Ζώντας δύο χρόνια στη Βόρεια Κορέα: μια προσωπική μαρτυρία

Δημοσίευσα τη διήγηση πρώτα στα αγγλικά στην Huffington Post UK με τίτλο: A foreigner in North Korea: a personal account of my two years living in Pyongyang και στη συνέχεια στην ελληνική έκδοση της Huffington Post Greece

Κεντρικός δρόμος της Πιονγκ Γιανγκ. Φεβρουάριος 2014.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα παραμένει η πιο παρεξηγημένη χώρα στον κόσμο, Ταυτόχρονα και η πιο άγνωστη. Ο μέσος δυτικός έχει μια πολύ άσχημη εικόνα, κυρίως επειδή έχει γαλουχηθεί με στερεότυπα και απλουστεύσεις, τα οποία σπάνια μπορεί κάποιος να επαληθεύσει ή να διαψεύσει, καθώς είναι ελάχιστοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που έχουν επισκεφθεί τη Βόρεια Κορέα.

Έζησα στη Βόρεια Κορέα για σχεδόν δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι το Μάρτιο του 2014. Έφτασα στην Πιονγκ Γιανγκ ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Πριν το ταξίδι μου, είχα διαβάσει αμέτρητα άρθρα ειδικών και αναλυτών, είχα δει ατέλειωτες ώρες από ντοκιμαντέρ και εκπομπές για τη Βόρεια Κορέα και είχα πειστεί ότι επρόκειτο να συναντήσω όχι ανθρώπους αλλά αυτόματα που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Φανταζόμουν ότι όλοι θα βηματίζουν στρατιωτικά, θα δοξάζουν τον ηγέτη και θα είναι έτοιμοι να με φυλακίσουν αν κατά λάθος τα βλέμματα μας συναντηθούν.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της, όμως τα δύο αυτά χρόνια που έζησα εκεί, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια αλήθεια που ελάχιστη σχέση είχε με τα στερεότυπα και τις προκατασκευασμένες εικόνες. Ανακάλυψα ανθρώπους έτοιμους να σε βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα, με μια ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ, που θα προσκαλούσαν τον άγνωστο περαστικό να μοιραστεί μαζί τους μια μπύρα στις όχθες του Τεντογκ, που γελούσαν με τα ίδια αστεία, που μοιράζονταν τις ίδιες ανησυχίες και ελπίδες για το μέλλον τους όπως όλοι μας.

Παιδιά παίζουν κοντά στο διπλωματικό χωριό των ξένων

Ναι οι προκλήσεις ήταν πολλές, και η ζωή συχνά σκληρή και απρόβλεπτη, όμως ακόμα και σε αυτή την τόσο ιδιόρρυθμη και άγνωστη γωνιά του πλανήτη, αυτά που μας ένωναν ήταν πολλά περισσότερα από όσα μας χώριζαν.

Δεκατρείς μήνες στις Φιλιππίνες μέρος 1ο

Εδώ και 13 μήνες περίπου ζώ στις Φιλιππίνες. Συνήθως όταν το λέω, όλοι επιδοκιμάζουν. Φαντάζονται εξωτικές παραλίες, κοκοφοίνικες, γραφικά χωριά και μου λένε τι τυχερή που είμαι. Πιθανόν όσοι το λένε, δεν έχουν έρθει, γιατί η πραγματικότητα λίγη σχέση έχει με την εικόνα «καρτ ποσταλ» που φαντάζεται κάποιος.

Bay Bay, Leyte

Όταν πρωτοέφτασα στη χώρα έμεινα στο Cebu, ένα νησί στις κεντρικές Φιλιππίνες,στην περιοχή Visayas. Οι Visayas είναι ένα σύμπλεγμα νησιών όπου οι κάτοικοι μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα «σεμπουάνο» τα οποία μοιάζουν πολύ με τα ισπανικά. Δεν είναι τυχαίο καθώς  οι Visayas ήταν η πρώτη περιοχή που έφτασε ο Μαγγελάνος όταν κατέκτησε τις Φιλιππίνες το 16^ο αιώνα. Έφτασε στο Μάκταν όπου οι ντόπιοι του παραδόθηκαν σχεδόν χωρίς μάχη. Ο Μαγγελάνος ενθουσιάστηκε, αποφάσισε ότι είχε βρει τον επίγειο παράδεισο και έριξε άγκυρα στα νησιά. Οι στρατιώτες του παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες, ο ίδιος έκανε 3-4 γάμους εκεί και άπειρα παιδιά και όλα έμοιαζαν να βαίνουν καλώς μέχρι που εμφανίστηκε ο Λάπου Λάπου. Ο Λάπου δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό των συμπατριωτών του για τους κατακτητές και ένα ήσυχο πρωινό έσφαξε τον Μαγγελάνο και πέταξε τους Ισπανούς έξω από το νησί του.

