Η σιωπή...

Επιτέλους  γράφω  το  πρώτο μου ποστ. Το είχα σχεδιάσει  πολύ καιρό στο μυαλό μου και είχα και μια σιγουριά για το περιεχόμενο!!  Στο κάτω κάτω, απο μόνο του το γεγονός ότι γράφω απο την Αφρική  εφτανε για να κανει το  μπλογκ μου τελείως  διαφορετικό.. Και έτσι ξεκινούσα το γραψιμο και οπως  ξεκινούσα με χαρά και εμπνευση (λέμε τώρα) κάπου εκεί το  σταματούσα! Φαίνεται  πως όλες οι ωραίες ιδέες εξαφανίζονταν μόλις καθόμουν να γράψω...Ξαφνικά ανακάλυπτα πως δεν είχα τίποτα να πω..Και όμως  είχα τόσα πολλά, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μπορούσα να τα εκφράσω. Και έτσι το μπλόγκ παρέμεινε σαν ιδέα για αρκετό καιρό..Σήμερα αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου κείμενο και νομίζω πως μόνο σε ένα θεμα μπορώ να το αφιερώσω: στη σιωπή. Στη σιωπή που με συνοδεύει σε ότι κάνω αυτες τις μέρες εδω στην Καμπάλα και στην σιωπή που με συνόδευε όταν εφυγα απο την Αθήνα. Εφυγα αφήνοντας πίσω μου μια πόλη που με δυσκολία αναγνώριζα πια. Ηταν  γκρίζα, μελαγχολική και κυρίως σιωπηλή. Ισως έφταιγε ο άσχημος απριλιάτικος καιρός, ίσως έφταιγε η διάθεση μου, ίσως πάλι έφταιγαν τα τόσα προβλήματα που πνίγουν αυτή την πόλη κ τους κατοίκους  της..Ηταν σαν ένα γκρίζο πέπλο να είχε σκεπάσει την πόλη και να έπνιγε καθε φωνή. 

Ετσι σιωπηλά έφτασα στην Καμπάλα...Δεν ξέρω τι περιμένει να δει κάποιος που έρχεται πρώτη φορά στην Αφρική...Η Αφρική έχει χρώματα και ήχους, κίνηση,  γέλια και δάκρυα,  φωνές και σιωπή...έχει ένα χάος που μέσα στην αταξία του έχει μια τάξη την οποία  δύσκολα το μάτι  του δυτικού  θα δεί και πολύ πιο δύσκολα θα κατανοήσει...Ομως στο πρώτο αυτο ποστ δεν θα γράψω για την Αφρική,  θα γράψω για τη σιωπή. Για τα λόγια που δεν υπάρχουν όταν  οι άνθρωποι γύρω σου κοιμούνται  πάνω σε ένα παλιό μηχανάκι, πάνω σε σκισμένα λάστιχα,  σε μια λακούβα του χωματόδρόμου...Για τα λόγια που δεν μπορείς να πείς όταν περνάς τις εκατοντάδες τσίγκινες παράγκες χτισμένες μέσα στα βαλτόνερα, με τους ανθρώπους να ζούν εκεί στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, και ξέρεις πως κάθε βράδυ κοιμούνται χωρίς φαγητό, χωρίς προστασία απο τα κουνούπια και τις αρρώστιες και κυρίως χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Και τέλος στη σιωπή που νιώθεις απο ντροπή, όταν διασχίζεις τα «σύνορα» της σιδερένια πόρτας , πίσω απο τους ψηλούς φράχτες με τα συρματοπλέγματα, και βγαίνεις απο τον κόσμο των πολλών για να μπείς στον δικό σου κόσμο: των λίγων και εκλεκτών. Εκεί λές στον εαυτό σου, μα εγώ ήρθα εδώ για  καλό σκοπό, ήρθα με ένα πρόγραμμα, η παρουσία μου δίνει δουλειά, δίνει ελπίδα...Κατα βάθος όμως ξέρεις πώς ότι και να δώσεις (?) έχεις πάρει πιο πολλά και τότε δεν έχεις πλέον καμια δικαιολογία...Παρα μόνο σιωπή..