Γράφοντας ιστορίες...

Απο τις πρώτες μέρες που έφτασα στην Ουγκάντα μία σκέψη ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου: πως να μιλήσω στους δικούς μου ανθρώπους στην Ελλάδα για όσα συμβαίνουν εδώ. Πως να κάνω γνωστές τις ιστορίες των ανθρώπων που ζουν και πεθαίνουν στις βρώμικες αφρικάνικες παραγκουπόλεις.

Δεν έχω την έπαρση ούτε τη δύναμη να αλλάξω τη ζωή κανενός. Ούτε είμαι αυτόκλητος προστάτης και εκπρόσωπος "των αδυνάτων". Το μόνο που θέλω είναι να μιλήσω για αυτούς τους ξεχασμένους ανθρώπους σε όποιον έχει την διάθεση να με ακούσει. Με αυτή τη λογική ξεκίνησα αυτό το μπλογκ.

Περι βοήθειας...

Αναμφίβολα διανύουμε δύσκολους καιρούς. Η οικονομική κρίση που ταλανίζει τον πλανήτη, κυρίως απο το 2008 και μετά, ανέκοψε  την οικονομική ανάπτυξη παγκοσμίως με πολύ σοβαρές συνέπειες για την πρόοδο και την κοινωνική και οικονομική ευημερία των πολιτών.   Μόνο το 2009,  95 χώρες παρουσίασαν σημαντική μείωση στο κατα κεφαλήν εισόδημα ενώ ο αριθμός των ανέργων παγκοσμίως αυξήθηκε απο 178 σε 205 εκατομύρια. Μέσα στο 2010 ο αριθμός των ανθρώπων που λιμοκτονούν ξεπέρασε το ένα δισεκατομύριο ενώ μόνο για την ίδια χρονιά υπολογίζεται πως 84 εκκατομύρια  άνθρωποι προστέθηκαν σε εκεινους που ζούν με λιγότερο απο 1 δολάριο την ημέρα. Η αύξηση των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων ως αποτέλεσμα της αυξημένης ζήτησης και της καιροσκοπίας των αγορών, της κακής αναδιανομής της γής και της προσφοράς των αγροτικών προιόντων, των περιβαλλοντικών προβλημάτων και της κλιματικής αλλαγής, έχει προκαλέσει κλυδωνισμούς στην πολιτική και κοινωνική σταθερότητα των περισσοτέρων  χωρών με σοβαρές συνέπειες για το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη. Με αυτούς τους αρκετά ανησυχητικούς αριθμούς στο μυαλό, σκέφτομαι συχνά ποιο θα είναι το μέλλον της ανθρωπιστικής βοήθειας και κυρίως πόσο αυτή η βοήθεια έχει καλυτερεύσει επι της ουσίας τις ζωές των ανθρώπων που στοιβάζονται στις παραγκουπόλεις και τους καταυλισμούς των φτωχών χωρών.

 Ας παρουμε το παράδειγμα της Ουγκάντας, η χώρα στην οποία εργάζομαι και ζώ τους τελευταίους μήνες. Μιλάω με πολλές οργανώσεις καθημερινά, ξένες αλλά και ντόπιες και οφείλω να ομολογήσω πως αρκετή δουλειά γίνεται κάτω απο ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, οι οποίες δεν είναι επι του παρόντος να αναλύσω.

Πολλά θετικά βήματα έχουν γίνει και σίγουρα αρκετοί συνάνθρωποι μας έχουν οφεληθεί απο τη βοήθεια αυτή. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως συνεχίζει να ζεί σε απαράδεκτες συνθήκες, πόσιμο νερό ακόμα δεν υπάρχει, οι αποχετεύσεις παραμένουν ημιτελείς και οι ασθένειες συνεχίζουν να αποδεκατίζουν μεγάλο μέρος του αστικού πληθυσμού.

Η ιστορία δύο πόλεων

Η Καμπάλα, όπως και η Ρώμη, είναι γνωστή ως η πόλη των 7 λόφων. Στη μέση δεσπόζει ο λόφος Ναγκασέρο και γύρω του  απλώνονται οι υπόλοιποι...αν προσπαθήσεις να μετρήσεις αυτούς τους λόφους θα απογοητευθείς...Η προσέλευση ανθρώπων, τα σκουπίδια που συσωρευτηκαν με τα χρόνια, η εντονη οικιστική δραστηριότητα έχει πλέον δημιουργησει τόσους πολλούς μικρότερους λόφους που κανείς δεν μπορεί να πεί με ακρίβεια τον αριθμό τους.  Στην πραγματικότητα είναι αδύνατον και να καταλάβεις πως μένεις σε κάποιο λόφο...Ισως το μόνο στοιχείο οτι είσαι στην κορυφη και όχι στις παρυφές είναι τα δένδρα και τα ακριβά σπίτια...

Η Καμπάλα είναι η ιστορία δύο πόλεων. Στις κορυφές των λόφων της απλώνονται οι γειτονιές των  πρεσβειών, των ακριβών ξενοδοχείων και των πολυτελών εστιατορίων. Οι δρόμοι περιστοιχίζονται απο ανθισμένα δένδρα και λουλούδια δημιουργώντας δενδρόφυτες χωμάτινες λεωφόρους, και πεζοδρόμια με χρωματιστές τριανταφυλλιές.

