Out there.....

Οταν ήμουν μικρή περίμενα να μεγαλώσω για να γνωρίσω τον κόσμο. Θυμάμαι έπαιρνα την υδρόγειο σφαίρα τη γύριζα στην τύχη και ονειρευόμουν τις χώρες που θα πήγαινα..
Το πρώτο μου ταξίδι το έκανα σε ηλικία 20 χρονών και ήταν στη Γαλλία. Μάλιστα δεν ήταν καν στο Παρίσι αλλά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη στα βορειοδυτικά, το Poitiers. Εμεινα ένα χρόνο εκεί και στο Παρίσι πήγα μόνο για 3 μέρες και αυτό με οτο-στοπ...
Με αφορμή το διδακτορικό βρέθηκα στην Βοστώνη. Μια πανέμορφη πόλη στην βορειοανατολική ακτή κ κυρίως μόνο 4 ώρες με το λεωφορείο απο τη Νέα Υόρκη. Την πρώτη φορά που αντίκρυσα την Νέα Υόρκη ζαλίστηκα. Τεράστια κτήρια, φώτα, κόσμος, οι ουρανοξύστες τόσο ψηλοί που νόμιζα σαν τους Γαλάτες του Αστερίξ πως θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Τότε σκεφτόμουν πως η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να επισκεφθεί πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Τη δεύτερη φορά που την επισκέφτηκα κάτι έιχε αλλάξει...η μαγεία είχε χαθεί, σα να μου φαινόταν ότι ακόμα κ τα κτήρια είχαν κοντύνει. Την τρίτη και την τέταρτη φορά μετρούσα τις μέρες να φύγω...

Ναϊρόμπι

Ναϊρόμπι η πόλη με τα ψηλότερα κτήρια της ανατολικής αφρικής, τις μεγάλες λεωφόρους, τα πάρκα, τα μοντέρνα καφέ και τα πολυτελή καταστήματα.

Ναϊρόμπι, η πόλη με τα παιδιά των δρόμων, τους ζητιάνους, τις οπλισμένες συμμορίες,  τις βίαιες παραγκουπόλεις...

Η πόλη με τα δύο πρόσωπα ή απλά το ίδιο σκληρό πρόσωπο μιας πόλης με ραγδαία ανάπτυξη αλλά τεράστιες ανισότητες? Παρατηρώντας το Ναϊρόμπι, σκεφτόμουν τελικά πως η ιστορια των δύο πόλεων γράφεται εδώ και όχι στην Καμπάλα...

   Photograph by Ken Welsh/PhotoLibrary

source:http://travel.nationalgeographic.com/travel/countries/kenya-photos/#/kenyatta-                    avenue_9090_600x450.jpg

Μια μέρα στην πηγή του Νείλου...

Ο Νείλος, ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου, ξεκινάει απο την Ανατολική Αφρική και διασχίζει εννέα χώρες μέχρι να φτάσει στις εκβολές της Μεσογείου. Το ταξίδι του Λευκού Νείλου, αρχίζει στις παρυφές της λίμνης Βικτώριας: μια μακριά υδάτινη γραμμή που διασχίζει τα πιο εύφορα εδάφη της Ανατολικής Αφρικής. Κάπου στο Σουδάν θα συναντήσει τα ογκώδη νερά του Γαλάζιου Νείλου που έρχονται απευθείας απο την λίμνη Τάκα της Αιθιοπίας....Απο το σημείο αυτό το μεγάλο ποτάμι θα διασχίσει την Αίγυπτο και θα τελιώσει το μακρύ ταξίδι του στο έυφορο δέλτα της Μεσογείου...

Υποτίθεται πως η πηγή του Νείλου βρίσκεται στη λίμνη Βικτώρια, στο κομμάτι που ανήκει στην Ουγκάντα. Χωρίς να είναι απόλυτα εξακριβωμένο, προτίμησα να πιστέψω αυτή την εκδοχή και να επισκεφθώ την περίφημη πηγή. Δεν χρειάζεται να πας μακρυά. Μόλις 80 χλμ έξω απο την Καμπάλα και φθάνεις στην πόλη Jinja. Μια μικρή επαρχιακή πόλη χτισμένη πάνω στην ακτογραμμή της λίμνης. Λόγω της γειτνίασης με την πρωτεύουσα, είναι ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για να περάσει κανείς το σαββατοκύριακο. Η ζωή εδώ φαίνεται να κυλάει στους ρυθμούς των εποχών και της λίμνης. Οι κάτοικοι ζουν απο το ψάρεμα και απο τη γή. Την εποχή των βροχών προετοιμάζουν τις μικρές  εκτάσεις γής στα περίχωρα της πόλης και τον υπόλοιπο καιρό ασχολούνται με το ψάρεμα και το μικροεμπόριο. Τα μικρά παιδιά είναι παντού, σε χαιρετάνε με δυνατά γέλια και φεύγουν μασουλώντας κομμάτια απο ζαχαροκάλαμο.  Η φτώχεια είναι εμφανής αλλά η εξαθλίωση των αστικών κέντρων απούσα....

"Φταίει ο θεός που μας μισεί"*

Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες. Παρόλο που το μπλογκ αυτο  είναι κατα κάποιο τρόπο αφιερωμένο στην Αφρική, δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορη σε ότι διαδραματίζεται στη χώρα μας. Είμαι σίγουρη πως αν ήμουν στην Ελλάδα θα είχα κατέβει κ εγω στις πορείες. Οχι επειδή πιστεύω πως θα φέρουν αποτέλεσμα αλλα επειδή το θεωρώ υποχρέωση όλων μας να αντισταθούμε σε καταστροφικές πολιτικές, να δηλώσουμε παρόντες στις δύσκολες αυτές στιγμές και να περάσουμε έτσι ένα μηνυμα πως είμαστε εδώ. Ισως έτσι οι διαχειριστές της μοίρας μας, εντος και εκτός Ελλάδας, υπολογίσουν λίγο περισσότερο το πολιτικό κόστος την επόμενη φορά που θα υπογράφουν συνθήκες και ψηφίσματα για το μέλλον μας.