Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Στις γειτονιές του Κόσμου

Και ενώ στην Ελλάδα περιμένουμε τον νέο πρωθυπουργό, η ζωή μου στην Ουγκάντα κυλάει στους δικούς της ρυθμούς. Η πολιτική συζήτηση με κούρασε και αρχίζει και μου φαίνεται τελείως αδιέξοδη. Δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει ελπίδα για τον τόπο μας ή αν γενικά υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν θέλω να ανήκω στους μηδενιστές αλλά φοβάμαι πως και η υπερβολική αισιοδοξία είναι αυταπάτη.

Κάθε μέρα στην Αφρική έρχομαι αντιμέτωπη με  αυτή την σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας..Στους δρόμους της Καμπάλα οι ζητιάνοι έχουν αυξηθεί. Πριν λίγους μήνες ήταν ζήτημα αν έβλεπες δύο ζητιάνους, σήμερα, σε κάθε γωνιά θα δεις νεογέννητα μωρά τυλιγμένα σε κουρέλια να κοιμούνται στην μέση του δρόμου...Σε κάθε στάση του αυτοκινήτου τρία και τέσσερα παιδιά θα χτυπάνε το τζάμι σου, γυναίκες με μωρά θα σου απλώνουν τα  χέρια...Σίγουρα κάποια στιγμή το συνηθίζεις, μαθαίνεις να ζεις με αυτό αλλά δεν μπορείς να το προσπεράσεις..



Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια, περπατούσα σε ένα στενό δρόμο μιας φτωχής αραβικής πρωτεύουσας. Ήταν λίγο καιρό μετά την "απελευθέρωση" στο Ιράκ και οι γειτονικές χώρες είχαν γεμίσει πρόσφυγες. Καθώς προχωρούσα, σκόνταψα πάνω σε μια μάζα από ρούχα την οποία πήγα να προσπεράσω σκεπτόμενη πως θα ήταν μια κούτα με κουρέλια. Όταν όμως κοίταξα καλύτερα είδα πως δεν ήταν μάζα αλλά ένα μικρό παιδί, απροσδιορίστου ηλικίας. Είχε κουλουριαστεί μέσα στα κουρέλια και καθόταν ακίνητο στην άκρη του δρόμου. Δεν κοιμόταν, απλά καθόταν εκεί  κρύβοντας το πρόσωπο του στα βρώμικα πανιά που κρατούσε.
Σάστισα, δεν ήξερα τι να κάνω..Να του μιλήσω, να του δώσω χρήματα, μα δεν ζητιάνευε, να τον βοηθήσω, μα δεν ζητούσε τίποτα, απλά καθόταν...Κοίταξα γύρω μου για βοήθεια, κόσμος προσπερνούσε βιαστικά, κανένας δεν φαίνεται να πρόσεχε το παιδί...Οι δρόμοι άλλωστε ήταν γεμάτοι παιδιά από το Ιράκ, που προσπαθούσαν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, και οι κάτοικοι ήταν ήδη πολύ φτωχοί για να φορτωθούν και τα προβλήματα των προσφύγων. Έμεινα λοιπόν εκεί να κοιτάζω το παιδί, του έβαλα βιαστικά στα χέρια όσα κέρματα είχα πάνω μου και έφυγα τρέχοντας...



Αρκετό καιρό μετά, ύστερα από ένα σύντομο πέρασμα στην Ευρώπη, η ζωή με έφερε σε κάποιο προσφυγικό καταυλισμό σε μια σκονισμένη αφρικάνικη χώρα. Ένας άλλος πόλεμος αυτή τη φορά, από αυτούς που η Δύση κλείνει τα μάτια και ονομάζει εσωτερικές υποθέσεις, είχε στοιβάξει εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και παιδιά σε άθλια προσφυγικά στρατόπεδα.  Νομίζω πως δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει προσφυγικός καταυλισμός στην Αφρική πριν δεις έναν. Δεν είναι τόσο η απόλυτη φτώχεια που σε σοκάρει όσο αυτό το αίσθημα πως δεν υπάρχει ελπίδα. Μια ζωή στα σκουπίδια από τα οποία ξέρεις πως δεν θα ξεφύγεις ποτέ..




