Τι σημαίνει η καθαίρεση του (θείου) Γιανγκ Σονγκ Τεκ (UPDATE)

 Το άρθρο αυτό το δημοσίευσα πρώτα στο The Press Project και στο www.fragkiskamegaloudi.com . To δημοσιεύω και εδώ διότι πιστεύω ότι υπάρχει ένα κοινό που ενδιαφέρεται για ουσιαστικές αναλύσεις επι των θεμάτων  που αφορούν στην Βόρεια Κορέα και δεν αρέσκεται στις στερεοτυπικές αναφορές. Από τις 5 Δεκεμβρίου που διέρρευσε η ιστορία της καθαίρεσης διάβασα άπειρες αναλύσεις στον διεθνή τύπο (στον ελληνικό δεν θα αναφερθώ καθώς περιορίστηκαν είτε σε αντιγραφές είτε σε γελοιότητες) το 90% των οποίων ήταν για τα σκουπίδια (χωρίς υπερβολή). Ελάχιστοι αναλυτές δημοσίευσαν κάτι αξιόλογο και μάλιστα μόνο σε πολύ ειδικευμένα σαιτς. Στα mainstream media οι αναφορές και η αρθρογραφία δεν είχε καμία σχέση με πολιτική ανάλυση. Ήταν περισσότερο ανταγωνισμός του ποιος θα γράψει το καλύτερο σενάριο τρόμου για να έχει κοινό.

Θα χαρώ πολύ να ακολουθήσει συζήτηση από όποιους πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτά τα πολύπλοκα πολιτικά θέματα.

 UPDATE

Στις 12 Δεκεμβρίου το στρατιωτικό δικαστήριο της Βόρειας Κορέας βρήκε ένοχο τον Γιανγκ Σονγκ Τεκ για εσχάτη προδοσία, προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης, αντικαθεστωτικές πράξεις και διαφθορά και τον καταδίκασε σε θάνατο.
Είναι η πρώτη φορά που τόσο υψηλός αξιωματούχος καταδικάζεται σε θάνατο και εκτελείται στη χώρα από την εποχή του Κιμ Ιλ Σουνγκ.  Η εξέλιξη πάντως ήταν αναμενόμενη και από τη στιγμή που ο Γιανγκ καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία δεν υπήρχε περίπτωση να επιβληθεί άλλη ποινή.
Πηγές από τη Βόρεια Κορέα αναφέρουν ότι την εκτέλεση ενέκρινε και η πρώην σύζυγος του Γιανγκ και θεία του σημερινού ηγέτη.

Ήδη οι αναλύσεις που δημοσιεύονται είναι δεκάδες -κάποιες ψύχραιμες και κάποιες υπερβολικές κάνοντας λόγο για μια εποχή τρόμου στη Βόρεια Κορέα. 

Η σημασία δεν έγκειται στην εκτέλεση αλλά στο γεγονός ότι η εκτέλεση ανακοινώθηκε. Το πιθανότερο είναι ότι η δύναμη του ΄Γιανγκ είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο σε σημείο που κινδύνευε ακόμα και η σταθερότητα του καθεστώτος. Η δημόσια ανακοίνωση της εκτέλεσης δηλώνει για πρώτη φορα παραδοχή ότι υπήρξε αντικαθεστωτική βάση στους κόλπους της κυβέρνησης.

Τι σημαίνει αυτό;

Μάλλον όχι πολλά. Ο Κιμ Τζονγκ Ουν έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα ότι όποιος στρέφεται κατά της εξουσίας του, ακόμα και αν είναι παντοδύναμος μπορεί να εκτελεσθεί. Από την άλλη η εξόντωση του θείου, δείχνει ότι ο νεαρός ηγέτης έχει τον απόλυτο έλεγχο στα εσωτερικά της χώρας.

Πολλοί αναλυτές έκαναν λόγο για αποσταθεροποίηση και εποχή τρόμου που θα φέρει και την πτώση της δυναστείας των Κιμ. Νομίζω ότι οι περισσότεροι αναλυτές μπερδεύουν αυτά που θα ήθελαν να δουν να συμβαίνουν με αυτά που είναι πιθανό να συμβούν.

Αυτό που ήθελε ο Κιμ Τζονγκ Ουν, ήταν να απαλλαγεί από την παλιά φρουρά. Έχει ήδη αντικαταστήσει το 50% του περιβάλλοντος του με τον δικό του κύκλο ανθρώπων και έχει σταδιακά απομακρύνει όσους του είχε επιβάλλει ο αποθανών πατέρας του.  Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να εξοντώσει τον Γιανγκ-που ήταν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην εξουσία του -το έκανε.

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα;
Πιθανόν θα συνεχιστεί η απομάκρυνση -ίσως και εκτέλεση- των συνεργατών του Γιανγκ (ένα είδος εκκαθάρισης κατά κάποιο τρόπο του τοπίου) και η αντικατάσταση όλων των παλαιών στελεχών με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του Κιμ -πιθανόν νεότερους σε ηλικία. Δεν σημαίνει όμως απαραίτητα και αποσταθεροποίηση. Ούτε ότι θα γίνει πραξικόπημα  απο δυσαρεστημένους οπαδούς του Γιανγκ που φοβούμενοι για την ασφάλεια τους προχωρήσουν σε δυναμικές αντιδράσεις (όπως κάποιοι αναλυτές έγραψαν). Αντιθέτως μάλλον δηλώνει την εδραίωση της εξουσίας του Κιμ και όχι την σταδιακή ανατροπή του. 

Και μετά;

Το κατηγορητήριο εναντίον του Γιανγκ περιλάμβανε εκτενείς  αναφορές στο οικονομικό πρόγραμμα του καθεστώτος. Συγκεκριμένα ο Γιανγκ κατηγορούνταν ότι ευθύνεται για μεγάλα χρηματικά ποσά που βγήκαν απο τη χώρα, ότι χρησιμοποίησε κρατικό χρήμα και χρήμα που προοριζόταν για ανθρωπιστική βοήθεια για ιδιοτελείς σκοπούς, ότι έβαλε σε κίνδυνο τις προσπάθειες για οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι η οικονομία παραμένει προτεραιότητα του Κιμ Τζονγκ Ουν.

Την τελευταία διετία υπάρχει ένα μεγάλο πρόγραμμα αναβάθμισης των δομών και κατασκευής νοσοκομείων, αθλητικών εγκαταστάσεων, σχολείων σε όλη την χώρα. Παράλληλα η υποχρεωτική εκπαίδευση έγινε δωδεκαετής αντί για 11 χρόνια ενώ δόθηκε έμφαση στο να τυπωθούν και μοιραστούν στα σχολεία σχολικά βιβλία τα οποία παραδοσιακά ήταν σε έλλειψη. Δίπλα σε αυτά τα μέτρα υπήρξαν και κάποιες οικονομικές μεταρρυθμίσεις όπως η αύξηση βασικών μισθών, οι οικονομικές ζώνες που πλέον έχουν φτάσει τις 30, οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο το πως χρηματοδοτούνται όλα αυτά, ήταν κινήσεις που συνέβαλλαν αρκετά στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν εκτιμώ ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν και ίσως με ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό καθώς οι εσωτερικοί εχθροί και οι αμφισβητίες έχουν εξουδετερωθεί. Παράλληλα όμως ο έλεγχος του καθεστώτος θα γίνει πιο ασφυκτικός ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση της εξουσίας του Κιμ.

