Χτες βράδυ καθώς δεν είχα ύπνο, παρακολούθησα μια ομιλία στο TED στη Χαβάη από μια φωτογράφο που γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει τους σύγχρονους σκλάβους. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι αυτό το TED εγω δεν το πολυσυμπαθώ. Ίσως δεν έχω καταλάβει και την χρησιμότητα του αλλά μου θυμίζει πολύ "αμερικανιά" (χρησιμοποιώ τη λέξη εντός εισαγωγικών και με σκωπτική διάθεση) και δεν με πείθει.
Μοιάζει σαν political correct σενάριο, όπου ο ομιλητής θα πει αυτά που πρέπει να πει και αυτά που θέλει το κοινό να ακούσει. Ομιλίες με σκοπό να κάνουν το κοινό να νιώσει καλά, να το κάνουν να πιστέψει πως ανήκει σε αυτή την ανώτερη κάστα των προοδευτικών και σκεπτόμενων που θα αλλάξουν τον κόσμο...
Τελοσπάντων, παρακολούθησα την ομιλία χτές, που μάλλον κακώς είχε καταχωρηθεί ως ομιλία για τους σύγχρονους σκλάβους καθώς ήταν το απόλυτο διαφημιστικό σποτ για την αμερικάνικη ΜΚΟ Free the slaves. Η ομιλήτρια αυτό που μας είπε -αφού έδειξε τις πραγματικά συγκλονιστικές φωτογραφίες της από την Γκάνα, το Νεπάλ και την Ινδία-ήταν ότι η μοναδική ελπίδα αυτών των ανθρώπων είναι να τους σώσει η πολύ γνωστή αυτή ανθρωπιστική οργάνωση -μόνο αριθμό λογαριασμού δεν έβαλαν στην οθόνη για να στείλουμε τα χρήματα που θα απελευθερώσουν και θα μορφώσουν το πεντάχρονο αγοράκι που σπάει πέτρες στο Νεπάλ ή ψαρεύει στη λίμνη του Βόλτα...
Συχνά βομβαρδιζόμαστε από τέτοια μηνύματα : συγκλονιστικές φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ που μαρτυρούν τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης/δουλείας εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, και ανθρωπιστικές οργανώσεις με τεράστιο budget ή με μικρότερο, διεθνείς οργανισμοί και μεμονωμένοι φιλάνθρωποι που ζητάνε τον οβολό μας για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Δεν θα σας πω εδώ τι να κάνετε, δεν έχω απάντηση για το αν όλο αυτό έχει αποτέλεσμα ή όχι και δεν έχω ούτε την κατάρτιση ούτε και την απαραίτητη εμπειρία για να πω κάτι με σιγουριά.
Έτσι και αλλιώς η ζωή όλων μας είναι θεμελιωμένη στην αδικία. Η ευημερία η δική μου, είναι η δυστυχία και η σκλαβιά ενός παιδιού ή μιας γυναίκας κάπου στην Ασία και την Αφρική.
Αυτή τη στιγμή και εγώ σας γράφω από ένα laptop που για να εξορυχθούν οι πρώτες ύλες του, κάποιος αναίτιος πόλεμος ξέσπασε στο Κονγκό. Εσείς με διαβάζετε από ένα ipad που κατά 90% συναρμολογήθηκε από παράνομη παιδική εργασία στην Κίνα. Τα ρούχα που φοράμε-ακόμα και αυτά που περήφανα δηλώνουν made in Greece-δεν έχουμε ιδέα σε πόσα πτώματα αντιστοιχεί η κάθε τους ραφή...
