Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η φιλανθρωπία της Κρίσης

Πιστεύω πως ως λαός είμαστε των άκρων. Και αυτό το βλέπουμε τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Παρακολουθώ την ελληνική επικαιρότητα, καθώς προετοιμάζομαι να έρθω στην πατρίδα για λίγες εβδομάδες,  και καθημερινά βομβαρδίζομαι από "ειδήσεις" που με κάνουν να νιώθω πως ζω σε άλλο πλανήτη. Ιστορίες για χιλιάδες Έλληνες που μεταναστεύουν και κρύβονται στην Αυστραλία, τίτλοι τρόμου περί εγκληματικότητας και φυγής από τη χώρα,  ιστορίες για μάνες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, για μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα, για καθημερινές αυτοκτονίες. Μέχρι και ότι 3000 Ελληνίδες έχουν γίνει ιερόδουλες λόγω της ανέχειας διαβάσαμε σε τουρκική εφημερίδα . Η παραπληροφόρηση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε ακόμα και η πρεσβεία της Αυστραλίας στην Ελλάδα αναγκάστηκε να  αποσαφηνίσει το θέμα δηλώνοντας πως δεν υπάρχει αύξηση Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία.  Και όμως οι "ειδήσεις" συνεχίζονται να αναπαράγονται και να παρουσιάζονται ως γεγονότα, χωρίς να έχει γίνει καμία εξακρίβωση και έλεγχος των πηγών.


Κανείς δεν αρνείται πως η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη για ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και της Eurostat η ανεργία το τελευταίο τρίμηνο του 2011 αγγίζει το 17,7 % ενώ ο δείκτης βιομηχανικής παραγωγής έχει υποχωρήσει κατά 12,3% και η οικοδομική δραστηριότητα κατά 11,6%. Παρόμοια στο λιανικό εμπόριο η πτώση έχει αγγίξει το 4%. Αυτό  πρακτικά μεταφράζεται με λουκέτα, υποαπασχόληση, μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών και φυσικά πτώση του βιοτικού επιπέδου. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat  το ποσοστό του οικονομικά ευάλωτου πληθυσμού στην Ελλάδα άγγιζε το 2008 το 20,3%. Αυτό σημαίνει πως περίπου 2 εκατομμύρια Έλληνες κινδύνευαν να πέσουν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας  (δηλαδή το εισόδημα τους να είναι κάτω του 60% του μέσου εθνικού μισθού). Το 2010 το ποσοστό παρέμενε σχεδόν το ίδιο.  Επειδή όμως αυτό το ποσοστό περιλαμβάνει μόνο όσους λαμβάνουν κάποια κοινωνική στήριξη  (πχ επίδομα ανεργίας, σύνταξη απόρου, αναπηρική σύνταξη κλπ), υπάρχουν κάποιες κοινωνικές ομάδες που δεν περιλαμβάνονται  (πχ  λαθρομετανάστες, αιτούντες ασύλου, κάποιες κατηγορίες ρομά).
Εάν λοιπόν κοιτάξουμε πίσω από τις στατιστικές, θα δούμε πως εκείνοι που αυτή τη στιγμή επηρεάζονται άμεσα από την κρίση είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι μονογονικές οικογένειες. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα, χωρίς βέβαια να σημαίνει πως η κατάσταση δεν θα επιδεινωθεί. Άνθρωποι που ήδη ζούσαν στα όρια τους ή πολύ κοντά στο κατώτατο όριο, πλέον κατρακύλησαν κάτω από τα επίπεδα της φτώχειας και αυτή είναι η εικόνα που αντανακλάται στους δρόμους και στην καθημερινή ζωή.

Μέσα σε όλη αυτή την ήδη ζοφερή κατάσταση δημοσιεύματα με οικογένειες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, μιζέρια, γκρίνια και τρομολαγνεία δεν ωφελεί κανέναν. Έχουμε εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο που μοιάζει σα να κάνουμε διαγωνισμό δυστυχίας. Και τελευταία έχει  ξεκινήσει μια φιλανθρωπική "υστερία" μέσω του διαδικτύου που περισσότερο προβληματίζει παρα δίνει λύσεις.