Στην Καμπάλα ήρθα αντιμέτωπη με την αστική φτώχεια ή για να το θέσω καλύτερα με την αστική εξαθλίωση. Τους ανθρώπους που ζουν στοιβαγμένοι στις παραγκουπόλεις χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό, και που ζουν για το σήμερα διότι πολύ απλά κανείς δεν είναι σίγουρος πως θα ζει αύριο. Τα σκουπίδια στοιβαγμένα δίπλα στις τσίγκινες παράγκες, τα λύματα τρέχουν στους δρόμους, τα παιδιά παίζουν γυμνά στη λάσπη και τα περισσότερα δεν θα φτάσουν καν τα 5 τους χρόνια..Ανεργία, βία, έιτζ, εγκληματικότητα, πορνεία... Άνθρωποι που η ζωή και ο θάνατος τους είναι απλά ένας αριθμός στις εκθέσεις των Διεθνών Οργανισμών...


Οσοι με διαβάζουν, μου έχουν πεί πως τα γραπτά μου είναι κάποιες φορές απαισιόδοξα και ενοχικά..Σίγουρα η ζωή δεν είναι μόνο άσχημες ιστορίες και πάντα υπάρχει η ομορφιά, έστω και αν πρέπει να ψάξεις πολύ για να τη βρεις. Όμως εγώ ακόμα δεν μπορώ να προσπεράσω τον ανθρώπινο πόνο. Κυρίως δεν μπορώ να προσπεράσω την αδικία που βλέπω παντού γύρω μου και που συνδέεται αποκλειστικά με το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα.  Δεν έχω αυταπάτες, ούτε πιστεύω σε ένα κόσμο χωρίς φτώχεια. Ακόμα και με το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης η φτώχεια θα υπάρχει πάντοτε και κάποιοι συνάνθρωποι μας θα παραμένουν στο περιθώριο. Νομίζω πως αυτό είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη κοινωνία από τη γέννηση της. Αυτό όμως που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το μέγεθος αυτής της φτώχειας και της περιθωριοποίησης. Ο αριθμός των πεινασμένων που έχει ξεπεράσει το δισεκατομμύριο, τα εκατομμύρια των ανέργων και των εξαθλιωμένων εργατών.
Οι ετήσιοι θάνατοι γυναικών και παιδιών, η βία, οι πρόσφυγες, οι εκτοπισμένοι από τη κλιματική αλλαγή για την οποία οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη..

Όλα αυτά δεν είναι ούτε φιλοσοφία ούτε μια φυσιολογική κατάσταση. Είναι αποτέλεσμα του αδίστακτου πολιτικού συστήματος παγκοσμίως που χρειάζεται ανθρώπινο αίμα για να επιβιώσει. Ένα ληστρικό σύστημα που λεηλατεί και καταστρέφει χωρίς καμία διάκριση, που δολοφονεί για να εξασφαλίσει την επιβίωση του από την Αφρική μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική.

Δεν ξέρω λοιπόν αν υπάρχει ελπίδα ούτε τι πρέπει να κάνουμε, ούτε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι.. Θέλω απλά να μου πείτε τη δική σας γνώμη...Μήπως και καταλάβω κάποτε αυτόν τον κόσμο....

11 σχόλια:

Eri είπε...

Γεια σου Φραν, εγώ ρεαλιστικά θα χαρακτηριζα τα κειμενα σου και όχι απαισιόδοξα και ενοχικά..
"Είναι αποτέλεσμα του αδίστακτου πολιτικού συστήματος παγκοσμίως που χρειάζεται ανθρώπινο αίμα για να επιβιώσει. Ένα ληστρικό σύστημα που λεηλατεί και καταστρέφει χωρίς καμία διάκριση, που δολοφονεί για να εξασφαλίσει την επιβίωση του από την Αφρική μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική."
Τα είπες όλα όπως ειναι.

Fran είπε...

Δεν ξέρω βρε Ερη..Κουράστηκα. Θελω να μου απαντησει καποιος αλλος, εγω δεν εχω απαντηση..

Tante Kiki είπε...

Φραν, έχει δίκιο η Έρη... το πρόβλημα δεν είναι στα κείμενά σου που αντικατοπτρίζουν την σκληρή πραγματικότητα αλλά σ' ένα απεχθές σύστημα που εξαθλιώνει τους πάντες προκειμένου να κερδίσει ακόμα περισσότερα χρήματα!!!! Μερικές φορές κι εγώ νιώθω απογοητευμένη και κουρασμένη αλλά ΠΡΕΠΕΙ να μείνουμε όρθιοι και να αντιδράσουμε για τα παιδιά μας!!!!!