Πριν 6 μήνες πραγματοποίησα για λογαριασμό του IRIN μια έρευνα για την ανθρωπιστική βοήθεια στο Μπαγκλαντές. Το ερώτημα ήταν απλό-γιατί μια χώρα που λαμβάνει 1.5 δισεκατομμύριο δολάρια σε αναπτυξιακή βοήθεια κάθε χρόνο, δεν μπορεί ακόμα να θρέψει τα παιδιά της. Θυμάμαι ότι κυνηγούσα επι εβδομάδες κάποια δήλωση από την κυβέρνηση για να με παραπέμψουν τελικά σε μια γραπτή ανακοίνωση του υπουργείου ανάπτυξης. Κυνηγούσα επίσης κάποια από τις πολλές -77 στον αριθμό-διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα (μαζί με τις 12 υπηρεσίες του ΟΗΕ και τις 7,000 τοπικές οργανώσεις), πάλι χωρίς επιτυχία. Μόλις έθετα το ερώτημα, τα στόματα σφραγίζονταν ερμητικά ενώ κάποιες πολύ γνωστές ΜΚΟ μου έκλεισαν το τηλέφωνο στα μούτρα ή μου έδειξαν ευγενικά την πόρτα. Μια επίσης γνωστή οργάνωση με παρέπεμψε σε ένα σχετικό άρθρο τους στους Financial Times. Χρειάστηκε να διαβάσω το άρθρο 3 φορές για να συνειδητοποιήσω ότι αναφερόταν στο Μπαγκλαντές και όχι στην Ελβετία. Όταν τους το είπα, με πέταξαν κυριολεκτικά έξω από το γραφείο τους.
Οι αριθμοί λοιπόν στο Μπαγκλαντές ευημερούσαν και εγώ έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντιστοιχήσω αυτούς τους αριθμούς στις τραγικές φιγούρες που συναντούσα στην Ντάκα και στις επαρχίες. Έπρεπε να χωρέσω σε αυτές τις στατιστικές την γυναίκα που έσπαγε πέτρες σε ένα εργοστάσιο και είχε ανάμεσα στα πόδια της το υποσιτισμένο δίχρονο παιδί της που ανέπνεε όλη την φονική σκόνη των λατομείων. Έπρεπε ακόμα να χωρέσω την ιστορία της 16χρονης άστεγης που εκπορνευόταν για λίγα σεντς στα σκοτεινά πάρκα της πρωτεύουσας και που ποτέ στη ζωή της δεν είχε κοιμηθεί σε κανονικό κρεββάτι (το όνειρο της ήταν να βρεθεί πλούσιος πελάτης-δηλαδή κάποιος που μπορεί να πληρώσει 3 δολάρια- να την πάει σε ξενοδοχείο για να ξαπλώσει επιτέλους σε στρώμα). Τελικά, δεν κατάφερα ποτέ να συμφιλιώσω τους δείκτες ανάπτυξης με τις πραγματικές ιστορίες.
Στην Ουγκάντα είχα αναλάβει για λογαριασμό του Panos East Africa μια έρευνα για τη σεξουαλική βία. Ανακάλυψα με φρίκη ότι επτά στις 10 γυναίκες έτρωγαν ξύλο και ότι στη Βόρεια Ουγκάντα οκτώ στα 10 κορίτσια κάτω των δέκα ετών είχαν βιαστεί επανειλημμένα απο συγγενείς και γείτονες.
Κάθομαι λοιπόν εκεί, σε ένα δωμάτιο μιας τοπικής οργάνωσης (πολύ αξιόλογης-οφείλω να το πω) έχω ζητήσει να προσφέρουν τσάι και κολατσιό στις γυναίκες, και έχω απέναντι μου πέντε πανέμορφες κυρίες απο 27 εως 45 ετών που μου διηγούνται τις ιστορίες τους. Οι 4 μιλάνε αγγλικά, η πέμπτη μόνο λουγκάντα, και η Ρεγγίνα, διευθύντρια της οργάνωσης, έχει αναλάβει χρέη μεταφραστή. Οι ιστορίες φρίκης ξεπερνάνε και την πιο νοσηρή φαντασία. Και καταγράφω ήρεμα και χωρίς να δείχνω κανένα συναίσθημα-διότι θέλω απλά να μιλήσουν και όχι να τις λυπηθώ-αυτά που μου λένε. Ξέρω ότι η λύπη και η συμπάθεια μου τους είναι άχρηστη, όσο άχρηστη είναι μάλλον και η παρουσία μου εκεί. Φορείς του έιτζ και οι πέντε, χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα οι 3 από αυτές, με 4 και 5 ανήλικα παιδιά η καθεμία και χωρίς κανένα εισόδημα, πέρα απο όσα κατάφερναν να βρίσκουν πλένοντας ρούχα, πουλώντας καλαμπόκια στους δρόμους ή πουλώντας σεξ στο ίδιο κρεββάτι που κοιμόντουσαν με τα ανήλικα παιδιά τους (τα οποία απλά γύριζαν πλευρό και έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά για να μην ακούν). Φεύγοντας και για να κατευνάσω τις τύψεις μου έδωσα 10,000 σελίνια στη κάθε γυναίκα και συνέχισα τη ζωή μου. Και εκείνες τη δική τους...
