You can read the text in english here
Το Bewenda είναι ένα από τα 6 χωριά που σχηματίζουν την ενορία του Κyekidde στη Νότια Ουγκάντα. Δέκα χιλιάδες ψυχές μένουν εκεί και προσπαθούν να επιβιώσουν από τη γη και από το ψάρεμα. Τα χωριουδάκια είναι κρυμμένα μέσα στις ψηλές μπανανιές και στην άγρια βλάστηση της περιοχής. Μικροί λασπωμένοι δρόμοι σε οδηγούν σε ξέφωτα στα οποία οι οικογένειες έχουν χτίσει τα ταπεινά πλίθινα και χωμάτινα σπίτια τους. Τα παιδιά εδώ δουλεύουν από τη πιο τρυφερή ηλικία. Θα σηκωθούν χαράματα να φέρουν νερό, να μαζέψουν καυσόξυλα, να βοηθήσουν τις μητέρες και τις γιαγιάδες τους στις πρωινές δουλειές και έπειτα να πάνε σχολείο. Στο Bewenda, όπως συμβαίνει συχνά στην επαρχία, ένας μεγάλος αριθμός παιδιών είναι ορφανά. Το Έιτζ έχει αποδεκατίσει τις οικογένειες και πολλά παιδιά ζουν μόνα τους μεγαλώνοντας τα μικρότερα αδέρφια τους.
Ξεκίνησα για το χωριό ένα πρωινό με καταρρακτώδη βροχή. Ο δρόμος είχε χαλάσει τόσο πολύ που ακόμα και το δικό μας αυτοκίνητο δυσκολευόταν να διασχίσει τα χαντάκια λάσπης και νερού που είχαν σχηματιστεί στον χωματόδρομο. Αν και όταν φτάσαμε, η βροχή είχε σταματήσει και ένας καυτός ήλιος είχε προβάλλει, τα περισσότερα χωράφια είχαν πλημμυρίσει και τα παιδιά έπαιζαν σε αυτοσχέδιες βρόχινες λιμνούλες. Αφού περιπλανηθήκαμε στο χωριό, με την απαραίτητη συνοδεία των παιδιών να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα και τις γυναίκες να μας χαιρετάνε καθώς έφερναν ξύλα και νερό, στρίψαμε σε ένα μικρό δρομάκι με κατεύθυνση το σπίτι του Πάτρικ και της Αλις.
Με ένα εγκάρδιο χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά ο Πάτρικ έτρεξε να μας υποδεχτεί. Πριν καν το καταλάβουμε, ένας ξύλινος πάγκος είχε στηθεί, ψάθες στρώθηκαν στη λάσπη και η Αλις με τα παιδιά κάθισαν γύρω μας. Ένα μικρό αγοράκι σκαρφάλωσε στα πόδια μου και γελώντας ξάπλωσε πάνω μου. Ένα κορίτσι έφερε ένα τσίγκινο πιάτο με καλαμπόκια και φιστίκια. Αυτό το φαγητό που τόσο απλόχερα μοιράζονταν μαζί μας ήταν και το μοναδικό γεύμα της οικογένειας.
Ο Πάτρικ και η Αλις μεγαλώνουν τα δέκα ανήλικα εγγόνια τους από τότε που οι δύο κόρες τους και ο ένας τους γιος χάθηκαν από τον ιό του Έιτζ. Η περιουσία της οικογένειας είναι οι δύο αγελάδες που διαθέτει και ένα μικρό χωράφι με καλαμπόκι που όμως μετά βίας καλύπτει το καθημερινό φαγητό.
