Ταξιδεύοντας με το γιο μου

Σήμερα θα γράψω μια ανάρτηση διαφορετική. Προβληματίστηκα λίγο-σκεπτόμενη ότι έχω συνηθίσει όσους με διαβάζουν σε κείμενα "γνώμης", ανταποκρίσεις ταξιδιών ή σε ρεπορτάζ- και δεν ήμουν σίγουρη αν ένα απλό και κάπως μαμαδίστικο κείμενο θα έβρισκε ανταπόκριση.

Τελικά θα το τολμήσω και ας το διαβάσω μόνο εγώ και τρεις φίλοι...

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε η ανάρτηση της φίλης Γιολίνας που στο μπλογκ της μοιράζεται  τους προβληματισμούς της γύρω από τη μητρότητα και τη ζωή γενικά.

Απέκτησα τον γιο μου σε καλή θα έλεγα ηλικία, λίγο πριν κλείσω τα 34. Δεν θα πω τα κλασσικά που διαβάζετε σε μαμαδοσαιτ, είχα χορτάσει τη ζωή μου μπλα μπλα...

Διότι προσωπικά δεν χορταίνω ποτέ. Μόλις τελειώσω τον ένα στόχο σκέφτομαι τον επόμενο, πριν καν επιστρέψω από το ταξίδι μου σχεδιάζω που θα πάω μετά. Θέλω συνέχεια να δημιουργώ, να γράφω, να ταξιδεύω, να δουλεύω. Στο τελευταίο δεν στάθηκα πολύ τυχερή καθώς επαγγελματικά είχα σκαμπανεβάσματα και περιόδους ανεργίας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής- επειδή ζούμε και σε κοινωνίες που μπορεί να εξιδανικεύουν την μητρότητα αλλά όταν πας για δουλεία οι εργοδότες στραβώνουν μόλις ανακαλύψουν ότι έχεις παιδί-η καριέρα μου όντως έπεσε σε λιμνάζοντα νερά μετά τη γέννηση του γιου μου.

Δεν ήμουν τόσο διαθέσιμη όσο θα ήθελαν, δεν γινόταν να φύγω σε αποστολές άμεσα ούτε να δεχτώ θέσεις σε μέρη όπου δεν θα μπορούσα να πάρω τον γιο μου μαζί. Και έτσι τα πολλά όχι έφεραν και την επαγγελματική ξηρασία. Δεν παραπονιέμαι, κάπως τα κατάφερα, πήρα ότι βοήθεια μου δόθηκε, έκανα πολλούς συμβιβασμούς, αποδέχτηκα κάποια όρια και άλλα απλά τα αγνόησα.

Δεν ξέρω τι "είδους μαμά" είμαι. Μάλλον ένα μείγμα κλασσικής και ασύμβατης. 

Δεν θα βρεις στο σπίτι μας δεκάδες ψαγμένα εκπαιδευτικά παιχνίδια. Μάλλον θα βρεις πολλά πλαστικά αυτοκινητάκια αγορασμένα στο δρόμο. Δεν θα δεις στην ντουλάπα μας φρεσκοσιδερωμένα ρούχα  αλλά  μπλουζάκια γεμάτα ζωγραφιές από μαρκαδόρους που δεν βγαίνουν. Στο ψυγείο μας θα βρεις και σοκολάτες και στα ντουλάπια μας πατατάκια. 
 Είμαι πάνω από το παιδί μου συνεχώς. Θα με δες να μαγειρεύω φρέσκο φαγητό και να το κουβαλάω με ταπεράκι. Να παθαίνω πανικό αν βήξει κ να τρέχω να βρω γιατρούς ακόμα και μέσα στη ζούγκλα. Και μετά θα με δεις να τρώω street food στο Λάος με τον γιο μου, να τον αφήνω να κυλιέται στη λάσπη με τα ντόπια παιδιά στα χωριά της Ουγκάντα και της Ρουάντα, να με παίρνει ο ύπνος σε τριτοκοσμικά τρένα και όσο κοιμάμαι οι ντόπιοι συνταξιδιώτες μου να παίζουν και προσέχουν τον μικρό.

Βρεθήκαμε στο έλεος τροπικού κυκλώνα στις Φιλιππίνες για 4 ώρες ταξιδεύοντας με το τοπικό πλοίο για να πάμε από το Cebu στο Ormoc και από εκεί οδικώς μέσα από τα βουνά για να φτάσουμε στο Tacloban λίγους μήνες μετά τον καταστροφικό τυφώνα του Νοεμβρίου (2013).  Γυρίσαμε τις επαρχίες της Ουγκάντα και ταξίδεψα με τον γιο μου από το Κιγκάλι της Ρουάντα στο Γκιζένι με ταξί (σκοτώνοντας μικροσκοπικές κατσαρίδες και τις 5 ώρες που κράτησε το ταξίδι) και από εκεί περάσαμε στη Γκόμα του Κογκό.

 Όχι, όταν πήγα στη Νιγηρία ο μικρός έμεινε στην Αμπούζα και δεν τον πήρα στις επαρχίες που επιτίθεται  η Μπόκο Χαράμ.

Γυρίσαμε το Νότιο Βιετνάμ, επισκεφθήκαμε τη Γιαγκον στη Μιανμάρ, είδαμε το πανέμορφο Κιότο και μαζί ανεβήκαμε το Σινικό Τείχος. Ο γιος μου έζησε σχεδόν 2 χρόνια στη Βόρεια Κορέα, πήγε σχολείο εκεί και ναι,  έμαθε και τραγουδάκια που υμνούν τον αιώνιο ηγέτη.