Ας μην παρεξηγηθώ, νομίζω πως είναι υπέροχα όλα αυτά τα κινήματα πολιτών και η ευαισθητοποίηση. Όμως  δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι βιώσιμα. Πριν λίγους μήνες όλοι ήταν αγανακτισμένοι και οι διαδικτυακές δράσεις για ανατροπή του συστήματος, τα "επαναστατικά" δημοσιεύματα και οι θεωρίες συνωμοσίας επικρατούσαν. Έπειτα περάσαμε μια περίοδο που όλοι έβαζαν την ελληνική σημαία στο διαδικτυακό τους προφίλ για να δηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια. Και τώρα ήρθε η εποχή της αλληλεγγύης. Ναι είναι υπέροχο όλο αυτό, αλλά πως ανακαλύψαμε έτσι ξαφνικά τη φτώχεια; Μήπως δεν υπήρχε και πριν, μήπως δεν θα είναι εκεί όταν δεν θα την δείχνουν τα κανάλια και όταν δεν θα την διαβάζουμε στον ηλεκτρονικό τύπο; Και τι γίνεται, όταν η φιλανθρωπία, όσο αξιέπαινη και αν είναι, δεν προσφέρει καμία λύση επι της ουσίας;

Πριν λίγες μέρες, έκθεση Γερμανών βουλευτών κατήγγειλε την Ελλάδα για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης των αιτούντων ασύλου που τους στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Κάποιοι μάλιστα  κατέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να μην απελαθούν πάλι στην Ελλάδα, λόγω των τραγικών συνθηκών κράτησης τους. Αυτές οι ειδήσεις όμως περνάνε στα ψιλά γράμματα Ναι ξέρω, έχουμε  δικούς μας που πεινάνε για να ασχοληθούμε με τους ξένους και οι Γερμανοί έτσι και αλλιώς μας μισούν γι'αυτό τα λένε. Όμως έχουμε και ένα κράτος που αυτή τι στιγμή βρίσκει δικαιολογία την κρίση για να φέρεται απάνθρωπα στους απόκληρους. Ενα κράτος που συνεχίζει τα ψέμματα και την κούφια ρητορεία για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Πρόσφατα σε ελληνικό σχολείο στο Νέο Κόσμο, ένας οχτάχρονος μαθητής, επιτέθηκε σε νήπιο και του βούτηξε το κεφάλι στις τουαλέτες με κίνδυνο να το πνίξει. Οι δάσκαλοι που υποτίθεται πως περιφρουρούσαν τον χώρο κάπνιζαν στο κυλικείο. Η διευθύντρια του νηπιαγωγείου  που μου ανέφερε το περιστατικό και έκανε διάβημα στο αντίστοιχο Γραφείο βρήκε έναν απροσπέλαστο τοίχο. Μικρό παράδειγμα της γενικής  αδιαφορίας όπου με τη δικαιολογία της κρίσης και της γενικότερης κατάθλιψης αφήνουμε την χώρα μας να καταρρέει.

Η φιλανθρωπία είναι υπέροχη, το ίδιο και οι διαδικτυακές πρωτοβουλίες. Όμως όπως είπα στην αρχή είμαστε λαός των άκρων. Ξεκινάμε κάτι με ενθουσιασμό και γρήγορα το ξεχνάμε και πάμε σε άλλα...
Ας μην κάνουμε πάλι το ίδιο. Ας βάλουμε τον Άνθρωπο στο κέντρο των πράξεων μας και για μένα αυτό δεν σημαίνει μόνο φιλανθρωπία. Σημαίνει δουλειά  και υπευθυνότητα. Να υπάρχει ένα αίσθημα ευθύνης που θα καθοδηγεί τις πράξεις μας παντού, στην εργασία μας, στην οικογένεια μας, ακόμα και στον τρόπο που κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας.





