Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Το σχολείο...


Πριν λίγους μήνες είχα επισκεφθεί κάποια σχολεία στα πλαίσια μιας έρευνας που έκανα για την εκπαίδευση. Τα σχολεία βρίσκονταν στο Κασέσε, μια πόλη στη Δυτική Ουγκάντα 350χλμ από την Καμπάλα. Η διαδρομή αρκετά κουραστική καθώς διαρκεί τουλάχιστον 6 ώρες αλλά το καταπράσινο τοπίο σε αποζημιώνει.
Το Κασέσε είναι μια ευχάριστη πόλη μόλις 36 χλμ από τα σύνορα με το Κονγκό και πολύ κοντά στο  Εθνικό Πάρκο Queen Elisabeth. Η γειτνίαση με το Κονγκό, ο τουρισμός, τα τα ορυχεία χαλκού, τα τσιμέντα και οι εξορύξεις κοβαλτίου έχουν κάνει το Κασέσε μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες περιοχές της Ουγκάντα. Όπως όμως συμβαίνει πολύ συχνά, η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με την ευημερία των κατοίκων της. Τα τσιμέντα της περιοχής τα εκμεταλλεύεται  η μεγάλη Γαλλική εταιρεία Lafargee. Τα ορυχεία χαλκού και οι εξορύξεις κοβαλτίου ανήκουν στην δικαιοδοσία της Kasese Cobalt Company, μια off shore εταιρεία της οποίας τα τοξικά απόβλητα μολύνουν τα νερά της λίμνης καταστρέφοντας καλλιέργειες και τόπους ψαρέματος.



Η περιοχή του Κασέσε έχει ακόμα ένα αρνητικό ρεκόρ. Τα παιδιά στην συντριπτική τους πλειοψηφία εγκαταλείπουν το σχολείο πριν καν τελειώσουν το δημοτικό, ενώ ένας μεγάλος αριθμός δεν θα πάει ποτέ σχολείο καθώς οι γονείς αδυνατούν να πληρώσουν δίδακτρα και να αγοράσουν βιβλία και  ρούχα. Για τα περισσότερα παιδιά το καθημερινό φαγητό περιορίζεται σε ένα χυλό μπανάνας ενώ οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσουν για να φτάσουν στο σχολείο συχνά ξεπερνάνε τα δέκα χιλιόμετρα.


Τα μεγαλύτερα θύματα είναι για άλλη μια φορά τα κορίτσια. Έξι στα δέκα κορίτσια θα παντρευτούν πριν κλείσουν τα 13 τους χρόνια και θα αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί πριν τα 15. Καθώς οι γυναίκες δεν αποτελούν "κεφάλαιο" για την οικογένεια οι γονείς δεν θα δαπανήσουν τα λιγοστά τους χρήματα για την μόρφωση των κοριτσιών τους. Ακόμα όμως και αν κάποιο κορίτσι παει τελικά σχολείο, συνήθως θα το εγκαταλείψει μόλις φτάσει στην εφηβεία. Η έλλειψη τουαλέτας, η αδυναμία των κοριτσιών να αγοράσουν απλά πράγματα όπως ένα κομμάτι σαπούνι ή κάποια είδη προσωπικής υγιεινής είναι μερικές από τις αιτίες...Η απόλυτη φτώχεια και η εξαθλίωση ωθεί τα περισσότερα κορίτσια σε σεξουαλικές σχέσεις ήδη από την ηλικία των 11 και 12 ετών. Δάσκαλοι που υπόσχονται να αγοράσουν ένα τετράδιο, ηλικιωμένοι άντρες που με το πρόσχημα ενός αναψυκτικού, μια φούστας ή ακόμα ενός μολυβιού παρασύρουν μικρά παιδιά, δείχνοντας τους το πιο αποκρουστικό πρόσωπο της ζωής. Στις επαρχίες της Ουγκάντα σχεδόν τον 80% των κοριτσιών θα πέσει θύμα βιασμού πριν κλείσει τα δέκα του χρόνια ενώ το 46% των παιδιών αναγκάζεται να εργαστεί ήδη από την ηλικία των πέντε ετών.






