The Diplomat village...

Τις τελευταίες τρεις μέρες το Diplomat Village, όπως λέγεται το μέρος που μένουν όλοι οι ξένοι κάτοικοι στην Πιονγκ Γιανγκ δεν είχε νερό. Αν και οι διακοπές νερού είναι πολύ συνηθισμένες, συνήθως δεν διαρκούν περισσότερο από 3-4 ώρες την ημέρα. Η τελευταία διακοπή όμως κράτησε πολύ περισσότερο και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός πως μαζί με το νερό χάσαμε και την πρόσβαση στα δορυφορικά κανάλια, προκάλεσε έναν σχετικό εκνευρισμό στην μικρή κοινότητα των ξένων της Πιονγκ Γιανγκ. Όχι απαραίτητα επειδή ή διακοπή σημαίνει κάτι, αλλά κυρίως επειδή ζώντας σε μια πόλη όπου η κοινωνική ζωή περιορίζεται σε 2 εστιατόρια και σε μια γερμανική μπυραρία, ε τότε οποιαδήποτε γεγονός παίρνει διαστάσεις μύθου, είτε το θέλουμε είτε όχι...

Στο χωριό των διπλωματών λοιπόν, πίσω από ψηλούς τοίχους κατοικούν περίπου 100 άτομα οι μοναδικοί μη κορεάτες (προσωρινοί) κάτοικοι της χώρας. Πρόκειται για όσους δουλεύουν στις 3 υπηρεσίες του ΟΗΕ που βρίσκονται εδώ, στις 6 μη κυβερνητικές οργανώσεις (οι οποίες απαγορεύεται αυστηρά να αναφέρονται με το όνομα τους κ είναι γνωστές ως Ομάδα 1, 2 κλπ), στον Ερυθρό Σταυρό και στις 7 διπλωματικές αντιπροσωπείες ξένων κρατών. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων είναι από την Ινδία και το Νεπάλ, και ακολουθούν Κινέζοι,  Νιγηριανοί και Ρώσοι και τέλος κάποιοι Ευρωπαίοι, Αυστραλοί και καναδοι.

 Καθώς όλοι μένουμε στον ίδιο περιορισμένο χώρο στον οποίο βρίσκονται και τα γραφεία αλλά και οι πρεσβείες, σε μερικές μέρες τους έχεις πλέον γνωρίσει όλους. Έτσι  θα πετύχεις τον πρέσβη της Γερμανίας να κάνει τζόκινγκ γύρω από τους τοίχους, τη πρόξενο της Σουηδίας να πηγαίνει στο γραφείο, τη σύζυγο του Ινδονήσιου πρέσβη να βγάζει βόλτα τα δίδυμα..

Where the streets have no name*

Η Πιονγκ Γιανγκ είναι αναμφίβολα η πιο άγνωστη πόλη στον κόσμο. Και όπως είναι φυσικό, ότι δεν γνωρίζεις παίρνει διαστάσεις μύθου (ή και εφιάλτη) στο μυαλό σου. Από ένα σημείο και μετά, τα πάντα μπερδεύονται και είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις που τελειώνει το ψέμα και που αρχίζει η αλήθεια. Δεν θα ισχυριστώ πως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική, η αλήθεια είναι όμως πως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, υπάρχουν πάντα και κάποιες γκρι ζώνες. Και αυτές οι γκρι ζώνες είναι που δίνουν ζωή στην πόλη και ανάσα στους κατοίκους της.

Όπως όλοι οι ξένοι κάτοικοι της Πιονγκ Γιανγκ, το κράτος μας έχει παραχωρήσει ένα παλιό διαμέρισμα σε μια σοβιετικού τύπου πολυκατοικία στο International Compound. Τα διαμερίσματα θεωρούνται πολυτελείας εφόσον υπάρχει τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό, αν και οι διακοπές είναι καθημερινές για τουλάχιστον 4 με 5 ώρες. Χρειάζεται μόνο ένα τέταρτο με το ποδήλατο, για να αφήσεις πίσω τους ψηλούς τοίχους της γειτονιάς των ξένων και να βρεθείς απευθείας στην άγνωστη αλλά συναρπαστική Πιονγκ Γιανγκ.