Ο Πάτρικ όμως δεν το βάζει κάτω. Με ένα πλατύ χαμόγελο μου έδειξε το μικρό σπίτι από πατημένη λάσπη που είχε χτίσει ο ίδιος για την οικογένεια του και μέσα στο οποίο κοιμόντουσαν δώδεκα άνθρωποι. Η μεγαλύτερη περηφάνια του όμως ήταν η μεταχειρισμένη ραπτομηχανή που είχε αγοράσει για την πρώτη του εγγονή. Πούλησε τη μοναδική του κατσίκα για να την αποκτήσει και ήταν σίγουρος πως σύντομα η εγγονή του θα κατάφερνε να αποκτήσει ένα μικρό εισόδημα από το ράψιμο. Για την ώρα όμως η παλιά ραπτομηχανή σκούριαζε στο τσίγκινο υπόστεγο καθώς ο Πάτρικ δεν είχε καταφέρει να μαζέψει τα χρήματα που χρειαζόταν για την επισκευή της. Μας μίλησε για τα προβλήματα του, τις ελπίδες του αλλά και τα όνειρα του για το μέλλον. Τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που κάνουν τα παιδιά για να φέρουν νερό το οποίο όμως δεν μπορούν να βράσουν καθώς τα καυσόξυλα που μαζεύουν φτάνουν μόνο για το μαγείρεμα. Τα όνειρα του να στείλει όλα τα εγγόνια του σχολείο, κάτι όμως που είναι αδύνατο. Τις ελπίδες του να είναι πάντα τα παιδιά υγιή και να μπορεί να τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό. Και όλα αυτά τα μοιράστηκε μαζί μας με χαμόγελο, γέλια και περηφάνια. Χωρίς να αγανακτεί για τη σκληρή του μοίρα και χωρίς παράπονο, παρά με θέληση και πείσμα να παλέψει ακόμα και αν οι αγώνας είναι άνισος και αν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του.
Περάσαμε μια όμορφη μέρα στο φιλόξενο σπίτι του Πάτρικ και της Αλις. Λίγο πριν φύγω θέλησα να αγοράσω κάτι για την οικογένεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία. Ρώτησα λοιπόν τον Πάτρικ τι είναι αυτό που χρειάζονται περισσότερο και θα μπορούσα να τους το κάνω δώρο. Η απάντηση του με ξάφνιασε: Ζάχαρη, μου είπε, ζάχαρη και ένα σαπούνι......
16 σχόλια:
Ζαχαρη και μια πλακα σαπουνι!!!!!
Ποσο ματαια φανταζονται αλλο ενα ζευγαρι αθλητικα παπουτσια...
αλλο ενα παλτο οταν οι ανθρωποι σε καποια γωνια του κοσμου νιωθουν την απολυτη ευτυχια με κατι που εμεις θεωρουμε τοσο δεδομενο!!!
Χρυσα
Αχ Χρυσα, ετσι ειναι..Ομως ξερεις και κατι, οι ανθρωποι εχουν απιστευτη δυναμη. Ο Πατρικ μας υποδεχτηκε με τετοια χαρα και εγκαρδιοτητα που ειλικρινα πιο πολυ εκεινος με διδαξε κατι παρα εγω που υποτιθεται οτι ειχα παει για "καλο" σκοπο..Πολλα προβληματα, το σπιτι το ειδες, ομως η ζωη ειλικρινα σε ξαφνιαζει..Θελω να δουν ολοι το βιντεο...
Συγκλονιστικό Φραν
Τι σπουδαίος άνθρωπος που είναι ο Πατρικ, πραγματικα. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουμε αυτή την οικογένεια; Αν ο κάθε ένας μας στέλνει από 10 ευρώ τον μήνα δεν μπορούν αυτα τα παιδάκια να πάνε σχολείο;
Κατερίνα
Κατερινα μου πραγματι ετσι ειναι. Δυστυχως εμεις οι "πολιτισμενοι" δεν το βλεπουμε συχνα και νομιζουμε πως εχουμε ερθει για να τους σωσουμε...Πως να βοηθησει κανεις τον Πατρικ? με υλικο τροπο δεν γινεται, και εγω δεν ξερω αν θα ξαναβρεθω ποτε στα μερη του, ομως ειναι σημαντικο που ακουμε τι εχει να μας πει..Διοτι πραγματικα ηθελε να τα πει και να τον ακουσουν..