Φτάνοντας στο Κασέσε μπόρεσα να διαπιστώσω από κοντά την σκληρή πραγματικότητα των αριθμών. Στο σχολείο τα παιδιά με υποδέχτηκαν με χαρούμενες φωνές και γέλια. Μέσα στην τάξη δεκάδες μάτια με κοιτούσαν με περιέργεια και προσμονή. Ο διευθυντής του σχολείου ήρθε να με υποδεχτεί και ο δάσκαλος της τάξης μου έδωσε την θέση του να καθίσω. Προνόμια που μου έδινε το λευκό μου δέρμα και τα καθαρά μου ρούχα. Αν και εξήγησα πως ο ρόλος μου ήταν απλά διερευνητικός, ο διευθυντής μου ανέλυε τα δεκάδες προβλήματα του σχολείου και των παιδιών, ελπίζοντας πως εγώ, ως λευκή, θα έχω τις μαγικές λύσεις. Μου είπε πως τα παιδιά περπατάνε χιλιόμετρα κάθε μέρα για να έρθουν στο μοναδικό σχολείο της περιοχής, τα περισσότερα είναι νηστικά και το σχολείο δεν έχει χρήματα να προσφέρει συσσίτιο δωρεάν, οι δάσκαλοι είναι κακοπληρωμένοι και συχνά δεν έρχονται στο μάθημα με αποτέλεσμα να χάνονται δεκάδες διδακτικές ώρες, είχαν ήδη δυο εγκυμοσύνες ενώ πρόσφατα μια επιδημία διάρροιας σκότωσε 5 μαθητές.
Δεν εκπλήσσομαι , οι τουαλέτες είναι απλά μια βρώμικη τρύπα στο έδαφος και το καθαρό νερό ανύπαρκτο.


Χαμογελώ αμήχανα και δεν ξέρω τι να πω. Δεν προσπαθώ να εξηγήσω πάλι το λόγο που είμαι εκεί, δεν έχει άλλωστε και καμία σημασία...Κοιτάζω τα παιδιά..Το βλέμμα τους νιώθω να με διαπερνάει..Δεν ξέρω τι να τους πω..Ξαφνικά νιώθω ένα μικρό ζεστό χεράκι να με ακουμπάει..Ένα μικρό κοριτσάκι σηκώθηκε από τη θέση της και ήρθε να με αγκαλιάσει. Έκανα νόημα στον διευθυντή να την αφήσει και έσκυψα να της μιλήσω. Την λένε Κάθυ και είναι 10 ετών. Μου κρατάει σφιχτά το χέρι και χαμογελάει. Μαθαίνω πως η Κάθυ ζει με τη γιαγιά της σε μια καλύβα 13 χλμ μακριά. Η μητέρα της έχει πεθάνει και κανείς δεν γνωρίζει τον πατέρα της. Τα δίδακτρα για το σχολείο τα πληρώνει ένας γείτονας, όμως δεν έχει πληρώσει το τελευταίο τρίμηνο και το σχολείο σύντομα θα διακόψει τη φοίτηση της μικρής. Την κοιτάζω και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι 10 ετών έτσι αδύνατη και μικρούλα που είναι.
Όλη την υπόλοιπη ημέρα η Κάθυ ήταν ο αχώριστος σύντροφος μου. Με το μικρό της χεράκι σφιχτά στο δικό μου έκανα τις υπόλοιπες επισκέψεις στο σχολείο, έκατσα μαζί της στη μικρή καντίνα  και την παρατηρούσα καθώς έτρωγε ευτυχισμένη το ματόκε της. Ηξερα πως αυτό θα είναι και το μοναδικό της γεύμα για σήμερα. Της υποσχέθηκα πως θα ξαναγυρίσω και θα της  φέρω ένα όμορφο τετράδιο να γράφει. Μπήκα στο μεγάλο αυτοκίνητο που με περίμενε και άφησα την Κάθυ εκεί στο φτωχικό της σχολείο να με κοιτάζει καθώς απομακρύνομαι.





Επέστρεψα στο Κασέσε 4 μήνες μετά. Με ένα τετράδιο στο χέρι πήγα στο ίδιο σχολείο ψάχνοντας να βρω το κοριτσάκι. Η Κάθυ δεν ήταν πια εκεί. Έμαθα πως 2 μήνες μετά την επίσκεψη μου, σταμάτησε να έρχεται. Τα δέκα ευρώ το τρίμηνο ήταν ένα ποσό που κανείς δεν μπορούσε να πληρώσει για τη μικρή.  Η  γιαγιά της, χωρίς άλλους πόρους, έδωσε την Κάθυ σε έναν άντρα 30 χρόνια μεγαλύτερο της. Το αντάλλαγμα για τον "γάμο" ήταν ένα κομμάτι πράσινο σαπούνι, 2 κατσαρόλες και 15 ευρώ μετρητά.

