There is hope, but not for us*

Περίμενα λίγο να ηρεμήσει το κλίμα, να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις, να ειπωθούν πολλά και διάφορα όπως συνήθως , και μετά να εκφέρω κάποια γνώμη για τις εξελίξεις. Είχα πει πως δεν θα γίνει το δημοψήφισμα και ακόμα το πιστεύω αυτό. Όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς τους τριγμούς που προκάλεσε μια τέτοια ανακοίνωση. Οι αγορές ακόμα και στην ιδέα πως ένας λαός θα ερωτηθεί για κάτι που τον αφορά και, αλίμονο, μπορεί και να αποφασίσει εναντίον τους, έπαθαν πανικό. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες άστραψαν και βρόντηξαν. Ο Ξένος τύπος (και ο εγχώριος) έδωσε ρεσιτάλ κιτρινισμού..Ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας ένιωσε ξαφνικά να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, μόνο και στην υπόνοια μια δημοκρατικής πράξης.

Αν και θεωρώ το δημοψήφισμα μια βαθιά δημοκρατική διαδικασία, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω όταν ο πρωθυπουργός το ανήγγειλε. Αδυνατώ να καταλάβω την λογική ενός δημοψηφίσματος, όταν έχεις ήδη υπογράψει και προασπίσει με φανφάρες και μεγάλα λόγια αυτά που υπέγραψες. Όταν έχεις κάνει πομπώδεις εξαγγελίες περί εθνικής σωτηρίας, όταν έχεις δώσει λευκό χαρτί και ξαφνικά αποφασίζεις πως πρέπει όλα να τεθούν επί τάπητος ενώ έχεις χάσει κάθε διαπραγματευτικό χαρτί. Στην καλύτερη περίπτωση θα θεωρηθείς γελοίος, στην χειρότερη επικίνδυνος. 

Αυτό όμως που έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι το τι ακολούθησε μετά, εντός και εκτός συνόρων.  Ένα θέατρο του παραλόγου εξελίχτηκε μπροστά στα μάτια μας. Βουλευτές που υπερψήφιζαν τα "σωτήρια" μνημόνια, με βαριά καρδιά όπως δήλωναν, εξεγείρονται στην ιδέα πως μπορεί αυτά τα μέτρα να αμφισβητηθούν. Ένα όργιο κιτρινισμού, επιστολές αντεπιστολές, εκβιασμοί, αφορισμοί, στομαχόπονοι και ανεξαρτητοποίησεις 

Βουλευτές που κόπτονταν εναντίον του μνημονίου, πανικοβάλλονται και μόνο στην ιδέα πως αυτό μπορεί και να μην εφαρμοσθεί.
Κάποιοι αυτη τη στιγμή θα τρίβουν τα χέρια τους απο χαρά. Πως χάσαμε πάλι το νόημα και αντί να συζητάμε για τα μέτρα λιτότητας, συζητάμε την παραμονή μας στην Ευρωζώνη.

Ξαφνικά ο πολιτικός λόγος ξεγυμνώνεται και έρχεται αντιμέτωπος με τη δική του δυσωδία. Οι μάσκες πέφτουν. Επιτέλους ο δήμιος βγάζει την κουκούλα και δείχνει το αληθινό του πρόσωπο.

Το τοπίο γρήγορα θα ξεκαθαρίσει. Το τελεσίγραφο παραδίδεται. Είστε μαζί μας ή εναντίον μας. Η ευθανασία έχει αποφασιστεί, καλείστε απλά να επιλέξετε τον τρόπο.

Σήμερα λοιπόν νιώθω την ανάγκη να πάρω θέση. Δεν θέλω να πω αερολογίες περί συστήματος, δεν θέλω να παπαγαλίσω φράσεις περί επανάστασης βγαλμένες από την Ναόμι Κλάιν ή τον Τσόμσκι, δεν θέλω να παραστήσω τον ειδικό και τον παντογνώστη που λέει πολλά αλλά δεν λέει τίποτα. Δεν θα μιλήσω για Κέινς και Φρίντμαν και ελεύθερη αγορά. Δεν είμαι οικονομολόγος, οι αριθμοί ενίοτε με μπερδεύουν και ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα χρηματοοικονομικά.

Όλο αυτό τον καιρό συλλέγω πληροφορίες, διαβάζω, αποκωδικοποιώ, αναλύω στο μυαλό μου και συγκρατώ. Μα πάνω από όλα διαβάζω κάτω από τις λέξεις και τους αριθμούς και ΘΥΜΑΜΑΙ, όσα ειπώθηκαν πριν και μετά. Όσα έκαναν και όσα ΔΕΝ έκαναν. Και εκείνοι και εμείς.

Εάν λοιπόν σήμερα κληθώ να ψηφίσω, εγώ θα ψηφίσω ΌΧΙ. Και το λέω έχοντας πλήρη συνείδηση του τι σημαίνει αυτό το όχι. Ξέρω όμως πολύ καλά τι σημαίνει και το ναι.

Έχω μια αρχή στην ζωή μου, αυτή είναι να πορεύομαι πάντοτε με αξιοπρέπεια. Δεν έχω μάθει να υποκύπτω στους εκβιασμούς διότι σου στερούν κάθε μέσο για διαπραγμάτευση.  Η τυφλή υποταγή δεν έφερε ποτέ ανάπτυξη, η ανυπακοή όμως εμπεριέχει την ελπίδα της αλλαγής. Όταν γκρεμίσεις κάτι, αναγκαστικά θα το ξαναχτίσεις από την αρχή, με πολλές δυσκολίες και βάσανα αλλά θα είναι καινούριο και γερό. Όταν διατηρείς κάτι που είναι ήδη γκρεμισμένο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να μπαλώνεις τρύπες, και κάποτε θα γκρεμιστεί στο κεφάλι σου.

*Franz Kafka