Για άλλη μια φορά το μέλλον θα δείξει τι πρόκειται να συμβεί.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τι σημαίνει η καθαίρεση του (θείου) Γιανγκ Σονγκ Τεκ

 Στις 8 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε και επίσημα απο τη Βόρεια Κορέα η αποπομπή του Jang Song Thaek κατά τη διάρκεια της Συνεδρίας του Κόμματος (WPK). Στην ίδια συνεδρίαση αποφασίστηκε η διαγραφή του από το Κόμμα και η καθαίρεση απο όλα τα αξιώματα του.

Με μια μάλλον θεατρική κίνηση που προβλήθηκε από την κρατική τηλεόραση, ο Jang Song Thaek συνελήφθη κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης όπως δείχνει αυτο το  βίντεο

Η κίνηση ήταν καθαρά συμβολική, καθώς ο Jang είχε ήδη συλληφθεί στις 18 Νοεμβρίου και βρισκόταν σε κατ/οίκον περιορισμό, ενώ στις 30 Νοεμβρίου είχε μεταφερθεί σε ειδικό χώρο κράτησης με το όνομα και τη φωτογραφία του να έχει  αφαιρεθεί  από όλα τα επίσημα έγγραφα. Η σύλληψη στον αέρα, έγινε καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού σε μια προσπάθεια να φανεί ότι  υπήρχε καθολική συμφωνία και κοινό μέτωπο εναντίον του.

Ποιος ήταν όμως ο Jang Song Thaek;

Τα δυτικά μέσα, υπερβολικά και βιαστικά όπως πάντα στις αναλύσεις τους είχαν ανακηρύξει τον Jang ως τον μεταρρυθμιστή που κρυβόταν πίσω από τον ανιψιό του Kim Jong Un, και ο οποίος Jang ασκούσε την πραγματική εξουσία στην χώρα.   

O Jang ήταν παντρεμένος με την Kim Kyong-hui, αδελφή του εκλιπόντος Kim Jong Il -πατέρα του σημερινού ηγέτη της Βόρειας Κορέας- και χάρη στο γάμο αυτό οφείλει και την πλούσια πολιτική του καριέρα. Όπως και η σύζυγός του, έτσι και εκείνος, ανέβηκε γρήγορα στην ιεραρχία και κατείχε μια σειρά από σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Ήταν αυτός που στη δεκαετία του 70, βρισκόταν πίσω από τις εμπλοκές των διπλωματών της Βόρειας Κορέας σε παράνομες δραστηριότητες ώστε να φέρνουν συνάλλαγμα στη χώρα, υπεύθυνος για τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα στην Πιονγκ Γιανγκ κατά τις δεκαετίες του 70 και του 80, επίσημος διαπραγματευτής με την Κίνα και τη Νότια Κορέα,  νούμερο ένα στο παντοδύναμο υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας και στο Τμήμα κρατικής ασφάλειας (κάτι σαν την δική μας ΕΥΠ αλλά σε πολύ πιο τρομαχτική εκδοχή). Ο Jang ήταν ο άνθρωπος που έφερνε το χρήμα στη χώρα, καθώς επέβλεπε τις εμπορικές συμφωνίες τη Βόρειας Κορέας με τρίτες επιχειρήσεις ενώ δική σύλληψη ήταν η δημιουργία των ειδικών οικονομικών ζωνών. Το 2003 εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Τα σκάνδαλα και η  πολυτελής του διαβίωση με πανάκριβα πάρτι γεμάτα αλκοόλ, πούρα από την Αβάνα, και πανέμορφες γυναίκες ήταν ένας από τους λόγους της εξαφάνισης του. Όπως και το ότι η δύναμη του μεγάλωνε επικίνδυνα μέσα στο Κόμμα.

 Πάντως το 2006 επανήλθε και συνεχίζει την ανοδική του πορεία ενώ το 2010 γίνεται αντιπρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Άμυνας. Είναι ένας από τους λίγους αξιωματούχους  που θα συνοδεύσει τον Kim Jong Il στην τελευταία του κατοικία.

Η διαδοχή του Kim Jong Un και η πτώση του Jang

 Αν και η δυτική ρητορική επέμενε ότι ο Jang κυβερνούσε τη χώρα πίσω από τον ανιψιό του, η αλήθεια ήταν διαφορετική και φάνηκε από την αρχή. Το Νοέμβριο του 2012 ο Kim Jong Un ενώ μοιράζει τις εξουσίες ορίζει  τον Jang πρόεδρο της Επιτροπής Αθλητισμού αντί να του εμπιστευθεί κάποια πιο ισχυρή πολιτική θέση. Λίγους μήνες μετά δεν του επιτρέπει να συμμετάσχει στην ετήσια συνεδρίαση για την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική,  ενώ τον περασμένο Μάιο θα στείλει  ως ειδικό απεσταλμένο της κυβέρνησης στην Κίνα  τον Che Ryong Hae, μια θέση που παραδοσιακά είχε πάντα ο Jang.

 Όλα δείχνουν ότι ο νεαρός Kim ήθελε να απαλλαγεί από την παλιά φρουρά του πατέρα του και  ξεκίνησε να το κάνει από τις πρώτες κιόλας μέρες.

Και φτάνουμε στο 2013

Στην ανακοίνωση του Κόμματος, ο Jang μεταξύ άλλων κατηγορείται για υπερβολικό και προκλητικό τρόπο ζωής, για διαφθορά και κακοδιαχείριση κρατικού χρήματος, για αντιπατριωτικές πράξεις  και συνωμοσία κατά του Κόμματος αλλά και για πράξεις που αμφισβητούν την εξουσία του Kim Jong Un.

Οι εξηγήσεις που δίνουν οι δυτικοί αναλυτές είναι πολλές-όλες όμως είναι στη σφαίρα του υποθετικού, καθώς καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει με σιγουριά για το συμβαίνει στα εσωτερικά της Βόρειας Κορέας.

Τα περισσότερα μέσα παρουσιάζουν τον Jang ως οικονομικό μεταρρυθμιστή ενώ μαρτυρίες αναφέρουν ότι είχε εναντιωθεί τόσο στο κλείσιμο του Kaesong όσο και στα σχέδια του Kim να κατασκευάσει τεράστιους χώρους αναψυχής με κρατικό χρήμα στη μνήμη του πατέρα του. 

