Και ομως υπάρχει κι άλλος δρόμος....

Έγινε και το περίφημο «κούρεμα», η κυβέρνηση θριαμβολογεί για την μεγάλη εθνική επιτυχία, τα κανάλια έχουν γεμίσει ειδικούς που αναλύουν ξανά και ξανά τα ίδια. Στην αρχή μας έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, έπειτα πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού και πως είναι θέμα εθνικής επιβίωσης ο δανεισμός, μετά ο υπουργός οικονομίας δήλωνε πως το «κούρεμα» θα είναι καταστροφή, σήμερα η κυβέρνηση δηλώνει περιχαρής πως σωθήκαμε...

Μέσα στο γενικό κλίμα ο κόσμος έχει χαθεί στους αριθμούς. Μαζί χάνεται και η ουσία. Διότι δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό οικονομικών από το Χάρβαρντ για να καταλάβει πως κάποιος δεν μας λέει όλη την αλήθεια. Ούτε χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε πως όταν με 115%  του ΑΕΠ καταφύγαμε στον δανεισμό είναι μαθηματικά αδύνατο με 120% του ΑΕΠ σε 8 χρόνια να έχουμε ανάπτυξη όπως με θράσος υποστηρίζει ο πρωθυπουργός. Όμως δεν θα σταθώ στους αριθμούς, νομίζω πως από νούμερα έχουμε αρκετά. Θέλω να σταθώ σε αυτά που ΔΕΝ μας λένε. Γιατί από στείρα κριτική,  υποκρισία και απαξίωση έχουμε περίσσεμα…

Ο Γιάννος Παπαντωνίου δήλωνε πως οι Έλληνες δεν έχουν πειθαρχία ούτε σταθερότητα, με άλλα λόγια είμαστε αναξιόπιστοι και ανεγκέφαλοι. Ο Θόδωρος Πάγκαλος μας αποκαλούσε «κοπρίτες». Οι ευρωπαίοι εταίροι μας παρουσίαζαν ένα λαό που απομυζεί τα κοινοτικά κονδύλια και ζει πλουσιοπάροχα χωρίς να εργάζεται. Επιμελώς δε αναφέρθηκε ποτέ πως στην Ελλάδα είχαμε το μικρότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρωζώνη, που άγγιζε τα 21,100 ευρώ όταν ο μέσος κοινοτικός όρος ήταν 27,400. Ούτε πως η Ελλάδα είχε τις λιγότερες κρατικές δαπάνες σε κοινωνικά προγράμματα, εκπαίδευση και υγεία (χαμηλότερα ακόμα και από την Ιρλανδία). Έτσι οι ευθύνες πολύ έξυπνα μετατέθηκαν και αντί να μιλάμε για θεσμικά προβλήματα μέσα στην νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, για άνιση νομισματική πολιτική και για ουσιαστικές ανισορροπίες μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, μιλάμε για ένα αναξιόπιστο λαό που βύθισε την Ευρώπη στην κρίση.

Έχουμε ευθύνες; Φυσικά και έχουμε αυτό δεν το αρνείται κανείς. Συμμετείχαμε όλοι στην απαξίωση του κράτους, στην υποβάθμιση της παιδείας, στην αποχαύνωση. Ζητούσαμε την γρήγορη και εύκολη επιτυχία, πουλούσαμε την ψήφο μας, δεχόμασταν αδιαμαρτύρητα τα σκάνδαλα και τη διαφθορά, στον βαθμό που δεν θα άγγιζαν τα μικροσυμφέροντα μας. Ναι υπάρχει η συλλογική ευθύνη αλλά το μέγεθος της είναι δυσανάλογο του αποτελέσματος.

