Στις γειτονιές του Κόσμου

Και ενώ στην Ελλάδα περιμένουμε τον νέο πρωθυπουργό, η ζωή μου στην Ουγκάντα κυλάει στους δικούς της ρυθμούς. Η πολιτική συζήτηση με κούρασε και αρχίζει και μου φαίνεται τελείως αδιέξοδη. Δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει ελπίδα για τον τόπο μας ή αν γενικά υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν θέλω να ανήκω στους μηδενιστές αλλά φοβάμαι πως και η υπερβολική αισιοδοξία είναι αυταπάτη.

Κάθε μέρα στην Αφρική έρχομαι αντιμέτωπη με  αυτή την σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας..Στους δρόμους της Καμπάλα οι ζητιάνοι έχουν αυξηθεί. Πριν λίγους μήνες ήταν ζήτημα αν έβλεπες δύο ζητιάνους, σήμερα, σε κάθε γωνιά θα δεις νεογέννητα μωρά τυλιγμένα σε κουρέλια να κοιμούνται στην μέση του δρόμου...Σε κάθε στάση του αυτοκινήτου τρία και τέσσερα παιδιά θα χτυπάνε το τζάμι σου, γυναίκες με μωρά θα σου απλώνουν τα  χέρια...Σίγουρα κάποια στιγμή το συνηθίζεις, μαθαίνεις να ζεις με αυτό αλλά δεν μπορείς να το προσπεράσεις..

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, περπατούσα σε ένα στενό δρόμο μιας φτωχής αραβικής πρωτεύουσας. Ήταν λίγο καιρό μετά την "απελευθέρωση" στο Ιράκ και οι γειτονικές χώρες είχαν γεμίσει πρόσφυγες. Καθώς προχωρούσα, σκόνταψα πάνω σε μια μάζα από ρούχα την οποία πήγα να προσπεράσω σκεπτόμενη πως θα ήταν μια κούτα με κουρέλια. Όταν όμως κοίταξα καλύτερα είδα πως δεν ήταν μάζα αλλά ένα μικρό παιδί, απροσδιορίστου ηλικίας. Είχε κουλουριαστεί μέσα στα κουρέλια και καθόταν ακίνητο στην άκρη του δρόμου. Δεν κοιμόταν, απλά καθόταν εκεί  κρύβοντας το πρόσωπο του στα βρώμικα πανιά που κρατούσε.

Σάστισα, δεν ήξερα τι να κάνω..Να του μιλήσω, να του δώσω χρήματα, μα δεν ζητιάνευε, να τον βοηθήσω, μα δεν ζητούσε τίποτα, απλά καθόταν...Κοίταξα γύρω μου για βοήθεια, κόσμος προσπερνούσε βιαστικά, κανένας δεν φαίνεται να πρόσεχε το παιδί...Οι δρόμοι άλλωστε ήταν γεμάτοι παιδιά από το Ιράκ, που προσπαθούσαν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, και οι κάτοικοι ήταν ήδη πολύ φτωχοί για να φορτωθούν και τα προβλήματα των προσφύγων. Έμεινα λοιπόν εκεί να κοιτάζω το παιδί, του έβαλα βιαστικά στα χέρια όσα κέρματα είχα πάνω μου και έφυγα τρέχοντας...

Αρκετό καιρό μετά, ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα στην Ευρώπη, η ζωή με έφερε σε κάποιο προσφυγικό καταυλισμό σε μια σκονισμένη αφρικάνικη χώρα. Ένας άλλος πόλεμος αυτή τη φορά, από αυτούς που η Δύση κλείνει τα μάτια και ονομάζει εσωτερικές υποθέσεις, είχε στοιβάξει εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά σε άθλια προσφυγικά στρατόπεδα.  Νομίζω πως δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει προσφυγικός καταυλισμός στην Αφρική πριν δεις έναν. Δεν είναι τόσο η απόλυτη φτώχεια που σε σοκάρει όσο αυτό το αίσθημα πως δεν υπάρχει ελπίδα. Μια ζωή στα σκουπίδια από τα οποία ξέρεις πως δεν θα ξεφύγεις ποτέ..

Στην Καμπάλα ήρθα αντιμέτωπη με την αστική φτώχεια ή για να το θέσω καλύτερα με την αστική εξαθλίωση. Τους ανθρώπους που ζουν στοιβαγμένοι στις παραγκουπόλεις χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, και που ζουν για το σήμερα διότι πολύ απλά κανείς δεν είναι σίγουρος πως θα ζει αύριο. Τα σκουπίδια στοιβαγμένα δίπλα στις τσίγκινες παράγκες, τα λύματα τρέχουν στους δρόμους, τα παιδιά παίζουν γυμνά στη λάσπη και τα περισσότερα δεν θα φτάσουν καν τα 5 τους χρόνια..Ανεργία, βία, έιτζ, εγκληματικότητα, πορνεία... Άνθρωποι που η ζωή και ο θάνατος τους είναι απλά ένας αριθμός στις εκθέσεις των Διεθνών Οργανισμών...

Οσοι με διαβάζουν, μου έχουν πεί πως τα γραπτά μου είναι κάποιες φορές απαισιόδοξα και ενοχικά..Σίγουρα η ζωή δεν είναι μόνο άσχημες ιστορίες και πάντα υπάρχει η ομορφιά, έστω και αν πρέπει να ψάξεις πολύ για να τη βρεις. Όμως εγώ ακόμα δεν μπορώ να προσπεράσω τον ανθρώπινο πόνο. Κυρίως δεν μπορώ να προσπεράσω την αδικία που βλέπω παντού γύρω μου και που συνδέεται αποκλειστικά με το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα.  Δεν έχω αυταπάτες, ούτε πιστεύω σε ένα κόσμο χωρίς φτώχεια. Ακόμα και με το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης η φτώχεια θα υπάρχει πάντοτε και κάποιοι συνάνθρωποι μας θα παραμένουν στο περιθώριο. Νομίζω πως αυτό είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη κοινωνία από τη γέννηση της. Αυτό όμως που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το μέγεθος αυτής της φτώχειας και της περιθωριοποίησης. Ο αριθμός των πεινασμένων που έχει ξεπεράσει το δισεκατομμύριο, τα εκατομμύρια των ανέργων και των εξαθλιωμένων εργατών.

Οι ετήσιοι θάνατοι γυναικών και παιδιών, η βία, οι πρόσφυγες, οι εκτοπισμένοι από τη κλιματική αλλαγή για την οποία οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη..

Όλα αυτά δεν είναι ούτε φιλοσοφία ούτε μια φυσιολογική κατάσταση. Είναι αποτέλεσμα του αδίστακτου πολιτικού συστήματος παγκοσμίως που χρειάζεται ανθρώπινο αίμα για να επιβιώσει. Ένα ληστρικό σύστημα που λεηλατεί και καταστρέφει χωρίς καμία διάκριση, που δολοφονεί για να εξασφαλίσει την επιβίωση του από την Αφρική μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική.

Δεν ξέρω λοιπόν αν υπάρχει ελπίδα ούτε τι πρέπει να κάνουμε, ούτε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι.. Θέλω απλά να μου πείτε τη δική σας γνώμη...Μήπως και καταλάβω κάποτε αυτόν τον κόσμο....