Στις 22 Μαΐου το ελληνικό τμήμα της UNICEF δημοσίευσε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών την έρευνα τους για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα. Την έκθεση θα την βρείτε εδώ και σας προτείνω να την διαβάσετε και να μην επαναπαυθείτε στην περίληψη που δίνουν οι εφημερίδες.
Εάν δείτε τα στοιχεία συνολικά οι φτωχοί στην Ελλάδα το 2003 ήταν 2.186.000 και το 2011 2.349.000. Κάποιος λοιπόν θα πει ότι η αύξηση είναι μηδαμινή και φυσιολογική καθώς σε 8 χρόνια μέσα προστέθηκαν μόνο 164.000 άνθρωποι.
Εδώ θέλω να προσέξετε τα εξής: Το όριο της φτώχειας στην ΕΕ ορίζεται στο 60% του εισοδήματος, καθώς όμως το εισόδημα στην Ελλάδα μειώθηκε την τελευταία τριετία σχεδόν κατά 10%, περάσαμε από το όριο της φτώχειας που το 2010 ήταν περίπου 15,073 ευρώ να είναι 13,841 το 2011.
Αυτό σημαίνει ότι μια τετραμελής οικογένεια με 1100 ευρώ εισόδημα το μήνα δεν θεωρείται στις στατιστικές ότι απειλείται από τη φτώχεια. Η πραγματική φτώχεια λοιπόν είναι πολύ μεγαλύτερη, εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι με 1100 ευρώ εισόδημα και ένα ενοίκιο της τάξης των 400 ευρώ, με έξοδα σίτισης, λογαριασμών, εκπαίδευσης, περίθαλψης, επιβιώνεις άνετα στη σύγχρονη Ελλάδα (και αυτοί οι αριθμοί αφορούν το 2011, ακόμα δεν έχουμε στοιχεία για το 2012 και το 2013).
Το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να προσέξει κανείς είναι πότε έγινε η αύξηση της φτώχειας. Διότι μπορεί μεταξύ 2003 και 2011 φαινομενικά να προστέθηκαν μόνο 164,000 νεόφτωχοι αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική: το 2009 ο συνολικός αριθμός των φτωχών ήταν 2.149.000 για να εκτιναχθεί το 2011 στα 2.349.000. Επομένως 200.000 άνθρωποι πέρασαν ξαφνικά από τη μεσαία τάξη στην απόλυτη φτώχεια μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, γείτονες, φίλοι, συγγενείς...
Πως ορίζουμε όμως την φτώχεια; διότι η φτώχεια είναι ένα σύνολο στερήσεων και δεν αφορούν μόνο στο φαγητό και στην ένδυση. Είναι πάνω από όλα η έλλειψη επιλογών και δυνατοτήτων, είναι η αδυναμία να ορίσεις τη ζωή σου, να σχεδιάσεις το μέλλον σου, να έχεις ίσες ευκαιρίες και την δυνατότητα να ξεφύγεις κάποτε από την μοίρα σου.
Και για πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά στην σύγχρονη Ελλάδα, οι επιλογές και οι ευκαιρίες είναι πλέον παρελθόν.
Δεν έχω κάτι να προσθέσω στα παραπάνω. Η ζωή δεν είναι ομιλία TED και οι λύσεις ακόμα και αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν είναι συνήθως αναποτελεσματικές. Δεν ξέρω λοιπόν τι να σας πω και τι πρέπει να γίνει. Μακάρι να μπορούσα τώρα εδώ να προσθέσω κάτι συγκλονιστικά έξυπνο και βαθυστόχαστο, σαν αυτές τις ατάκες που λέει ο πρωταγωνιστής στις ταινίες του Χόλιγουντ και αλλάζει ως δια μαγείας τη ζωή όλων.
