Εδώ και αρκετές μέρες είχα απενεργοποιήσει το μπλογκ μου για τους γνωστούς λόγους. Ανόητα σχόλια από διάφορους που εσκεμμένα απομόνωναν φράσεις για να δημιουργήσουν την εικόνα που ήθελαν.
Κάποια στιγμή με κούρασε όλο αυτό και είπα φτάνει. Ξέρω δεν ήταν και καμιά μεγάλη απώλεια και υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί κανείς από το δικό μου μπλογκ και την ανοησία του καθενός. Ήταν απλά ενδεικτικό της συμπεριφοράς που υπάρχει στα social media και την οποία από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς πλέον να ανεχθείς.
.
Συχνά νιώθω ότι έχω πολλά θέματα που θα ήθελα να μοιραστώ με όσους με διαβάζουν. Θα ήθελα να γράψω για το πρώτο μου ταξίδι, για τη γέννηση του γιου μου, για το μεγάλωμα ενός παιδιού που δεν είναι τόσο "ροζ" όσο θέλουν να μας πείσουν τα διάφορα μαμαδομπλογκς, για την ιδανική οικογένεια που δεν υπάρχει, για τον έρωτα που ξεφτίζει τόσο γρήγορα, για τη μοναξιά, αλλά και για τις μουσικές, τα πάθη και τα παθήματα, τις χαρές και τις ελπίδες που μου χάρισε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω, όμως μετά σκέφτομαι ότι είναι τόσο ναρκισσιστικό να κάθεσαι να γράφεις για τον εαυτό σου, όταν δεν είμαστε όλοι παρά ένα μικρό pixel σε μια παγκόσμια φωτογραφία...
Εάν κατάλαβα κάτι από αυτό το μικρό ταξίδι μου, είναι ότι ο κόσμος μας κρύβει απέραντη αδικία, τόση πολύ και τόσο έντονη που κάποιες φορές το μυαλό μου αδυνατεί να την κατανοήσει. Συχνά απορώ πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ξέρω θα μου πείτε, φταίει ο καπιταλισμός και κάποιος θα πεταχτεί να πει για τις σφαγές του Στάλιν και κάποιος άλλος θα πει για την ελεύθερη αγορά και δεν θα καταλήξουμε πουθενά.
Πιστεύω ότι αυτό από το οποίο πάσχει η ανθρωπότητα σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός ή η ελεύθερη οικονομία ή κάποια πολιτική ιδέα, αλλά απο την έλλειψη δικαιοσύνης και την απληστία. Δεν είναι ο πλούτος το πρόβλημα, είναι ο υπερβολικός πλούτος και η ανομία.
Όταν δεν έχεις δικαιοσύνη όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται αποδεκτά. Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα αδικίας και αδυναμίας. Χαμένες γενιές που δεν διδάχτηκαν ποτέ ότι αξίζουν κάτι. Άνθρωποι που έμαθαν από την πιο τρυφερή τους ηλικία ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, που κανένας δεν τους είπε ότι αξίζουν, που ποτέ δεν τους δίδαξαν την αξιοπρέπεια και που τους έμαθαν μονάχα ότι είναι αναλώσιμοι σκλάβοι.
Εκατομμύρια άνθρωποι που τους έπεισαν ότι είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που κρατούν την αλυσίδα. Και αν το ήξεραν αυτό θα την είχαν σπάσει εδώ και πολλά χρόνια.
Άνθρωποι που τους πετάνε τα αποφάγια και τους έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ και να ευγνωμονούν αυτόν που τους παίρνει το φαγητό από το στόμα.
Το έχω δει τόσο πολύ και τόσο συχνά που δεν μου κάνει πια εντύπωση. Και όμως είμαστε όλοι συνένοχοι και θύματα συγχρόνως. Και επειδή είμαστε όλοι δεμένοι με τις ίδιες αλυσίδες κανένας δεν μπορεί ή δεν ξέρει ή δεν θέλει να τις σπάσει.