Εάν όμως αναλύσει κάποιος τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν όσο ο Jang ήταν παντοδύναμος θα δει ότι επρόκειτο για ημίμετρα, ενώ είχε κάνει προσπάθειες να σταματήσει την επέκταση των ανεπίσημων αγορών το 2008 με αποτέλεσμα δεκάδες εκτελέσεις πολιτών, εμπόρων και αξιωματούχων.  (να θυμήσουμε ότι η προσπάθεια να ελεγχθούν οι ανεπίσημες αγορές οδήγησε στην αποτυχημένη υποτίμηση του γουόν το 2009 με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ότι υπήρχε απο την οικονομία της χώρας,  και χιλιάδες πολίτες να δουν ότι μετρητά είχαν να χάνονται).  

Είναι πολύ πιθανό ότι ο Jang πίστεψε στην παντοδυναμία του. Διψασμένος για εξουσία προσπάθησε να χτίσει την δική του βάση ώστε να αμφισβητήσει την εξουσία του ανιψιού του. Ο υπερβολικός τρόπος ζωής του, τα οικονομικά σκάνδαλα και η συνεχιζόμενη δυσφορία της συζύγου του-με την οποία βρίσκονται σε διάσταση εδώ και αρκετά χρόνια-συνέβαλλαν στην πτώση του.

Η απομάκρυνση του από την εξουσία πιθανόν να σηματοδοτεί μαι νέα πορεία για τη χώρα. Η αύξηση των κρατικών μισθών για τους εργάτες στα ορυχεία, στην υφαντουργία και στη χαλυβουργική αποτέλεσμα της κατάργησης κάποιων κρατικών περιορισμών, οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις και η καθιέρωση bonus στις κρατικές επιχειρήσεις, οι 13 νέες οικονομικές ζώνες, είναι όλα σημάδια των οικονομικών αλλαγών που έγιναν την τελευταία διετία.  Αν και οι προσπάθειες για οικονομικές μεταρρυθμίσεις στο παρελθόν όχι μόνο απέτυχαν αλλά είχαν και αντίθετο αποτέλεσμα, είναι φανερό ότι η ανώτερη ηγεσία πλέον λαμβάνει τα σημάδια των καιρών. Η χώρα χρειάζεται επενδύσεις για την κατασκευή δρόμων, την αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου, την βιομηχανία της.

Αν και όλα γίνονται υπό αυστηρό κρατικό έλεγχο, η ηγεσία προσπαθεί να φέρει αυτές τις επενδύσεις στη χώρα. Το πόσο θα το πετύχει είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Ίσως ένα πρώτο βήμα είναι η αντικατάσταση της παλιάς φρουράς και η δημιουργία ενός νέου πολιτικού κύκλου γύρω από τον Kim που δεν θα έχει σχέση με εκείνον του πατέρα του. Μια νέα πολιτική που είναι αναπόφευκτη πλέον καθώς η Βόρεια Κορέα έχει πάψει  να είναι η "πιο απομονωμένη" χώρα του πλανήτη.  Dvd απο το νότο, αυξανόμενες επαφές με ξένους, αγαθά απο τις γειτονικές χώρες και ο καπιταλισμός "απο τη βάση" είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη χώρα σήμερα.

Μένει να δούμε ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις.

Το φονικό πείραμα της Υγείας

 

Σκίτσο της Signe Wilkinson

Για πάνω από δύο δεκαετίες η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας για την υγεία ήταν μία: ιδιωτικοποίηση. "Ο ιδιώτης είναι καλύτερος" ήταν το μότο, κάτι για το οποίο δεν είναι δύσκολο να πεισθεί ένας λαός όταν επί χρόνια οι κυβερνήσεις του άφηναν τη δημόσια υγεία βορά στους επιτήδειους και την διαφθορά ανεξέλεγκτη.

Στη Ελλάδα του 2013 το δόγμα αυτό βρήκε την καλύτερη έκφραση του στο πρόσωπο του Υπουργού Υγείας Αδωνη Γεωργιάδη. Αφού ξεπλύθηκε το ακροδεξιό παρελθόν του μέσα από εκπομπές life style και χαριτωμενιές της συζύγου Μανωλίδου, ο Άδωνις κρίθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά: την μετατροπή της δημόσιας υγείας σε ιδιωτική την οποία μόνο μια μικρή μερίδα προνομιούχων πολιτών θα απολαμβάνει.

Μετά την επαναφορά της διάταξης 39Α του Λομβέρδου, βάση της οποίας διαπομπεύθηκαν οι οροθετικές γυναίκες, ακολούθησε μείωση μισθών, προσωπικού, συγχωνεύσεις και λουκέτο σε τουλάχιστον 50 νοσοκομεία. Πρόσφατο μέτρο, η εισαγωγή εισιτηρίου 25 ευρώ στα εξωτερικά ιατρεία- απο πέντε που ήταν μέχρι σήμερα.

Στερώντας λοιπόν ιατρικές υπηρεσίες σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν θα έχουν η δυνατότητα να πληρώσουν τα 25 ευρώ, το υπουργείο δημιουργεί εστίες ασθενειών που μακροπρόθεσμα θα κοστίσουν στο σύστημα υγείας δεκαπλάσια ποσά από αυτά που υποτίθεται ότι θα εξοικονομήσει...

Το χρήμα έρχεται με ένα τίμημα, ακόμα και αν αυτό καταδικάζει χιλιάδες ανθρώπους σε εξαθλίωση και θάνατο.
 

Ας δούμε όμως τι συνέβη σε άλλες χώρες όπου εφαρμόστηκαν αυτά τα μέτρα τα οποία, άτομα σαν τον Αδωνη Γεωργιάδη και τον Θανάση Πλεύρη προωθούν στην Ελλάδα με τις ευλογίες της κυβέρνησης και των εταίρων της.

 

Από την Αφρική ως την Ασία

Αν η δεκαετία του '70 ήταν η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις του νεοφιλελευθερισμού, η δεκαετία του '80 και '90 ήταν η εποχή της δόξας του.

Στην Αφρική, οι πρώην αποικίες των δυτικών δυνάμεων είχαν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα της αποικιοκρατίας. Διεφθαρμένες κυβερνήσεις, πόλεμοι και φυσικές καταστροφές αλλά και τα βρώμικα πολιτικά παιχνίδια της Δύσης, οδήγησαν δεκάδες αφρικανικά κράτη σε οικονομικό μαρασμό και απευθείας στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Το πρώτο που χτυπήθηκε ήταν το εθνικό σύστημα υγείας των χωρών. Αν και στα περισσότερα αφρικανικά κράτη η περίθαλψη ήταν ήδη σε κακή κατάσταση, με υποδομές που κατέρρεαν και οι ελλείψεις σε φάρμακα και προσωπικό ήταν μεγάλες, το ΔΝΤ πρότεινε ως βασικό μέσο εξυγίανσης την ιδιωτικοποίηση. Υποστηρίζοντας πως ο ιδιώτης προσφέρει ποιοτικότερες υπηρεσίες υποχρέωσε τις κυβερνήσεις να επιβάλουν αμοιβή στα δημόσια νοσοκομεία αλλά και να μειώσουν τις δαπάνες στον τομέα της περίθαλψης. Αυτό είχε δραματικές συνέπειες καθώς εκατοντάδες κλινικές και νοσοκομεία έκλεισαν στις περισσότερες αφρικανικές χώρες και όσα νοσοκομεία επιβίωσαν αντιμετώπιζαν ακόμα μεγαλύτερες ελλείψεις από πριν.
Με τις ευλογίες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, στα 42 φτωχότερα αφρικανικά κράτη οι δαπάνες για την υγεία μειώθηκαν κατά 50% στη δεκαετία του '80.