Όμως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σιωπήσω, τίποτα άλλο...
14 σχόλια:
Από τα πιο δυνατά σου κείμενα Φραγκίσκα. Βάζεις σε ανθρώπινο και ρεαλιστικό πλαίσιο το τι είναι πραγματικά η φτώχια. Κάτι που το σκέφτομαι καιρό τώρα - όχι μόνο το φαγητό και η ένδυση αλλά όλα τα υπόλοιπα…
Όσο για το σχόλιό σου για το TED με βρίσκει στα περισσότερα σημεία σύμφωνη!
Μας έκανες ένα με το πάτωμα, βρε Φραγκίσκα !!! Ένα με το πάτωμα !!!
Αναστασία ευχαριστώ, είναι μεγάλη συζήτηση πως μετράς την φτώχεια. Τι σημαίνει φτώχεια εξαρτάται απο το ποιος ρωτάει και ποιος απαντάει. Δεν είναι μόνο το εισόδημα ή η αγοραστική δύναμη ή πόσο εκπληρώνεις τις βασικές σου ανάγκες. Είναι και τι επιλογές αλλά και τι διεξόδους έχεις, αυτό που ο Amartya Sen ελεγε ως "capabilities". Γι αυτό άλλωτσεκαι τα όρια της φτώχειας επαναπροσδιορίζονται συνεχώς και τα κριτήρια είναι υπο συζητηση.
Αγγελική χαίρομαι, όχι γιατί σε μελαγχόλησα αλλά γιατί το κείμενο σε άγγιξε!
Αυτό που περιγράφετε στο κειμενό σας ονομάζεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!
--------------------------
"Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.
Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται.
Φυσικά, ξέρω, ότι μερικές λέξεις, όπως ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, δεν ακούγονται ωραία, είναι ελάχιστα ρομαντικές και καθόλου ποιητικές. Αλλά κανένας μας δε σκέπτεται να τις χρησιμοποιεί για την ομορφιά τους. Είναι μόνο απαραίτητες. Δηλαδή, χρειάζεται να πούμε αυτό που λένε αυτές οι λέξεις. Κι όταν βρεθεί κανείς μπροστά στο δίλημμα, αν πρέπει να χρησιμοποιεί τόσο άσχημες, ξερές και δογματικές λέξεις και να μιλάει για πράγματα τόσο μηδαμινά, όπως η εξασφάλιση των απαραίτητων μέσων συντήρησης και η δυνατότητα να τρώει κανείς μέχρι να χορτάσει, ή αν πρέπει ν' αφήσει το φασισμό να νικήσει, θα πρέπει να κηρυχτεί υπέρ αυτών των λέξεων..." ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Μενέλαος
Ναι ειναι καποταλισμος αλλα και το συστημα του σοσιαλισμού οπως εφαρμόστηκε δεν διαφέρει επι της ουσΙας. Ο Immanuel Wallerstein υποστηρίζει οτι ο καπιταλισμός έφτασε στο τέλος του διοτι δεν υπαρχουν πλεον αλλα περιθώρια για συσσώρευση κέρδους και οτι σε 30-40 χρονια θα εχει αναδυθει ενα νέο συστημα. Το συστημα αυτο είτε θα ειναι δικαιότερο απο το σημερινό είτε ακομα πιο σκληρό και απάνθρωπο, δεν υπαρχει μέσος δρομος. Συμφωνω σε αυτο, χωρις να έχω κατάρτιση οικονομικών αλλα κρίνοντας εμπειρικά και απο κοινωνιολογικη αποψη νομίζω προς εκει βαδίζουμε. Δεν υπαρχουν και πολλα περιθώρια πλεον...