6 σχόλια:

Tellan είπε...

Πιστεύω ότι αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις, ειδικά σε μία χώρα όπου τα πάθη της κοινωνίας εκδηλώνονται εύκολα, δυνατά, και ασταθώς, είναι αναπόφευκτες. Η Ελλάδα δεν πρόλαβε, ως συνήθως, να διαχειριστεί και να απορροφήσει κοινωνικά την εμπειρία της τελευταίας ραγδαίας αστικοποίησης. Πολλές χώρες έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις στην ιστορία τους, μερικές κατάφεραν τουλάχιστον να πουν "όχι" σε εξωτερικές πιέσεις, άλλες απλώς δεν μπορούν να επιφέρουν μόνιμες αλλαγές. Στην Ελλάδα, κυρίως αντιδρούμε και φωνάζουμε, προσπαθώντας να εκφράσουμε ανυπολόγιστα μεγέθη εσωτερικής ανασφάλειας. Απ' όσο έχω δει τελευταία, από ταξίδια/επαφές με ξένους/ενημέρωση, βεβαίως σε πάρα πολλές χώρες συμβαίνει το ίδιο. Η διαφορά είναι πως εδώ συμβαίνει με τον κλασικό Ελληνικό τρόπο. Δυνατά, με περισσότερο πανικό και ευκολότερες βουτιές μέσα στο ψυχοκοινωνικό χάος.

Fran είπε...

Tellan νομιζω τα ειπες ολα..Συμφωνω απολυτα μαζι σου...Αλλα δυστυχως οταν ξεφουσκωσει το συναισθημα θα πληρωσουμε ολοι τις συνεπειες..

Tellan είπε...

Α, και κάτι σημαντικό που ξέχασα να κάνω: σ' ευχαριστώ για το blog σου, και ειδικά για το ότι φροντίζεις να έχεις πηγές και παραπομπές. Συνέχισε, σε παρακαλώ.

DaisyCrazy είπε...

Πολύ καλό κείμενο και περιέχει πολλές δυσάρεστες αλήθειες.
Αυτό που έγραψες για "διαγωνισμό δυστυχίας" το'χω παρατηρήσει κι εγώ έντονα και συμβάλλουν σ'αυτό τον ανώμαλο διαγωνισμό τα κανάλια στην απέλπιδα προσπάθεια τους να τραβήξουν τον κόσμο να παρακολουθήσει τα σαχλά δελτία ειδήσεων τους.

Η πραγματικότητα είναι ζοφερή σε κάποιες περιπτώσεις αλλά πάντα υπάρχει κι ο αντίποδας που κρύβεται καλά. Π.χ. είδα ένα ρεπορταζ σε ιδιωτικό κανάλι που ήθελε να πει ότι μειώθηκαν αυτοί που ψωνίζουν και πήγαν στον πλέον εμπορικό δρόμο την Ερμού. Άδειος ο δρόμος και κανείς δεν ψώνιζε... Όμως τι ώρα πήγαν εκεί να τραβήξουν τα πλάνα; Πρωί-πρωί με τη δροσούλα πριν ανοίξουν τα εμπορικά καταστήματα και κατεβεί κόσμος που θα τους χαλούσε την εικόνα δυστυχίας. Και φαινόταν αυτό απ'την έλλειψη φωτος στο εσωτερικό των καταστημάτων. Όταν έπρεπε να πάρουν συνεντεύξεις απ΄τους επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να το κάνουν σε ώρες που ήταν κλειστά τα μαγαζιά κι έτσι βλέπεις στις αντανακλάσεις των βιτρίνων πάρα πολύ κόσμο να 'χει κατακλύσει την Ερμού και μάλιστα ώρα που βρέχει αφού υπάρχουν πολλοί με ανοιχτές ομπρέλες.

Δε λέω ότι όλοι ψώνιζαν ή ότι η κίνηση και ο τζίρος είναι ο ίδιος με άλλες χρονιές. Όμως απ'τη πτώση στην αγοραστική δύναμη μέχρι την πλήρη ερημιά της Ερμού υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα.

