Και ομως υπάρχει κι άλλος δρόμος....

Έγινε και το περίφημο «κούρεμα», η κυβέρνηση θριαμβολογεί για την μεγάλη εθνική επιτυχία, τα κανάλια έχουν γεμίσει ειδικούς που αναλύουν ξανά και ξανά τα ίδια. Στην αρχή μας έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, έπειτα πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού και πως είναι θέμα εθνικής επιβίωσης ο δανεισμός, μετά ο υπουργός οικονομίας δήλωνε πως το «κούρεμα» θα είναι καταστροφή, σήμερα η κυβέρνηση δηλώνει περιχαρής πως σωθήκαμε...

Μέσα στο γενικό κλίμα ο κόσμος έχει χαθεί στους αριθμούς. Μαζί χάνεται και η ουσία. Διότι δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό οικονομικών από το Χάρβαρντ για να καταλάβει πως κάποιος δεν μας λέει όλη την αλήθεια. Ούτε χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε πως όταν με 115%  του ΑΕΠ καταφύγαμε στον δανεισμό είναι μαθηματικά αδύνατο με 120% του ΑΕΠ σε 8 χρόνια να έχουμε ανάπτυξη όπως με θράσος υποστηρίζει ο πρωθυπουργός. Όμως δεν θα σταθώ στους αριθμούς, νομίζω πως από νούμερα έχουμε αρκετά. Θέλω να σταθώ σε αυτά που ΔΕΝ μας λένε. Γιατί από στείρα κριτική,  υποκρισία και απαξίωση έχουμε περίσσεμα…

Τόσο μακριά μα τόσο κοντά....

Τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι εντατικά με ένα πρόγραμμα στην Βορειοανατολική Ουγκάντα, και συγκεκριμένα στην Karamoja. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Karamoja είναι η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ουγκάντα και μια από τις φτωχότερες της Ανατολικής Αφρικής. Οι διάφορες φυλές που κατοικούν εκεί, και είναι κτηνοτρόφοι κατά παράδοση, βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο υποσιτισμού, με αποτέλεσμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων να είναι στην περιοχή από το 1960 και ακόμα να μην έχει λυθεί το πρόβλημα.  Οι αιτίες είναι πολλές αλλά δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω. Διαβάζω δεκάδες άρθρα, εκθέσεις οργανισμών και αναλύσεις καθημερινά επί του θέματος, προσπαθώντας να βρω την αλήθεια πίσω από τους αριθμούς. Ανάμεσα στα χαρτιά που βρίσκονται παντού στο γραφείο και το σπίτι (δεν φημίζομαι άλλωστε για την τάξη μου) εξέχουσα θέση κατέχει η Έκθεση του ΟΗΕ 2011 για την παγκόσμια κοινωνική και πολιτική κατάσταση στον πλανήτη. Ένα μεγάλο κείμενο, 200 σελίδες περίπου που πίσω από τη γραφειοκρατική γλώσσα λέει πολλές αλήθειες.

All messed up*

Η επόμενη ημέρα των επεισοδίων στην Αθήνα...Σιωπή πάνω απο τους καπνούς και τα συντρίμια... ένας λαός σε απόγνωση, ένας νεκρός...Ένα αύριο που για πολλούς δεν θα υπάρξει...

Πολιτικοί εξαρτημένοι από την εξουσία, ως άλλοι αλκοολικοί, δηλώνουν "τελευταία φορά" και τρέχουν να υπερψηφίσουν ότι τους ζητηθεί..

Τα συνδικάτα που ξεπούλησαν τα εργατικά δικαιώματα και οι ίδιοι συνδικαλιστές που φωτογραφίζονταν με τους υπουργούς, τώρα εξεγείρονται..

Οι δημοσιογράφοι που έκλειναν τα μάτια στα σκάνδαλα ανακαλύπτουν το δρόμο της επανάστασης...

Η υποκρισία και η διγλωσσία έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες...

