Out there.....

Οταν ήμουν μικρή περίμενα να μεγαλώσω για να γνωρίσω τον κόσμο. Θυμάμαι έπαιρνα την υδρόγειο σφαίρα τη γύριζα στην τύχη και ονειρευόμουν τις χώρες που θα πήγαινα..
Το πρώτο μου ταξίδι το έκανα σε ηλικία 20 χρονών και ήταν στη Γαλλία. Μάλιστα δεν ήταν καν στο Παρίσι αλλά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη στα βορειοδυτικά, το Poitiers. Εμεινα ένα χρόνο εκεί και στο Παρίσι πήγα μόνο για 3 μέρες και αυτό με οτο-στοπ...
Με αφορμή το διδακτορικό βρέθηκα στην Βοστώνη. Μια πανέμορφη πόλη στην βορειοανατολική ακτή κ κυρίως μόνο 4 ώρες με το λεωφορείο απο τη Νέα Υόρκη. Την πρώτη φορά που αντίκρυσα την Νέα Υόρκη ζαλίστηκα. Τεράστια κτήρια, φώτα, κόσμος, οι ουρανοξύστες τόσο ψηλοί που νόμιζα σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ πως θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Τότε σκεφτόμουν πως η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να επισκεφθεί πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Τη δεύτερη φορά που την επισκέφτηκα κάτι έιχε αλλάξει...η μαγεία είχε χαθεί, σα να μου φαινόταν ότι ακόμα κ τα κτήρια είχαν κοντύνει. Την τρίτη και την τέταρτη φορά μετρούσα τις μέρες να φύγω...

Οταν επισκέφτηκα την πρώτη αναπτυσσόμενη χώρα, έπαθα δεύτερο σοκ. Στην αρχή μου φάνηκαν όλα βρώμικα, επικίνδυνα, χαοτικά. Ηρθα εφοδιασμένη με εκατοντάδες αντισηπτικά μαντιλάκια, άγριες διαθέσεις για τους άξεστους ντόπιους κ αποφασιμένη πως θα κάνω την δουλειά μου κ θα φύγω.  Οι μέρες όμως περνούσαν κ εγώ δεν έφευγα. Σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω τις γυναίκες με τα καλυμμένα πρόσωπα και τις πολύχρωμες μαντήλες. Το κάλεσμα του μουεζίνη στις 4 το πρωί αντί να με εκνευρίζει με νανούριζε,  αντί να μαλώνω με τους οδηγούς ταξί έπιανα την κουβέντα και καμιά φορά με κερνούσαν κ τσάι...Οταν πλέον τα αντισηπτικά μου μαντηλακια παρέμειναν σε αχρηστία, κατάλαβα πως η χώρα με είχε κερδίσει. Αρχισα να τρώω στα ντόπια εστιατόρια, να μοιράζομαι το ίδιο φλυτζάνι τσάι με τους βεδουίνους της ερήμου, να νηστεύω στο ραμαζάνι (όχι πάντα με επιτυχία, το παραδέχομαι)  και να συμμετέχω στο ιφτάρ με τον ίδιο ενθουσιασμό που συμμετείχαν και οι φίλοι μου άραβες.

Λίγα χρόνια αργότερα, με ένα μικρό σάκο έφυγα απο την Αυστραλία και ταξίδευα στη ΝΑ Ασία. Θυμάμαι ακόμα αυτές τις ατέλιωτες ώρες στο λεωφορείο στο Λάος, τα τοπία που έκοβαν την ανάσα, τα μωρά και τις γιαγιάδες που έτρεχαν να μπούν και τον οδηγό που τους κατέβαζε ξεφυσώντας. Μια φορά μάλιστα ένα μωρό τρύπωσε χωρις να το δεί κανείς και το πήραν είδηση στο επόμενο χωριό. Θυμάμαι τα παιδιά που έτρεχαν να μας πουλήσουν νερό, αναψυκτικά, φρούτα και φαγητό σε κάθε στάση. Το πεντανόστιμο ψάρι απο το ποτάμι και την απογευματινή Λάο μπύρα στις όχθες του Μεκόνγκ. Τους ουρανοξύστες της Κουάλα Λουμπούρ και τις άγνωστες παραλίες της Ταιλάνδης. Την γυνάικα που γέννησε μέσα στο παλιό πλοίο που μας πήγαινε απο τη Ραγκούν στα κατεστραμένα χωριά του Irrawadi.

Σήμερα γράφω αυτές τις γραμμές απο την Αφρική. Τελικά αγάπησα τόσο την αταξία του "τρίτου" κόσμου ώστε να επιστρέφω ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα ταξίδια με έκαναν σοφότερη. Μου έμαθαν όμως πως ότι κ άν συμβαίνει στη μικρή καθημερινότητα μας, υπάρχει πάντα κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο εκεί έξω. Μας περιμένει να το ανακαλύψουμε και να το δούμε με τα μάτια της ψυχής. Σε κάθε γωνιά υπάρχει μια ιστορία που περιμένει να ειπωθεί, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια λέξη συμπόνοιας, 


Ζούμε σε ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς. Ο κόσμος μας συσπειρώνεται, οι λαοί δοκιμάζονται, οι επαναστάσεις πνίγονται στο αίμα. Η οικονομική κρίση έχει γονατίσει σχεδόν όλο τον πλανήτη (και όχι μόνο την χώρα μας), οι αυξήσεις σε τρόφιμα και καύσιμα έχουν οδηγήσει στην πείνα και στην εξαθλίωση ένα δισεκατομύριο συνανθρώπους μας. Ολο και περισσότεροι πρόσφυγες χτυπούν τις πόρτες των συνόρων μας και ο ρατσισμός παραμονεύει σε κάθε βήμα. Η ανεργία και η φτώχεια έφεραν βία και οργή. Ομως στις δύσκολες αυτές στιγμές αυτό που πάνω απο όλα δοκιμάζεται είναι η ανθρωπιά μας. Η εσωστρέφεια και η οργή δεν έδωσαν ποτέ τη λύση. Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας με τα μάτια της ψυχής και ας σκεφτούμε πως όλοι κουβαλάμε μια προσωπική ιστορία γεμάτη χαρά και λύπη, ελπίδα και απογοήτευση. Υπάρχει ένας ολοκληρος κόσμος εκεί έξω που πονάει και ελπίζει όπως όλοι μας...