Τρίτο κοινωνικοοικονομικό σύστημα μέχρι σήμερα δεν υπάρχει.Η ανωτερώτητα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής έναντι των καπιταλιστικών αποδείχθει απο της κατακτήσεις που είχαν οι λαοί στην σοβιετική ένωση που ήταν η πρώτη χώρα που καθιέρωσε το 8ωρο,την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους εργασίας,την δημόσια δωρεάν παιδία,το σύστημα υγείας για όλο το λάο,το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και γενικότερα την ισότιμη συμμετοχή τους στα κοινά,της διακοπές για όλους,που για μας σήμερα είναι πολυτέλεια... την στέγαση όλων,την κοινωνική ασφάλιση,το δικαίωμα στην εργασία(μηδενική ανεργία)και πολλά ακόμη.Και ο καπιταλισμός για να επικρατήσει απέναντι στους φεουδάρχες είχε πισωγυρίσματα δεν επικράτησε με μιας,έτσι και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός μπορεί να βρίσκετε σε περίοδο πισωγυρίσματος αλλά αποτελεί το μέλλον διότι απελευθερώνει την παραγωγή απο το ιδιωτικό κέρδος.Το μόνο που που πρέπει να κάνουμε ως εργατική τάξη είναι να μελετήσουμε τα λάθη της πρώτης προσπάθειας που δεν ανατράπηκε απο την σωστή εφαρμογή του σοσιαλισμού αλλά απο την εφαρμογή καπιταλιστικών στοιχείων στην οικονομία του,ώστε να μην τα επαναλάβουμε.
Μενέλαος
Δεν είπα,οτι υπαρχει- ουτε ο Wallerstein το ειπε..αυτο που έγραψα ηταν οτι οδεύουμε προς μια μεταμόρφωση και δημιουργία ενός συστήματος που είτε θα ειναι πιο άδικο είτε πιο αξιοκρατικο...
Ο σοσιαλισμός - οσο και να γοητεύει σαν θεωρία πουθενα δεν εφαρμόστηκε ετσι οπως το περιγράφετε, ουτε στη Σοβιετική Ενωση - ουτε και στη Βορεια Κορέα - στην ποια ζω τους τελευταίους μηνες. Στη θεση του δημιουργήθηκε ενα ολοκληρωτικό συστημα που δεν στηριζοταν στην αξιοκρατια αλλα στις κομματικες σχεσεις με μια διεφθαρμένη ελίτ οπου ο μονος τρόπος για να επιβιώσει ηταν η δημιουργία ενός ασφυκτικου ιστού ελεγχου της κοινωνίας, Δεν υποστηρίζω οτι ο καπιταλισμος υπηρξε δικαιότερος, και τα δυο συστηματα - με τα αρνητικα και τα θετικα τους- μας οδήγησαν ετσι κ αλλιώς στα σημερινά αδιέξοδα. Το μελλον θα δείξει.
καλά οι ΜΚΟ είναι μία πολύ βρώμικη ιστορία και δυστυχώς καλά καμουφλαρισμένη κάτω από το πέπλο της φθλανθρωπίας!
Αυτά που έγραψα έγιναν πράξη στην Σοβιετική ένωση.Και όπως είπα δεν ανατράπηκε απο την σωστή εφαρμογή του σοσιαλισμού,αλλά απο την νοθευσή του με καπιταλιστικά στοιχεία,που αυτό άμεσα οδηγεί στην δημιουργία αστικής τάξης(οικονομική ελιτ)αυτό όμως δεν είναι νομοτέλεια,ότι η προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού οδηγεί πάντα σ'αυτό.Ο σοσιαλισμός οδηγεί στην αταξική κοινωνία.Απο την άλλη η πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι λανθασμένη εφαρμογή του καπιταλισμού αλλά η ορθή,που οδηγεί στην φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους και κάνει πλουσιότερους μια χούφτα ανθρώπων,άρα θετικά του καπιταλισμού δεν βλέπω.Για την Β.Κορέα απ'αυτά που γνωρίζω έχω την άποψη ότι δεν είναι σοσιαλισμός αυτό που έχει,διότι ο σοσιαλισμός δεν συνάδει με τον δεσποτισμό.Σε καμία περίπτωσει όμως δεν θα ασπαστώ την προπαγάνδα αυτών που ενδιαφέροντε να ανοίξει ακόμη μια αγορά για τις πολυεθνικές.Ο λαός της έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Τώρα για τα περί ολοκληρωτικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ,εχω να πω το εξής,τα ΑΘΛΙΑ Γκούλαγκ πάντως, για τα οποία οι Ρώσσοι έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη από αυτή της Δύσης, ήταν στρατόπεδα εργασίας και όχι εξόντωσης, και είχαν κληρονομηθεί από το τσαρικό καθεστώς όπου ήταν γνωστά ως 'Κατόρζα' (Κάτεργο)
Σε ένα τέτοιο μάλιστα ο Στάλιν απέκτησε το προσωνύμιο του ('Ατσάλινος').Δες ένα παράδειγμα για το πως διαμορφώνεται οι κοινή γνώμη: http://erodotos.wordpress.com/2009/01/19/katin/
Μπέρλοχτ Μπρεχτ: “Εγκώμιο στον κομμουνισμό”
Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν’ εύκολος.
Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.
Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’ αυτόν.
Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.
Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.
Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.
Δεν είναι παραφροσύνη, μα
Το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι χάος
Μα η τάξη.
Είναι το απλό
Που είναι δύσκολο να γίνει.
Μενέλαος
Μενελαε για τη Βορεια Κορέα έχω γράψει επανειλημμένα τη θεση μου σχετικα με τη στάση της Δύσης και τι ακριβώς σημαινει ( το λέω και στην προηγούμενη ανάρτηση "εποχές κρίσης και αλλαγής").
Για τη Σπβιειτκη Ενωση νομίζω οτι δεν πρεπει να εθελοτυφλούμε και οτι το συστημα ηταν ολοκληρωτικό ( ας μην ξεκινήσουμε τωρα κουβέντα για τα εγκλήματα του Στάλιν) . Αυτο που γράφω δεν ειναι σύγκριση με τον καπιταλισμο, ο οποίος εχει επισης εγκλήματικος ουτε ειναι δικαιολογία για να καταλήξω στο συμπέρασμα οτι το καπιταλιστικό συστημα ηταν καλυτερο. Οπως επισης δεν συμφωνω και με γενικεύσεις τυπου η κόκκινη και η μαύρη βία ειναι ιδια, χιτλερ και Στάλιν ηταν ίδιοι κλπ. Ομως αν θελουμε κάποτε να προχωρήσουμε πρεπει να παραδεχτούμε ανοιχτα τα λάθη του σοσιαλισμού - που σαν ιδέα για μένα παραμενει ενα συστημα σαφώς ανώτερο απο τον καπιταλισμο- ωστε αυτα να μην επαναληφθούν.
Κατινακι δεν θα γενικευα τοσο, ωστε να τις πω εγκληματικές ολες.
Διοτι υπαρχουν παρα πολλες ΜΚΟ και οργανισμοι και δεν μπορουμε να τις πετάξουμε ολες στην πυρά. Εναι παρα πολλοι οι παράγοντες που μπορεί ενα προγραμμα να μην λειτουργεί και δεν φταινε παντα οι οργανωσεις. Νομιζω οι ευθύνες πρεπει να αναζητηθούν κυριως στο τροπο που το ολο συστημα της ανθρωπιστικής βοήθειας ειναι οργανωμένο και βεβαια θα πρεπει κάποτε να απαγκιστρωθει η πολιτικη απο την ανθρωπιστική βοηθεια.
Μενελαε προσπάθησα να σβησω ενα spam και κατα λάθος έσβησα το δευτερο σχολιο σου. Αν δεν σου κανει κόπο θα σε παρακαλούσα να το ξαναγραψεις διοτι σβήστηκε καταλαθος. Σου ζητω συγγνώμη και σε ευχαριστώ!
Το μόνο που έχω να προσθέσω στην συζήτηση είναι το παρακάτω κείμενο.