Βλέπουν αυτά τα ρεπορταζ και στο εξωτερικό και νομίζουν ότι ο κόσμος έχει κλειστεί στα σπίτια του περιμένοντας να πεθάνει..

Fran είπε...

Tellan ευχαριστω για τα καλα λογια. Μου αρεσει παντα να δινω στοιχεια και αριθμους, νομιζω ειναι απαραιτητοι για να βγαλει ο καθενας τα δικα του συμπερασματα, ασχετα απο το τι μπορει να υποστηριζω εγω...

Daizy crazy ετσι ειναι οπως το λες..Αφου και εγω που διαβαζω τι γινεται εχω φοβηθει με αυτα που λενε...Ειναι οτι χειροτερο μπορει να γινει..Εντεινεται αυτη η μιζερια και γενναει περισσοτερη μιζερια..

Φεγγάρι είπε...

"Και τώρα ήρθε η εποχή της αλληλεγγύης. Ναι είναι υπέροχο όλο αυτό, αλλά πως ανακαλύψαμε έτσι ξαφνικά τη φτώχεια; Μήπως δεν υπήρχε και πριν, μήπως δεν θα είναι εκεί όταν δεν θα την δείχνουν τα κανάλια και όταν δεν θα την διαβάζουμε στον ηλεκτρονικό τύπο; Και τι γίνεται, όταν η φιλανθρωπία, όσο αξιέπαινη και αν είναι, δεν προσφέρει καμία λύση επι της ουσίας;"

"Δεν θεωρείται πια ότι η βοήθεια από το κράτος σε ανήμπορους υπαγορεύεται από πολιτική υποχρέωση, αλλά αυτές οι δράσεις καταβάλλεται προσπάθεια να θεωρηθούν ότι είναι μια δωρεά και όχι μια οφειλή και γι’ αυτό τείνουν να πάρουν το χαρακτήρα της ελεημοσύνης. [...]Γινόταν και κριτική στο κοινωνικό κράτος, πως δεν είχε ως στρατηγική επιλογή την προσπάθεια κοινωνικής ένταξης και αύξησης της απασχόλησης, αλλά περιοριζόταν σε επιδοματικές πολιτικές, οι οποίες συχνά αποδεικνύονταν αντιφατικές, στο βαθμό που διαιώνιζαν αντί να αίρουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Η κριτική αυτή ούτε πριν το μνημόνιο ούτε φυσικά τώρα οδηγούσε σε μια πιο αποτελεσματική πολιτική στον τομέα αυτό, αλλά στην ανάθεση αυτών των δράσεων σε άλλες οργανώσεις, αρκετά νεφελώδεις."
http://diesbruma.blogspot.com/2011/12/blog-post_17.html
(τυχαία ανάρτηση τυχαίου ιστολογίου το οποίο δεν γνωρίζω και με το οποίο δεν συμπορεύομαι ιδεολογικά αλλά έτυχε να συμφωνώ)

Αν η φιλανθρωπία έγινε προσφάτως τρέντυ, εύχομαι την υπεύθυνη πορεία των φιλανθρωπικών πρωτοβουλιών και δράσεων ("υπεύθυνη", εννοώ "βιώσιμη", και εννοώ πολλά πολλά ακόμα).

Κι είναι κρίμα, εκεί που πραγματικά είναι γεγονός η ύπαρξη ενός προβλήματος (πχ μαθητές που πάνε σχολείο πεινασμένοι), να αρχίζουν οι υπερβολές κι οι φωνές, όπως λέει ο/η Tellan στο πρώτο σχόλιο, και να επικαλύπτεται το πρόβλημα με ένα στρώμα από υπερβολές και φωνές, και, τελικά, για διάφορους λόγους, να μένει το στρώμα από υπερβολές και φωνές, και να ξεχνιέται το ίδιο το πρόβλημα. (Ίσως το είδα να συμβαίνει κι αυτό).

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...