Συγκλονιστικό όντως!! Αυτό που για εμάς είναι δεδομένο, που αν μας τελειώσει η ζάχαρη πάμε στη γειτόνισσα και μας δίνει λίγο που λέει ο λόγος!! Τι δύναμη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, είναι παράδειγμα προς μίμηση!!
Ελενα ξερεις ποσο κοστιζει η ζαχαρη το κιλο και ειναι ειδος πολυτελειας? 1,80 ευρω..Συνολικα εδωσα 6 ευρω και τους πηρα 2.5 κιλα ζαχαρη, 5 σαπουνια και ψωμι του τοστ...Ντραπηκα, ομως οι ανθρωποι δεν ζητανε ελεημοσυνη μια ευκαιρα ζητανε και σεβασμο...
Ο Πάτρικ μας διδάσκει μαθήματα ζωής και δύναμης με τη στάση του. Ας το δούμε όλοι εμείς που με την παραμικρή δυσκολία παραιτούμαστε, μεμψοιμιρούμε και κλαιγόμαστε.
Πολύ ενδιαφέρον βίντεο
Κατερίνα είπε:
Αν ο κάθε ένας μας στέλνει από 10 ευρώ τον μήνα δεν μπορούν αυτα τα παιδάκια να πάνε σχολείο;
Fran απάντησε:
Πως να βοηθησει κανεις τον Πατρικ? με υλικο τροπο δεν γινεται.
Fran, τι εννοείς; Δηλαδή; Γιατί όχι;
"Συνολικα εδωσα 6 ευρω και τους πηρα 2.5 κιλα ζαχαρη, 5 σαπουνια και ψωμι του τοστ...Ντραπηκα, ομως οι ανθρωποι δεν ζητανε ελεημοσυνη μια ευκαιρα ζητανε και σεβασμο..."
Ντράπηκες για το οτι έδωσες, ή ντράπηκες για το ύφος που είχες όταν έδινες;
Φεγγαρι δεν ξερω τι εννοεις με τη λεξη υφος, διοτι απο το ολο κειμενο γινεται ξεκαθαρο πως δεν υπήρχε κανένα "υφος" ουτε "εδινα". Λυπαμαι αν σου δημιουργηθηκε αυτη η εντυπωση. Προσωπικα ντρεπομαι ως ανθρωπος που με δικη μας ευθυνη και αδιαφορια, ατομικη και πολιτικη -και οχι μονο διοτι υπαρχει μεγαλυ ευθυνη και στα αφρικανικα κρατη- συνανθρωποι μας ζουν σε απολυτη φτωχεια και εξαθλιωση. Και αυτη η ντροπη ειναι που με εκανε να ερθω εδω και να εργαζομαι οσο μπορω, οχι για να λυσω προβληματα, διοτι ξερω πως δεν εχω τη δυναμη να αλλαξω τη ζωη κανενος, αλλα για να μπορεσω να βαλω ενα λιθαρακι στις προσπαθειες των ανθρωπων να βελτιωσουν οι ιδιοι τις ζωες τους. Το προβλημα δεν ειναι μονο να δωσεις χρηματα για τα διδακτρα-και μεχρι ποτε θα δινεις τα χρηματα αυτα? Θα τα δινεις για 18 χρονια? Το θεμα ειναι να υπαρχει σχολειο αλλα και να δουλεψουμε ωστε να ελαχιστοποιησουμε τους λογους που κρατανε τα παιδια μακρια απο το σχολειο (ειτε ειναι ελλεψη χρηματων και φτωχεια είτε όχι). Οταν λοιπον μεσα απο συλλογικη δουλεια με την κοινοτητα καταφερνουμε να βαλουμε ενα παιδι στο σχολειο αυτο δεν ειναι φιλανθρωπια αλλα υποστηριξη.