Η νοοτροπία της συλλογικής ευθύνης (του περίφημου «μαζί τα φάγαμε») καλλιεργήθηκε και διογκώθηκε πολύ έξυπνα από τα κόμματα τα τελευταία 30 χρόνια. Το σύστημα χρησιμοποίησε όλες τις τεχνικές κοινωνικού ελέγχου για να πετύχει τον σκοπό του. Με τη βοήθεια δημοσιογράφων και κάθε είδους «διασκεδαστών» αποπροσανατόλισε εγκαίρως από τα σημαντικά και αιχμαλώτισε τους πάντες στα ασήμαντα και στα γελοία. Δημιούργησε εθνικά οράματα τύπου Ολυμπιάδας με δανεικά χρήματα και λαϊκές τραγουδίστριες. Η εκπαίδευση εσκεμμένα υποβαθμίστηκε ώστε το χάσμα που χωρίζει τους πολλούς από τους λίγους να γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Μέσα από μια πολύ αποτελεσματική επικοινωνιακή προπαγάνδα καλλιεργήθηκε η κουλτούρα της ενοχής, γίναμε συνένοχοι στη διαφθορά της εξουσίας, αυτό-ενοχοποιηθήκαμε και αθωώσαμε το οικονομικό πολιτικό σύστημα που μας κυβερνάει. Ακόμα και τώρα που βρισκόμαστε στα όρια της αντοχής μας, το σύστημα θριαμβεύει. Η αντίδραση μας περιορίζεται σε εθνικές κορώνες δίχως ουσία, σε γκρίνια και εκτόνωση μέσα από τα διαδίκτυο αλλά σε αποχή από ουσιαστικό διάλογο και προτάσεις. Στην χειρότερη περίπτωση οδηγούμαστε στη βία, κάτι που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων αλλά αποδυναμώνει τους πολλούς.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Η απάντηση είναι ναι, όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Όπως σε κάθε περίοδο κρίσης στην ιστορία, η λύση βρίσκεται στην οργάνωση των πολιτών μέσω ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης. Στην ουσιαστική όμως οργάνωση, όχι σε εκείνη που περιορίζεται στα διαδικτυακά “like” των διαφόρων γκρουπ που ξεφυτρώνουν στο facebook. Κανείς δεν θα μας σώσει αν δεν πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας.

Φανταστείτε λοιπόν μια οργάνωση πολιτών σε κάθε γειτονιά όπου με συλλογική συμμετοχή θα λαμβάνονται αποφάσεις για την διαχείριση των προβλημάτων της περιοχής, όπου θα υπάρχει αληθινή ενημέρωση της κατάστασης έξω από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης. Φανταστείτε την δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης ανά γειτονιά μέσω ενός συστήματος ανταλλαγής υπηρεσιών. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει από εκπαιδευτικές και ιατρικές υπηρεσίες, διανομές τροφίμων και παροχές πρακτικών υπηρεσιών, έξω όμως από το επίσημο σύστημα. Και τέλος φανταστείτε όλο αυτό σε εθνική κλίμακα. Οι γνώμες θα είναι διαφορετικές, οι ενστάσεις πολλές και τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά θα περισσεύουν. Δεν έχει σημασία, συχνά οι ετερόκλητες απόψεις κρύβουν και τις λύσεις.

Ουτοπικό; Ακατόρθωτο; Αφελές; Έγινε στην Αργεντινή (για να αναφέρω το πιο γνωστό παράδειγμα) και παρόλο που τα μεγέθη είναι διαφορετικά και το κίνημα τελικά πολεμήθηκε, έδωσε τους σπόρους για την μελλοντική ανάκαμψη. Πάνω από όλα όμως δίδαξε στους πολίτες πως ένας άλλος δρόμος, όπου οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας είναι εφικτός.

Πριν το απορρίψετε ή το αποδεχτείτε, απλά σκεφτείτε..Τι είναι αυτό που φοβάται το σύστημα περισσότερο από όλα: Την αυτοδιαχείριση, την ουσιαστική συμμετοχική διαδικασία και την ενότητα. Την αφύπνιση δηλαδή των πολιτών. Την στιγμή που θα καταλάβουμε πως δεν είμαστε μια ανώνυμη μάζα αλλά ο μοχλός της ουσιαστικής κοινωνικής αλλαγής. Τη στιγμή που θα βγούμε από τον εγωισμό μας και ενωμένοι θα απαιτήσουμε την άμεση συμμετοχή σε όσα μας αφορούν. Για πολλά χρόνια μας κράτησαν δέσμιους του φόβου και της απελπισίας. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε.

YΓ  Το κείμενο με κάποιες αλλαγές δημοσιεύτηκε και εδω. Μεσα απο καποια σχολια στη δημοσιευση αλλα και στο μπλογκ δοθηκε η ευκαιρα για μια πολυ ωραια συζητηση.  Πλεον ειμαι σιγουρη πως ο αλλος δρομος ειναι εφικτος..