Ο βρώμικος ρόλος Δύσης και Τουρκίας στη Συρία

Τα τελευταία τραγικά γεγονότα στη Μεσόγειο θύμισε με τον πιο δραματικό τρόπο στους ηγέτες της Ευρωπαϊκή Ένωση (αλλά και στους ηγέτες της διεθνούς κοινότητας στο σύνολο της) αυτό που προτιμούσε να αγνοεί: η κρίση της Συρίας φτάνει πλέον στο ευρωπαϊκό έδαφος. Αν και έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για ποσοστά και αριθμούς προσφύγων που κάθε χώρα δέχεται ή προτίθεται να δεχτεί, πιστεύουμε ότι πίσω από τους αριθμούς αυτούς και την όψιμη ευαισθησία των πολιτικών ηγετών, κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο της δυτικής πολιτικής. Την εικόνα αυτή αποφασίσαμε σήμερα να ανασυνθέσουμε όπως προκύπτει από τα απόρρητα έγγραφα και τις πολύ σοβαρές αποκαλύψεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, αλλά που για κάποιον λόγο ξεχάστηκαν γρήγορα.

Τα σχέδια για την ανατροπή των ενοχλητικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ξεκινάνε από τότε που τα αρπακτικά της Ουάσινγκτον μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, σχεδίαζαν την πρώτη εισβολή στο Ιράκ. To 2007 o στρατηγός Wesley Clark σε ομιλία που έδωσε στο Σαν Φρανσίσκο αναφέρει μια συζήτηση που είχε το 1991 με τον τότε αναπληρωτή υπουργό άμυνας των ΗΠΑ Paul Wolfowitz και κατά την οποία ο υφυπουργός του αποκάλυψε ότι το Πεντάγωνο έχει εκπονήσει σχέδιο επέμβασης στη Μέση Ανατολή μέσα στην επόμενη δεκαετία με σκοπό την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ, τη Συρία και το Ιράν. Ο Clark αποκαλύπτει ακόμα ότι έξι εβδομάδες μετά την την πτώση των δίδυμων πύργων το 2001 αξιωματούχος του υπουργείου άμυνας του είχε αναφέρει την ύπαρξη απόρρητου εγγράφου από το Πεντάγωνο στο περιγράφεται λεπτομερώς η πολιτική των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος σε επτά χώρες μέσα στην επόμενη πενταετία: η αρχή θα γινόταν με το Ιράκ, έπειτα με τη Συρία και το Λίβανο, για να ακολουθήσει η Λιβύη, η Σομαλία, το Σουδάν και να τελειώσει η επιχείρηση με το Ιράν.

Παρόμοια αποκάλυψη είχε κάνει και ο πρώην Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Roland Dumas όταν σε συνέντευξη του στη γαλλική τηλεόραση είπε ότι η Μεγάλη Βρετανία, για τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τον συριακό εμφύλιο εκπαίδευε και προετοίμαζε την εξέγερση των ανταρτών σκοπεύοντας στην εκδίωξη του Άσαντ από την εξουσία. 

Μεταξύ των ετών 2006 και 2010, οι ΗΠΑ δαπάνησαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν και να προκαλέσουν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και προπαγάνδα στη Συρία. Όπως αποκάλυψε το Wiki Leaks που διέρρευσε  πάνω από 7000 απόρρητα έγγραφα, 6,3 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν για την στήριξη του Κινήματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, μια άγνωστης και σκοτεινής οργάνωσης αντιφρονούντων με έδρα το Λονδίνο που μεταξύ άλλων λειτουργούσε το δορυφορικό κανάλι Barata και το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθηση των ανταρτικών θέσεων και στην αντικυβερνητική προπαγάνδα στη Συρία. Τα υπόλοιπα 6 εκατομμύρια οι ΗΠΑ τα δαπάνησαν για την στήριξη ανταρτών και ακτιβιστών αλλά και για επιμόρφωση δημοσιογράφων για την επικοινωνιακή διαχείριση της συριακής κρίσης προς όφελος των ανταρτών.Ο εκπρόσωπος του State Department Mark Toner, παραδέχτηκε τον Απρίλιο του 2011 την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και την αυθεντικότητα των αποκαλύψεων του Wiki leaks δικαιολογώντας το όμως ως «προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη Συρία» και βαφτίζοντάς του αντάρτες «κινήματα  πολιτών». 