Ο ανθρωπος δεν ζητησε ελεημοσυνη ουτε σκοπος ηταν να μαζεψω χρηματα εγω για εκεινον. Καταρχας πως θα επαιρνε αυτα τα χρηματα? Πστευεις πως εχει τραπεζικο λογαριασμο και περιμενει να του στελνουν δωρεες? Η οτι θα τα μαζευα εγω για να τα παω ? Τετοια πραγματα δεν γινονται. Υστερα το θεμα δεν ειναι να δοθουν υλικα μεσα σε κανεναν. Το θεμα ειναι να τους δωσουμε μια ευκαιρια να ακουστουν, ο καθενας με οτι τροπο διαθετει, αυτο δηλαδη που μου ζητησε και ο πατρικ. Δεν ζητιανευε, απλως μιλησε για την καθημερινη του ζωη, η οποια ειναι παρομοια για το 90% των κατοικων της Ουγκαντας.
Daisycrazy χαιρομαι που βρηκες ενδιαφερον το βιντεο. Μακαρι να ειχα καλυτερη τεχνολογια (διοτι το ταβηξα με μια μικρη ψηφιακη) ωστε να αποτυπωσω περισσοτερα και καλυτερα. Στο μελλον ελπιζω!
Ειναι αληθεια αυτο που λες, μαθηματα ζωης..Και εδω στην Αφρικη, καθε μερα σε διδασκει κατι...
Fran, αγαπώ πάρα πολύ αυτό το μπλογκ, είμαι τακτικός αναγνώστης, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου ιστολόγια όλων των εποχών, ένα από τα πιο αγαπημένα μου ανάμεσα σε δεκάδες δεκάδων ιστολόγια κάθε είδους που έχω επισκεφθεί τόσα και τόσα χρόνια (τα οποία αγαπημένα μου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού), για αυτόν τον λόγο έχω βάλει φίλους μου να επισκεφθούν κι αυτοί το ιστολόγιο, και, σε εκτιμώ, και δεν έχω κανένα απολύτως ενδιαφέρον ή πρόθεση να σε κρίνω.
Απλά, ρώτησα με περιέργεια. Έδωσες ζάχαρη, σαπούνια, και ψωμάκι, και διάβασα πως.. ντράπηκες για αυτή την κίνησή σου. Συνεπώς, μου δημιουργήθηκε μια κάποια ασάφεια μέσα στο μυαλό μου, για αυτό ρώτησα, για να μου λυθεί η απορία διότι εμένα μου φαίνεται πως το να δίνουμε υλικά αγαθά, σε αυτούς που έχουν τόσο μεγάλη φτώχεια κι ανάγκη, όταν δεν κάνουμε με υπεροψία αυτή την κίνηση προσφοράς, δεν είναι πράξη ντροπής αλλά είναι πράξη πάρα πολύ όμορφη, και επιθυμητή, κι επιβάλλεται να δίνουμε, και μακάρι να το έκαναν κι άλλοι αυτό.
Για την άλλη ερώτηση που έκανα στο προηγούμενο σχόλιο, δηλαδή, "τι εννοείς λέγοντας οτι δεν γίνεται να βοηθήσει κανείς τον Πάτρικ με υλικό τρόπο", ήθελα απλώς να μάθω τι σημαίνει "δεν γίνεται". Απάντησες πως ο λόγος που δεν γίνεται είναι πως δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό. Συγγνώμη που δεν είχα ιδέα για το αν είναι εύκολο ένας άνθρωπος σαν τον Πάτρικ να είχε λογαριασμό. Μπορεί πχ να υπήρχε μια ιεραποστολή.