Πιστεύω στον άνθρωπο και θεωρώ ότι είναι ελάχιστες οι διαφορές μας. Συνήθως αυτές μας έχουν επιβληθεί. Πρώτα από τη θρησκεία. Η ιδέα της ύπαρξης ενός Θεού: η πιο έξυπνη αλλα και η μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ. Και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα.
Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω συχνά, κυρίως όμως επειδή έχω την πολυτέλεια να τις κάνω. Κάτι που δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, και γράφοντας αυτά αναγνωρίζω τα δικά μου όρια και τις αδυναμίες.
Δεν μπορώ λοιπόν να κανω τίποτα για να αλλάξω την μεγάλη εικόνα. Όμως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μας, όπου και να είμαστε, όσο φτωχοί ή "πλούσιοι" είμαστε.
Σκεφτείτε τις πράξεις σας σαν μια λίμνη. Πετάς ένα βότσαλο και δημιουργούνται κύκλοι. Πρωτα ο μικρός ο εσωτερικός και σταδιακά οι υπόλοιποι. Ο πρώτος κύκλος δεν θα θα φτιάξει τον τελευταίο αλλά θα φτιάξει τον δεύτερο, κ αυτός τον τρίτο και κάποτε θα φτάσουμε στον τελευταίο τον μεγάλο. Έτσι είναι και οι πράξεις μας. Δεν θα επηρεάσουμε ποτέ τον μεγάλο κύκλο όμως θα φτιάξουμε άπειρους μικρούς που θα απλωθούν. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να πετάξουμε το βότσαλο. Και εμείς θα δημιουργήσουμε τον κοντινό μας κύκλο που θα γεννήσει τον δεύτερο, τον τρίτο...
Και ετσι χωρις να το καταλάβουμε θα έχουμε αλλαξει την μεγάλη εικόνα, αυτή που φαντάζει τόσο μακρινή και δύσκολη.
 |
| Ο ποταμός Μεκονγκ, Λάος 2012 |
13 σχόλια:
το θεμα ειναι να βρουμε τροπο να το πεταξουμε ολοι μαζι, στοιχειωδως συντονισμενα...Ο χρονος μας χωριζει μερικες φορες περισσότερο απο το τόπο
Δεν νομιζω οτι χρειάζεται να πεταχτεί τιποτα συντοσμενα. Δεν μιλάω για επανάσταση, μιλάω απλα για κάθημερινες πραξεις που αν τις κανεις ο καθένας χωριστα επηρεάζει τον κύκλο του- τον πρώτο μικρο κύκλο, και αυτο φέρνει σταδιακα την αλλαγη. Καμια σχεση με επανάσταση απολυτως.
Μακάρι να ήξεραν περισσότεροι άνθρωποι πόσο σημαντικοί είναι και πόσο γρανάζια μιας μηχανής δεν είναι. Αλλα όταν τους σαμποτάρεις απο την αρχη αρχη , είτε μέσω της βιας (σωματικής και λεκτικής) είτε επειδή το επάγγελμα γονιός δεν είναι για όλους, τι να περιμένεις τότε? Τώρα με το υπεροπλο που ονομάζεται διαδικτυο βεβαια οι κανόνες του παιχνιδιού αλλαζουν. η μήπως όχι;
Με ιδιαιτερη χαρα σε ξαναβρισκουμε Φραν .Ταξιδευοντας : η αλλη οψη ...Εδω και χιλιαδες χρονια ο ανθρωπος ακολουθει μια αεναη ,αλλα σταθερη πορεια προς την "ολοκληρωση" του .Να φτασει δηλαδη σ αυτο που ΕΙΝΑΙ πραγματικα (ενα ξεχωριστο νοημον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΑΤΟ ζωο ) στο συμπαν ...και να ξεφυγει απο την "Περιβαλλουσα ατμοσφαιρα" που τον θελει Ζωο και μαλιστα το πιο αγριο ,εγωπαθες και αντικοινωνικο της φυσης ...Η αταξικη και σχεδον θεολογικη - θρησκευτικη προσεγγιση δεν βοηθα απ το να ξεφυγει ,αλλα ας ειναι ...Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ειναι τα οπλα μας ...ακομα