Ξέρω πως η ιστορία της Κάθυ είναι μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια...Ομως αλήθεια, πόσο φθηνή είναι η ανθρώπινη ζωή όταν άξίζει τόσο όσο ένα κομμάτι  πράσινο σαπούνι;



18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στεναχωριεμαι πολυ οταν διαβαζω τετοιες ιστοριες
Εαν ημου στη θαλπωρη του σπιτιου μου θα ειχα βαλει τα κλαμματα, ειμαισ το γαρφειο και ευχομαι πραγματηκα να το διαβασουν και αλλοι απο συτους που το κοινοποιω.
Και με αφορμη αυτο θα ηθελα να σε ρωτισω...ως εταιρια κανουμε καθε χρονο καποια μικροδωρακια σε καποιους συνεργατες τα οποια αγοραζουμε απο τη Unisef, η οποια διατεινετε πωβς βοηθαει...
Ποσο βοηθαει..οντως βοηθαει;;;;..και εαν βοηθαει...γφιατι εξακολουθουν να υπαρχουν τετοια σχολεια..τοσα παιδια που "χανουν" την παιδικοτητα του πριν καν ακομα τη ζησουν
Χρυσα

Ανώνυμος είπε...

δεν εχω λογια..δεν εχω..
χρυσα καλυτερα στειλτε τα λεφτα στην φραν να τα δωσει στα παιδακια η ιδια σε ειδος, σε σχολειο, σε φαγητο....πιο πολυ τοπο θα πιασουνε νομιζω....

βενη

Κλεοπάτρα είπε...

Γροθιά στο στομάχι..Μόνο αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Πανω σε αυτο που λες Βενεη εχω κανει τις κινησεις μου αλλα δεν θελω να πω τιποτα ακομα μεχρι να σηγουρευτω για καποια πραγματα, γιατι δεν θελω να δοσω ελπιδες και μετα να διαψευστω.
οσο για τα δωρακια, ειναι παγια πολιτικη...τη μονη παραχωρηση που κανουνε τα τελευταια χρονια που το χειριζομαι εγω ειναι να τα παιρνουμε απο καποια ΜΚΟ , ευτυχως η νεα μα ςπροισταμενη ειναι περισσοτερο ανθρωπινη και δε μου εφερε ποτε αντιριση

Fran είπε...

Τι να πω...Βενη μου εγω δεν μπορω να παρω χρηματα για να αγορασω τιποτα σε κανενα..Με τιμαει που με εμπιστευεσαι αλλα δεν θα το εκανα ποτε αυτο.Εαν θελει καποιος να υποστηριξει ενα παιδι υπαρχουν τροποι και ας μου στειλει οποιος θελει εμαιλ για να δωσω τις σχετικες διευθυνσεις.
Χρυσα αυτο που ρωτας για την Unicef ειναι μια πολυ μεγαλη συζητηση. Το θεμα δεν ειναι οτι τα χρηματα τα εκμεταλλευεται καποιος κ δεν πανε στα παιδια (αν κ αυτο εχει γινει με πολλες ΜΚΟ κ μαλιστα ελληνικες, αλλα οχι με τοσο μεγαλους οργανισμους κ με μεγαλες διεθνεις ΜΚΟ). Το θεμα ειναι η αποτελεσματικοτητα των δρασεων. Διοτι δυστυχως οι περισσοτερες ΜΚΟ ειμαι παγιδευμενες σε ενα φαυλο κυκλο εξαρτησης. Τοσα χρονια τωρα ολοκληρες χωρες ειναι εξαρτημενες απο την ανθρωπιστικη βοηθεια και απο δεκαδες οργανωσεις που δουλευουν εκει..Ακομα ομως ειμαστε στο μηδεν, ανακουφιζουμε ενα συμπτωμα, οι αιτιες ομως μενουν ανεγγιχτες και η ιστορια επαναλαμβανεται...

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικα δεν ξερω τι να πω.... ειναι λυπηρα ολα αυτα....Και διαβαζοντας τα νιωθεις τυψεις που εισαι μπροστα απο τον Η/Υ και απλα τα διαβαζεις...
Στεφανια

giorgos.ntais είπε...