Η αλήθεια είναι οτι νιώθω κουρασμένος ακούγοντας ανθρώπους να λένε πως δεν δίνουν ούτε δεκάρα (ούτε 1 cent) σε ανθρώπους που ψωμολυσσάνε (και θα παρακαλούσανε για μια μπουκίτσα φαϊ, και ένα ελαχιστότατο χρηματικό ποσό θα τους διευκόλυνε σημαντικά), διότι, λένε, "νιώθει προσβεβλημένος αυτός που παίρνει". Το έχω ακούσει να το λένε κάποιοι, και δε μου αρέσει καθόλου, διότι μου φαίνεται φρικτή υποκρισία αυτό που λένε, διότι ο άλλος ναι μεν νιώθει προσβεβλημένος εάν εμείς έχουμε υπεροψία όταν του δίνουμε, αλλά, όμως, όταν απλώς δίνουμε στον άλλον χωρίς υπεροψία τότε ο άλλος νιώθει ανακούφιση.
Θα σου πω ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Μια φορά ήμασταν μια ομάδα φοιτητών σε project με μικρά παιδάκια, κι ένα παιδί χαμηλής κοινωνικοοικονομικής τάξης, με γονείς αναλφάβητους (δεν ξέρανε ούτε να διαβάζουν) είχε χάσει 1 ευρώ κι έκλαιγε διότι, έλεγε, όταν θα πήγαινε σπίτι θα το χτυπούσε ο αδερφός του που έχασε το 1 ευρώ. Η στάση του καθηγητή ήταν απόλυτα αποτρεπτική από το να δίναμε το 1 ευρώ εμείς και να γλίτωνε το παιδί από το ξύλο, διότι, σύμφωνα με τον καθηγητή, εμείς οι φοιτητές έπρεπε να φερόμαστε σαν σωστοί επαγγελματίες, έπρεπε να κάνουμε τη δουλειά που είχαμε κληθεί να κάνουμε, και τίποτα περισσότερο, δεν έπρεπε "να αναλάβουμε ευθύνες που δεν μπορούσαμε να αναλάβουμε". Δυστυχώς, αυτή ήταν η φιλοσοφία που υιοθέτησαν όλοι οι φοιτητές ανεξαιρέτως. Μέσα από την περιγραφή αυτή, ο αναγνώστης ίσως να σχηματίσει εικόνα του καθηγητή ως πολύ σκληρό πρόσωπο, αλλά, όχι, ήταν ένας καλός καθηγητής. Καλός καθηγητής, κι όμως, προτίμησε το ο.τιδήποτε άλλο (το οποίο μπορεί να ήταν πολύ σωστό), από το να γλιτώσει το ξύλο εκείνο το παιδάκι!
Απλά, θα ήθελα οι άνθρωποι να έδιναν περισσότερο, και θα ήθελα να άκουγα λιγότερο όλα αυτά που μου φαίνονται σαν φρικτές δικαιολογίες για το οτι δεν δίνουν. Η αλήθεια είναι πως αυτόν τον καιρό νιώθω κουρασμένος ακούγοντας όλες αυτές τις δικαιολογίες τους, νιώθω σαν ξένος που δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους.
Αυτός, λοιπόν, ήταν ο λόγος που έστειλα ερώτηση στο προηγούμενο ημέηλ.
Για τον Πάτρικ, δεν ξέρω πώς μπορεί ή πώς θα μπορούσε να βοηθηθεί, με ποιούς συγκεκριμένους τρόπους, με ποιές διαδικασίες. Αυτά τα ξέρεις εσύ.
Αλλά, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ "γιατί όχι αυτό που είπε η Κατερίνα; Γιατί δεν γίνεται; Γιατί όχι;". Ούτε έδωσα κάτι στον Πάτρικ, δυστυχώς, ούτε θυσίασα ποτέ κάτι στη ζωή μου για χάρη του Πάτρικ και της Άλις. Απλώς μόνο αναρωτήθηκα, πράξη ελάχιστη, στοιχειώδης, μηδαμινή.
Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να διορθώσω όλους τους λόγους που προκαλούν αυτή την κατάσταση σε οικογένειες σαν του Πάτρικ όμως μπορώ να δώσω κάποιο μικρό χρηματικό ποσό. Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να σώσω τη γη από την παγκόσμια φτώχεια (ίσως αν είχα 9 δισεκατομμύρια ζωές αντί για μία, ίσως να μπορούσα), όμως μπορώ να δώσω μερικά ψιλά στο παιδί του δρόμου που τυχαίνει να βρεθεί δίπλα μου στον δικό μου δρόμο τη στιγμή που τριγυρνώ στην πόλη.
(Την διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και υποστήριξης δεν την ξέρω. Φιλανθρωπία και υποστήριξη μου φαίνονται έννοιες ταυτόσημες.) Καταλαβαίνω το οτι, όπως λες, δεν εχεις τη δυναμη να αλλαξεις τη ζωη κανενος, αλλα μπορείς να βαλεις ενα λιθαρακι στις προσπαθειες των ανθρωπων να βελτιωσουν οι ιδιοι τις ζωες τους, το καταλαβαίνω κι εύχομαι καλή συνέχεια και να είσαι πάντα καλά.
Ευχές! Γεια!
Φεγγάρι.
Αχ Φεγγαρι θιγεις θεμα που ποναει..Καταρχας να πω παλι κατι μεσα απο την καρδια μου και ας ακουστει λιγο "μελο". Ντρεπομαι που ειμαι λευκη και καλοταισμενη, μορφωμενη και φοραω καθαρα ρουχα και εχω ενα καλο σπιτι να κοιμηθω. Και μπορω ανα πασα στιγμη να φυγω. Ναι ντρεπομαι που εχω ολα αυτα και γυρω μου δεν εχουν τιποτα. Ντρεπομαι που σε αξιους ανθρωπους οπως ο Πατρικ-διοτι ηταν πολυ αξιοπρεπης και δυνατος ανθρωπος και με υποδεχθηκε με τετοια χαρα στο σπιτι του που με τιμησε οσο κανενας- εδωσα ζαχαρα, με την εννοια οτι οχι ρε γμτ, δεν επρεπε να ειναι σε θεση να του λειπει η ζαχαρη κ το σαπουνι! Ντρεπομαι που ο φιλος μου ο Φρανσις (ειχα γραψει για εκεινον στην ιστορια "τοσο μακρυα μα τοσο κοντα") ειναι 19 χρονων και εργαζεται σε συνθηκες σκλαβου και καθε φορα που του δινω πραγματα με αγκαλιαζει σαν αδερφη του. Ξερω πως εχουμε φτωχεια και στην Ελλαδα ομως εδω η φτωχεια ειναι απολυτη. Δεν δινεις πχ ρουχα γιατι απλα τα ρουχα τους ειναι παλια κ μικρα, απλα ΔΕΝ εχουν..Θα στειλω λιγα πραγματα στον Πατρικ μεσω μιας φιλης που μενει στο χωριο αλλα δεν μπορω να κανω κατι περισσοτερο. Δεν ωφελει να στειλουμε χρηματα διοτι εμπεριεχει κινδυνους. Πρωτον οπως ειπα δεν ειναι βιωσιμο, ειναι μια προσωρινη ανακουφιση..Και δεν υπαρχει κ τροπος.Υστερα δεν πρεπει να δινουμε στους ανθρωπους εδω την εντυπωση πως εμεις οι λευκοι θα τους φερνουμε χρηματα..θα δημιουργηθει μια ανεξελγκτη κατασταση-η οποια ηδη εχει κανει πολυ κακο στην Αφρικη. Δυστυχως σαν τον Πατρικ,τον Φρανσις και την Καθυ υπαρχουν χιλιαδες. Και ακομα και πολλες ΜΚΟ δεν κανουν τιποτα. Η Αφρικη πραγματικα χρειαζεται μια ευκαιρια.Αυτο που προσπαθω ειναι να υποτηριζω τοπικα κινηματα που εχω δει με τα ματια μου οτι κανουν δουλεια. Οπως επισης να υποστηριζω καποιους ανθρωπους γυρω μου βοηθωντας τους ετσι να υποστηριξουν τις οικογενειες τους κ συντομα να παρουν τη ζωη τους στα χερια τους. Κατι βιωσιμο κ με συενχεια.