Το ποδήλατο είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Οι δρόμοι έχουν τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας και είναι σχεδόν άδειοι. Η μόνη κίνηση είναι τα φορτηγά που μεταφέρουν υλικά κατασκευής, τα μπλε ταξί και τα ολοκαίνουρια κυβερνητικά αυτοκίνητα που διασχίζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τους άδειους δρόμους. Φωτεινοί σηματοδότες δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου και η κυκλοφορία (?)  ρυθμίζεται από τις πανέμορφες νεαρές τροχονόμους που με την μπλε στολή και τα κοντά άσπρα καλτσάκια θυμίζουν μαθήτριες γυμνασίου.

Κάνοντας ποδήλατο...στον χρόνο

Από σήμερα και για κάποιο διάστημα τα κείμενα του μπλογκ θα είναι λίγο διαφορετικά. Δεν θα ασχοληθούμε λοιπόν με ιστορίες, αναλύσεις,  σχόλια της επικαιρότητας αλλά θα  σας προσκαλέσω σε ένα ταξίδι στην άλλη όψη..Στην κυριολεξία αυτή τη φορά!

 Με πολύ σεβασμό λοιπόν στη χώρα που μας φιλοξενεί, θέλω να αφήσουμε για λίγο τις προκαταλήψεις, τις προκατασκευασμένες εικόνες, να ξεχάσουμε όσα έχουμε ακούσει ή διαβάσει και απλά να ταξιδέψουμε...Ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή ίσως, σε μια άλλη ιδέα, με την οποία ακόμα και να μην συμφωνούμε, μπορούμε πάντα να αναγνωρίσουμε πως για κάποιους είναι υπαρκτή..

Το αεροπλάνο της Air China  είναι και το μοναδικό ξένης εταιρίας που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Σινουν της Πιονγκ Γιανγκ. Μαζί με τον εθνικό αερομεταφορέα την Air Koryo, είναι οι μοναδικές πτήσεις που εκτελούνται προς την χώρα.  Καθώς το αεροπλάνο πετάει χαμηλά για να προσγειωθεί, το τοπίο σε μαγεύει. Πράσινα δαντελωτά βουνά και μικρές λίμνες διακόπτονται από καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Όσο χαμηλώνει η πτήση τόσο πιο εύκολα διακρίνεις τους ανθρώπους που σκύβουν στα ρυζοχώραφα ή σπρώχνουν σιδερένια άροτρα δεμένα στα βόδια και τα άλογα..

Το αεροδρόμιο βρίσκεται 26 χιλιόμετρα από την πόλη, και αν δεν υπήρχαν τα παλιά tupolev της Air Koryo παραταγμένα στη σειρά δύσκολα θα συνειδητοποιούσε κανείς πως βρίσκεται σε εθνικό αερολιμένα. Οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί είναι παντού και υποδέχονται τους λιγοστούς επιβάτες οδηγώντας τους στη μοναδική αίθουσα του αεροδρομίου. Οι απαραίτητοι έλεγχοι, τα μετρημένα καλωσορίσματα των τελωνειακών και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως τα κατάφερες...Έφτασες εκεί που ελάχιστοι έχουν πάει..Εκεί που ο χρόνος μοιάζει να μην κυλάει ποτέ και που η ιστορία έχει σταματήσει κάπου μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο..

Democracy in peril

Θα το βρείτε και στο Greek Reporter και στην έντυπη και ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Neos Kosmos.

By Fragkiska Megaloudi

Since the elections of May 6, Greece has been in all media headlines in Europe, with the focus being upon the Greek left party SYRIZA who - on a platform of reversing austerity - won the second place. As negotiations with the other political parties came to a standstill and failed to produce a viable government, new elections are announced for June 17.
Greek citizens will have the opportunity to vote again on the austerity program that has devastated their lives for the last two years. Unemployment rate has passed 21 per cent, more than 30 per cent of small businesses have closed down, while half of Greece's youth are without work. Wages have fallen by a third since 2009 and more than 3 million people today live in Greece with less than 300 euro, while prices in basic commodities have been sky rocketing. At the same time, suicide rates are on the rise in a country that had once the lowest suicide rates in the world. As a result, and because of the economic depression it has created, the austerity program has failed to meet its fiscal targets and the country's debt continues to mount.