Ωραίο κείμενο Φραντζέσκα. Μπράβο σου που μεταφέρεις έτσι, την εκεί πραγματικότητα. Τελικά δεν ισχύει ότι μπορώ να γράψω σαν εσένα !

Εύχομαι να τέλειωσε, ή να βαίνει καλώς η έρευνα σου.

Γιώργος

Fran είπε...

Ευχαριστω Γιώργο..τι να πω...δυστυχως δεν ειμαι εγω που τα γραφω αλλα η ιδια η ζωη εδω..τι να σου πω, τα εχεις δει, τα ξερεις...Μακαρι να ηταν διαφοετικα..Δεν εχω τελιωσει ακομα την ερευνα αν και συντομα θα γραψω καποια αρθρα για την εκπαιδευση εδω. Δυσκολες καταστασεις, και παντου το ιδιο μοτιβο..
Χτες μιλουσα για πανω απο μια ωρα με τον Country Director της Save the Children. Ακομα και εκείνος, με 30 χρόνια πειρα στον χώρο ηταν πολυ απογοητευμενος. Μου λεει εμεις οι μεγαλες ΜΚΟ εχουμε παγιδευτει, δινουμε ενα ελαχιστο κ μολις φυγουμε το παιρνουμε πισω..Και δεν ηξερε και αυτος ποια θα ειναι η λυση..Μου λεει απλα το συστημα δεν αποδιδει, αλλα δεν ειχε και καμια εναλλακτικη...Τα ιδια μου ελεγαν και οι ΓΧΣ εδω, εχουν μια κλινικη και θελουν να αποχωρησουν αλλα δεν μπορουν...Αναρωτιεμαι τελικα, τι κανει αυτη η περιφημη ανθρωπιστικη βοηθεια σε βαθος χρόνου...τιποτα?

Eri είπε...

Αχ αυτά τα νούμερα, αυτά τα νούμερα, πόσο σοκαριστικά είναι!
Μέσα στο κείμενο σου Φραν φαινεται πόσο μεγάλο είναι το χάσμα μεταξύ Δυτικού κόσμου και των άλλων.. Πράγματα που τα θεωρουμε δεδομένα και ηθικές σταθερές σε πολλά μέρη του κόσμου απλά δεν υφίστανται και το μυαλό των ανθρώπων φτάνει μονο προς ένα σκοπό. Την προσωρινή επιβίωση.

Δεσποινα είπε...

Καταφερα τελικα να διαβασω το αρθρο σου (οπως σου ειπα πνιγομουνα αυτη τη βδομαδα ). Η κατασταση που περιγραφεις ειναι σε πολλα σημεια ομοια με αυτη στη Ζιμπαμπουε, ειδικα στις αγροτικες περιοχες. Το κακο ειναι πως στη Ζιμ η κατασταση ηταν πολυ καλυτερη ειδικα σε θεματα υποδομης δηλ. ευπρεπη κτηρια σε καποιο βαθμο, τουαλετες κλπ αλλα ολα φθηνουν πια απο τοτε που το ΔΝΤ τους ειπε οτι ξοδευαν πολλα για την εκπαιδευση και επρεπε να κανουν περικοπες (γυρω στις αρχες του '90)-σου θυμιζει τιποτα;;;και φυσικα οταν ο προεδρος της χωρας για να κρατηθει στην εξουσια επαιξε το "ρατσιστικο" χαρτι και καταστρεψε τελιως την οικονομια της χωρας. Οποτε βρισκεις και εδω καταστασεις σαν αυτη που περιγραφεις ενω η Ζιμ ειχε το μεγαλυτερο ποσοστο αλφαβητισμου στην Αφρικη (σχεδον 60%)και τα κοριτσια συμπεριλαμβανομενα.
Με ενδιαφερει πολυ να μαθω πως καταλιγουν στα ποσοστα που περιγραφεις γιατι εχω παρα πολλα ερωτηματικα. Καλα...πρεπει σιγουρα νε τα πουμε διεξοδικα

Fran είπε...

Μια και μιλαμε για ποσοστα παντως να σου πω την αληθεια, και να την διαβασουν κ ολοι δημοσιως (το ξερεις κ εσυ τοσα πειρας στον χωρο) δεν υπαρχει αυτο πουε λεμε quantitative κ qualitative tools ωστε να βγουν ακριβη στατιτιστικα στοιχεια.. Πολλες φορες οι ΜΚΟ ειτε φουσκωνουν τα ποσοστα για χρηματοδοτηση ειτε τα υπολογιζουν κατα προσεγγιση...Παντως η ουσια ειναι, υστερα απο προσωπικη ερευνα και πολλες συζητησεις με κοσμο που δουλευει στο πεδιο, η κατασταση ειναι χειροτερη απο αυτη που δειχνουν τα ποσοστα..δυστυχως...

not-just-mums είπε...