Kampala black and white

Οι παραγκουπόλεις είναι ο τραχύς αντίποδας των οικιστικών θεματικών πάρκων ...στα οποία η μεσαία τάξη προτιμάει όλο και περισσότερο να κλείνεται. Mike Davis, Planet of Slums, 2004

Χωρίς να υπολογίζεται η έκταση του HIV / AIDS, εκτιμάται ότι δύο στους πέντε αφρικανούς κατοίκους παραγκουπόλεων ζουν σε τέτοια φτώχια που είναι κυριολεκτικά και άμεσα “απειλητική για την ίδια την ζωή”.United Nations’Human Settlements Programme (un-Habitat).22 The Challenge of the Slums 2006

Expat (mother) life....

Τον τελευταιο καιρο έχω αρχίσει να συμμετέχω ενεργά  στη ζωη των ξένων που ζουν στην Καμπάλα, και κυρίως στην ζωή των ξένων γυναικών  που ζουν στην πρωτεύουσα...Αν και δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, όταν έχεις μαζί σου ένα δίχρονο μωρό, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ετσι ακολουθείς το ρεύμα.Παρατηρώντας λοιπόν τις υπόλοιπες γυναίκες και τη ζωή τους, κατάλαβα πολύ καλυτερα γιατί υπάρχει τόση μεγάλη κοινότητα με οικογένειες εδώ στην Καμπάλα. Καταρχάς η Καμπάλα είναι μια πόλη ασφαλής. Το έχω πει αρκετές φορές, με μια σχετική προσοχή, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κίνδυνοι. Πιο πολλές πιθανότητες έχεις να πέσεις θύμα τροχαίου με τα boda boda παρά να πέσεις θύμα ληστείας στο δρόμο. Και αν αναρωτιέστε τι είναι τα boda boda, είναι τα περίφημα μηχανάκια ταξί που τα βλεπεις παντού στην Καμπάλα. Σε καθε γωνία του δρόμου τα ακούραστα boda boda boys κουβαλάνε πάνω στο μηχανάκι τους τα πάντα...Θα δείς ολόκληρη τετραμελή οικογένεια στοιβαγμένη πάνω στο μηχανάκι κ τον ατρομητο οδηγο να κάνει σλάλομ ανάμεσα σε λακούβες και φορτηγα...Οταν δεν μεταφέρουν ανθρώπους μετατρέπονται σε κανονικό φορτηγό και μπορούν να βολέψουν πάνω σε ένα μηχανάκι έπιπλα, εφημερίδες, κιβώτια με μπουκάλια, παλιοσίδερα και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Νομίζω πως  τα boda boda boys αξίζουν  ένα ξεχωριστό κείμενο και υπόσχομαι πως πολύ σύντομα θα το κάνω,  και ακόμα καλύτερα θα αφήσω να μας διηγηθούν οι ίδιοι την ιστορία τους και την καθημερινότητα τους.

a walk on the other side....part 1

Ενας γιαπωνέζος αρχιτέκτονας είχε πει κάποτε πως δεν πρέπει να βιαστείς να βγάλεις φωτογραφία αυτό που βλέπεις γιατι έτσι θα το κάνεις ανάμνηση...Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, έγώ πάντως στην Καμπάλα δεν βιάστηκα να βγάλω φωτογραφίες...

30 years of bananas *

Τριάντα χρόνια μπανανοκρατίας. Μπερδευτήκατε? όχι δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα... Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή την τελετή ορκωμοσίας του προέδρου  Museveni, ξέρετε απο αυτούς που  κερδίζουν τις εκλογές  με δημοκρατικές διαδικασίες  επι 30 συναπτά έτη και κάπου εκεί μπερδέυουν την εθνική οικονομία με τον τραπεζικό τους λογαριασμό

Η σιωπή...

Επιτέλους  γράφω  το  πρώτο μου ποστ. Το είχα σχεδιάσει  πολύ καιρό στο μυαλό μου και είχα και μια σιγουριά για το περιεχόμενο!!  Στο κάτω κάτω, απο μόνο του το γεγονός ότι γράφω απο την Αφρική  εφτανε για να κανει το  μπλογκ μου τελείως  διαφορετικό.. Και έτσι ξεκινούσα το γραψιμο και οπως  ξεκινούσα με χαρά και εμπνευση (λέμε τώρα) κάπου εκεί το  σταματούσα! Φαίνεται  πως όλες οι ωραίες ιδέες εξαφανίζονταν μόλις καθόμουν να γράψω...Ξαφνικά ανακάλυπτα πως δεν είχα τίποτα να πω..Και όμως  είχα τόσα πολλά, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν μπορούσα να τα εκφράσω. Και έτσι το μπλόγκ παρέμεινε σαν ιδέα για αρκετό καιρό..Σήμερα αποφάσισα να γράψω το πρώτο μου κείμενο και νομίζω πως μόνο σε ένα θεμα μπορώ να το αφιερώσω: στη σιωπή. Στη σιωπή που με συνοδεύει σε ότι κάνω αυτες τις μέρες εδω στην Καμπάλα και στην σιωπή που με συνόδευε όταν εφυγα απο την Αθήνα. Εφυγα αφήνοντας πίσω μου μια πόλη που με δυσκολία αναγνώριζα πια. Ηταν  γκρίζα, μελαγχολική και κυρίως σιωπηλή. Ισως έφταιγε ο άσχημος απριλιάτικος καιρός, ίσως έφταιγε η διάθεση μου, ίσως πάλι έφταιγαν τα τόσα προβλήματα που πνίγουν αυτή την πόλη κ τους κατοίκους  της..Ηταν σαν ένα γκρίζο πέπλο να είχε σκεπάσει την πόλη και να έπνιγε καθε φωνή.