Fran είπε...

Το κουραστηκα με την φιλολογικη εννοια...Τους λογους τους γνωριζω (αν κ παντα κατι μας διαφευγει) ομως δεν σημαινει πως τους καταλαβαινω κιολας...Θεωρητικα ειναι ευκολο να πουμε ναι ας αλλαξουμε κατι, φταιει το συστημα, φταιμε εμεις κλπ κλπ..Στην πραξη ομως?? Τα μεγεθη ειναι καποιες φορες τεραστια και η αδυναμια μπροστα σε ολα οσα συμβαινουν..Ειχα μια πετυχημενη καριερα στο Πανεπιστημιο και την εγκατελειψα διοτι ηθελα να γινω μερος της λυσης και οχι του προβληματος. Ετσι ξεκινησα μια προσωπικη μαχη, πηγα σε περιοχες που η δυστηχια ειναι τοσο μεγαλη οπου τα λογια απλα δεν υπαρχουν. Δουλεψα σε οργανωσεις που τις πιστευα αλλα που τελικα ηταν τελειως αχρηστες, ειδα ανθρωπους που υποτιθεται πως δουλευουν για το κοινο καλο να να ειναι χειροτεροι και απο τους εκμεταλευτες...ΑΚουσα ιστοριες και ειδα σκηνες που δεν μπορω να ξεχασω κ ακομα κ σημερα δεν μπορω να μιλησω για αυτες...Ειδα βεβαια και ελπιδα, γνωρισα και ανθρωπους που πιστευουν σε αυτο που κανουν..Το αποτελεσμα ομως ειναι ιδιο..παντα..

Δεσποινα είπε...

Τι να σου πω, βρε Φραγκισκα...Οταν διαβαζω τα κειμενα σου ειναι σαν να βλεπω τις σκεψεις μου απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου αλλα και τις σημερινες. Σιχαινομαι να πω αυτο που θα πω: με τα χρονια εμαθα να δεχομαι οτι ετσι ειναι τα πραγματα. τωρα προσπαθω να φερω μια αλλαγη που πιστευω σε μια μικροτερη κλιμακα:στους πιο κοντινους μου ανθρωπους, σε καταστασεις που μπορω να ελεγξω και να επηρεασω. Απαισιοδοξο; Ρεαλιστικο;Μαλλον ρεαλιστικο θα ελεγα. Αλλα ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ!!!εξακολουθω να ενδιαφερομαι για τις τυχες του κοσμου, δεν με κουραζει το αδιεξοδο. Με δυναμωνει το γεγονος οτι υπαρχουν ανθρωποι σαν και σενα και αρκετους αλλους φιλους μου που δεν εχουν παραιτηθει. Ισως ο κοσμος να μην αλλαξει ποτε. Εμεις ομως μπορουμε να αλλαξουμε πραγματα γυρω μας και μπορουμε να αλλαξουμε τον τροπο που τα βλεπουμε. Αυτο το τελευταιο θα το καταλαβεις καλυτερα οταν...μεγαλωσεις!Εν ταξει...το θελουμε η οχι και ο χρονος περιπλανησης μας στον πλανητη εχει καποια σημασια!

Ανώνυμος είπε...

УΕσυ τουλαχιστων αναρωτιεσαι.....ξερεις ποσος κοσμος εχει παψει να κανει και αυτο.
Καμια φορα ξεχναμε το αληθινο προβλημ ακαι ασχολουμαστε με επιφανειακες βλακιες.
Θα συμφωνισω με την Ερη...τα κειμενα σου ειναι ρεαλιστηκα..και ευχομαι οσοι τα διαβαζουν απο αυτους στους οποιος τα προωθω να κρατισουν εστω ενα μονο μικρο κομματι απο τον κοσμο που βλεπεις εσυ και που αρνουνται να δουν αυτοι θεορωντας διστυχια που δεν εχουν λευτα η χρονο ν κανουν μανικιουρ

Χρυσα

giorgos.ntais είπε...

Γειά σου!

