Πάει ο παλιός ο χρόνος!!!

Ακριβώς τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο άφηνα την Ουγκάντα. Θυμάμαι ακόμα τη στεναχώρια εκείνης της τελευταίας μέρας. Η Ανέτ δίπλα μου να κλαίει σιωπηλά και να τακτοποιεί πράγματα σε κούτες. Εγώ να της δίνω κουράγιο και ο Φράνσις να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες μεταφέροντας κουτιά και προσπαθώντας να ελαφρύνει το κλίμα με  αστεία. Ο Σαντυ στην αυλή μας κοιτούσε μουδιασμένα και έκανε μηχανικές κινήσεις.

Την ημέρα εκείνη μάζεψα όλα μου τα ρούχα, κράτησα λίγα για να ταξιδέψουμε και τα μοίρασα στους φίλους μου. Κουβέρτες, ρούχα, σεντόνια, παιχνίδια, αντικείμενα, τα πάντα. Τίποτα δεν κράτησα και τίποτα δεν μου έλειψε. Τα έδωσα όλα ανάμεσα σε δάκρυα, αγκαλιές και υποσχέσεις πως θα επιστρέψω.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κρατήσω αυτή την υπόσχεση...

Όλα αυτά ένα χρόνο πριν...

Από την νωχελική ζωή της Ουγκάντα βρέθηκα στον λαβύρινθο της Μπανγκόκ...Στο μεταξύ συνέβησαν μερικά καταπληκτικά πράγματα και άλλα λιγότερο καταληκτικά...

Γνώρισα μια καινούρια χώρα που με συγκλόνισε: τη Βόρεια Κορέα. Από τους ελάχιστους τυχερούς που έζησαν στον τελευταίο "σοσιαλιστικό παράδεισο".

Και μετά ήρθε η κρίση...

Προτού διαβάσετε αυτή την ανάρτηση προσθέτω ένα disclaimer: Δεν έχω κάποιες ειδικές γνώσεις  οικονομικών και ότι γράφω είναι αποτέλεσμα προσωπικών σκέψεων τις οποίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Κάθε σχόλιο και κριτική είναι όχι απλά καλοδεχούμενα αλλά επιβάλλονται...

 

Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στο εξωτερικό. Είχα την τύχη να ζήσω σε πολύ διαφορετικά μέρη τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και πολιτικού συστήματος, κάτι το οποίο μου επιτρέπει να έχω και μια κάπως πιο σφαιρική εικόνα των πραγμάτων.

Η αλήθεια είναι πως -με ελάχιστες εξαιρέσεις- υπάρχει ένα κοινό μοτίβο ανάπτυξης σε όλες σχεδόν τις χώρες (ξεκινάει από τις ισχυρές οικονομίες και επιβάλλεται στις πιο αδύναμες)  και το οποίο φυσικά σχετίζεται με το καπιταλιστικό σύστημα όπως έχει εξελιχθεί. Κοιτώντας λίγο προσεκτικότερα αυτό το μοτίβο μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί και πως στην Ελλάδα (λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τις ελληνικές ιδιαιτερότητες) φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

 

Διαβάζω πολύ συχνά πως ο κύριος λόγος που η Ελλάδα χρεοκόπησε (άσχετα με το πως το βαφτίζει ο καθένας, αυτό που ζούμε είναι χρεωκοπία) ήταν ο σπάταλος και τεμπέλης  λαός που ζούσε πάνω από τις δυνάμεις του με δανεικά χρήματα, βουτηγμένος μέσα στο πλαστό life style και έστελνε την κόρη στο Λονδίνο για άχρηστες σπουδές. Όντως έτσι συνέβαινε, όμως το επιχείρημα αυτό, όσο σωστό και αν είναι φαινομενικά δεν αρκεί για να εξηγήσει το μέγεθος της κατάστασης. Θα μου πείτε ότι εάν σε αυτό, προσθέσουμε και ένα ακόμα πιο σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος που επίσης ζούσε με δανεικά χρήματα, έχουμε την απόλυτη συνταγή της αυτοκαταστροφής. Δεν θα διαφωνήσω ούτε σε αυτό. 

Οι Έλληνες νεομετανάστες 2-συνέχεια...

Πριν δεκαπέντε μήνες είχα γράψει μια ανάρτηση με τίτλο Οι Έλληνες νεομετανάστες όπου αναφερόμουν στην τάση που -τότε- ξεκινούσε για μετανάστευση στο εξωτερικό.

Η ανάρτηση αυτή παραμένει από τις πιο δημοφιλείς του ιστολογίου και περισσότερα από 10,000 άτομα την έχουν διαβάσει μέχρι σήμερα. Αναπάραχθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και έλαβα εκατοντάδες σχόλια. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ένιωσαν να "θίγονται" από το κείμενο και δεν έλειψαν και τα κακόβουλα σχόλια.

Δυστυχώς, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, ελάχιστα έχουν αλλάξει.