Οι φτωχότεροι-η πλειοψηφία δηλαδή των Αφρικανών- έμειναν εκτός κάθε νοσηλευτικού σχήματος. Στην Κένυα όταν εισήχθη εισιτήριο 2,25 δολαρίων στις κλινικές αφροδισίων νοσημάτων, οι ασθενείς μειώθηκαν μέχρι και 70%. Στην Ουγκάντα, όταν η κυβέρνηση το 2001, αποφάσισε να καταργήσει το παράβολο στα δημόσια νοσοκομεία που της είχε επιβάλει το ΔΝΤ, είδε τα ποσοστά της ελονοσίας και των αφροδισίων νοσημάτων στον πληθυσμό να μειώνονται κατά 60% και τα ποσοστά των εμβολιασμένων παιδιών να φτάνουν μέσα σε 3 χρόνια από 26 σε 73%.

Στην Γκάνα υπό τις οδηγίες της Παγκόσμια Τράπεζας , η κυβέρνηση εισήγαγε ένα σύστημα ασφάλισης, το οποίο θεωρήθηκε ως μοντέλο για τις υπόλοιπες αφρικανικές χώρες. Η ασφάλιση χρηματοδοτείται μέσω ειδικού φόρου στα προϊόντα βασικής κατανάλωσης, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι κάθε πολίτης της χώρας συνεισφέρει οικονομικά στο σχήμα, αγοράζοντας το καθημερινό του φαγητό.
Παρόλα αυτά το 82% των κατοίκων της Γκάνα είναι ανασφάλιστοι. Επιπλέον η εισαγωγή χρηματικού εισιτηρίου που επιβλήθηκε στη Γκάνα από το ΔΝΤ-ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80-έχει ως αποτέλεσμα εκατομμύρια φτωχοί να μην πηγαίνουν στα νοσοκομεία καθώς αδυνατούν να πληρώσουν το αντίτιμο.

Το ίδιο μοντέλο ασφάλισης προωθείται κα σε άλλες αφρικανικές χώρες όπως η Ουγκάντα και η Τανζανία. Στην Ουγκάντα, αν και η κυβέρνηση κατάργησε το παράβολο στα δημόσια νοσοκομεία, ο ασθενής είναι υποχρεωμένος να πληρώσει για φάρμακα και αναλώσιμα. Μια γυναίκα που θα πρέπει να κάνει καισαρική τομή, οφείλει να πληρώσει 60 δολάρια για το κιτ της καισαρικής. Αποτέλεσμα χιλιάδες γυναίκες και βρέφη να πεθαίνουν στα νοσοκομεία περιμένοντας να εγχειριστούν, καθώς οι μητέρες αδυνατούν να εξασφαλίσουν το ποσό αυτό.

Παρόμοια ήταν και η κατάσταση στην ΝΑ Ασία. Η Ταϊλάνδη μέσα από ένα σύστημα κινήτρων και επιδομάτων είχε καταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του '80 να αυξήσει τον αριθμό των γιατρών στα νοσοκομεία των επαρχιών από 300 σε 1162. Μετά την ασιατική κρίση του 1997 και την έλευση του ΔΝΤ, η υγεία στην Ταϊλάνδη ιδιωτικοποιήθηκε. Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να περικόψει τα επιδόματα και τους μισθούς με αποτέλεσμα τα μεγάλα και πανάκριβα ιδιωτικά νοσοκομεία της Μπανγκόκ –που πολλαπλασιάστηκαν μετά το 1997- να απορροφήσουν την πλειοψηφία των γιατρών, απογυμνώνοντας τα δημόσια επαρχιακά νοσοκομεία στα οποία κατέφευγαν οι φτωχότεροι και με τα πιο σοβαρά προβλήματα υγείας Ταϊλανδοί.

Ρωσία και Αργεντινή: το χρονικό μιας κατάρρευσης

Τον Δεκέμβριο του 1991 η Σοβιετική Ένωση επισήμως διαλύεται. Στη θέση της έρχεται η Ρωσική Ομοσπονδία και μαζί της η μετατροπή της μεγαλύτερης κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας του πλανήτη σε οικονομία ελεύθερης αγοράς. Το εμπόριο απελευθερώνεται, οι κρατικές επιχορηγήσεις παύουν και ο χορός των ανεξέλεγκτων ιδιωτικοποιήσεων ξεκινά. Μαζί με την νέα οικονομία όπως την σχεδίασε ο σκληροπυρηνικός θιασώτης της ελεύθερης αγοράς Yegor Gaidar, ήρθε και ο εφιάλτης για την πλειοψηφία των Ρώσων, το 50% των οποίων ζει το 1993 κάτω από τα όρια της φτώχειας (με λιγότερα από 18 ευρώ το μήνα). Το ποσοστό αυτό στη δεκαετία του '80 δεν ξεπερνούσε το 1,5%.

Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής κυριαρχίας η Ρωσία είχε ένα από τα πιο αξιόλογα συστήματα υγείας παγκοσμίως. Από τις αρχές όμως της δεκαετίας του '80 και ιδιαίτερα προς τα τέλη, η κατάσταση είχε αρχίζει να επιδεινώνεται με τα περισσότερα σοβιετικά νοσοκομεία να έχουν βασικές ελλείψεις στις υποδομές τους.
Τα διαρθρωτικά προγράμματα που επεβλήθησαν στην χώρα προέβλεπαν την δημιουργία ενός μικτού-πρωτίστως ιδιωτικού-συστηματος υγείας, μειώσεις μισθών και απολύσεις, κλείσιμο νοσοκομείων που δεν θεωρούνταν απαραίτητα και εισαγωγή εισιτηρίου για κάθε επίσκεψη στα δημόσια νοσοκομεία. Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία θα μειωθούν στο 1,8% του ΑΕΠ.

Τα νέα μέτρα δεν άργησαν να δώσουν καρπούς.Οι μειώσεις μισθών στους γιατρούς είχαν ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση της διαφθοράς στα νοσοκομεία. Εκατομμύρια Ρώσοι αδυνατώντας να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές και το αυξημένο κόστος της υγειονομικής περίθαλψης έμειναν εκτός του συστήματος υγείας. Το 1994 το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες είχε μειωθεί κατά επτά χρόνια και για τις γυναίκες κατά τρία, σε σχέση με το 1990. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες δεν είχαν πλέον ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τέσσερα στα πέντε παιδιά γεννιούνταν με προβλήματα υγείας.