Τα περισσότερα ταξίδια τα έκανα από ανάγκη. Η επιλογή ήταν είτε να κάτσω σπίτι και να περιοριστώ στα πολύ "ασφαλή" μέρη ζώντας μέσα στην τεχνητή μου φούσκα ή να πάρω το παιδί μου και να "βγούμε στον κόσμο". 

Επέλεξα το δεύτερο. Όχι χωρίς δυσκολίες.

Τα παιδιά είναι απρόβλεπτα και αρρωσταίνουν. και αυτό μπορεί να σου συμβεί ακόμα και στο πιο απομονωμένο χωριό της Ασίας ή της Αφρικής. Και τότε φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο.

 Όμως τα παιδιά είναι και απίστευτα προσαρμόσιμα και ανθεκτικά. Περισσότερο από όσο φαντάζεται κάποιος. Και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα περιόριζα το παιδί μου στην αποστειρωμένη ζωή των ξένων που ζουν  σε αναπτυσσόμενες χώρες. Έτσι τον εκθέτω σε ταξίδια, σε θρησκείες, σε φαγητά, σε μυρωδιές και μουσικές του κόσμου. Πηγαίνουμε σε ντόπιες αγορές και αγοράζουμε τα ρούχα μας, με βλέπει να κάνω παζάρια και να τσακώνομαι ή να γελάω με τους μικροπωλητές και να πίνω τσάι μαζί τους. Τρώμε από αποξηραμένα φύκια και κασάβα μέχρι mcdonalds και σούσι. 

Θα πάρω το παιδί μου και θα κάτσω σε ένα μπαρ στον Μεκόνγκ, θα παραγγείλω μπύρα και θα χαζεύω το ηλιοβασίλεμα στον ποταμό όσο ο γιος μου θα πίνει το χυμό του. Κάποια στιγμή θα βαρεθεί, οι άλλοι θαμώνες (που πάντα θα είναι ξένα ζευγαράκια ή  backpackers) θα μας κοιτάνε σχεδόν με απέχθεια, η ντόπια σερβιτόρα θα αναλάβει να ηρεμήσει τον μικρό που ήδη γκρινιάζει και εγώ θα τελειώνω τη μπύρα μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ναι το κάνω γιατί έχω ανάγκη αυτές τις ώρες να είναι δικές μου και ας γκρινιάζει ο μικρός λίγο παραπάνω.

Θα τον αποζημιώσω με μια βόλτα στο ζωολογικό κήπο ή με κάποιο παιχνιδάκι από την αγορά. Αυτές θα είναι οι δικές του στιγμές.

Βλέπει όμως και την  άλλη όψη του κόσμου. Αυτή που οι περισσότεροι γονείς θα ήθελαν να κρύψουν. Όμως πως μπορώ να το κάνω αυτό, όταν ζούμε στην Ουγκάντα, τη Νιγηρία ή τις Φιλιππίνες. Πως μπορώ να τον κρατήσω απομονωμένο από τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την αδικία που ξετυλίγεται μπροστά σου σε κάθε βήμα; Πως μπορώ να του ζητήσω να κλείσει τα μάτια στα παιδιά που κοιμούνται στους δρόμους ή σε εκείνα που σου χτυπάνε τα τζάμια και σου ζητάνε φαγητό; Ο γιος μου την ξέρει την φτώχεια και την αδικία.

Την έχει δει στην Καμπάλα, στο Γκούλου και στη Λίρα στην Ουγκάντα, στους δρόμους της Αμπούζα στη Νιγηρία, στις παραγκουπόλεις της Μανίλα και στους εκτοπισμένους του τυφώνα στο Τακλομπαν.

Και ακριβώς επειδή έχουμε δει απίστευτη αδικία στις γειτονιές του κόσμου, η μόνη μου ευχή για το παιδί μου είναι να γίνει δίκαιος άνθρωπος. Να μη θεωρήσει ποτέ την αδικία και την εξαθλίωση δεδομένη βάζοντας τον εαυτό του στους προνομιούχους.

Και για να μην τα λέω όλα ιδανικά παραδέχομαι ότι κουράζομαι, φωνάζω κάποιες φορές και σίγουρα έχω σκεφτεί ότι αν πχ είχα πάει στη Μιανμάρ μόνη μου θα είχα περάσει καλύτερα και θα είχα κάνει περισσότερα από όσα έκανα τελικά. ΄

Και έτσι πορευόμαστε και φτάσαμε σήμερα, στα έξι χρόνια της ζωής του ο μικρός να έχει επισκεφθεί 19 χώρες και να έχει ήδη ζήσει στην Ουγκάντα, τη Ταϊλάνδη, τη Βόρεια Κορέα και τις Φιλιππίνες. Με χαρές και λύπες.

Και τώρα ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα μετακόμιση,  στη Νιγηρία, μαζί με το τελευταίο μέλος της παρέας, τον σκύλο μας τον Μπέντζι.

Αλλά αυτό είναι μια ανάρτηση απο μόνη της...

Breathe, breathe in the air.
Don't be afraid to care.
Leave but don't leave me.
Look around and choose your own ground.

(Breathe, Pink Floyd)