Ο Γιώργος είμαι από ΓτΚ, ο φίλος του Τάκη. Πριν λίγο καιρό μου είπε ο κοινός μας φίλος ότι έχεις αυτό το blog και η αλήθεια είναι ότι το διαβάζω συχνά. Δεν είναι τόσο ότι συμφωνώ με αυτά που γράφεις όσο ότι με ελάχιστες παραλλαγές θα μπορούσα να τα γράφω κι εγώ.. Έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες εμπειρίες και αν μη τι άλλο τις ίδιες απόψεις. Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί είναι χαρά μου να σε διαβάζω.
Από την εποχή που ήμουν στην Αλγερία είχα συνειδητοποιήσει κι εγώ ότι η βιώσιμη και ουσιαστική αλλαγή είναι θέμα πολιτικής βούλησης ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι προγραμμάτων των ΜΚΟ.
Πάμε κατά διόλου σε όλα τα επίπεδα. Ο δυτικός κόσμος τα έχει παίξει και ίσως είναι η πρώτη φορά που δικαιολογείται να μη γνωρίζει και ίσως να μην ενδιαφέρεται για τον αναπτυσσόμενο κόσμο που είναι ο πιο ευάλωτος και τον οποίο εκμεταλλευόμαστε ακόμα και σήμερα (δείτε Εξάντα "Κλέβοντας τους φτωχούς"). Όσο για το περιβάλλον φέτος σπάσαμε όλα τα ρεκόρ διοξειδίου του άνθρακα παγκοσμίως. Η Δανία, ο Καναδάς και η Ρωσία συμφωνήσαν ήδη για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου της Αρκτικής εφόσον δεν θα υπάρχουν πάγοι τα καλοκαίρια σε ελάχιστα χρόνια..
Η μόνη ελπίδα για μένα είναι η ίδια η κρίση. Επιθυμώ πλέον την εξαθλίωση όλων και περισσοτέρων ανθρώπων στην υφήλιο και όσο πιο πολλοί οι του αναπτυγμένου κόσμου, τόσο καλύτερα. Επιθυμώ τη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης παγκοσμίως και ελπίζω σε ένα αδηφάγο σύστημα που θα επηρεάσει σύντομα όλο τον αναπτυγμένο κόσμο. Γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αντιδράσει η ανθρωπότητα και θα ζητήσει να αλλάξουμε ρότα. Όταν κατεβαίνω σύνταγμα και τρώω δακρυγόνα με τις ώρες δεν κάνω τίποτε άλλο από το να περιμένω και όλους αυτούς που δεν έχουν έρθει. Όχι για το ΔΝΤ και την τρόϊκα αλλά για την ανθρωπότητα και το περιβάλλον. Ονειροπόλος? Ίσως, ιχθύς είμαι στο κάτω κάτω!!

Να είσαι καλά και χαιρέτα μου την μαύρη Aφρική. Είναι το μέρος που ένοιωσα όσο πουθενά αλλού τον παλμό της ζωής.

Fran είπε...

Γιωργο φυσικα και σε θυμαμαι-αν και ο Τακης με εχει ξεχασει μου φαινεται! Ουτε ενα μηνυμα, απο το ΦΒ μαθαινω τα νεα του!! Πολυ χαρηκα με το μηνυμα σου..Οταν εφυγα απο τους ΓτΚ πηγα Αυστραλια αν το ξερεις αλλα τελικα δεν εκατσα πολυ..Ξαναεφυγα ως UNV για να γυρισω μετα Ευρωπη (ανωτερα βια που σημερα ειναι 2.5 χρονων ξανθουλης και τον λενε Σεμπαστιαν) και ειμαι Ουγκαντα απο περσι, τωρα με μια ελβετικη ΜΚΟ..Ξερεις εχω γυρισει ολη την Ουγκαντα, απο τα πιο μικρα χωρια μεχρι την τελευταια παραγκουπολη της Καμπαλας..Μιλαω με πολυ κοσμο, καταγραφω τις ιστοριες τους οπως μου τις λενε οι ιδιοι με δικα τους λογια (εχω ενα τεραστιο αρχειο με τις ιστοριες των ανθρωπων εδω και ισως καποτε καταφερω να τις γραψω γιατι αξιζει να ακουστουν)..Δεν ξερω τι θα πετυχω απο ολο αυτο, ουτε πιστευω και στην ιδεα της ανθρωπιστικης βοηθειας και ας εργαζομαι για ΜΚΟ..Νομιζω πως αν καταφερνουμε κατι ειναι πολυ μικρο εως μηδαμινο...Κοιταμε την μικρη εικονα και οχι το συνολο..Πχ εδω στην Β Ουγκαντα (Karamoja) υπαρχει μια χρονια υποσιτιστικη κριση..Ο WFP ειναι εκει απο το 1960 και ολες οι ΜΚΟ του πλανητη εχουν στησει γραφειο στην περιοχη..Αποτελεσμα: μηδεν και ξερεις γιατι? Επειδη η λυση απαιτει αλλου ειδους δραση και μεγαλες επενδυσεις σε συνεργασια με την κυβερνηση (που δεν τις κανει) για τις οποιες ομως οι ΜΚΟ ΔΕΝ εχουν τη δυνατοτητα..Και το ξερουν αλλα παραμενουν στην περιοχη και εχουν κανει ενα πληθυσμο ζητιανο που πλεον δεν καλλιεργει καν γιατι ξερει πως οι ΜΚΟ θα τον ταισουν..Το λεω απλοποιημενα αλλα ειναι τυπικο παραδειγμα. Οι ΜΚΟ μενουν στην περιοχη για τα λεφτα, οκ, ταιζουν και καποια παιδια αλλα σε βαθος χρονου η κατασταση γινεται χειροτερη..Δεν ξερω και εγω ποια ειναι η λυση, ισως μια τελικη καταστροφη..Το ιδιο πιστευω και για την Ελλαδα, η κριση καμια φορα ειναι καθαρση και φερνει ελπιδα...
Στειλε μου κανα μηνυμα να τα λεμε, εχω πολλα να πω για την Αφρικη..Ειλικρινα εγω εδω ενιωσα πως ξαναζω..Νομιζω πως η εμπειρια με αλλαξε και θελω να πιστευω προς το καλυτερο..