Την ίδια περίοδο ξεχασμένες μολυσματικές ασθένειες επανεμφανίζονται. Η διφθερίτιδα θα σκοτώσει 482 παιδιά το 1993, αποτέλεσμα της έλλειψης εμβολίων αλλά και των κακών συνθηκών διαβίωσης. Η ιλαρά, η φυματίωση και η σύφιλη θα φτάσουν τα επίπεδα πανδημίας. Το 1995 ο τυφοειδής πυρετός και η χολέρα θα κάνουν την εμφάνιση τους στη Μόσχα. Παράλληλα τα καρδιακά νοσήματα, τα έλκη, ο καρκίνος και οι αναπνευστικές ασθένειες θα αυξηθούν κατά 50%. Η γονιμότητα θα μειωθεί κατά 35% και τα ποσοστά των αμβλώσεων θα τριπλασιαστούν.

Τα ποσοστά αλκοολισμού στη χώρα θα αγγίξουν το 60% το 1993 ενώ οι μολύνσεις με τον ιό του HIV-AIDS θα αυξηθούν επισήμως κατά 50% με οκτώ στους δέκα χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών να έχουν μολυνθεί από την ασθένεια. Ακόμα και σήμερα, η Ρωσία παραμένει η χώρα με τα μεγαλύτερα ποσοστά μολύνσεων από τον HIV-AIDS στον δυτικό κόσμο.

Το 1999 η οικονομία της Αργεντινής βρίσκεται σε κακά χάλια. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναλαμβάνει δράση και υπόσχεται στην κυβέρνηση δάνειο 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να αναχρηματοδοτήσει τα χρέη της, με αντάλλαγμα σκληρή λιτότητα και αποκρατικοποιήσεις.

Η κυβέρνηση με περισσό ζήλο και για να αποφύγει τη χρεοκοπία –με το δημόσιο χρέος να ξεπερνάει τα 147 δισεκατομμύρια δολάρια-, καταρτίζει πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής. Με προεδρικό διάταγμα, ο πρόεδρος της χώρας θα καταστρέψει ότι έχει απομείνει από το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, θα διαλύσει την κοινωνική πρόνοια και θα απελευθερώσει τον χώρο της υγείας.

Μεταξύ 2001 και 2003 πέντε εκατομμύρια άνθρωποι θα μείνουν ανασφάλιστοι ενώ οι ιδιωτικές ασφαλίσεις θα αυξήσουν τις εισφορές κατά 25%. Οι τιμές στα φάρμακα θα αυξηθούν κατά 160% και οι μισθοί στο προσωπικό των νοσοκομείων θα μειωθούν κατά 68%. Τα νοσοκομεία στο Μπουένος Άιρες θα αντιμετωπίσουν τεράστιες ελλείψεις σε φάρμακα και αναλώσιμα φτάνοντας στο σημείο να εκτελούν μόνο επείγουσες επεμβάσεις επειδή τα αντιβιοτικά δεν επαρκούν. Τα φαρμακεία θα αρνηθούν να δώσουν φάρμακα στους πολίτες αν δεν πληρωθούν με μετρητά με το 55% των ασθενών να μην ακολουθεί καμία φαρμακευτική αγωγή καθώς αδυνατεί να πληρώσει τα φάρμακα του. Οι καρδιακές προσβολές θα εννεαπλασιαστούν και μεταξύ 1999 και 2002 πάνω από 20.000 άτομα θα πεθάνουν από καρδιοπάθειες.

Αποκορύφωμα της κατάστασης είναι η έκκληση του προέδρου Eduardo Duhalde στην κυβέρνηση της Βραζιλίας για άμεση δωρεά ινσουλίνης καθώς οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν προμήθευαν πια τα νοσοκομεία της χώρας.

Το 2001 ένα στα τρία νεογέννητα παιδιά δεν εμβολιάζεται στην Αργεντινή ενώ μελέτη του 2010 έδειξε ότι τα βρέφη που γεννήθηκαν μεταξύ 2000-2003 είχαν μειωμένο σωματικό βάρος κατά τη γέννηση εξαιτίας της φτωχής διατροφής και του στρες της μητέρας λόγω της οικονομικής κρίσης.

Εάν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, η ομοιότητα δεν είναι τυχαία. Μένει απλά να δούμε πόσα θύματα θα μετρήσουμε ακόμα στην  Ελλάδα…

 

 

Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα -με κάποιες μικρές αλλαγές- και στο The Press Project

Αυτοί που έφεραν τον φασισμό

Εδώ και τρία χρόνια, από τότε που "ξεκίνησε η κρίση" λέμε τα ίδια. Ξεκινήσαμε ως αγανακτισμένοι, ρίξαμε και δυο -τρεις μούντζες στην ελληνική βουλή, φωνάξαμε και θρηνήσαμε νεκρούς στις διαδηλώσεις και μετά ψηφίσαμε. Και στείλαμε να κυβερνήσει ο  Σαμαράς με τα δεκανίκια του ΠΑΣΟΚ κ της ΔΗΜΑΡ. Και κοντά σε αυτούς η Χρυσή Αυγή...

Στα τρία αυτά χρόνια λοιπόν πολλά συνέβησαν. Μαζί με τα μνημόνια, τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους ανέργους, τα σκάνδαλα πολλαπλασιάζονταν. Οι γκόμενες των πολιτικών "που είχαν ανάγκη τα 700 ευρώ" εξαργύρωναν τις υπηρεσίες τους με διορισμούς στο δημόσιο, οι σύζυγοι υπουργών έπαιρναν δημόσια έργα και διαφημιστικές καμπάνιες  του ΕΟΦ και οι σύζυγοι των δημοσιογράφων γίνονταν από υπάλληλοι του ΙΚΑ ιδιαιτέρες υπουργών. Η λίστα Λαγκαρντ χάθηκε, ο Βενιζέλος που έκανε τη διαφθορά θεσμό του κράτους χάρη στα νομικά τερτίπια του έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

Και ενώ το κράτος γινόταν λυσσαλέα βίαιο, ενώ διαπόμπευε ανθρώπους για να κερδίσει ψηφουλάκια, ενώ βασάνιζε κρατούμενους και έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιλούσαμε για τις θεωρίες των άκρων και βρίζαμε ο ένας τον άλλον, διεκδικώντας εύσημα επαναστάτη στα social media.

Το ξέραμε πως τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα, το βλέπαμε να έρχεται.

Δεν θα μιλήσω για τη Χρυσή Αυγή.Τα έχω πει. Τα έχουν πει δεκάδες άλλοι πριν απο μένα. Ολοι ξέραμε ποιοι είναι, όλοι ξέραμε τι θα έρθει απο τότε που έσπαζαν πάγκους μεταναστών και δολοφονούσαν ιρακινούς και αφγανούς στους δρόμους. Το πρόσωπο τους το είχαν δείξει.

Και θα το δείξουν πάλι γιατί κανείς δεν θα τους σταματήσει.