Το Δικαίωμα στην "εργασία" και το τέλος του συνδικαλισμού

Πως φτάσαμε από τις εργατικές κινητοποιήσεις και τα λαοφιλή συνδικάτα στην απαξίωση της απεργίας και του συνδικαλισμού;

Το δικαίωμα στην απεργία και τον συνδικαλισμό αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα και προστατεύεται από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας με την συνθήκη του 1948, από τον κοινωνικό χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (1961) και τέλος από τη διεθνή συνθήκη οικονομικών κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του ΟΗΕ (1966).

Μεταξύ του 1950 και 1970 το ένα τρίτο των εργατών στις δυτικές χώρες ήταν οργανωμένο σε συνδικάτα με δυναμική παρουσία και απεργίες διαρκείας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 όμως η κατάσταση αλλάζει δραματικά. Είναι η εποχή όπου η πρώτη μεγάλη ενεργειακή κρίση δοκιμάζει τον πλανήτη, το δολάριο αποδυναμώνεται και η οικονομία δέχεται τους πρώτους κλυδωνισμούς.  Από εκείνη την περίοδο και έπειτα ξεκινάει η εγκαθίδρυση ενός φιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης όπου οι αποκρατικοποιήσεις, η μεταφορά κεφαλαίων  και η απελευθέρωση των αγορών είναι στην πρώτη γραμμή.

Ο πόλεμος εναντίον των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος κορυφώνεται τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη βρίσκοντας τους απόλυτους εκφραστές στα πρόσωπα του Ρόναλντ  Ρήγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Σήμερα στον Καναδά η οργάνωση των εργατών σε συνδικάτα αγγίζει το 16% ενώ στις ΗΠΑ μόλις το 7%. Στην Γαλλία, χώρα με παράδοση στον συνδικαλισμό και ισχυρές εργατικές κινητοποιήσεις μόνο το 8% των εργατών συμμετέχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα ενώ στην Βρετανία και την Γερμανία οι αριθμοί αυτοί είναι 29 και 22% αντίστοιχα.  Παράλληλα οι μεγάλες απεργίες έχουν μειωθεί δραματικά. Μεταξύ 1980 και 1982 οι απεργίες στις ΗΠΑ έπεσαν από 187 το χρόνο σε 96 για να φτάσουν τις 39 το 2002 και τις 5 το 2009.

Κυρίαρχοι μύθοι για τις μεταναστευτικές ροές και τους πρόσφυγες

Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα πρώτα στο The Press Project

Τις τελευταίες εβδομάδες η Ελλάδα βρέθηκε πάλι στην επικαιρότητα για μια ακόμη κρίση, όχι αμιγώς οικονομική αυτή τη φορά, αλλά βαθιά ανθρωπιστική: το θέμα των προσφύγων. Μια άνευ προηγουμένου αύξηση των ροών στα νησία του Ανατολικού Αιγαίου κατέδειξε όχι μόνο τις αδυναμίες του ελληνικού συστήματος ασύλου και υποδοχής, αλλά και τα αδιέξοδα της Ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής.

Μόνο τον Ιούλιο έφτασαν στα Δωδεκάνησα 50,000 άνθρωποι όταν για όλο το 2014 είχαμε 43,500 αφίξεις. Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο του 2015 η αύξηση των μεταναστευτικών ροών είναι κατά 750% μεγαλύτερη σε σχέση με την ίδια περίοδο το 2014. Στην Κω οι αφίξεις που καταγράφηκαν μέχρι τα μέσα Αυγούστου ήταν 500 άνθρωποι την ημέρα. Από εκείνους η συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 70%) είναι Σύροι πρόσφυγες και ακολουθούν σε μικρότερα ποσοστά οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί. Όπως είναι αναμενόμενο μια τέτοια εξέλιξη έχει πυροδοτήσει διάφορες αντιδράσεις αλλά έχει προκαλέσει και μεγάλη σύγχυση.

