά ένα κοινό παρονομαστή: την απελπισία  που γίνεται οργή «αξιοποιήσημη» στα χέρια νοσταλγών του φασισμού.
Η φτώχεια δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. Δεν είναι όμορφη, δεν είναι επιστροφή στην απλότητα, δεν είναι  η "ανακάλυψη της χαμένης αλληλεγγύης".  Είναι η σκληρή ιστορία των παιδιών μας που δεν θα μορφωθούν ποτέ γιατί δεν θα έχουν δασκάλους και σχολεία και των γονιών μας που θα πεθάνουν ταπεινωμένοι σε κάποιο ετοιμόρροπο νοσοκομείο, δίπλα στα αστραφτερά ιδιωτικά που ονειρεύεται ο κάθε  Άδωνις και η παρέα του.
Γράφω αυτά σήμερα με επίγνωση της αδυναμίας μου να αλλάξω κάτι. Το μόνο που μπορώ είναι να τα καταγράφω.
Δεν μπορώ να υποχρεώσω ανθρώπους που δεν θέλουν να σωθούν να βγουν στους δρόμους. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι ευχαριστημένοι με τα αποφάγια  που τους πετάνε σα να είναι αδέσποτα σκυλιά.
Και τρώνε τις σάρκες τους για το ποιος θα τα πάρει πρώτος...

7 σχόλια:

Άννα είπε...

Προφανώς κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα σου πει ότι έχεις δίκιο... κάποιοι άλλοι θα σε ονομάσουν οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ (κοίτα που η λογική απέκτησε και πολιτική υπόσταση!!!) Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει (ΕΡΤ, απόλυση καθηγητών με κατάργηση περιζήτητων τομέων του ΕΠΑΛ και ταυτόχρονη δημιουργία ίδιων σε ιδιωτικά ΙΕΚ) ώστε να ξεσηκωθούμε, αλλά εγώ βλέπω μια απάθεια συνδυασμένη με φοβία στον κόσμο... και μεγάλη εκδικητικότητα...
Εγώ μένω στην επαρχία όπου τα πράγματα είναι λίγο πιο υποφερτά και τα κέντρα αποφάσεων είναι μακριά από εμάς.. αλλά και πάλι... επαναστάτες του ίντερνετ και της καφετέριας είμαστε τελικά.... δεν ξέρω που είναι και αν υπάρχουν άνθρωποι με όραμα στην Ελλάδα, πάντως εδώ και χρόνια σιωπούν...

Fran είπε...

Νομίζω πως οσο υπάρχει έστω κ αυτο το λίγο να ξοδέψουν ακόμα κάποια τμήματα του πληθυσμού, επανάσταση δεν θα δούμε σε αυτόν τον αιώνα τουλάχιστον...Υστερα ας μην ξεχνάμε ότι και επι χούντας πάλι οι περισσότεροι βολεμένοι ήταν δεν έκαναν κ ολοι αντίσταση. Ενα κομμάτι του πληθυσμού αντιτάχθηκε στη χουντα, μικρό κ οχι η πλειοψηφία. Οπότε κ εγω δεν ξέρω τι θα γίνει...και συμφωνω απόλυτα με την εκδικητικοτητα που λες, έτσι ειναι δυστυχώς...πάλι βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ισως να μην χρειάζεται μια εντυπωσιακή επανάσταση για να αλλάξει η κατάσταση αλλα μικρές κ φαινομενικά ασήμαντες αλλαγές που όμως θα ανατρέψουν την γενική εικόνα...

Στάθης είπε...

Πόσο θλιβερό και πόσο αληθινό. Είμαστε θεατές της ζωής μας..

Fran είπε...

Είμαστε δυστυχώς Στάθη...δεν ξερω τι να σκεφτώ, μίλησα κ με πολυ κοσμο οσο κάναμε την έρευνα για τη φτώχεια, ολοι παραιτημενοι ήταν...

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη,φτωχοί υπήρχαν και πριν καταρρεύσει η μεσαία τάξη,κοινωνία των 2/3 την λέγανε... Άλλα θα το ξεπεράσω και θα πάω παρακάτω.Όταν διαβάζω την λέξη επανάσταση θα πρέπει να ακολουθεί και ποιος θα είναι ο στόχος της επανάστασης,απ'οτι θυμάμαι είχαμε συμφωνήσει ότι τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα είναι δυο και επίσης θυμάμαι ότι τα απορρίπτεις ως αποτυχημένα... άρα ειλικρινά ρωτώ ποιος θα είναι ο στόχος,υποψιάζομαι καπιταλισμός, με ηθική και έλεγχο? Όσο για τους πολίτικους ούτε ανίκανοι είναι,ούτε άχρηστοι,ούτε προδότες κλπ είναι ταξικοί αντίπαλοι και μάλιστα πολύ ικανοί που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης τους. Καλημέρα!

Μενέλαος

Fran είπε...

Ούτε εγω τους θεωρω προδότες, ούτε άχρηστους τους πολιτικούς κ δεν εγραψα κατι τετοιο στο κειμενο (αν κ μερικοί πολιτκοι ειναι αντικειμενικά ανίκανοι). Φυσικα εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνων που τους κρατάνε στην εξουσία και οτι τους αποφερει χρημα, εσυ το λες τα συμφέροντα της τάξης τους εγω το βλέπω πιο απλα.
Δεν μίλησα για επανάσταση, ειναι λίγο δυνατή λέξη. Λέω να βγει ο κοσμος στους δρόμους - μετα δνε ξέρω τι θε έρθει, δηλαδη εγω έχω συγκεκριμένη πρόταση του τι θα ήθελα να έρθει αλλα προτιμώ να είμαι ρεαλιστρια...

Ανώνυμος είπε...

Επειδή κι εγώ είμαι ρεαλιστής, βασιζόμενος στον ιστορικό υλισμό,το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο σοσιαλισμός,που θα απελευθερώσει την παράγωγη απο το κέρδος!

“Ο Κομμουνισμός είναι ο μέσος δρόμος”:

Το να καλούμε για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης
φαίνεται φοβερό.
Μα η καθεστηκυία δεν είναι τάξη.

Το να καταφεύγουμε στη βία
φαίνεται κακό.
Μα τίποτα το ιδιαίτερο δεν είναι.
Αυτό που σταθερά ασκείται, βία είναι.

Ο κομμουνισμός δεν είναι το ακραίο
αυτό που μόνο ένα μικρό του μέρος μπορεί πραγματικότητα να γίνει, μα
πριν ολόκληρος κι ολότελα πραγματοποιηθεί
καμιά περίπτωση να υπάρξει δεν μπορεί, που
ο ίδιος από έναν αναίσθητο ανεκτός να γίνει.

Ο κομμουνισμός είναι πραγματικά η ελάχιστη απαίτηση
αυτό που πιο πολύ απ’ όλα βρίσκεται κοντά μας, το συνετό, το μέσο.
Εκείνος που ενάντιά του είναι τοποθετημένος, δεν είναι κάποιος που σκέφτεται αλλιώτικα
μα κάποιος που δεν σκέφτεται καθόλου ή απλά κάποιος που σκέφτεται μονάχα τον εαυτό του
ένας εχτρός του ανθρώπινου γένους
φοβερός
κακός
αναίσθητος
ιδιαίτερα
οπαδός των άκρων, αυτών που και το πιο μικρό τους μέρος πράξη αν γίνονταν
θα κύλαγε ολόκληρη η ανθρωπότητα στην καταστροφή. Μ.Μπρεχτ

Χαιρετισμούς απο την Ελλάδα!

Μενέλαος

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...