Expat (mother) life....

Τον τελευταιο καιρο έχω αρχίσει να συμμετέχω ενεργά  στη ζωη των ξένων που ζουν στην Καμπάλα, και κυρίως στην ζωή των ξένων γυναικών  που ζουν στην πρωτεύουσα...Αν και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, όταν έχεις μαζί σου ένα δίχρονο μωρό, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ετσι ακολουθείς το ρεύμα.Παρατηρώντας λοιπόν τις υπόλοιπες γυναίκες και τη ζωή τους, κατάλαβα πολύ καλυτερα γιατί υπάρχει τόση μεγάλη κοινότητα με οικογένειες εδώ στην Καμπάλα. Καταρχάς η Καμπάλα είναι μια πόλη ασφαλής. Το έχω πει αρκετές φορές, με μια σχετική προσοχή, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κίνδυνοι. Πιο πολλές πιθανότητες έχεις να πέσεις θύμα τροχαίου με τα boda boda παρά να πέσεις θύμα ληστείας στο δρόμο. Και αν αναρωτιέστε τι είναι τα boda boda, είναι τα περίφημα μηχανάκια ταξί που τα βλεπεις παντού στην Καμπάλα. Σε καθε γωνία του δρόμου τα ακούραστα boda boda boys κουβαλάνε πάνω στο μηχανάκι τους τα πάντα...Θα δείς ολόκληρη τετραμελή οικογένεια στοιβαγμένη πάνω στο μηχανάκι κ τον ατρομητο οδηγο να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε λακούβες και φορτηγα...Οταν δεν μεταφέρουν ανθρώπους μετατρέπονται σε κανονικό φορτηγό και μπορούν να βολέψουν πάνω σε ένα μηχανάκι έπιπλα, εφημερίδες, κιβώτια με μπουκάλια, παλιοσίδερα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Νομίζω πως  τα boda boda boys αξίζουν  ένα ξεχωριστό κείμενο και υπόσχομαι πως πολύ σύντομα θα το κάνω,  και ακόμα καλύτερα θα αφήσω να μας διηγηθούν οι ίδιοι την ιστορία τους και την καθημερινότητα τους.

Ζώντας λοιπόν στην Καμπάλα με ένα νήπιο δύο ετών, είναι πολλά τα θέματα που πρέπει να λάβεις υποψη και πολλές οι υποχωρήσεις. Διότι καλές είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα ενδιαφέροντα και η επαγγελματική ανέλιξη αλλά πρέπει παράληλα να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του δίχρονου γιου σου, να φροντίσεις να περνάει καλά, να βρείς παιδάκια να παίξει , να βρείς εστω κάποιο χώρο να τον πηγαίνεις να εκτονώνεται. Δυστηχώς, το τελευταίο ειδικά, είναι σχεδόν αδύνατον στην Καμπάλα. Σε μια πόλη χωρίς πάρκα και κοινόχρηστους χώρους, χωρίς πεζοδρόμια (εδώ με το ζόρι έχει δρόμους πεζοδρόμια θέλουμε τώρα??), με αυτοκίνητα παντού και κόσμο να περπατάει προς όλες τις κατευθύνσεις οι επιλογές είναι ελάχιστες. Ετσι όταν μου μίλησαν για τα περίφημα play groups  ενθουσιάστηκα! Τα έχουν οργανώσει οι ξένες  γυναίκες, και είναι μια ευκαιρία να συναντηθούν πολλά παιδάκια σε ένα σπιτι με κήπο, να παιξουν για λίγες ωρες, να κανουν φίλους, ενώ παράλληλα είναι  και ευκαιρία για κάθε νεοφερμένη γυναίκα  να κάνει γνωριμίες και networking.
 Σαν γνήσια ελληνίδα ετοίμασα το ταπεράκι μου με φαγητό, φόρτωσα το γιο μου στους ώμους και ξεκινήσαμε όλο χαρά για την πρωτη μας εμπειρία...Και εκει καταλάβαμε τι σημαίνει να είσαι λευκή  expatriate με παιδί στην Αφρική...Τα περίφημα play groups  θα επρεπε μάλλον να μετονομαστούν σε parking lots..Πας (η μάλλον δεν πας καν, στέλνεις τη μαύρη nunny με τον οδηγό) μαζί με την nunny σου (η οποία τα κάνει όλα κ συμφέρει, καθαρίζει το σπίτι, κάνει τα ψώνια, μαγειρεύει, κρατάει το παιδί) αφήνεις το δίχρονο, τρίχρονο, ενίοτε και 6 η 7 μηνών μωρό σου και γυρνάς (η στέλνεις τον οδηγό) μετά απο 4 ώρες να το πάρεις...στο μεταξύ πας  γυμναστήριο, γιόγκα, πισίνα, ότι τραβάει η όρεξη σου και πληρώνει η τσέπη σου...Αγοράζεις δηλαδή με λίγα δολλάρια υπηρεσίες και τρόπο ζωής που στην πατρίδα σου μόνο στα όνειρα σου θα μπορούσες να ζήσεις...Yeah! This is Africa!

Περασαμε ωραία στα play group που πήγαμε. Ξένες γυναίκες δεν γνώρισα αλλά έκανα πολλές γνωριμίες με τις nunnies και τους οδηγούς..Ετσι γνώρισα την Delphine απο το Κονγκό που ήρθε πρόσφυγας με 4 παιδιά στην Ουγκάντα και τώρα μεγαλώνει το παιδί μιας ελβετικής οικογένειας, την Anet που είναι 20 χρονών και έχει ήδη μια κόρη 6 ετών στο χωριό με τη γιαγιά της κ την βλέπει 2 φορές τον χρόνο (τον υπόλοιπο χρόνο φροντίζει τα παιδιά μιας οικογένειας σουηδών), την Isabella  που έχει 3 παιδιά και 5 μικρότερα αδέρφια να φροντίσει, όταν δεν εργάζεται για την οικογένεια ενός αμερικανού διπλωμάτη.

Σίγουρα τα χρήματα που κερδίζουν αυτές οι γυναίκες εξασφαλίζουν  το καθημερινό φαγητό και το σχολείο των παιδιών τους και τους επιτρέπουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Και σίγουρα το να έχει κάποιος μια βοηθό στο σπίτι δεν είναι ούτε  κατακριτέο ούτε απαραίτητα αποικιοκρατικό...Ομως πάλι δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, τελικά μήπως όλοι εμεις εδώ στην Αφρική, παίρνουμε πολλά περισσότερα, απο όσα υποτίθεται ότι δίνουμε?