Δυστυχώς στα ελληνικά (κυρίως) μέσα ενημέρωσης, όταν διαβάζουμε για μετανάστευση, ο όρος χρησιμοποιείται χωρίς διάκριση για όλους: οικονομικούς μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες ασύλου. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, οι χαρακτηρισμοί λαθρομετανάστης ή παράνομος μετανάστης, συνοδεύουν τα δημοσιεύματα απανθρωποποιώντας έτσι τους απελπισμένους συνανθρώπους μας που προσπαθούν να ξεφύγουν είτε από πολέμους είτε από την ακραία φτώχεια που μαστίζει τις χώρες τους.

Ταξιδεύοντας με το γιο μου

Σήμερα θα γράψω μια ανάρτηση διαφορετική. Προβληματίστηκα λίγο-σκεπτόμενη ότι έχω συνηθίσει όσους με διαβάζουν σε κείμενα "γνώμης", ανταποκρίσεις ταξιδιών ή σε ρεπορτάζ- και δεν ήμουν σίγουρη αν ένα απλό και κάπως μαμαδίστικο κείμενο θα έβρισκε ανταπόκριση.

Τελικά θα το τολμήσω και ας το διαβάσω μόνο εγώ και τρεις φίλοι...

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η ανάρτηση της φίλης Γιολίνας που στο μπλογκ της μοιράζεται  τους προβληματισμούς της γύρω από τη μητρότητα και τη ζωή γενικά.

Απέκτησα τον γιο μου σε καλή θα έλεγα ηλικία, λίγο πριν κλείσω τα 34. Δεν θα πω τα κλασσικά που διαβάζετε σε μαμαδοσαιτ, είχα χορτάσει τη ζωή μου μπλα μπλα...

Διότι προσωπικά δεν χορταίνω ποτέ. Μόλις τελειώσω τον ένα στόχο σκέφτομαι τον επόμενο, πριν καν επιστρέψω από το ταξίδι μου σχεδιάζω που θα πάω μετά. Θέλω συνέχεια να δημιουργώ, να γράφω, να ταξιδεύω, να δουλεύω. Στο τελευταίο δεν στάθηκα πολύ τυχερή καθώς επαγγελματικά είχα σκαμπανεβάσματα και περιόδους ανεργίας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής- επειδή ζούμε και σε κοινωνίες που μπορεί να εξιδανικεύουν την μητρότητα αλλά όταν πας για δουλεία οι εργοδότες στραβώνουν μόλις ανακαλύψουν ότι έχεις παιδί-η καριέρα μου όντως έπεσε σε λιμνάζοντα νερά μετά τη γέννηση του γιου μου.

Δεν ήμουν τόσο διαθέσιμη όσο θα ήθελαν, δεν γινόταν να φύγω σε αποστολές άμεσα ούτε να δεχτώ θέσεις σε μέρη όπου δεν θα μπορούσα να πάρω τον γιο μου μαζί. Και έτσι τα πολλά όχι έφεραν και την επαγγελματική ξηρασία. Δεν παραπονιέμαι, κάπως τα κατάφερα, πήρα ότι βοήθεια μου δόθηκε, έκανα πολλούς συμβιβασμούς, αποδέχτηκα κάποια όρια και άλλα απλά τα αγνόησα.

Δεν ξέρω τι "είδους μαμά" είμαι. Μάλλον ένα μείγμα κλασσικής και ασύμβατης. 