Οι βρώμικοι πόλεμοι της Δύσης

"Όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας" διακήρυττε ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος όταν οι αμερικανικές δυνάμεις με τη βοήθεια των συμμάχων εκδημοκράτιζαν το Ιράκ.

Δέκα χρόνια αργότερα και η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα στη Λιβύη, έπειτα στο Μάλι, και προσεχώς στη Συρία.

Οι βρώμικοι πόλεμοι των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν σοκάρουν πλέον κανένα. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την ΝΑ Ασία το βιβλίο της παγκόσμιας διπλωματίας είναι γραμμένο με αίμα.

 

Ο κομμουνιστής Αφρικανός

 

Στις 30 Ιουνίου του 1960 το Κονγκό κερδίζει την ανεξαρτησία του από τους Βέλγους και ο 35χρονος ήρωας της επανάστασης Πατρίς Λουμούμπα γίνεται ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας. Δώδεκα εβδομάδες αργότερα ο Λουμουμπα θα εκδιωχθεί από την κυβέρνηση και τέσσερις μήνες μετά, στις 17 Ιανουαρίου 1961 θα βρει φριχτό θάνατο στα χέρια των αντιπάλων του.

Ο νεαρός ηγέτης, που βρισκόταν ήδη σε κατ' οίκον περιορισμό από τον Σεπτέμβριο του 1960, θα συλληφθεί μαζί με δύο συνεργάτες του από Βέλγους στρατιώτες, οι οποίοι θα τους δέσουν με σχοινιά σε δύο δέντρα και θα τους εκτελέσουν.

Για να σβήσουν κάθε ίχνος, οι Βέλγοι θα τεμαχίσουν τους νεκρούς και αφού τους κάψουν με οξύ θα κρατήσουν μόνο τα δόντια και τις σφαίρες που τους σκότωσαν.

Το κράτος ξέρει καλύτερα.

Μια είδηση που κυκλοφόρησε τέλη Ιουλίου πέρασε μάλλον απαρατήρητη απο το ευρύ κοινο. Οι εφημερίδες άρχισαν να πανηγυρίζουν για τη νέα "γενναία ρύθμιση των δανείων" απο Σεπτέμβριο. Η ρύθμιση θα ακολουθήσει το μοντέλο που εφαρμόζεται στην Ιρλανδία, όπως μας πληροφορεί το Έθνος και το οποίο είναι τόσο πετυχημένο που η Τρόικα εισηγήθηκε την εφαρμογή του στην Ελλάδα. Διαβάστε το δημοσίευμα του Έθνους της Κυριακής εδω . 

Βέβαια απο το Έθνος ξέφυγε μια σημαντική λεπτομέρεια, το μοντέλο αυτο ΔΕΝ εχει εφαρμοστεί ακόμα στην Ιρλανδία.

Η ιρλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε το πλαίσιο  του πριν πέντε μήνες περίπου και αναμένεται να ξεκινήσει μέσα Αυγούστου αν κ δεν προβλέπεται να τεθεί σε ισχύ πριν τον Σεπτέμβριο του 2013. Στην Ιρλανδία ήδη έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για το πρόγραμμα με αρκετούς οικονομολόγους να εκφράζουν τις ενστάσεις τους για το πόσο μπορεί το κράτος να διεισδύσει στη προσωπική ζωή των πολιτών ακόμα και αν αυτοι έχουν χρεοκοπήσει.

Στην Ελλάδα - αν τελικά εφαρμοστεί- δεν θα γίνει μεγάλη συζήτηση. Η συνομοταξία αρθρογράφων/δημοσιογράφων που ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε όλα τα "εναλλακτικά" protagon-αγωνιστικά  siteς και στα διάφορα ηλεκτρονικά κ μη free press θα αρχίσει υπερωρίες και θα μας το πουλήσει σαν την μεγάλη ευκαιρία αφού πρώτα ενοχοποιήσει όποιον - ω τι περίεργο στους καιρούς που ζούμε-εχει χρεη. Στην τελική χάρη σου κάνουν  το κράτος και οι τράπεζες, ας μην ξόδευες ανθρωπάκι πάνω  απο τις δυνάμεις σου, καλά να πάθεις.

Μια κουρασμένη χώρα

Γράφω το  κείμενο που ακολουθεί με αφορμή την έρευνα που κάναμε με τον Στέλιο  στις συνοικίες της Αθήνας για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην μεσαία τάξη. Η έρευνα δημοσιευθηκε στην Ελευθεροτυπία  το Σάββατο 27 Ιουλίου και μπορείτε να τη διαβασετε εδω

Δεν έχω πολλά σχόλια να κάνω γιατί προτιμώ  να μιλήσει η έρευνα αντι για μένα, και είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθω αρκετές φορές.

Η εικόνα των πολιτικών στο ελληνικό κοινοβούλιο να πανηγυρίζουν επειδή για άλλη μια φορά "έσωσαν" τη χώρα υπογράφοντας την καταδίκη των πολιτών, μου προκάλεσε ανάμεικτα αισθήματα. Αηδία αλλά συγχρόνως και μια αμυδρή ελπίδα ότι επιτέλους εικόνες σαν αυτές θα αφυπνίσουν κοιμισμένες συνειδήσεις.

Όμως στην Ελλάδα του 2013 οι συνειδήσεις είναι είδος πολυτελείας.

Η Ελλάδα.

Μια χώρα που την κυβερνάει μια επαίσχυντη αλητοπαρέα από ανεπάγγελτους πολιτικούς που με κληρονομική διαδοχή  οι περισσότεροι, σκαρφάλωσαν στην καρέκλα της εξουσίας.

Οταν το ΒΗΜΑ FM λογοκρίνει...

 

 

Όσοι πιστεύουν ακόμα ότι η ενημέρωση στην Ελλάδα είναι ελεύθερη ας διαβάσουν το παρακάτω κείμενο/καταγγελία που δημοσίευσα στο The Press Project και αναδημοσιεύω εδώ.

Ομολογώ ότι όταν έλαβα την πρόσκληση απο τον ραδιοφωνικό σταθμό Βημα FM και την ρεπόρτερ κ. Ελεάνα Κηπουρού να μιλήσω στην εκπομπή magazino του κ. Γ. Κορωναίου, εξεπλάγην θετικά. Αφορμή μία από τις έρευνες μου στην Huffington Post για την διακίνηση ναρκωτικών και την πορνεία στο κέντρο της Αθήνας.

Δέχτηκα αμέσως διότι πιστεύω ότι κάποιες αλήθειες πρέπει να ακούγονται ακόμα και στα καθεστωτικά μέσα. Ιδίως όταν οι αλήθειες αυτές είναι τόσο τραγικές που ξεπερνάνε κάθε κομματική και πολιτική γραμμή.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει  όμως το ρόλο που παίζουν τα ιδιωτικά ΜΜΕ στην Ελλάδα και αφελώς πίστεψα ότι ένα μέσο όπως το ΒΗΜΑ, θα επέτρεπε  να ακουστούν αλήθειες που ξεγυμνώνουν την κυβέρνηση και όλους αυτούς που λυσσαλέα την στηρίζουν. Δεν το κατάλαβα, ακόμα και όταν μια ημέρα πριν την συνέντευξη, άρχισα να δέχομαι μια λυσσαλέα επίθεση στο twitter απο διάφορους χρήστες όπου με ειρωνεύονταν και με έβριζαν χυδαία και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μειώσουν τις έρευνες μου.

