Εσείς θα μείνετε ακόμα σιωπηλοί;

Τελευταία σε ότι και να διαβάσει κανείς, στις συζητήσεις, στα νέα, στα άρθρα, θα καταλάβει πως  κάτι διαφορετικό συμβαίνει στον κόσμο μας. Ενα κύμα αμφισβήτησης και αλλαγής πλανάται στον αέρα.  Ξαφνικά όλα μοιάζουν να μπαίνουν κάτω απο το μικροσκόπιο, και οι πολίτες παρόλες τις ευκαιρίες που έχασαν στο παρελθόν να αντιδράσουν, φαίνεται πως τελικά ξυπνούν από τον λήθαργο τους. Σαν να βγήκαμε ξαφνικά από το μικρόκοσμο μας, σα να συνειδητοποιήσαμε πως ανήκουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα και πως όλα τα γεγονότα στον πλανήτη είναι αλληλένδετα και μας επηρεάζουν.

Σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις τους νικητές από τους χαμένους. Οι ίδιες πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που γονάτισαν και εξαθλίωσαν εκατομμύρια ανθρώπους σε χώρες που ήταν πολύ μακριά για να μας απασχολήσουν, τώρα χτυπάνε την δικής μας πόρτα. Η μάλλον δεν χτυπάνε τώρα την πόρτα μας, ήταν πάντα εδώ, αλλά ήμασταν όλοι χαμένοι σε μια πλαστή ευημερία και σε μια ψεύτικη υπόσχεση ασφάλειας και προοπτικής που μας έκανε να κλείνουμε τα μάτια στην ανεπιθύμητη πραγματικότητα.

Κατά καιρούς οι χαμένοι του κόσμου, έρχονταν να μας θυμίσουν το δικό μας μέλλον. Εξαθλιωμένοι μετανάστες, πρόσφυγες άδικων πολέμων και περιβαλλοντικών καταστροφών, ανήλικες πόρνες, παιδιά των δρόμων, φαντάσματα μιας άλλης πραγματικότητας χωρίς σκιά και υπόσταση. ΄Και έπρεπε να έρθει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 με τις καταστροφικές της συνέπειες για να δούμε την πραγματικότητα κατάματα.

Εδώ στην Αφρική, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως αφήσαμε την κατάσταση να ξεφύγει από τον έλεγχο. Πως επιτρέψαμε σε μια ολιγαρχία να κρατάει δέσμιους  της φτώχειας, της αρρώστιας και της εξαθλίωσης εκατομμύρια ανθρώπους, να στερεί την ελπίδα και τα όνειρα από εκατοντάδες χιλιάδες νέους, να σκοτώνει  καθημερινά εκατοντάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά, να στοιβάζει σε άθλια στρατόπεδα προσφύγων και φυλακές τους αδύνατους και να χτίζει  απόρθητα φρούρια και παλάτια  για τον εαυτό της. 

Ίσως η Αφρική να είναι πολύ μαύρη για να μας απασχολήσει, ίσως οι πόλεμοι της να είναι δύσκολοι να τους καταλάβει ο δυτικός μας νους που έχει  γαλουχηθεί με την προπαγάνδα των απολίτιστων και με τις βάρβαρες εικόνες των σκελετωμένων παιδιών.

Όμως το είχα δει όλο αυτό που ερχόταν. Το είχα δει πριν κάποια χρόνια όταν φοβισμένοι για την ασφάλεια μας, πιστέψαμε το παραμύθι της αόρατης απειλής και της σύγκρουσης των "πολιτισμών" και  παραδώσαμε αδιαμαρτύρητα τις ελευθερίες μας σε μια μιλιταριστική ελίτ που ήθελε να επιβάλει το νέο δόγμα. Και το επέβαλε πολύ αποτελεσματικά. Το είχα δει όταν επιτρέψαμε και δικαιολογήσαμε παράνομους πολέμους και εισβολές και όταν αποχαυνωμένοι από τα ψέματα των κατευθυνόμενων μέσων, δεχόμασταν να γίνει ο κόσμος μας μια τεράστια φυλακή. Προς στιγμή διαμαρτυρόμασταν, όμως η εξουσία ήξερε καλά να μας υποτάξει και να μας χειραγωγήσει προσφέροντας συχνά μια εναλλακτική λύση η οποία όμως διέφερε από την προηγούμενη μόνο στην ονομασία.

Τα είχα δει όλα αυτά. Τα είδα στο Ιράκ, όταν ήταν πλέον αδύνατον να ξέρεις ποιος είναι ο φίλος και ποιος ο εχθρός και  όταν οι πατεράδες κρατούσαν σφιχτά στην αγκαλιά τους το νεκρό σώμα του παιδιού τους.  Τα είδα στο μακρινό Κονγκό όταν οι μαραγκοί δεν προλάβαιναν να φτιάχνουν λιλιπούτεια φέρετρα για να θάψουν  τα εκατοντάδες παιδιά, θύματα ενός πολέμου που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ξέσπασε- εκτός ίσως από την ολιγαρχία που καρπωνόταν τα κέρδη. 

Τα είδα στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Τσαντ όταν οι μητέρες κρατούσαν ακόμα στο στήθος τους το νεκρό τους μωρό, πριν παραδώσουν το σκελετωμένο του σώμα στους λασπωμένους λάκκους που σκάβονταν καθημερινά.  Τα είδα στις πόλεις της ΝΑ Ασίας όπου μικρά παιδιά με άδειο βλέμμα περίμεναν στους βρόμικους δρόμους και στα αποπνικτικά μπαρ τους πλούσιους πελάτες τους για να ανταλλάξουν την ψυχή τους για δέκα ευρώ. Μια χαμένη γενιά που πλήρωνε το οικονομικό θαύμα της προηγούμενης δεκαετίας και που ζούσε στο πετσί της τα διαρθρωτικά οικονομικά προγράμματα της ολιγαρχίας.

Είναι στιγμές που η αδικία και η άγνοια σε κρατάει σιωπηλό.  Τόσα χρόνια το μυαλό μας είχε παραλύσει από τον φόβο, την άγνοια, την αδιαφορία, την ψευτιά. Πλέον όμως η αφύπνιση έχει ξεκινήσει. Εσείς θα μείνετε ακόμα σιωπηλοί;

You have fought all the wars. You have worked for all the bosses.

You have wandered over all the countries.

Have you harvested the fruits of your labors, the price of your victories?

Does the past comfort you? Does the present smile on you?

Does the future promise you anything?

Have you found a piece of land where you can live like a human being

 and die like a human being

(μήνυμα απο το κίνημα Occupy Wall street)