Η εκτέλεση της Αλήθειας: Πως ο διεθνής τύπος γράφει για τη Βόρεια Κορέα

Το πιο πρόσφατο κουτσομπολιό που διαβάσαμε στο διεθνή τύπο για τη Βόρεια Κορέα, αφορούσε στη (θεαματική) εκτέλεση του υπουργού Αμυνας, Hyon Yong Chol. Ο στρατηγός βρέθηκε ένοχος για ανυπακοή και ασέβεια-τον πήρε ο ύπνος σε μια ομιλία του Κόμματος- και εκτελέστηκε, όπως μας πληροφόρησαν οι μυστικές υπηρεσίες της Νότιας Κορέας. Μάλιστα, το γεγονός ότι κοιμήθηκε, εκνεύρισε τόσο πολύ τον Kim Jong Un, ώστε να διατάξει την εκτέλεση του στρατηγού του με αντι-αεροπορικά πυρά. Ο διεθνής τύπος αναφέρει συχνά τέτοιες θεαματικές εκτελέσεις, πάντα επικαλούμενος πηγές από τη Νότια Κορέα. Πρόσφατα μάλιστα η επιτροπή για τα Ανθρώπινα δικαιώματα στη Βόρεια Κορέα δημοσίευσε μια έκθεση στην οποία παρουσιάζει δορυφορικές φωτογραφίες οι οποίες σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης είναι συμβατές με εκτελέσεις από αντιαεροπορικά πυρά. Η έκθεση, γραμμένη σε αρκετά συναισθηματική γλώσσα, καταλήγει ότι ενώ δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι όντως πρόκειται για εκτελέσεις τέτοιου τύπου, «είναι πολύ πιθανό» ότι λαμβάνουν χώρα. Η υπόθεση στηρίζεται αποκλειστικά στο πως θα ερμηνεύσει ο καθένας τη φωτογραφία.

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της εκτέλεσης του στρατηγού, οι μυστικές υπηρεσίες της Νότιας Κορέας ανασκεύασαν το δημοσίευμα και ανακοίνωσαν ότι ο στρατηγός καθαιρέθηκε αλλά δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί η εκτέλεση. Οι πληροφορίες ότι ο λόγος της εκτέλεσης ήταν ο... ύπνος του Hyon Yong Chol, προέρχονται από μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στην κρατική εφημερίδα Rodong στις 26 Απριλίου, όπου ο στρατηγός κάθεται δίπλα στον Kim Jong Un μετ τα μάτια κλειστα. Σύμφωνα πάντως με το ABC δεν είναι τελικά ξεκάθαρο αν κοιμάται ή αν απλά η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν ο Hyon κοιτούσε κάτω.

Κάτοικοι της Πιονγκ Γιανγκ διαβαζουν την κρατική εφημερίδα (φωτ. Φραγκισκα Μεγαλούδη)

Ταξίδι στην κόλαση της Μπόκο Χαράμ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε και στο The Press Project και θα το βρείτε εδώ

Το ταξίδι για τη Γιόλα, την πρωτεύουσα της επαρχίας Ανταμάουα, στη ΒΑ Νιγηρία, διαρκεί δύο μέρες. Σκουρόχρωμα χωράφια με χαμηλή βλάστηση εναλλάσσονται με πετρώδεις εκτάσεις. Κωνικά βουνά ρίχνουν την σκιά τους στο δρόμο για να βρεθείς ξανά στην επόμενη στροφή σε ένα γυμνό αφιλόξενο τοπίο. Εδώ τα χωριά έχουν το χρώμα της πέτρας και την μονοτονία σπάνε μόνο τα πολύχρωμα μαντήλια των γυναικών.

Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και γεμάτος λακκούβες. Σχεδόν κάθε 100 μέτρα οπλισμένοι στρατιώτες μας κοιτάζουν βλοσυρά. Σε κάθε check point κρύβω τη μηχανή κάτω από το κάθισμα μου. Ο Φέμι, ο οδηγός, μου λέει πως πρέπει οπωσδήποτε να φτάσουμε στην Τζός το μεσημέρι αν θέλουμε να  είμαστε στο Γκόμπε πριν βραδιάσει. Όμως οι ουρές στα check points μοιάζουν ατελείωτες.