Ο χορός του Ζαλόγγου

Δε συνηθίζω να σχολιάζω  την ελληνική επικαιρότητα   όταν αφορά σε ευαίσθητα θέματα εθνικού ή θρησκευτικού περιεχομένου. Έχω άποψη και γνώση ώστε να υποστηρίξω οτιδήποτε γράψω, αλλά  το αποφεύγω γιατί το κλίμα στην Ελλάδα έχει γίνει ιδιαίτερα έκρυθμο και η πόλωση, ο φανατισμός και η ημιμάθεια κυριαρχούν.

Αφορμή όμως για το σημερινό κείμενο στάθηκε  η αναστάτωση που έχει προκληθεί από τις δηλώσεις της κ.Ρεπούση για το χορό του Ζαλόγγου, και μέσω των οποίων θυμηθήκαμε και ότι άλλο έχει πει κατά καιρούς. Το facebook πήρε φωτιά, το twitter ακόμα περισσότερο, και όλοι έχουν άποψη και γνώμη για την ορθότητα ή μη ιστορικών γεγονότων, ακόμα και αν η τελευταία φορά που άνοιξαν βιβλίο ιστορίας ήταν στο γυμνάσιο.

Ξαφνικά ολοι σχεδόν οι Έλληνες είναι  έτοιμοι για γιουρούσι με τα γιαταγάνια στο χέρι.

Και όμως, κάθε ιστορία έχει τη μυθολογία της, ταυτόχρονη ή υστερόχρονη.  Και αυτά τα έχουν πει και γράψει πολύ αξιόλογοι ιστορικοί και δεν χρειαζόταν μια  ιστορικός και νυν βουλευτής να τα πει για να σοκαριστεί το πανελλήνιο.

Χωρίς τίτλο*

 Χτες βράδυ καθώς δεν είχα ύπνο, παρακολούθησα μια ομιλία στο TED  στη  Χαβάη από μια φωτογράφο που γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει τους σύγχρονους σκλάβους. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι αυτό το TED εγω δεν το πολυσυμπαθώ. Ίσως δεν έχω καταλάβει και την χρησιμότητα του αλλά μου θυμίζει πολύ "αμερικανιά" (χρησιμοποιώ τη λέξη εντός εισαγωγικών και με σκωπτική διάθεση) και δεν με πείθει.

Μοιάζει  σαν political correct  σενάριο, όπου ο ομιλητής θα πει αυτά που πρέπει να πει και αυτά που θέλει το κοινό να ακούσει. Ομιλίες με σκοπό να κάνουν το κοινό να νιώσει καλά, να το κάνουν να πιστέψει πως ανήκει σε αυτή την ανώτερη κάστα των προοδευτικών και σκεπτόμενων που θα αλλάξουν τον κόσμο...

 

Τελοσπάντων, παρακολούθησα την ομιλία χτές, που μάλλον κακώς είχε καταχωρηθεί ως ομιλία για τους σύγχρονους σκλάβους καθώς ήταν το απόλυτο διαφημιστικό σποτ για την αμερικάνικη ΜΚΟ Free the slaves. Η ομιλήτρια αυτό που μας είπε -αφού έδειξε τις πραγματικά συγκλονιστικές φωτογραφίες της από την Γκάνα, το Νεπάλ και την Ινδία-ήταν ότι η μοναδική ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι να τους σώσει η πολύ γνωστή αυτή ανθρωπιστική οργάνωση -μόνο αριθμό λογαριασμού δεν έβαλαν στην οθόνη για να στείλουμε τα χρήματα που θα απελευθερώσουν και θα μορφώσουν το πεντάχρονο αγοράκι που σπάει πέτρες στο Νεπάλ ή ψαρεύει στη λίμνη του Βόλτα...

Διασχίζοντας το άγνωστο: ξένοι εργάτες στα χωραφια της Ελλάδας

Μαζί με τον φωτογράφο Στέλιο Παπαρδέλα αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ερευνητικό project για τις συνθήκες εργασίας των μεταναστών στην Κρήτη. Με καταγωγή απο τη Σητεία εγώ και κρητικός ο Στέλιος, η ιδέα ηταν ενδιαφέρουσα. Η ερευνα έγινε απο κοινού, κράτησε δύο μήνες (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2013) , ξεκινήσαμε μαζί και την ολοκλήρωσε ο Στέλιος. Επισκεφθήκαμε τα Ανώγεια, την Ιεράπετρα και το Ηράκλειο και μιλήσαμε με δεκάδες ανθρώπους-ξένους εργάτες, ντόπιους κατοίκους, εκπροσώπους της Δημοτικής Αρχής.

Στο μεταξύ μεσολάβησαν τα τραγικά γεγονότα της Μανωλάδας και η έρευνα μας έγινε πιο επίκαιρη απο ποτέ.

Το κείμενο δημοσιευθηκε στα αγγλικά στην Huffington Post με τον τίτλο

 

"Crossing into the unknown: The plight of migrants in the fields of Greece" και θα βρείτε την δημοσιέυση εδω .

 

Παρακάτω ακολουθεί η ελληνική μετάφραση του κειμένου. Δεν θα σχολιάσω αλλα θα περιμένω τα δικά σας σχόλια αφου διαβάσετε το κείμενο.

Οσα δεν θα σας πούν οι ειδήσεις...

Η ιστορία γράφεται  από τη μεριά των νικητών. Η μάλλον γράφεται από τη πλευρά της εξουσίας και του χρήματος. Από την πλευρά εκείνου που ελέγχει την πληροφόρηση σου, την εκπαίδευση σου, το φαγητό σου, τον αέρα που αναπνέεις.

 

 

Από την Βόρεια Ουγκάντα...

Στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία δημοσίευσα μια έρευνα που έιχα κάνει στην Βόρεια Ουγκάντα (17/2/2013 "Με διέταξαν να σκοτώσω τη μάνα μου") την οποία μπορείτε να διαβάσετε και εδώ στο The Press Project.
 

Η  ιστορία του πολέμου στην Βόρεια Ουγκάντα είναι η ιστορία της απληστίας και της βρώμικης πολιτικής. Μια διαμάχη για την οποία όταν ακούσαμε στην Δύση-20 χρόνια μετά-είδαμε λευκούς Αμερικάνους να σκύβουν με συμπόνοια πάνω από μαύρα παιδικά κεφάλια και να υπόσχονται ως νέοι Ράμπο, πως οι λευκοί είναι εδώ για να τελειώσουν τον πόλεμο στην Ανατολική Αφρική.

