Οι αόρατοι άνθρωποι

Μερικές φορές βλέπω ένα περίεργο όνειρο. Βρίσκομαι μεσημέρι στο κέντρο κάποιας πόλης και  δεκάδες άτομα περπατάνε βιαστικά γύρω μου. Κόσμος παντού, άντρες, γυναίκες, παιδιά περνάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι στη μέση του δρόμου και προσπαθώ να μιλήσω σε κάποιον. Μάταια. Κανείς δεν με ακούει και κανείς δεν με βλέπει.  Με πιάνει πανικός, και προσπαθώ με ξέφρενες κινήσεις να με προσέξει κάποιος...Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως είμαι αόρατη και πως κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω πέφτει στο κενό. Είμαι καταδικασμένη να μην με βλέπει κανείς.

Στο σημείο αυτό ξυπνάω τρομαγμένη. Για λίγα λεπτά βρίσκομαι μέσα στον εφιάλτη, μέχρι να καταλάβω πως δεν είμαι αόρατη και πως όλα ήταν μέσα στο μυαλό μου. Αυτά τα λεπτά είναι και τα πιο τρομακτικά. 

 

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα  ότι αυτό που για μένα είναι ένα κακό όνειρο για κάποιους είναι η ίδια τους η ζωή. Και δυστυχώς δεν μπορούν να ξυπνήσουν και όλα να γίνουν όπως πριν.

 

Με την συνεργασία του φωτορεπόρτερ Δημήτρη Μπούρα, ξεκινήσαμε ένα  "ταξίδι" στους ανεπιθύμητους της Αθήνας. Σε όλους εκείνους που για κάποιους λόγους-δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω ή να εξηγήσω-παγιδεύτηκαν σε φτηνές ουσίες, εξαθλίωση και πεζοδρόμιο.  

Δεν χρειάστηκαν παρα μόνο λίγες ώρες για να νιώσω και εγώ αόρατη. Για να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι ένα ενοχλητικό "σκουπίδι" στην άκρη ενός δρόμου.

Και πάλι εγώ ήμουν απλά ο επισκέπτης σε μια πραγματικποτητα που δεν ήταν η δική μου.

Το οδοιπορικό αυτό δεν ήταν για μένα το πρώτο, ούτε ήταν κάτι που δεν γνώριζα ή που δεν είχα ξαναδεί. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν το μέγεθος της εγκατάλειψης και που παράλληλα της μπορώ να βρω μόνο σε κάποιες χώρες που τις αποκαλούμε "τριτοκοσμικές".

Από τότε  που ξέσπασε η ελληνική κρίση και γνωρίζοντας πόσο ανύπαρκτο επί της ουσίας είναι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα, η σκέψη μου ήταν σε όλους εκείνους τους ευάλωτους ανθρώπους που πλέον θα πεταχτούν στον δρόμο και θα αποτελέσουν τις πρώτες απώλειες της τραγωδίας που ζει η χώρα.

Σε όλους εκείνους που έκαναν λάθος επιλογές, που δεν "οχυρώθηκαν" όσο έπρεπε, που πίστεψαν το λάθος παραμύθι και που δεν βρέθηκε κάποιος να τους πει ελα είμαι εδώ.

Σε όλους εκείνους που δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες ή που τις είχαν και τις έχασαν ή που κάποτε ήταν σαν εμάς αλλά ξαφνικά έγιναν οι "άλλοι" οι αόρατοι.

 

Θα ήταν εύκολο για μένα να γράψω ένα κείμενο για να σας συγκινήσω.  Όμως δεν θέλω να συγκινήσω κανέναν. Θέλω να σας θυμώσω. Θέλω να σας κάνω να φωνάξετε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Δεν θέλω να δακρύσετε, δεν θέλω να βγείτε να μοιράσετε φαγητό και κουβέρτες, δεν θέλω αλληλεγγύη και συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού. Δεν θέλω να πείτε, τα ξέρουμε τα έχουμε δει, φταίνε οι πολιτικοί και μετά να γυρίσετε σελίδα.

Δεν θέλω να γράψετε οργισμένα λόγια στα social media, ούτε να μου πείτε μπράβο.

Δεν υπάρχουν εύσημα εδώ για κανέναν.

 

Θέλω απλά να κοιτάξετε τα παιδιά σας στα μάτια. Και όσοι δεν έχετε παιδιά να κοιτάξετε αυτούς που αγαπάτε στα μάτια. Και να σκεφτείτε μέχρι πότε θα ανεχτούμε να ζούμε ανάμεσα σε αόρατους ανθρώπους. Κυρίως όμως να σκεφτείτε πόσο απέχουμε  μέχρι να γίνουμε οι ίδιοι αόρατοι;