Στην Τζος η παρουσία του στρατού είναι ακόμα μεγαλύτερη. Μόλις πριν 3 μήνες δυο μέλη της Μπόκο Χαράμ μπήκαν στην κεντρική αγορά και σκότωσαν 40 άτομα. Η κυβέρνηση διπλασίασε τις στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή χωρίς επιτυχία. Οι ισλαμιστές έχουν κατέβει προς τα δυτικά και απειλούν το Γκόμπε, την πόλη που θα διανυκτερεύσουμε. Μόλις περάσουμε το Μπάουτσι δύο στρατιώτες σταματάνε για πρώτη φορά το όχημα μας. Ο Φέμι κατεβαίνει και μιλάει έντονα στα Χούσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα και το ύφος του προδίδει ανησυχία. Σιωπηλός μπαίνει στο αυτοκίνητο, κάνει αναστροφή και γυρίζει πίσω. Λέει ότι πρέπει να πάρουμε άλλο δρόμο. Αυτό σημαίνει δύο επιπλέον ώρες και δεν θα φτάσουμε στο Γκόμπε πριν νυχτώσει.

Το αυτοκίνητο μας χοροπηδάει άτσαλα πάνω σε πέτρες και βαθιές λακκούβες και μου έρχεται ναυτία. Είμαι ήδη 9 ώρες στο δρόμο και το Γκόμπε είναι ακόμα μακριά. Καθώς κόβουμε ταχύτητα τρεις νεαροί με ξύλινα καδρόνια έρχονται καταπάνω μας. Χτυπάνε δυνατά τα τζάμια και φωνάζουν. Ο Φέμι προσπαθεί να τους αποφύγει με επικίνδυνους ελιγμούς. Καταλαβαίνω ότι ζητάνε χρήματα για να μας αφήσουν να περάσουμε τον δρόμο. Εάν κάτι συμβεί εκείνη την στιγμή, είμαστε τελείως μόνοι.

Από τον ασύρματο, μας ειδοποιούν ότι οι μαχητές της Μπόκο Χαράμ επιτέθηκαν σε ένα check point και έκλεψαν τα όπλα των στρατιωτών. Έτσι όλοι οι δρόμοι έχουν κλείσει και δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε αλλά ούτε και να προχωρήσουμε. Η μόνη μας επιλογή, είναι μια επικίνδυνη διαρομή μέσα από τα βουνά στο απόλυτο σκοτάδι παραβιάζοντας κάθε κανόνα ασφαλείας. Πρέπει μέσα σε λίγα λεπτά να πάρουμε μια απόφαση που μπορεί και να μας στοιχίσει τη ζωή.

Ζώντας δύο χρόνια στη Βόρεια Κορέα: μια προσωπική μαρτυρία

Δημοσίευσα τη διήγηση πρώτα στα αγγλικά στην Huffington Post UK με τίτλο: A foreigner in North Korea: a personal account of my two years living in Pyongyang και στη συνέχεια στην ελληνική έκδοση της Huffington Post Greece

Κεντρικός δρόμος της Πιονγκ Γιανγκ. Φεβρουάριος 2014.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα παραμένει η πιο παρεξηγημένη χώρα στον κόσμο, Ταυτόχρονα και η πιο άγνωστη. Ο μέσος δυτικός έχει μια πολύ άσχημη εικόνα, κυρίως επειδή έχει γαλουχηθεί με στερεότυπα και απλουστεύσεις, τα οποία σπάνια μπορεί κάποιος να επαληθεύσει ή να διαψεύσει, καθώς είναι ελάχιστοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν επισκεφθεί τη Βόρεια Κορέα.

Έζησα στη Βόρεια Κορέα για σχεδόν δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι το Μάρτιο του 2014. Έφτασα στην Πιονγκ Γιανγκ ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Πριν το ταξίδι μου, είχα διαβάσει αμέτρητα άρθρα ειδικών και αναλυτών, είχα δει ατέλειωτες ώρες από ντοκιμαντέρ και εκπομπές για τη Βόρεια Κορέα και είχα πειστεί ότι επρόκειτο να συναντήσω όχι ανθρώπους αλλά αυτόματα που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Φανταζόμουν ότι όλοι θα βηματίζουν στρατιωτικά, θα δοξάζουν τον ηγέτη και θα είναι έτοιμοι να με φυλακίσουν αν κατά λάθος τα βλέμματα μας συναντηθούν.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της, όμως τα δύο αυτά χρόνια που έζησα εκεί, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια αλήθεια που ελάχιστη σχέση είχε με τα στερεότυπα και τις προκατασκευασμένες εικόνες. Ανακάλυψα ανθρώπους έτοιμους να σε βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα, με μια ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ, που θα προσκαλούσαν τον άγνωστο περαστικό να μοιραστεί μαζί τους μια μπύρα στις όχθες του Τεντογκ, που γελούσαν με τα ίδια αστεία, που μοιράζονταν τις ίδιες ανησυχίες και ελπίδες για το μέλλον τους όπως όλοι μας.

