Στην Ελλάδα για ένα μήνα...

Σε λίγες μέρες θα βρεθώ για ένα μήνα στην Ελλάδα. Είναι οι "διακοπές" που περιμένω με λαχτάρα και ανυπομονώ. Τελευταία φορά που είχα έρθει ήταν πέρσι τον Απρίλιο όπου και παρέτεινα την διαμονή μου για  να ψηφίσω στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Κυριακή ψήφισα και Δευτέρα μεσημέρι έπαιρνα την πτήση για Μπανγκόκ. 

Τελικά εκλογές ξαναέγιναν αλλά πλέον εγώ βρισκόμουν στην Βόρεια Κορέα...

Οκτώ μήνες μετά λοιπόν θα επιστρέψω. Ήδη κάνω το πρόγραμμα μου για να προλάβω σε ένα μήνα να χωρέσω όσο πιο πολλά μπορώ. Και όμως για πρώτη φορά η χαρά μου δεν είναι ξέγνοιαστη. Δεν είμαι καν σίγουρη αν είναι χαρά.  

Για πρώτη φορά, φοβάμαι. Ίσως ακούγεται παράξενο, ίσως ακόμα και λαϊκίστικο, δεν ξέρω μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε. Όμως φοβάμαι ότι θα επιστρέψω σε μια Αθήνα που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με όσα ήξερα μέχρι τώρα.

Φοβάμαι για αυτά που θα δω αλλά κυρίως για αυτά που θα νιώσω. Οι αριθμοί με τρομάζουν, τα νέα και οι εικόνες ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα και να προσποιηθώ πως δεν υπάρχει. Αλλά ξέρω πως θα είναι εκεί σε κάθε μου βήμα.

Δεν έχω κάτι έξυπνο ή κάτι φιλοσοφημένο να πω. Δεν θέλω να αρχίσω το κήρυγμα. Σίγουρα η κοινωνία μας υπήρξε επιδερμική και γελοία. Ξοδεύαμε πολλά, τα θεωρούσαμε όλα δεδομένα, μπλεχτήκαμε μέσα στην χρυσόσκονη της βλακείας και κάπου εκεί χαθήκαμε. Όμως και ποια κοινωνία δεν το έχει κάνει αυτό; Άραγε ήμασταν οι μόνοι που ζούσαμε μέσα σε μια γυαλιστερή σαπουνόφουσκα;

Δεν ψάχνω δικαιολογίες και έχω γράψει άπειρα κείμενα για τις ευθύνες μας ως κοινωνία και ως πολίτες. Αλλά να, είναι που πίσω από όλα αυτά τα λόγια και τις θεωρίες κρύβονται πάντα άνθρωποι, και όχι στατιστικά στοιχεία. Και πλέον κουράστηκα να ψάχνω ενόχους.

Σήμερα έμαθα πως ένας φίλος μας άνεργος εδώ και πολλούς μήνες βρήκε δουλειά σε μια εταιρεία ψωμιού. Ξέρετε από αυτές τις γνωστές που φτιάχνουν τα τοστ και τα κριτσίνια. Μου το είπε στο τηλέφωνο χαρούμενος. Ναι ήταν χαρούμενος γιατί θα εργάζεται 10 ώρες την ημέρα και θα αμείβεται 586 ευρώ μικτά. Και θα κάνει υπερωρίες που δεν θα τις πληρώνεται αλλά η εταιρεία θα δίνει δώρο στο προσωπικό της μια φορά το μήνα μία συσκευασία τοστ. Ναι δεν αστειεύομαι, είναι αλήθεια.

Ο φίλος αυτός έχει ένα μικρό παιδί 6 ετών και ενοίκιο να πληρώσει. Αναρωτιέμαι αν το ψωμί του τοστ θα του καλύψει τις ανάγκες.

Αυτά λοιπόν που διάβαζα στις εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, αυτοί οι working poor είναι πλέον δίπλα μας. Είναι ο γείτονας μας, ο φίλος μας, ο ξάδερφος μας. Είναι αυτοί οι αναλώσιμοι που θα δουλεύουν ίσα για να αναπνέουν αλλά που ποτέ δεν θα δουν την ζωή τους να βελτιώνεται.

Και θα είναι και οι τυχεροί, διότι αυτοί τουλάχιστον έχουν δουλειά.

Δεν ξέρω λοιπόν αν θα έπρεπε να χαρώ για τον φίλο μου ή να κλάψω. ΄

Και αν εκείνος είναι από τους τυχερούς, τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους;  τους άτυχους, τους ευάλωτους, τους κατατρεγμένους;