έχω φρικάρει και έχω πλαντάξει στο κλάμα.
έχω ένα όνειρο ρε γαμωτό, που συνδέεται τόσο πολύ με όλα αυτά... αν, όποτε τα καταφέρω, θα σε βρω να σου το πω.
σέυχαριστώ που μας πετάς που και που με βρόντο κάτω από τον καναπέ μας. άντε, γιατί πολύ κοιμηθήκαμε.

Fran είπε...

Εγω ευχαριστω που αφιερωνετε εστω και λιγο απο το χρονο σας να διαβαζετε τις ιστοριες μου. Ηθελα να γραφω χαρουμενα, για στρουμπουλα μωρα, πολύχρωμα ρουχα, χαμογελαστα πρόσωπα..Γιατι υπάρχουν και αυτα στην Αφρικη..Ομως ξερω πως η ιστορια της Καθυ, του Πατρικ, του Φρανσις, της Χαζαρα και τοσων αλλων δεν θα μαθευτει ποτε...Και ετσι αποφάσισα να τις γραψω, χωρις υπερβολη, με απλα λογια...Καμια φορα το να λες μια ιστορια σε απελευθερωνει..Ελπιζω εστω και στο ελαχιστο να προσφερα κατι σε αυτους τους ανθρωπους και τα παιδια που με εμπιστευτηκαν και μου ειπαν την ιστορια τους..Τους σκεφτομαι παντα, και αυτους και τοσους αλλους...

Lefki είπε...

Σε κάποιο share στο facebook, μια κυρία είχε την εξής απορία (την οποία σου μεταφέρω αυτούσια):

"Και γιατί δεν έδωσε η ίδια τα 10 ευρώ? Με ένα γέυμα της θα εξασφάλιζε τη χρονιά του παιδιού.Όμως μετά δε θα είχε τραγικό κλέισιμο..."
Εγώ απάντησα "Η συγκεκριμένη, επειδή τυχαίνει να την γνωρίζω, έχει "δώσει" ΠΟΛΛΑ περισσότερα από 10 ευρώ και τα τραγικά κλεισίματα τα έχει φάει με το κουτάλι. :-)".

Αν θες απαντάς..

Φιλιά από'μένα

Fran είπε...