Παιδιά παίζουν κοντά στο διπλωματικό χωριό των ξένων

Ναι οι προκλήσεις ήταν πολλές, και η ζωή συχνά σκληρή και απρόβλεπτη, όμως ακόμα και σε αυτή την τόσο ιδιόρρυθμη και άγνωστη γωνιά του πλανήτη, αυτά που μας ένωναν ήταν πολλά περισσότερα από όσα μας χώριζαν.

Δεκατρείς μήνες στις Φιλιππίνες μέρος 1ο

Εδώ και 13 μήνες περίπου ζώ στις Φιλιππίνες. Συνήθως όταν το λέω, όλοι επιδοκιμάζουν. Φαντάζονται εξωτικές παραλίες, κοκοφοίνικες, γραφικά χωριά και μου λένε τι τυχερή που είμαι. Πιθανόν όσοι το λένε, δεν έχουν έρθει, γιατί η πραγματικότητα λίγη σχέση έχει με την εικόνα «καρτ ποσταλ» που φαντάζεται κάποιος.

Bay Bay, Leyte

Όταν πρωτοέφτασα στη χώρα έμεινα στο Cebu, ένα νησί στις κεντρικές Φιλιππίνες,στην περιοχή Visayas. Οι Visayas είναι ένα σύμπλεγμα νησιών όπου οι κάτοικοι μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα «σεμπουάνο» τα οποία μοιάζουν πολύ με τα ισπανικά. Δεν είναι τυχαίο καθώς  οι Visayas ήταν η πρώτη περιοχή που έφτασε ο Μαγγελάνος όταν κατέκτησε τις Φιλιππίνες το 16^ο αιώνα. Έφτασε στο Μάκταν όπου οι ντόπιοι του παραδόθηκαν σχεδόν χωρίς μάχη. Ο Μαγγελάνος ενθουσιάστηκε, αποφάσισε ότι είχε βρει τον επίγειο παράδεισο και έριξε άγκυρα στα νησιά. Οι στρατιώτες του παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες, ο ίδιος έκανε 3-4 γάμους εκεί και άπειρα παιδιά και όλα έμοιαζαν να βαίνουν καλώς μέχρι που εμφανίστηκε ο Λάπου Λάπου. Ο Λάπου δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό των συμπατριωτών του για τους κατακτητές και ένα ήσυχο πρωινό έσφαξε τον Μαγγελάνο και πέταξε τους Ισπανούς έξω από το νησί του.

Σήμερα η πρωτεύουσα του Μάκταν ονομάζεται Λάπου Λαπου και το άγαλμα του πολεμιστή στέκει αγέρωχο στην είσοδο της πόλης. Αναρωτιέμαι πως θα ένιωθε αν έβλεπε ότι το ένδοξο νησί του έχει ολοκληρωτικά ξεπουληθεί στα πολυτελή διεθνή resorts για τους τουρίστες με τους ντόπιους που δουλεύουν σε αυτά για μισθούς πείνας να μένουν σε παραπήγματα έξω από τα σιδερόφραχτα bungalows.

Θύματα και θύτες

Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 που πήγα στο Δημοτικό, κανείς δεν μιλούσε για bullying. Όχι ότι δεν υπήρχε, απλά δεν είχε όνομα και (ίσως) τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα. Μπορεί και τότε το πρόβλημα να ήταν μεγάλο αλλά δεν είχαμε διαδίκτυο, δεν μιλούσαμε για αυτό και το βάζαμε στην κατηγορία της "πλάκας".