Grover Furr-Ο αντισταλινισμός χτυπά τους εργάτες, οικοδομεί τον φασισμό
1. Δισεκατομμύρια εργατών σ' όλον τον κόσμο γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, δολοφονούνται, βασανίζονται, καταπιέζονται από τον καπιταλισμό. Τα μεγαλύτερα ιστορικά συμβάντα στον εικοστό αιώνα --στην πραγματικότητα, σε όλη την ανθρώπινη ιστορία-- ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού και η θεμελίωση κοινωνιών με εργατική εξουσία στις δύο μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις στη Ρωσία και την Κίνα.
2. Η Ρωσική επανάσταση ήταν η πρώτη, χαράζοντας τον δρόμο για όλους τους επαναστάτες του μέλλοντος. Η ιστορία της, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες της, είναι το βασικό βιβλίο εκμάθησης για όλους τους εργάτες και κάθε άλλο που αναγνωρίζει την ανάγκη τερματισμού της εκμετάλλευσης και της οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, που θα διοικείται από αυτούς που μοχθούν.
3. Φυσικά, οι καπιταλιστές του κόσμου δεν θέλουν να λάβει χώρα αυτή η μαθησιακή διαδικασία! Έτσι η άρχουσα τάξη προσπαθεί να διασπείρει αντικομμουνιστικά ψεύδη, που σκοπό έχουν να καταστρέψουν το ηθικό των δυνητικών επαναστατών και να τους κάνουν παθητικούς. Αυτές οι εσφαλμένες ιδέες --εσφαλμένες και με την έννοια ότι είναι λανθασμένες, αλλά και με την έννοια ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών-- περιλαμβάνουν τον ρατσισμό, τη θρησκοληψία, τον σεξισμό και τον αντικομμουνισμό.
4. Η κύρια μορφή που πήρε ο αντικομμουνισμός στις τελευταίες αρκετές δεκαετίες ήταν ο αντισταλινισμός. Αν μπορούν να πειστούν οι εργάτες και άλλοι πως κάθε προσπάθεια να οικοδομηθεί μια κομμουνιστική κοινωνία --μια κοινωνία που βασίζεται στις ανάγκες, χωρίς εκμετάλλευση, που διοικείται από την εργατική τάξη και για την εργατική τάξη-- θα καταλήξει να είναι "το ίδιο κακή ή χειρότερη" από την ναζιστική Γερμανία, τότε ποτέ δεν θα προσπαθήσουμε καν. Αυτό σημαίνει πως θα καταντήσουμε να παλεύουμε απλώς για μεταρρυθμίσεις μέσα στον καπιταλισμό. Αυτός ο ρεφορμισμός είναι στην τελική αποδεκτός για τους καπιταλιστές, εφόσον τους αφήνει στην εξουσία δια παντός.
5. Ο δεύτερος τρόπος που τα αφεντικά χρησιμοποιούν τον αντισταλινισμό είναι για να νομιμοποιήσουν την φασιστική καταστολή και τη δολοφονία κάθε προσπάθειας των εργατών να εξεγερθούν ενάντια στον καπιταλισμό. Στο κάτω-κάτω, αν ο "σταλινισμός" είναι "χειρότερος από την ναζιστική Γερμανία", και αν κάθε προσπάθεια να οικοδομηθεί ο κομμουνισμός οδηγεί αναγκαστικά στον "σταλινισμό", τότε δικαιολογείται και κάθε κατασταλτικό μέτρο για την καταστολή της επανάστασης -- περιλαμβανομένων των βασανιστηρίων, των μαζικών φόνων, και του ίδιου του φασισμού. Αυτός ο αντικομμουνισμός ήταν η βασική νομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής σφαγής στην περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, όπως ήταν και για την επιθετικότητα και τις θηριωδίες των Ναζί.
6. Εφόσον είναι η κύρια ιδεολογική μορφή του αντικομμουνισμού, η πάλη ενάντια στον αντισταλινισμό είναι συνεπώς ζωτικό θέμα, θέμα ζωής και θανάτου για όλους τους εργάτες του κόσμου -- για όλους μας.
Ο Grover Furr είναι Αμερικανός καθηγητής πανεπιστημίου.
Όπως καταλαβαινεις μιλάς με ένα κολλημένο κομμούνι :) ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Μενέλαος
Δημοσίευση σχολίου