Μέσα στον γενικό χαμό ο Μουαμάρ Καντάφι είναι νεκρός. Οι ματωμένες φωτογραφίες κάνουν τον γύρω του κόσμου. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης καμαρώνουν για τα αποκλειστικά βίντεο του θανάτου...Όπως καμάρωναν πριν λίγα χρόνια με τις φωτογραφίες ενός άλλου δικτάτορα που έπεφτε νεκρός στο Ιράκ...

Τέλος Εποχής...

Μια νέα εποχή αρχίζει όπου όλοι γινόμαστε θεατές σε ένα όργιο κανιβαλισμού... Όμως σε τι ακριβώς διαφέρουν οι απελευθερωτές από τον τύραννο, όταν αδυνατούν να σεβαστούν το ύστατο δικαίωμα για ένα θάνατο με αξιοπρέπεια; Και σε τι διαφέρουμε όλοι εμείς που σιωπηλά επικροτούμε ;

Και μέσα σε όλα αυτά η παγκόσμια ανεργία καλπάζει..Ο μισός εργάτικός πληθυσμός της γης δεν έχει ιατρική ασφάλεια, δεν έχει συμβάσεις, δεν έχει καμία κοινωνική προστασία....

Ο αριθμός των πεινασμένων στον πλανήτη πλησιάζει το ένα δισεκατομμύριο , η κλιματική αλλαγή και η ανθρώπινη απληστία δημιουργεί νέες εστίες πολέμου και εξαθλίωσης, ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους, η άπελπισία δίνει τη θέση της στην οργή...

Αυτός είναι ο κόσμος μας...

*  James

Εξι μήνες...

Σήμερα ήθελα να γράψω κάτι για τους πρώτους έξι μήνες στην Ουγκάντα. Έγραψα και έσβησα πολλές φορές τις λέξεις, άλλαξα θέμα, το ξαναέσβησα, δεν ήξερα πλέον τι να γράψω..Σήμερα λοιπόν κλείνω 6 μήνες στην Ανατολική Αφρική και όμως μου φαίνεται πως ήμουν πάντα εδώ...

Οι ανθισμένες ακακίες με τα αφρικανικά γεράκια, το κόκκινο χρώμα των δρόμων, οι άνθρωποι που περπατάνε προς όλες τις κατευθύνσεις..

Κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο η ίδια οικεία σκηνή..Τα αυτοκίνητα μοιάζουν ακινητοποιημένα και εγώ παρακολουθώ τη ζωή του δρόμου πίσω από το παράθυρό μου. Σε κάθε στάση μικροπωλητές θα μου χτυπήσουν το τζάμι διαφημίζοντας όσο καλύτερα μπορούν την πραμάτεια τους..θα μου προσφέρουν γυαλιά, ζώνες, σημαίες, φιστίκια και κάρτες κινητών. Θα αγοράσω μια κάρτα για το κινητό και θα αρνηθώ όσο πιο ευγενικά γίνεται τις υπόλοιπες προσφορές. Θα προσπαθήσω να αγνοήσω τα παιδιά που ζητιανεύουν και που τελευταία έχουν αυξηθεί στους δρόμους της πόλης. Θα πείσω τον εαυτό μου πως έτσι πρέπει, θα προσποιηθώ πως δεν είδα τα λιλιπούτεια χεράκια που απλώνονται στο τζάμι μου και θα συνεχίσω. Θα περάσω από τα υπαίθρια επιπλάδικα, θα κόψω δρόμο μέσα από λασπωμένους δρόμους, θα χαιρετήσω άλλα παιδάκια που παίζουν γυμνά μέσα στα σκουπίδια και με κοιτάνε με περιέργεια. Θα αγοράσω τα πράσινα πικρά μανταρίνια από τον ίδιο μικροπωλητή,  που πάντα με χαιρετάει με το ίδιο πλατύ χαμόγελο καθώς του λέω να κρατήσει τα ρέστα...Αλήθεια πόσο μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου αυτά τα  90 λεπτά που του αφήνω...

Έξι μήνες λοιπόν και οι ίδιες καθημερινές σκηνές και ταυτόχρονα το ίδιο άβολο συναίσθημα και οι ίδιες δικαιολογίες στον εαυτό μου ότι εγώ δεν είμαι "σαν τους άλλους"....