Ως γνωστό, όταν δεν μιλάς για κάτι, δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;

Ήμουν ένα παιδί με μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του. Δεν ξεκολλούσα από δίπλα της-είχα φτιάξει τον μικρόκοσμο μου στην προστατευμένη αγκαλιά της μαμάς μου και όταν ξαφνικά βρέθηκα στη μεγάλη τάξη του δημοτικού, φάνηκε από την αρχή ότι το θέμα δεν θα πήγαινε καλά. Για την ακρίβεια είχε ήδη φανεί από το νηπιαγωγείο όταν η ανεκδιήγητη "παιδαγωγός" με έβαζε τιμωρία επειδή ντρεπόμουν να πω το ποίημα μου μπροστά στη  τάξη- αλλά ποιος δίνει σημασία τώρα στο νηπιαγωγείο, έτσι δεν είναι;

Στο Δημοτικό ήμουν από εκείνα τα παιδάκια που δεν μιλούσαν πολύ (αδύνατον να το πιστέψει κάποιος αυτό σήμερα αλλά έτσι ήταν). Είχα επίσης την ατυχία να μην είμαι καλή στα ομαδικά παιχνίδια και να μην τρέχω γρήγορα -αργότερα ανακάλυψα ότι είχα ταλέντο στις μεγάλες αποστάσεις τότε όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία. Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα.

Η διάψευση της ελπίδας

Το 2013, μαζί με το Στυλιανό Παπαρδέλα, ξεκινήσαμε μια μεγάλη έρευνα για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Με τον Στέλιο είχαμε δουλέψει μαζί στην Αφρική και την Ασία. Είχαμε ταξιδέψει και οι δύο αρκετά, είχαμε δει φτώχεια και εξαθλίωση και είχαμε αντιμετωπίσει καταστάσεις που ο μέσος άνθρωπος δεν ζει (με όσα αρνητικά ή θετικά συνεπάγεται αυτό). Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο εκείνο το καλοκαίρι που θα ερχόμουν Ελλάδα και του είπα ότι είναι καιρός να δούμε και στην ίδια μας τη χώρα τι ακριβώς συμβαίνει.  Ο Στέλιος όπως πάντα ενθουσιάστηκε, πήρε τη φωτογραφική του μηχανή και ξεκινήσαμε. Φτωχοποίηση, δημόσιο σύστημα υγείας, μετανάστευση, εξαρτήσεις, μεσαία τάξη, χρήστες ουσιών- αποφασίσαμε να δούμε το θέμα σφαιρικά σε μια σειρά από μεγάλα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν  στη Huffington Post, στην Ελευθεροτυπία, στο Spiegel, στο Al Jazeera.  

Θυμάμαι την ημέρα που γυρίσαμε από το Πέραμα και τον Κορυδαλλό. Ήμασταν ασυνήθιστα σιωπηλοί.  Κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο χωρίς να κοιτάει ο ένας τον άλλο. Για πρώτη φορά δεν ξέραμε τι να πούμε, έστω κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Στέλιος. Περίμενα να κάνει κάποιο τα συνηθισμένα του αστεία, αλλά πολύ σοβαρός μου είπε: «πίστευα πως αυτά θα τα έβλεπα μόνο στις φαβέλες και στην Ουγκάντα. Όχι όμως εδώ στην ίδια μου την χώρα».

Σύριοι πρόσφυγες στην Ελλάδα περιμένουν τα χαρτιά που υποσχέθηκε η πολιτεία.
Η 36χρονη γυναίκα έχασε το πόδι της από ελεύθερο σκοπευτή στη Λαττάκεια.
Τη γνωρίσαμε στο Πάρκο Ασυρμάτου στον Αγιο Δημήτριο όπου 60 άνθρωποί ζουν
απο τη φιλανθρωπία του κόσμου παγιδευμένοι στο σύστημα ασύλου.
credit: Στυλιανός Παπαρδέλας