Σήμερα ήθελα να γράψω κάτι για τους πρώτους έξι μήνες στην Ουγκάντα. Έγραψα και έσβησα πολλές φορές τις λέξεις, άλλαξα θέμα, το ξαναέσβησα, δεν ήξερα πλέον τι να γράψω..Σήμερα λοιπόν κλείνω 6 μήνες στην Ανατολική Αφρική και όμως μου φαίνεται πως ήμουν πάντα εδώ...
Οι ανθισμένες ακακίες με τα αφρικανικά γεράκια, το κόκκινο χρώμα των δρόμων, οι άνθρωποι που περπατάνε προς όλες τις κατευθύνσεις..
Κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο η ίδια οικεία σκηνή..Τα αυτοκίνητα μοιάζουν ακινητοποιημένα και εγώ παρακολουθώ τη ζωή του δρόμου πίσω από το παράθυρό μου. Σε κάθε στάση μικροπωλητές θα μου χτυπήσουν το τζάμι διαφημίζοντας όσο καλύτερα μπορούν την πραμάτεια τους..θα μου προσφέρουν γυαλιά, ζώνες, σημαίες, φιστίκια και κάρτες κινητών. Θα αγοράσω μια κάρτα για το κινητό και θα αρνηθώ όσο πιο ευγενικά γίνεται τις υπόλοιπες προσφορές. Θα προσπαθήσω να αγνοήσω τα παιδιά που ζητιανεύουν και που τελευταία έχουν αυξηθεί στους δρόμους της πόλης. Θα πείσω τον εαυτό μου πως έτσι πρέπει, θα προσποιηθώ πως δεν είδα τα λιλιπούτεια χεράκια που απλώνονται στο τζάμι μου και θα συνεχίσω. Θα περάσω από τα υπαίθρια επιπλάδικα, θα κόψω δρόμο μέσα από λασπωμένους δρόμους, θα χαιρετήσω άλλα παιδάκια που παίζουν γυμνά μέσα στα σκουπίδια και με κοιτάνε με περιέργεια. Θα αγοράσω τα πράσινα πικρά μανταρίνια από τον ίδιο μικροπωλητή, που πάντα με χαιρετάει με το ίδιο πλατύ χαμόγελο καθώς του λέω να κρατήσει τα ρέστα...Αλήθεια πόσο μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου αυτά τα 90 λεπτά που του αφήνω...
Έξι μήνες λοιπόν και οι ίδιες καθημερινές σκηνές και ταυτόχρονα το ίδιο άβολο συναίσθημα και οι ίδιες δικαιολογίες στον εαυτό μου ότι εγώ δεν είμαι "σαν τους άλλους"....
Σκέφτομαι πως αν ήθελα να χωρέσω όλα όσα μου έχει μάθει η Αφρική σε μια μόνο λέξη, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη παρά μόνο μία: ταπεινότητα. Ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης που τόσο συχνά εξευτελίζεται και ξοδεύεται άσκοπα. Γιατί η υποκρισία και το θράσσος σήμερα περισσεύουν και η απελπισία γίνεται οργή που τυφλώνει και κρύβει την ουσία.
Στις δύσκολες λοιπόν αυτές στιγμές ας καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Ας βγούμε λίγο απο τον μικρόκοσμο της ύπαρξης μας και ας συνειδητοποιήσουμε πως μια κοινή μοίρα μας ενώνει. Και ας αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο, πλέον δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές....
6 σχόλια:
Φραν μου εγώ νομίζω ότι όταν θα σταματήσουμε όλοι μας να λέμε στον εαυτό μας "Εγώ δεν ειμαι σαν τους άλλους" τότε ίσως να αλλάξουν τα πράγματα.. ολοι θα έπρεπε να λέμε "Ειμαι σαν όλους τους άλλους και όλοι μαζί μπορουμε να κάνουμε την διαφορά.."
φιλάκια
Σιγουρα...απλα εδω στην Ουγκαντα το "εγω δεν ειμαι σαν τους άλλους" παιρνει αλλη διασταση...Νομιζω ολοι οι λευκοι που εχουμε συνειδηση κ ειμαστε στην Αφρικη, βλεποντας την κατασταση κ γνωριζοντας ποσο οι δικες μας πολιτικες (και οι δικες τους) φταινε θελουμε να πιστευουμε πως διαφερουμε κ ειμαστε πιο "σωστοι" ας το πω..Το θεμα ειναι κατα ποσο τελικα διαφερουμε..Με απασχολει πολυ, διοτι εχω δει πολλα εδω και συμπεριφορες που μονο αποικιοκρατια θα θυμιζαν απο ανθρωπους που ειναι εδω υποτιθεται για να προσφερουν...
Φραν μου έχεις απόλυτο δίκιο, η υποκρισία και το θράσος περισσεύουν και η απελπισία γίνεται οργή που τυφλώνει αλλά δεν ξέρω εάν κρύβει την ουσία γιατί αυτή η οργή είναι η κινητήρια δύναμη για να ενωθούμε όλοι και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κατάσταση. Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια στην Αφρική και δεν "συμβαίνει" τυχαία, απλώς, η αποικιοκρατική δική μας (των ισχυρών λευκών) πολιτική διατηρεί την κατάσταση γιατί αυτό βοηθάει στο να τους έχουμε "στο χέρι" μια και το μόνο που τους δίνουμε είναι τροφή και όχι υποδομές για να αναπτυχθούν.
Είναι λυπηρό και απαράδεκτο!!! Νομίζω ότι είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος αυτό που "συμβαίνει" τώρα πια και στον Δυτικό κόσμο με την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και την μεγαλύτερη ισχυροποίηση των Golden Boys!!!
Φιλιά και καλό βράδυ!
Δεν πιστευω πως η βια μπορει ποτε να γινει κινητηρια δυναμη και σιγουρα δεν μπορει να ενωσει.Αν ενωσει σε κατι αυτο θα ειναι η καταστροφη, οποτε η ουσια χανεται. Νομιζω πως η βια ειναι πραξη απελπισιας (και μηχανισμος εξουσιας) και φερνει χαος, αναστατωση κ δεν εχει αποτελεσμα..Ειναι φαυλος κυκλος..
Στην Ελλαδα πληρωνουμε δικα μας λαθη (κ δυστυχως δεν το εχουμε καταλαβει ακομα) και τους αχρηστους κ διεφθαρμενους πολιτικους που ψηφιζουμε τα τελευταια 30 χρονια..
Το θεμα βεβαια τωρα ειναι πως να αντιδρασουμε..Οχι μονο στα μετρα λιτοτητας αλλα γενικα στις νεοφιλελευθερες πολιτικες που γονατιζουν λαους παγκοσμιως..Με τη βιαια αποδυναμωνεται το μηνυμα..Θα κατρακυλησουμε ακομα παρακατω..
εχω πει πολλεςφορεςοτι σεθαυμαζω.
καθε φορα που γραφεις κατι με συγκηνεις.
Χρυσα
οι 2 τελευταιες παραγραφοι ειναι καταπληκτικες!!! Συγχαρητηρια!!!!
Τελικα, ομως οσο και να νοιωθει ο καθενας πως διαφερει απο τους αλλους, το αποτελεσμα ποιο ειναι??? Οι αλλοι διαιωνιζουν μια κακη κατασταση??? Ή ολοι μαζι που υπάρχουν μεσα σε αυτη την κατασταση???
Στεφανια
Δημοσίευση σχολίου