Σκέφτομαι πως αν ήθελα να χωρέσω όλα όσα μου έχει μάθει η Αφρική σε μια μόνο λέξη, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη παρά μόνο μία: ταπεινότητα. Ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης που τόσο συχνά εξευτελίζεται και ξοδεύεται άσκοπα. Γιατί η υποκρισία και το θράσσος σήμερα περισσεύουν και η απελπισία γίνεται οργή που τυφλώνει και κρύβει την ουσία.

Στις δύσκολες λοιπόν αυτές στιγμές ας καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Ας βγούμε λίγο απο τον μικρόκοσμο της ύπαρξης μας και ας συνειδητοποιήσουμε πως μια κοινή μοίρα μας ενώνει. Και ας αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο, πλέον δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές....

"Food is one thing...Love is another"

Παγκόσμια Μέρα Τροφίμων σήμερα και δεν έχω να πώ πολλά...Εξάλλου ότι είχα να γράψω, το έγραψα εδώ ....
Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά...

Ο κόσμος μας, όπως τον γνωρίζαμε αλλάζει...Αυτά που πιστεύαμε ως κεκτημένα χάνονται, η δυστυχία και η απογοήτευση περισσεύει.

Παράλληλα νέα κινήματα γεννώνται, οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους και ζητάνε αυτά που μια μικρή  πολιτικοοικονομική ελίτ τους αρνείται...

Στη μεταβατική και δύσκολη αυτή εποχή που διανύουμε  χιλιάδες συνάνθρωποι μας θα χαθούν..Θα μείνουν στο περιθώριο της κοινωνίας γιατί απλά ο κόσμος αυτός δεν έχει χώρο για τους λιγότερο τυχερούς...

Και αν αυτή η πραγματικότητα μας φαίνεται μακρινή ας θυμηθούμε μόνο αυτό: σε κάθε δύσκολη στιγμή, η ανθρωπιά και η συμπόνοια μας δοκιμάζεται...τίποτα άλλο...

Ρουάντα: απο τον εφιάλτη στην ανάπτυξη...

Η Ρουάντα είναι μια χώρα που το σκοτεινό της παρελθόν μοιάζει να επισκιάζει το μέλλον της. Τουλάχιστον στα μάτια του δυτικού επισκέπτη που έχει ακούσει ή διαβάσει τα τραγικά γεγονότα του 1994. Τότε που μόλις μέσα σε 100 μέρες, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο, η κόλαση ξεχύθηκε στους δρόμους της Ρουάντα και η ανθρώπινη ψυχή έδειξε ότι πιο απάνθρωπο και εφιαλτικό κρύβει μέσα της. Σχεδόν 1.000.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν με μανσέτες, ρόπαλα και όπλα, πάνω από 500.000 γυναίκες και παιδιά βιάσθηκαν με φρικιαστικό τρόπο, συχνά από φορείς του Έιτζ, εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ακρωτηριάσθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, βασανίσθηκαν και αφέθηκαν να αργοπεθαίνουν σε κάθε γωνιά της χώρας. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, 10.000 κάθε μέρα, 400 κάθε ώρα, 7 κάθε λεπτό.....Η χειρότερη γενοκτονία του 20ου αιώνα που δεν άφησε κανέναν κάτοικο της Ρουάντα αμέτοχο, καθώς όλοι ήταν είτε θύματα είτε θύτες και σε κάθε δρόμο, σε κάθε χωράφι, σε κάθε σπίτι κάποιος βασανιζόταν, βιαζόταν και πέθαινε έναν αργό θάνατο εκλιπαρώντας για έλεος που δεν ερχόταν ποτέ...

H αρπαγή της γης στην Αφρική

Καθώς οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής γίνονται όλο και πιο αισθητές, οι δυτικές χώρες προσπαθώντας να διασφαλίσουν την  μελλοντική παραγωγή τροφίμων και βιοκαυσίμων, έχουν βρει ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος: τις επενδύσεις στην αγροτική παραγωγή της Αφρικής ή σε απλά ελληνικά την αρπαγή καλλιεργήσιμης γης από αφρικανούς αγρότες  υπό τη μορφή αγοράς ή μίσθωσης  που μπορεί να διαρκεί και εώς 90 χρόνια.