Λευκη καλημερα.. Δεν ειναι η μονη που ειχε την απορια αυτη, με εχουν ξαναρωτησει, μεχρι και η αδερφη μου, που της τα λεω απο πρωτο χερι με ρωτησε το ιδιο. Η απορια ειναι απολυτως δικαιολογημενη, και ισως θα το ρωτουσα και εγω πριν 5-6 χρονια, οταν δεν ειχα ερθει στην Αφρικη και οταν δεν γνωριζα απο "μεσα" την κατασταση.
Μπορω να πω με απολυτη σιγουρια πως ακομα κ αν ειχα δωσει τα δεκα ευρω ΔΕΝ θα αλλαζα απολυτως τιποτα. Ισως συνεχιζε το σχολειο για ενα ακομα τριμηνο, ισως..Μετα θα ερχοταν η επομενη χρονια, ποιος θα πληρωνε? Ποτε θα ξαναπηγαινα εγω στο Κασεσε? Ομως μπορω να σου πω πως η καταληξη θα ηταν ακριβως η ιδια..Διοτι ναι μεν το σχολειο θα επαιρνε τα χρηματα, η φτωχεια ομως θα παρεμενε η ιδια. Αυτο που διωχνει τιν Καθυ και την καθε Καθυ απο το σχολειο, αυτο που αρρωσταινει τα παιδια ειναι η απολυτη φτωχεια. Αυτην δεν θα την εξαλειψουν δεκα ευρω. Οι τουαλετες θα παραμενουν οι ιδιεσ στο σχολειο και στην επομενη επιδημια παλι θα ειχαμε θανατους, η γιαγια της παλι θα ηταν εξαθλιωμενη και παλι θα εδινε την μικρη. Η μοιρα του κοριτσιου αυτου ειναι η μοιρα χιλιαδων μικρων παιδιων εδω, ειναι μια ιστορια ρουτινας και δυστυχως υπαρχουν και χειροτερες. Το να δωσει καποιος δεκα ευρω ετσι σε ατομικο επιπεδο ισως ανακουφιζει λιγο τη συνειδηση του, ομως δεν προσφερει τιποτα επι της ουσιας. Θα εφευγα απο το σχολειο νιωθοντας οτι εκανα κατι, αλλα δεν θα ειχα κανει τιποτα. Η μονη λυση ειναι να στηριξουμε τις κοινοτητες με βιωσιμες λυσεις.
Θα ειχε μεγαλυτερο νοημα να στηριξουμε τη γιαγια πχ ωστε να βρει καποιο εισοδημα μεσα στην κοινοτητα της. Ομως και αυτο δεν ειναι ευκολο κ απαιτει χρονο κ ο χρονος δεν ειναι παντα με το μερος μας. Να προσθεσω επισης πως ενας ακομα λογος που γινονται αυτες οι αγοραπωλησεις (διοτι εγω δεν τους θεωρω γαμους) ειναι "πολιτιστικοι" (cultural δεν ξερω πως να το μεταφρασω, συγγνωμη). Υπαρχει η νοοτροπια πως το κοριτσι ειναι κοινο αγαθο. Εδω ισχυει το εθιμο οποιος αντρας θελει μια γυναικα να πληρωνει την οικογενεια για την παντρευτει. Με αυτο τον τροπο το κοριτσι μετατρεπεται σε εμπορευσιμο αγαθο. Η γιαγια της Καθυ, εκανε μια ανταλλαγη που στα ματια της ηταν απολυτως δικαιολογημενη και αναμενομενη. Ουτε αυτο θα το αλλαζαν τα δεκα ευρω. Γι αυτο απαιτειται εργασια με την κοινοτητα, εαν βοηθησουμε τις οικογενειες να γινουν αυτονομες, εαν καταφερουμε να σπασουμε λιγο τον κυκλο της φτωχειας και να βοηθησουμε τις μητερες και τις γιαγιαδες να γινουν ανεξαρτητες αυτα τα φαινομενα θα μειωθουν.
Ομως αυτο θελει αλλου ειδους δρασεις, οχι φιλανθρωπια.

Ismini είπε...

Αγαπητή Fran,

Έμαθα για το blog σου με αφορμη αυτό το αρθρο για το σχολείο.
Διδάσκω σε ενα σχολείο της ελληνικής κοινότητας στην Αμερική.
Δεν θα περιγραψω τι μεταχείρησης λαμβάνουν τα παιδιά εδω, γιατι είναι σαν να ζούμε σε εναν αλλο Γαλαξία από αυτό που περιγράφεις εσυ. Τα έχουν όλα και ακομα περισσότερα. Ωστόσο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημερα Δικαιωμάτων του Παιδίου που ειναι σε λίγες μερες, θα ήθελα να μοιραστώ με τους μαθητές μου την ιστορία σου και να προσπαθησω να τους εξηγησω, πόσο για εμας τα αυτονοήτα δικαιώματα στη ζωή ειναι για άλλα παιδία πράγματα πέρα απο κάθε φαντασία. Κύρίως για να δω τις αντιδράσεις τους, αλλα και γιατι πιστεύω πως όταν τα παιδια αντιληφθούν την αδικια, προσπαθουν να ακουστουν , να βοηθησουν, να αλλαξουν τον κόσμο...ή έστω να μιλήσουν στους γονείς τους. Και αυτοί ισως ακούσουν.
Αν μου επιτρεπεις κι εσυ φυσικα θα ήθελα να μοιράστω την ιστορία σου μεσα στην τάξη (και αν μπορω να κανω μια απλή μεταφραση στα αγγλικά, για όσους γονείς δεν μιλουν ελληνικά)

Με εκτίμηση,
Ισμήνη

Fran είπε...

Ισμηνη σε βρηκα στο FB και σου εστειλα ενα μηνυμα. Φυσικα μπορεις να χρησιμοποιησεις την ιστορια κ να την μεταφρασεις (διαβασε και οτι σου εγραψα).
Σε ευχαριστω πολυ, εαν θελεις καποιο υλικο για τα παιδια επιπλεον στειλε μου μηνυμα

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τι σκληρή που είναι η πραγματικότητα! Και μετά εμείς παραπονιόμαστε! Όχι,είμαστε τόσο τυχεροί!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...