"Φταίει ο θεός που μας μισεί"*

Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες. Παρόλο που το μπλογκ αυτο  είναι κατα κάποιο τρόπο αφιερωμένο στην Αφρική, δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορη σε ότι διαδραματίζεται στη χώρα μας. Είμαι σίγουρη πως αν ήμουν στην Ελλάδα θα είχα κατέβει κ εγω στις πορείες. Οχι επειδή πιστεύω πως θα φέρουν αποτέλεσμα αλλα επειδή το θεωρώ υποχρέωση όλων μας να αντισταθούμε σε καταστροφικές πολιτικές, να δηλώσουμε παρόντες στις δύσκολες αυτές στιγμές και να περάσουμε έτσι ένα μηνυμα πως είμαστε εδώ. Ισως έτσι οι διαχειριστές της μοίρας μας, εντος και εκτός Ελλάδας, υπολογίσουν λίγο περισσότερο το πολιτικό κόστος την επόμενη φορά που θα υπογράφουν συνθήκες και ψηφίσματα για το μέλλον μας.

Εχουν γραφτεί πολλά όλες αυτές τις μέρες σχετικά με τις συγκεντρώσεις. Αναλύσεις επι των αναλύσεων για το ποιοί είναι οι διαδηλωτές, τι θέλουν, ποιον εκφράζουν..ειδικοί και μη, παπάδες, πολιτικοί, "διανοούμενοι" έχουν στρογγυλοκαθίσει στα κανάλια και αναλύουν το φαινόμενο..Δεν θα σταθώ σε αυτό, δεν με ενδιαφέρει ούτε η γνώμη τους, ούτε οι αναλύσεις τους. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιοι κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις για να ξεπλύνουν παλιές αμαρτίες ή αν αναμεσα τους υπάρχει κα μια χούφτα ακροδεξιών, ακροαριστερών, σφετεριστών και θρησκευόμενων.. Οι γραφικοί πάντα θα υπάρχουν όσο ασχολούμαστε μαζί τους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βρεί αυτη η διαμαρτυρία στόχο. Διότι όσο αναλώνεται στα γενικά και ζητάει αόριστα αιτήματα χωρίς συγκεκριμένη πρόταση, το κίνημα θα αποτύχει εν τη γενέσει του. Θα κουράσει, θα απογοητεύσει και θα λήξει προτού προλάβει να ωριμάσει κ να δώσει αποτέλεσμα.

Ομως κανένα κίνημα δεν μπορεί να ωριμάσει αν δεν ωριμάσουμε πρώτα  εμείς ως λαός. Οφείλουμε να αποβάλλουμε το σύνδρομο του κατατρεγμένου και να κοιτάξουμε βαθειά μέσα μας. Να αντιμετωπίσουμε τα λάθη μας. Η ανάξια πολιτική ηγεσία που έχουμε τα τελευταία 30 χρόνια, για να αναφερθώ μόνο στο άμεσο παρελθόν, έγινε κυβέρνηση με λαϊκιστικές τακτικές και ψεύτικες υποσχέσεις. Κρατήθηκε όμως στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια με τη δική μας ανοχή. Κατάφερε να διαφθείρει τους ψηφοφόρους, να εξαγοράσει στήριξη και σιωπή δίνοντας ανταλλάγματα τα οποία εμείς δεχόμασταν αδιαμαρτύρητα και πολλές φορές επιζητούσαμε κιόλας. Δημιουργήθηκε έτσι μια νέα "αστική" τάξη η ευημερία της οποίας στηρίχθηκε σε πελατειακές σχέσεις και σε μίζες πάνω στη πλάτη ενός λαού που ομφαλοσκοπούσε. Μαζί με την νέα αυτή τάξη ήρθε και μια νέα αισθητική που στηριζόταν σε ανόητα πρωινάδικα, σε ξανθιές παρουσιάστριες, σε λαικές τραγουδίστριες και μοντέλα. Γεμίσαμε την ψυχή μας, την αισθητική μας, την καθημερινότητα μας με τη βρωμιά και την ανοησία. Χάσαμε την αξιοπρέπεια μας, παραδοθήκαμε ανευ όρων στη βλακεία, και στην αποχαύνωση. Δίναμε άφεση αμαρτιών, ψηφίζαμε τις ίδιες κυβερνήσεις, και όταν οι πολιτικοί έψαχναν το "όραμα" της Αρχαίας Ελλάδας συμμετείχαμε στις φιέστες των Ολυμπιακών αγώνων, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε ποιός θα πληρώσει τελικά τον λογαριασμό. Είμασταν ικανοί να κατέβουμε στους δρόμους για το δικαίωμα μας στην "διασκέδαση", να κάνουμε επανάσταση για την απαγόρευση του τσιγάρου, να κατηγορούμε τις κυβερνήσεις για τους νόμους που εμείς αθετούσαμε (και εκείνοι δεν επέβαλλαν) αλλά να κλείνουμε τα μάτια στα οικονομικά σκάνδαλα, στην υποβάθμιση της παιδείας μας, στον εξευτελισμό του συστήματος υγείας της χώρας.

Δυστυχώς ως λαός έχουμε πολύ επιλεκτική μνήμη. Και δεν μας αρέσει να μας θυμίζουν όσα προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Δεν μας αρέσει επίσης και η κριτική. Ομως τώρα είναι ευκαιρία για  αυτοκριτική. Οχι όμως την επιδερμική κριτική που κάνουμε για να καταλήξουμε στο γενικο και αόριστο φταίνε οι άλλοι. Φταίμε εμείς, όχι τόσο για όσα κάναμε αλλά κυρίως για οσα ΔΕΝ κάναμε όταν έπρεπε.

Δεν με ενδιαφέρει το μερίδιο ευθύνης των πολιτικών, αυτό είναι τεράστιο και δεν αλλάζει. Και όσο συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τα ίδια κόμματα που εφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο και που σήμερα κωφεύουν και συνεχίζουν τις καταστροφικές πολιτικές τους τότε είμαστε ακόμα στο σημείο που ξεκινήσαμε. Και ο υπόλοιπος δρόμος θα είναι μακρύς και πολύ επώδυνος.

*στίχος απο το ποίημα του Κώστα Βάρναλη " Οι μοιραίοι"
** το άρθρο θα το βρείτε και εδώ