giorgos.ntais είπε...

Χα χα

Πλάκα έχουμε. Δουλεύουμε και οι δύο σε Μ.Κ.Ο (αν και εγώ έχω "κάτσει" τα τελευταία δύο χρόνια) αλλά δεν πιστεύουμε στο όλο εγχείρημα. Δεν βαριέσαι. Όταν πάω σε αποστολή προσπαθώ να κάνω το καλύτερο και ας ξέρω ότι οι δυνατότητες μου περιορίζονται στους δικαιούχους του προγράμματος.
Μαύρη Αφρική έκανα στην Μπουρκίνα Φάσο για 7 μήνες. Αξέχαστη εμπειρία. Όταν ταξίδευα εντός της χώρας και πέρναγα από απομακρυσμένα χωριά, οι άνθρωποι ζούσαν, χόρευαν. Από τα νήπια μέχρι τους ηλικιωμένους. Και η γη, το χώμα ανέδυαν ζεστασιά και χρώμα. Δεν το έχω συναντήσει αλλού αυτό.
Με προβλημάτισε αυτό που είπες για την αυξανόμενη αστική εξαθλίωση. Παρότι η Μπουρκίνα "κοντράρεται" με τον Νίγηρα για το ποια θα είναι η τελευταία χώρα στον πίνακα των Ηνωμένων Εθνών (επομένως περισσότερες επιδοτήσεις), δεν συνάντησα εκτεταμένη φτώχεια. Απλά όλοι ήσαν στην ίδια κατάσταση (έλλειψη ρευστού να το θέσω κυνικά) και επομένως υπήρχε αλληλεγγύη. Στο Ουαγκαντούγκου δεν υπήρχαν άστεγοι. Μπορεί να υπήρχαν ολόκληρες συνοικίες χωρίς ρεύμα και νερό αλλά ο ένας βοήθαγε τον άλλο. Εκείνη την εποχή πίστευα ότι όσο πιο φτωχή η χώρα τόσο λιγότερες οι ανισότητες στο εσωτερικό της. Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται τώρα. Σίγουρα θα έχουν επηρεαστεί πολύ από τις τιμές των τροφίμων.
Για μένα πάντως είναι οι ζεστότεροι και εντιμότεροι άνθρωποι που γνώρισα ποτέ!

Fran είπε...