Όχι δεν μιλάω για επανάσταση, ουτε για ιδεολογία, ουτε για τιποτα συντονισμένο. Μιλάει για το τι μπορει ο καθένας στην καθημερινή του ζωη να κανει. Εαν θελεις να αλλάξεις κατι, για μενα δεν χρειάζεται παντα μα κατέβεις στους δρόμους ουτε να οργανωθείς- χωρις να αρνούμαι τη σημασία αυτών των δράσεων. Αυτο που λεω ειναι οτι ο καθένας μας επηρεάζει ενα μικρο κύκλο που βρίσκεται γύρω του. Ας εστιάσει εκει. Εαν ο δάσκαλος κανει καλα τη δουλεια του, εαν ο υπαλληλος κανει καλα τη δικη του, εαν στην καθημερινοτητα μας δείχνουμε αλληλεγγύη στους γύρω μας- εαν προσπαθούμε να ειμαστε τίμιοι, εαν ειμαστε ανθρωποι με ενσυναίσθηση και αίσθημα ευθύνης, μπορούμε να επηρεάσουμε πολλα περιςςοετρα απο οςα νομίζουμε. Για αυτο το απλο μιλάω, μονο αυτο.
Καλησπέρα κι από εμένα.
Το κράτος και κατά συνέπεια η δικαιοσύνη υπηρετεί πάντα τα συμφέροντα αυτού που έχει την εξουσία. Λένε ψέματα όσοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη δικαιοσύνη τη στιγμή που η εξουσία ανήκει στο μεγάλο κεφάλαιο, δηλαδή στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Την απληστία, την εκτρέφει ο καπιταλιστικος τρόπος ανάπτυξης που έχει ως μοναδικό κίνητρο το κέρδος και όχι τις ανθρώπινες ανάγκες. Μόνο με την αλλαγή τάξης στην εξουσία και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής μπορεί η δικαιοσύνη να λειτουργήσει προς όφελος των πολλών, να εκμηδενίσει την απληστία και να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ώστε ο πλούτος που υπάρχει και παράγεται να γίνει λαϊκή περιουσία. Το βότσαλο λοιπόν που θα πετάξουμε πρέπει να έχει στόχο την αλλαγή στην εξουσία ώστε οι κύκλοι που θα δημιουργηθουν να φέρουν τα πάνω κάτω αλλιώς υπάρχει κίνδυνος αργά αργά να εξασθενίσουν και να εξαφανιστούν.
Η βάση του προβλήματος δεν είναι η μετάβαση από το μικρό στο μεγάλο κύκλο. Άλλωστε το πρώτο και το τελευταίο κύμα είναι ένα και το αυτό. Το μόνο που διασπά αυτή την ενότητά και σε κάνει τα βλέπεις διαφορετικά είναι η διαφορά φάσης. Ο χρόνος. Το πρόβλημα λοιπόν παραμένει ο Συντονισμός. Μόνο έτσι μπορούν οι κύκλοι δικαιοσύνης, που γεννιούνται από μικρά πετραδάκια καλοσύνης, να σταθούν απέναντι στα τρομακτικά τσουνάμι αδικίας, που παράγουν οι συντονισμένοι ογκόλιθοι της εκμετάλλευσης. Είναι εφικτός ένας τέτοιος συντονισμός; Ο καθένας με βάση τις εμπειρίες του δίνει την δική του απάντηση. Μια απάντηση δύσκολη έξω από ιδεοληψίες. 'Όμως πολύ δυσκολότερο και επικίνδυνο συνάμα, είναι να επιλέγεις ανάμεσα σε "καλά" και "κακά" βότσαλα του γιαλού, όταν αυτά προέρχονται από την ίδια μήτρα και οφείλουν την μορφή τους σε αυτή την αέναη μεταβολή. Κατά τ΄άλλα πολύ όμορφο κείμενο! σαν διαλογισμός μπροστά σε μια λίμνη που ξυπνά από τις πρώτες αχτίδες φωτός.