Ποιανού αύριο είναι το αύριο;

Υπάρχει ένα σημείο από το "Τραγούδι της Αλληλεγγύης" του Μπέρτολντ Μπρεχτ που μου αρέσει ιδιαίτερα. Σε ελεύθερη απόδοση λέει το εξής: "οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και  έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή". Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό.  Άρθρα, αναλύσεις, κινδυνολογία, ενίοτε και απειλές. Δραχμή ή ευρώ, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα πεινάσουμε.. Φωνάζουν πως  700 εκ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες από "τρομοκρατημένους" καταθέτες. Δεν μας λένε όμως ποιοι είναι οι καταθέτες αυτοί, και αν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιχειρηματικοί κύκλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.

Θα κατηγορηθώ για συνομωσιολογία  αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται ειδική γνώση για να εντοπίσει κανείς αυτούς τους κύκλους. Ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στους δημοσιογράφους τους που βρίσκονται στην "πρώτη γραμμή". Ας δει την γλώσσα που χρησιμοποιούν, τις επιλεκτικές δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τον τρόπο που παρουσιάζουν την είδηση.

Στο χερι μας είναι...

Δεν έχω αυταπάτες. Γνωρίζω την ελληνική πραγματικότητα και νοοτροπία πάρα πολύ καλά. Την έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά τα χρόνια. Ταλαιπωρήθηκα όποτε προσπάθησα να κάνω μια συναλλαγή με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου, με έβρισε ο αγενέστατος υπάλληλος της εφορίας όταν διαμαρτυρήθηκα για την αδικαιολόγητη απουσία του συναδέλφου του, με χλεύασε ο γιατρός του ΙΚΑ με το αναγνωρισμένο από το διαπλεκόμενο ΔΙΚΑΤΣΑ πτυχίο. Ως φοιτήτρια και έπειτα ως πανεπιστημιακός βίωσα άμεσα την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος: την απαξίωση των σπουδών από φοιτητές και καθηγητές, την κομματοκρατία, την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ιδιωτικό μαγαζάκι καθηγητών και εκλεκτών, την λασπολογία και την διαπλοκή. Ένας μικρόκοσμος του πολιτικού μας συστήματος.

This is the End

Είναι μέρες τώρα που ξεκινάω να γράψω κάτι και αμέσως αλλάζω γνώμη και σβήνω ότι έγραψα. Εκλογές, φασίστες, μνημόνια, ιερόδουλες.  Εκατοντάδες απόψεις, διαφωνίες, και μια κοινωνία που ακροβατεί ανάμεσα στην χυδαιότητα και τον τρόμο. Για άλλη μια φορά  η πραγματικότητα με προσπερνάει και αναρωτιέμαι αν έχει κάποια σημασία να γράψω και εγώ κάτι. Τελικά πόσο πιο εύκολα έγραφα για την Αφρική και την Ασία και πόσο δυσκολεύομαι να γράψω κάτι για τη δική μου χώρα. Νιώθω περίεργα όταν το σκέφτομαι.

Η δική μου χώρα, η δική μου κοινωνία...ποια κοινωνία αλήθεια; δεν μπορώ πλέον να ταυτιστώ με τίποτα, δεν μπορώ να βρω καν τα σημεία αναφοράς μου. Τις τελευταίες μέρες έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες μιας απίστευτης παρωδίας.  Εικόνες από ανθρώπινες σκιές περιφέρονται στα κανάλια  ως τρόπαια κάποιας αδιευκρίνιστης νίκης.  Μας κοιτάνε ανέκφραστα, με σπασμένες φλέβες στο λαιμό, αδιάφορα και ειρωνικά γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν. Στα πτώματα τους  ανθρωποφάγοι δημοσιογραφίσκοι, ευφάνταστοι μυθιστοριογράφοι και αυτεπάγγελτοι σωτήρες μπερδεύουν τους δαίμονες με τους αγγέλους, το δράμα με την γελοιότητα.