Η Ουγκαντα αστεγους με την κλασσικη εννοια του ορου δεν εχει (πριν λιγους μηνες δεν ειχε και ζητιανους-αντε κανα δυο-σημερα οι κεντρικοι δρομοι γεμισαν)..Εχει ομως εκτεταμενες παραγκουπολεις (ευτυχως οχι μεγαλη εγκληματικοτητα ακομα, δεν ειναι σαν το Ναιρομπι)..Ομως ο πληθωρισμος εχει φτασει το 30%, τωρα βρηκαν κ πετρελαιο και εχουν τρελλαθει στις μιζες, τα τροφιμα ολο κ ακριβαινουν κ υπαρχουν ελλειψεις σε αγαθα οπως η ζαχαρη (σε μια χωρα που η μεγαλυτερη παραγωγη της ειναι τα ζαχαροτευτλα). Στις παραγκουπολεις δεν υπαρχει νερο κ ηλεκτρικο κ εκει κατοικει το 60% των κατοικων..Δεν βλεπεις τη φτωχεια που θα φανταζεται καποιος οταν ακουει αφρικη, ομως η αστικη εξαθλιωση ειναι εντονη κ οσο περναει ο καιρος χειροτερευει..Αλληλεγγυη τωρα..στην αρχη το πιστευα και εγω πως υπηρχε αλλα δεν ειμαι και τοσο σιγουρη...υστερα απο απειρες συζητησεις με τον κοσμο και προσωπικη παρατηρηση κατεληξα πως η αλληλεγγυη υπαρχει στα ορια της οικογενειας αλλα οχι σε επιπεδο κοινοτητας..Βεβαια οι οικογενειες ειναι εκτεταμενες αλλα δεν υπαρχει η δυνατοτητα για περισσοτερα..Στις επαρχιες ειναι καπως καλυτερα ειδικα αν εχεις ενα κομματι γη να καλλιεργεις αλλα δεν το εχουν ολοι..Αυτο που με εχει εντυπωσιασει εμενα ειναι πως ο κοσμος εχει απολυτη συναισθηση της καταστασης του, απλα δεν μπορει να κανει κατι να την αλλαξει...Δεν ειναι ουτε τεμπεληδες, ουτε αξεστοι, αντιθετως ειναι σκληρα εργαζομενοι ανθρωποι και εφευρετικοι (αλλιως δεν επιβιωνεις εδω περα)..Εγω τον αγαπαω πολυ τον κοσμο εδω, βεβαια δεν μπορω να κανω πολλα εκτος προγραμματος..το μονο που κανω ειναι να καθομαι μαζι τους και να συζηταμε..Με ολους, οπου και να παω, φροντιζω να ανακατευομαι με τον κοσμο, να μιλαμε..Αυτους που δεν συμπαθω ιδιαιτερα εδω ειναι οι λευκοι, ιδιως αυτοι που δουλευουν σε πολυ μεγαλες ΜΚΟ κ ΟΗΕ, ασε δεν τους παω με τιποτα...απλα δεν μιλαω γιατι πρεπει να τα εχω καλα με ολους...

Συμφωνω απολυτα πως εδω ειναι οι πιο ζεστοι και οι πιο εντιμοι ανθρωποι..Ομως κανεις δεν τους υπολογισει και τωρα με την κριση παγκοσμιως τους ξεχναμε ακομα περισσοτερο..τελικα οσο πιο σκουρο δερμα εχεις τοσο πιο δυσκολη σου κανουν τη ζωη (εκτος και αν εχεις πολλα λεφτα, τοτε μονο δεν μετραει το χρωμα)...

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα Φραγκίσκα , τα λόγια σου δεν είναι όυτε ενοχικά ούτε απαισιόδοξα ,είναι ντόμπρα που λέμε εμείς οι Βόρειοι!! καθαρή άποψη δεν μπορώ να σου δώσω ούτε απάντηση ,η ζωή μου περιορίζεται στα σύνορα της Ελλάδος ,δεν έχω κανει ταξίδια σε όλα αυτά τα μέρη που μας δείχνεις και ούτε πρόκειται να κάνω ,η φιλανθρωπία μου περιορίζεται στις χριστουγεννιάτικες καρτες της Γιούνισεφ και σε καμμια δωρεα στους γιατρούς του κόσμου ,αυτοί μας πουλάνε ότι υπάρχει ελπίδα ,και την αγοράζουμε .. η εκθεση μου στα προβλήματα των Αφρικανικών χωρών περιορίζεται σε ότι παρουσιάζει η τηλεόραση ,με ότι συνεπάγεται αυτό...Γνωριζόμαστε λίγο καιρό ,τρέφω όμως ιδιαιτερη εκτιμηση για σένα ,θα σου πω μόνο συνέχισε να γράφεις καθαρά ,είσαι τα μάτια μας και η φωνή μας!!!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...