Αγαπητή,
χαιρετίσματα από το Παρίσι.
Μακάρι νά'χαμε όλοι το θάρρος σου, τη ματιά σου στα πράγματα και τον υπέροχο ψυχικό σου πλούτο.
Υπενθυμίζω όμως το «δίλημμα του φυλακισμένου», της θεωρίας των παιγνίων: η ιστοριούλα αναφέρεται σε δυό υπόπτους Α και Β που συνελήφθησαν και κρατούνται απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Έχουν την επιλογή να συνεργαστούν με τις αρχές, κατονομάζοντας ο ένας τον άλλον ως συνένοχο, ή να σιωπήσουν. Αν ο Α κατονομάσει το Β, και ο Β κατονομάσει τον Α, θα καταδικαστούν αμφότεροι κατά συνταυτουργία από 5 χρόνια έκαστος. Αν ο Α δεν μιλήσει και ο Β κατονομάσει τον Α, τότε ο Α θα πάρει όλα τα βάρη πάνω του, καταδικαζόμενος 10 χρόνια, ενώ ο Β θα αφεθεί ελεύθερος. Συμμετρικά, αν ο Β δε μιλήσει και ο Α καταγγείλλει τον Β, ο Β βγαίνει έξω και ο Α παίρνει 10 χρόνια. Αν και οι δύο σιωπήσουν, θα καταδικαστούν αμφότεροι σε 6 μήνες ο καθένας στη βάση σχετικά ασθενών ενδείξεων.
Τι στάση να κρατἠσει ο καθένας;
-Αν υπήρχε τρόπος συνενόησης, (υποθέτοντας οτι θέλουν να αποφύγουν τη φυλακή) ή έστω αν υπήρχε η βεβαιότητα οτι διέπονται από τις ίδιες αρχές μη συνεργασίας με τους ανακριτές, πιθανότατα κανείς τους δεν θα μιλούσε. Όμως όντας απομονωμένος ο καθένας τους, ρισκάρει αν σιωπήσει να καταδικαστεί σε 10 χρόνια και έχει να κερδίσει 6 μήνες ελευθερίας αν ο άλλος δεν έχει μιλήσει· μιλώντας, σιγουρεύει οτι δεν πρόκειται να παραμείνει πάνω από 5 χρόνια φυλακισμένος κι έχει μια ελπίδα να αφεθεί αμέσως ελεύθερος...
Το απλοϊκό αυτό μοντελάκι δείχνει οτι μια καλύτερη κατάσταση για τον καθένα και για όλους είναι γενικά αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς συντονισμό - έστω κι αν αυτός προκύπτει μόνο από την υιοθέτηση κοινών αρχών και αξιών. Δεν είναι λοιπόν οτι η δικαιοσύνη θα επικρατήσει αν όλοι κάνουν το καλύτερο που μπορούν, αλλά το αντίστροφο: όλοι θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν, αν έχουν ήδη πιστέψει στη δικαιοσύνη. Έτσι προκύπτει τελικά για τον καθένα το διπλό ζήτημα του προσδιορισμού μιας αντίστοιχης κοσμοθεώρησης και της στράτευσης στην υπόθεση της επικράτησής της. Αν κανείς πάρει τέτοιο δρόμο, τότε διαρκώς μαθαίνει και ανακαλύπτει τον κόσμο, και ίσως και μόνο με αυτό ζει ήδη μια καλύτερη ζωή...
Νά'σαι καλά και σόρρυ για τη φλυαρία!
Μαύρο πρόβατο ωραία η ιστορια που λες κ συμφωνω, αλλα ειναι άσχετη με το νόημα του κειμένου. Δνε υπ;εχει πολιτικο μηνυμα εδω, μιλάω απλα για καθημερινές πραξεις, ουτε για επαναστάσεις ουτε για συντονισμούς.
Ναι κατάλαβα, αλλά λέω πώς δεν θα γίνουν «από μόνες τους»...