Ξένες κυβερνήσεις, πολυεθνικές εταιρείες και μεγάλα πανεπιστήμια, όπως το Harvard και  το Vanderbilt,  υπό το πρόσχημα αγροτικών επενδύσεων και ερευνών που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα ενισχύσουν την αγροτική παραγωγή, αγοράζουν ή μισθώνουν τεράστιες εκτάσεις σε διάφορες αφρικανικές χώρες, εκδιώκοντας έτσι εκατοντάδες χιλιάδες μικροκαλλιεργητές από τη γη τους. Από το 2001 μέχρι σήμερα περισσότερα από 560 εκατομμύρια στρέμματα, έκταση δηλαδή ανάλογη της  Βορειοδυτικής Ευρώπης έχουν πουληθεί, νοικιασθεί ή παραχωρηθεί από αφρικανικές χώρες σε πολυεθνικές εταιρείες ή σε κυβερνήσεις και ιδρύματα των δυτικών χωρών με  συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων.  Μόνο στην Ουγκάντα, τα τελευταία 4 χρόνια περίπου 2 εκατομμύρια στρέμματα παραχωρήθηκαν ή ενοικιάσθηκαν σε ξένους επενδυτές.

Η Δανία της Ινδίας

Αν και τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια, το είδαμε και αυτό… Να καταργηθεί η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας ζήτησε η τρόικα από την κυβέρνηση ή να θεσπιστεί μια δεύτερη Σύμβαση με χαμηλότερες αμοιβές ανάλογα με την περιοχή..  Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά όπως πάντα, και ο πρωθυπουργός με την αποφασιστικότητα του μεγάλου ηγέτη δήλωσε πως η Ελλάδα δεν θα γίνει Ινδία… Τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψουμε…. Κατάφερε ήδη να μειώσει τον βασικό μισθό σε 600 ευρώ μικτά για τους νέους κάτω των 25 ετών, και η κατρακύλα συνεχίζεται..

Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι πονηροί και τα όχι της κυβέρνησης συνήθως μεταφράζονται σε μεγάλα ναι, κάναμε μια μικρή έρευνα να δούμε τι μας περιμένει…

Εσείς θα μείνετε ακόμα σιωπηλοί;

Τελευταία σε ότι και να διαβάσει κανείς, στις συζητήσεις, στα νέα, στα άρθρα, θα καταλάβει πως  κάτι διαφορετικό συμβαίνει στον κόσμο μας. Ενα κύμα αμφισβήτησης και αλλαγής πλανάται στον αέρα.  Ξαφνικά όλα μοιάζουν να μπαίνουν κάτω απο το μικροσκόπιο, και οι πολίτες παρόλες τις ευκαιρίες που έχασαν στο παρελθόν να αντιδράσουν, φαίνεται πως τελικά ξυπνούν από τον λήθαργο τους. Σαν να βγήκαμε ξαφνικά από το μικρόκοσμο μας, σα να συνειδητοποιήσαμε πως ανήκουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα και πως όλα τα γεγονότα στον πλανήτη είναι αλληλένδετα και μας επηρεάζουν.

Σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις τους νικητές από τους χαμένους. Οι ίδιες πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που γονάτισαν και εξαθλίωσαν εκατομμύρια ανθρώπους σε χώρες που ήταν πολύ μακριά για να μας απασχολήσουν, τώρα χτυπάνε την δικής μας πόρτα. Η μάλλον δεν χτυπάνε τώρα την πόρτα μας, ήταν πάντα εδώ, αλλά ήμασταν όλοι χαμένοι σε μια πλαστή ευημερία και σε μια ψεύτικη υπόσχεση ασφάλειας και προοπτικής που μας έκανε να κλείνουμε τα μάτια στην ανεπιθύμητη πραγματικότητα.