Σήμερα η πρωτεύουσα του Μάκταν ονομάζεται Λάπου Λαπου και το άγαλμα του πολεμιστή στέκει αγέρωχο στην είσοδο της πόλης. Αναρωτιέμαι πως θα ένιωθε αν έβλεπε ότι το ένδοξο νησί του έχει ολοκληρωτικά ξεπουληθεί στα πολυτελή διεθνή resorts για τους τουρίστες με τους ντόπιους που δουλεύουν σε αυτά για μισθούς πείνας να μένουν σε παραπήγματα έξω από τα σιδερόφραχτα bungalows.

Θύματα και θύτες

Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 που πήγα στο Δημοτικό, κανείς δεν μιλούσε για bullying. Όχι ότι δεν υπήρχε, απλά δεν είχε όνομα και (ίσως) τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα. Μπορεί και τότε το πρόβλημα να ήταν μεγάλο αλλά δεν είχαμε διαδίκτυο, δεν μιλούσαμε για αυτό και το βάζαμε στην κατηγορία της "πλάκας".

Ως γνωστό, όταν δεν μιλάς για κάτι, δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;

Ήμουν ένα παιδί με μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του. Δεν ξεκολλούσα από δίπλα της-είχα φτιάξει τον μικρόκοσμο μου στην προστατευμένη αγκαλιά της μαμάς μου και όταν ξαφνικά βρέθηκα στη μεγάλη τάξη του δημοτικού, φάνηκε από την αρχή ότι το θέμα δεν θα πήγαινε καλά. Για την ακρίβεια είχε ήδη φανεί από το νηπιαγωγείο όταν η ανεκδιήγητη "παιδαγωγός" με έβαζε τιμωρία επειδή ντρεπόμουν να πω το ποίημα μου μπροστά στη  τάξη- αλλά ποιος δίνει σημασία τώρα στο νηπιαγωγείο, έτσι δεν είναι;

Στο Δημοτικό ήμουν από εκείνα τα παιδάκια που δεν μιλούσαν πολύ (αδύνατον να το πιστέψει κάποιος αυτό σήμερα αλλά έτσι ήταν). Είχα επίσης την ατυχία να μην είμαι καλή στα ομαδικά παιχνίδια και να μην τρέχω γρήγορα -αργότερα ανακάλυψα ότι είχα ταλέντο στις μεγάλες αποστάσεις τότε όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία. Και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα.

Η διάψευση της ελπίδας

Το 2013, μαζί με το Στυλιανό Παπαρδέλα, ξεκινήσαμε μια μεγάλη έρευνα για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Με τον Στέλιο είχαμε δουλέψει μαζί στην Αφρική και την Ασία. Είχαμε ταξιδέψει και οι δύο αρκετά, είχαμε δει φτώχεια και εξαθλίωση και είχαμε αντιμετωπίσει καταστάσεις που ο μέσος άνθρωπος δεν ζει (με όσα αρνητικά ή θετικά συνεπάγεται αυτό). Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο εκείνο το καλοκαίρι που θα ερχόμουν Ελλάδα και του είπα ότι είναι καιρός να δούμε και στην ίδια μας τη χώρα τι ακριβώς συμβαίνει.  Ο Στέλιος όπως πάντα ενθουσιάστηκε, πήρε τη φωτογραφική του μηχανή και ξεκινήσαμε. Φτωχοποίηση, δημόσιο σύστημα υγείας, μετανάστευση, εξαρτήσεις, μεσαία τάξη, χρήστες ουσιών- αποφασίσαμε να δούμε το θέμα σφαιρικά σε μια σειρά από μεγάλα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν  στη Huffington Post, στην Ελευθεροτυπία, στο Spiegel, στο Al Jazeera.  

Θυμάμαι την ημέρα που γυρίσαμε από το Πέραμα και τον Κορυδαλλό. Ήμασταν ασυνήθιστα σιωπηλοί.  Κατευθυνθήκαμε στο αυτοκίνητο χωρίς να κοιτάει ο ένας τον άλλο. Για πρώτη φορά δεν ξέραμε τι να πούμε, έστω κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Πρώτος έσπασε τη σιωπή ο Στέλιος. Περίμενα να κάνει κάποιο τα συνηθισμένα του αστεία, αλλά πολύ σοβαρός μου είπε: «πίστευα πως αυτά θα τα έβλεπα μόνο στις φαβέλες και στην Ουγκάντα. Όχι όμως εδώ στην ίδια μου την χώρα».

Σύριοι πρόσφυγες στην Ελλάδα περιμένουν τα χαρτιά που υποσχέθηκε η πολιτεία.
Η 36χρονη γυναίκα έχασε το πόδι της από ελεύθερο σκοπευτή στη Λαττάκεια.
Τη γνωρίσαμε στο Πάρκο Ασυρμάτου στον Αγιο Δημήτριο όπου 60 άνθρωποί ζουν
απο τη φιλανθρωπία του κόσμου παγιδευμένοι στο σύστημα ασύλου.
credit: Στυλιανός Παπαρδέλας