Δυστυχως το προβλημα ειναι πολυπλοκο. Τοσα χρονια δεν το εχουμε λυσει. Δεν περιοριζεται στην Αφρικη. Καμια φορα σκεφτομαι πως αν και στην Ελλαδα ειχαμε νοιαστει τοσα χρονια για τον συνανθρωπο, εστω και στη μακρινη Αφρικη κ Ασια, ειχαμε σκεφτει τι πραγματικα εχει αξια στη ζωη, να μην ειχε χρεωκοπησει η χωρα. Ισως τοτε εκτιμουσαμε λιγο παραπανω τη δουλεια μας και οσα εχουμε κ δεν κοιτουσαμε μονο τον εαυτο μας και τη βολη μας.
Κατι ακομα που προσπαθω να κανω ειναι να μεταφερω τις ιστοριες των ανθρωπων. Σε αρκετες περιπτωσεις δρα θεραπευτικα. Οταν πχ συναντησα τις αξιολογες εκεινες γυναικες που ειχαν πεσει θυματα κακοποιησης απο τους συζυγους και ηταν κ ασθενεις με Ειτζ, ηθελαν απλα να διηγηθουν την ιστορια τους. Να νιωσουν πως εχουν δικιο κ πως καποιος νοιαζεται για το τι εχουν να πουν. Ηταν ενα πολυ εντονο συναισθημα. Οι ανθρωποι συχνα αυτο που ζητανε ειναι μια ευκαιρια να ακουστουν. Ειδικα εδω, που δεν τους ακουει κανεις.
Εχεις ταξιδεψει ποτε προς τα μερη μας? Αν οχι, πιστευω θα αξιζε να το κανεις καποια στιγμη.
Στην περιπτωση του παιδιου, δεν ξερω και εγω αν θα εδινα το ενα ευρω. Διοτι ειναι λαθος να δινει κανεις χρηματα, ετσι διαιωνιζουμε την ζητανια. Επισης δεν ειμαι καθολου σιγουρη αν οντως ισχυε αυτο που ειπε το παιδι, οτι δηλαδη θα το χτυπουσαν. Προσωπικα αυτο που θα εκανα θα ηταν να διερευνησω λιγο την περιπτωση του παιδιου. Να ελεξγω αν οντως τιθεται θεμα κακοποιησης, αν πηγαινει σχολειο κλπ και να προσπαθησω μεσω καποιων οργανισμων να βοηθησω το παιδι κ την οικογενεια του ωστε να βγουν απο την κατασταση. Ακομα κ να απομακρυνθει το παιδι αν υφισταται σοβαρο θεμα κακοποιησης.Διοτι δεν θα λυσω τιποτα αν δωσω το ευρω, αντιθετως θα ενθαρρυνω μια κατασταση κ το παιδι την επομενη φορα που δεν θα εχει ευρω κ εγω δεν θα ειμαι εκει, θα υποστει την κακοποιηση. Αν δωσω το ευρω θα νιωσω καλα, μετα θα λεω εκανα το χρεος μου κ θα εφυσηχαστω. Αν ομως αντιδρασω ουσιαστικα (οπως ειπα πριν) θα εχω προσφερει πολλα περισσοτερα απο ενα ευρω.
Δεν έχω λόγια! Συγκλονιστικό!
kathy by anthomeli
Δημοσίευση σχολίου