να σας πω την ιστορία μου, αγαπητή φραν και αγαπητέ γκεόργκυ;
Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ [[και Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ]] ειναι τα οπλα μας
+
Όταν δεν έχεις δικαιοσύνη όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται αποδεκτά.
>
όταν ήμουν έφηβη, πίστευα πως θα μας σώσουν ο ορθολογισμός και η δικαιοσύνη.
στα 16 έγραψα μια έκθεση με θέμα το πώς ο ορθολογισμός μπορεί να μας σώσει (από μικρό ήμουν ψυχαναγκαστικό).
στα 17 έγραψα μια άλλη έκθεση με θέμα το πώς η δικαιοσύνη θα μας σώσει.
αργότερα, με τον καιρό, έμαθα ότι είναι πολύ δύσκολο να μας σώσει η (αστική) δικαιοσύνη - την οποία είχα στο μυαλό μου, ως τρόπο πραγμάτωσης της ιδέας της δικαιοσύνης. όχι επειδή δεν λειτουργεί στην Ελλάδα ειδικά, αλλά επειδή δεν μπορεί να μας σώσει σε συνθήκες κρίσης και γενικά σε ακραίες συνθήκες/περιπτώσεις. και αν δεν μπορεί να μας σώσει στις δύσκολες συνθήκες, ακυρώνεται η ίδια της η έννοια, μιας και για τα δύσκολα υπάρχει, δηλ. για να επιβάλλεται όταν αμφισβητούνται δικαιώματα. όταν δεν αμφισβητούνται, όλα ρόδινα είναι, κανείς δεν προσφεύγει στη δικαιοσύνη.
και τότε, μάλλον τυχαία και σίγουρα μη συστηματικά, στράφηκα στον ορθολογισμό και στη διαλεκτική, που λες, γκεόργκυ.
και από εκεί - μιας και όλα τα άλλα με είχαν απογοητεύσει - έφτασα στον διαλεκτικό υλισμό.
φραν, κάνω αυτό το σχόλιο γιατί με αγγίζει η ευαισθησία σου και η ματιά που προέρχεται από αυτήν την ευαισθησία. είχα κι εγώ αυτή τη ματιά κάποτε. κάποτε πίστευα πως αν σιγά-σιγά όλοι κάνουμε το καλό, κάτι θα αλλάξει με τον καιρό, ώσπου η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσει.
μα το καλό δεν είναι μόνο του στον κόσμο. υπάρχει και πολύ κακό εδώ γύρω, όπως ξέρεις. μπορεί ακόμα και να κάνουμε το καλό και ο διπλανός μας να μην ξέρει πώς να το διαχειριστεί. όπως πολύ ωραία λες: .
Φτάνει η τυχαία, ατομική καλοσύνη για να θεραπεύσει τόση θλίψη; τόση αδυναμία; τόση πικρία;
κι ύστερα, ταιριάζει στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, να αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους; 1 καλό τη φορά, και κάποιος ίσως σωθεί... στο μεταξύ ζωές χάνονται, άνθρωποι δυστυχούν, χωρίς κανέναν σκοπό.
ελπίζω να μην θεωρήσεις διδακτικό το ύφος μου. σου μιλάω έτσι γιατί υπήρξα σαν εσένα. λέω αυτά που είπα στον εαυτό μου πριν κάποια χρόνια. ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις.
al
*όπως πολύ ωραία λες:
Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα αδικίας και αδυναμίας. Χαμένες γενιές που δεν διδάχτηκαν ποτέ ότι αξίζουν κάτι. Άνθρωποι που έμαθαν από την πιο τρυφερή τους ηλικία ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, που κανένας δεν τους είπε ότι αξίζουν, που ποτέ δεν τους δίδαξαν την αξιοπρέπεια και που τους έμαθαν μονάχα ότι είναι αναλώσιμοι σκλάβοι.
al
Σήμερα σε ξαναβρήκα...
Πόσο χαίρομαι που μπορώ να σε ξαναδιαβάζω πάλι...
Σ' ευχαριστώ
Γιώτα (αναγνωστρια του blog σου)
Δημοσίευση σχολίου