Οι ανθρωπιστές σταυροφόροι ήρθαν και η προπαγάνδα ξεκίνησε.

Μια "αναρχική" ιστορία στη Γαλλία

 

Τις τελευταίες μέρες και αφού ξεπέρασα κάποια προσωπικά προβλήματα, διάβασα παρα πολλά δημοσιεύματα σχετικά με την σύλληψη των τεσσάρων νεαρών για τις ληστείες στην Κοζάνη, την αντιεξουσιαστική πάλη, τις ευθύνες των γονιών τους, την σαπίλα της κοινωνίας κλπ κλπ...Δεν ήθελα να πάρω θέση στο διαδίκτυο διότι θεωρώ πως πρόκειται για πολύ σοβαρή υπόθεση με παραμέτρους που δεν γνωρίζουμε κ οι γενικεύσεις και απλουστεύσεις είναι επικίνδυνες.

Πιστεύω ότι στη χώρα μας αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας, αστυνομική ασυδοσία και αυξανόμενη κρατική βία. Την άποψη μου την εξέθεσα με άρθρο μου στην Huffington Post και το οποίο θα βρείτε εδώ .

Ταξίδι στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα"

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ 20 μήνες πριν με αφορμή την διαμονή μου στην Ουγκάντα. Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με το blogging-παρα μόνο ως αναγνώστρια 2-3 ελληνικών μπλογκ και πολλών  αγγλόφωνων. Στην ουσία ήμουν τελείως άσχετη με το όλο θέμα και για αυτό ίσως δεν υπήρξα ποτέ και ιδιαίτερα ενεργό μέλος στην ελληνική "μπλογκόσφαιρα".

 

Όταν λοιπόν πέρσι είδα ξαφνικά το μπλογκ μου υποψήφιο για τα ελληνικά βραβεία διαδικτύου, ήταν πολύ μεγάλη έκπληξη. Το ίδιο και όταν συνειδητοποίησα πως το "Ταξιδεύοντας" έχει πλέον μεγάλη επισκεψιμότητα (και ας μην έχει μεγάλο αριθμό "followers") αλλά και ότι τα άρθρα μου έχουν ακόμα πιο μεγάλη απήχηση στο κοινό.

 

Γράφοντας αυτό το μπλογκ, άνοιξα μια δίοδο επικοινωνίας με πολλούς ανθρώπους και η οποία συνεχίστηκε τόσο στο Facebook όσο και μέσω των κειμένων μου. 

Η αλήθεια είναι πως από τότε που τα άρθρα μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αποδεκτά και να διαβάζονται από όλο και περισσότερο κόσμο, η δυναμική του μπλογκ άλλαξε. Διότι είναι πολύ δύσκολο να μην νιώθεις τεράστια ευθύνη για όσα γράφεις όταν ξέρεις πως τα κείμενα σου (εκτός μπλογκ) φτάνουν σε χιλιάδες κόσμο ο οποίος σε κρίνει (και πολύ σωστά), συνδιαλέγεται μαζί σου, συμφωνεί και διαφωνεί.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι αναρτήσεις μου δεν είναι πια τόσο συχνές όσο πριν. Με δεδομένο ότι τις απόψεις μου τις εκφράζω στα άρθρα που δημοσιεύω, δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και να λέω μια από τα ίδια και από εδώ. Κάποιες προτάσεις που μου έγιναν να αλλάξει η γωνία του μπλογκ να γίνει πιο "εμπορικό" και πιο "επαγγελματικό" επίσης απορρίφθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι αόρατοι άνθρωποι

Μερικές φορές βλέπω ένα περίεργο όνειρο. Βρίσκομαι μεσημέρι στο κέντρο κάποιας πόλης και  δεκάδες άτομα περπατάνε βιαστικά γύρω μου. Κόσμος παντού, άντρες, γυναίκες, παιδιά περνάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να μιλήσω σε κάποιον. Μάταια. Κανείς δεν με ακούει και κανείς δεν με βλέπει.  Με πιάνει πανικός, και προσπαθώ με ξέφρενες κινήσεις να με προσέξει κάποιος...Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είμαι αόρατη και πως κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω πέφτει στο κενό. Είμαι καταδικασμένη να μην με βλέπει κανείς.

Στο σημείο αυτό ξυπνάω τρομαγμένη. Για λίγα λεπτά βρίσκομαι μέσα στον εφιάλτη, μέχρι να καταλάβω πως δεν είμαι αόρατη και πως όλα ήταν μέσα στο μυαλό μου. Αυτά τα λεπτά είναι και τα πιο τρομακτικά. 

 

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα  ότι αυτό που για μένα είναι ένα κακό όνειρο για κάποιους είναι η ίδια τους η ζωή. Και δυστυχώς δεν μπορούν να ξυπνήσουν και όλα να γίνουν όπως πριν.

Στη ρωγμή του χρόνου*

 

Δευτέρα βράδυ και τελευταία μέρα του 2012. Οι δρόμοι έχουν μια περίεργη ησυχία. Λίγα αυτοκίνητα και ακόμα λιγότεροι περαστικοί.  Ίσως φταίει η βροχή, ίσως η κρίση, ίσως και τίποτα από τα δύο. Ίσως είναι απλά ένα ήσυχο βράδυ σε μια γειτονιά της Αθήνας.

 

Η ώρα είναι έντεκα και θέλουμε να προλάβουμε την αλλαγή του χρόνου με τους δικούς μας ανθρώπους.

Η λεωφόρος είναι σχεδόν άδεια. Οι δρόμοι είναι παγωμένοι και η βραδινή υγρασία ποτίζει τα ρούχα.  Ανυπομονώ να βρεθώ σπίτι, κρυώνω και έχω ήδη ένα δυνατό πονοκέφαλο. Τα φώτα στα σπίτια λιγοστά, κάποια χρωματιστά λαμπάκια σε δύο-τρία  παράθυρα και ένας αδέσποτος σκύλος ψάχνει να βρει ζέστη σε  ένα εγκαταλελειμμένο φορτηγό.

 

Στην στροφή το φανάρι ανάβει κόκκινο. Η παγωνιά θολώνει τα τζάμια κάνοντας την μοναξιά των δρόμων απόκοσμη. Στη γωνία στέκεται και απόψε ένας άντρας πουλώντας χαρτομάντιλα σε ανύπαρκτους πελάτες.

Είναι ο αόρατος "Πακιστανός" (ή από το Μπαγκλαντές, ή από την Ινδία, ποιος ξέρει, ποιος νοιάζεται) των φαναριών. Κάθε μέρα εκεί, στο ίδιο πόστο, με τα ίδια χαρτομάντιλα. Οι δρόμοι άδειοι αλλά αυτός εκεί, στη γωνία. Με το παλιό κασκόλ τυλιγμένο στο κεφάλι, στην αλλαγή ενός χρόνου που παραμένει στάσιμος. Στην αλλαγή μια ζωής που η τύχη έφερε αλλιώς.