Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Είναι εφικτή η αλλαγή;

Τελικά θα πω και εγώ τη γνωστή πλέον φράση-στα όρια του κλισέ- όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει. Και με πληγώνει ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφω στον τόπο μου. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντοτε έτσι ή αν η κατάσταση επιδεινώθηκε λόγω κρίσης αλλά έχω την εντύπωση πως διανύουμε περίοδο αποσύνθεσης.  Ο κόσμος είναι οργισμένος. Δικαιολογημένα θα πει κάποιος. Αυτή τη στιγμή η ανεργία ξεπερνάει το 20%, μιλάμε δηλαδή για πάνω από 2 εκατομμύρια ανέργους (χωρίς να υπολογίσουμε και εκείνους που δεν καταγράφονται) και οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αγγίζουν το 27%. Αυτό σημαίνει πως 3 εκ. συνάνθρωποι μας υποχρεώνονται να επιβιώσουν με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα, καθώς το όριο της φτώχειας στην ΕΕ ορίζεται ως εισόδημα που αντιστοιχεί σε λιγότερο από το  60% του βασικού μισθού. Στην αντίπερα όχθη ψηφοφορίες και κομματικά συμφέροντα, δημοσκοπήσεις, σκάνδαλα, βία, και η περίφημη «αλληλεγγύη». Πριν λίγους μήνες είχαμε αποθεώσει τις χειρονομίες των μαθητών κατά τη διάρκεια της παρέλασης και είχαμε ανάγει σε εθνικό ήρωα τον 15χρονο που σήκωσε το χέρι και «μούντζωσε» τους επισήμους. Αλήθεια τι ακριβώς επιτεύχθηκε εκείνη την ημέρα; Άραγε συνειδητοποίησε κανείς πόσο εύκολο είναι να περάσεις από μια χειρονομία στη βία και στον βανδαλισμό; Και το είδαμε στα πρόσφατα επεισόδια στα γήπεδα. Πόσο εύκολο είναι πλέον να μιλήσεις στα νέα παιδιά για την αξία της παιδείας, της ευγένειας, της σκληρής δουλειάς όταν όλοι με τη στάση μας τους δείχνουμε καθημερινά το αντίθετο;

Έχω δει αρκετές χώρες να βιώνουν βαθιές οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές κρίσεις. Θυμάμαι την Σερβία, όταν λίγο καιρό μετά τον πόλεμο και τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ, εργάστηκα για κάποιους μήνες εκεί. Η χώρα βίωνε μια βαθειά οικονομική και πολιτική κρίση, κυβερνήσεις που διαδέχονταν η μια την άλλη, διαφθορά, όπλα, φτώχεια. Και όμως, υπήρχε διάχυτη η πίστη και η αισιοδοξία πως είναι στο χέρι των πολιτών να ανατρέψουν την κατάσταση. Αυτή η πίστη υπήρξε η κινητήριος δύναμη να επιβιώσει ο λαός και να βγει από το αδιέξοδο.
Έχω ζήσει και σε χώρες που τελικά κατέρρευσαν. Η εσωστρέφεια, ο ατομισμός, η απαξίωση των θεσμών και ο υπέρμετρος λαϊκισμός υπήρξαν καταλύτης της καταστροφής. Όταν η παιδεία ενός λαού καταρρέει , όταν ο εγωισμός τον τυφλώνει, και η αρνητικότητα κυριαρχεί, τότε χάνεται και η ελπίδα ανάκαμψης.
Σήμερα πρέπει να επιλέξουμε τι είδους χώρα θέλουμε να χτίσουμε για το μέλλον. Το μέλλον όμως δεν μπορεί να χτιστεί με τις πλάτες των παλιών πολιτικών. Όσα νέα κόμματα και αν ιδρύσουν, όσο και να αλλάζουν τον πολιτικό τους λόγο είναι φτιαγμένοι από την διαφθορά, το ψέμα και την απαξίωση. Δεν θα χτιστεί όμως ούτε με την οργή, την βία και τις αδιέξοδες χειρονομίες που διδάσκουμε στα παιδιά μας. Ακόμα και η περίφημη αλληλεγγύη λειτουργεί ανασταλτικά αν δεν συνοδεύεται από ουσιαστικές προσπάθειες αλλαγής. Τι αξία έχει μια εταιρεία που θα δώσει τα τρόφιμα που περισσεύουν στα συσσίτια όταν  απολύει-δίκαια και άδικα- και εκμεταλλεύεται την κρίση για χαμηλούς μισθούς και καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος; Είδαμε μέσα ενημέρωσης και «αριστερές» εφημερίδες που πρωτοστατούσαν στις αντικαπιταλιστικές κορώνες και κόπτωνταν για τα δικαιώματα των πολιτών, να κλείνουν χωρίς προειδοποίηση, να απολύουν εκατοντάδες εργαζόμενους  και να αποποιούνται κάθε ευθύνης. Δεν γενικεύω, οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες, θεωρώ όμως πως  η ουσιαστική αλληλεγγύη είναι κάτι περισσότερο από ένα ανταλλακτικό παζάρι ή μια διανομή φαγητού. Κινήσεις απαραίτητες και σημαντικές αλλά από μόνες τους απλά συντηρούν το κατεστημένο.
Σήμερα τα πάντα έχουν ανατραπεί. Η ζωή που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Και απαιτούνται πολλές θυσίες, Κάποιοι θα χαθούν στις εξελίξεις, οι περισσότεροι όμως θα επιβιώσουμε. Τώρα έχουμε μια τελευταία ευκαιρία. Να αρνηθούμε τις παλιές συνταγές, να γυρίσουμε την πλάτη σε όσους ξαφνικά μεταλλάχθηκαν και κάνουν δηλώσεις μετάνοιας για να σώσουν ότι προλάβουν και να παραμερίσουμε τον θυμό μας. Κάθε μεγάλη αλλαγή ξεκινάει από μια μικρή ατομική αλλαγή. Και αυτή την αλλαγή μπορεί ο καθένας μας να την κάνει στον μικρό χώρο που επηρεάζει, στην εργασία του ή στην οικογένεια του. Είναι εφικτό, ή μήπως ζητάω πολλά;

13 σχόλια:

Lefki είπε...

Ζητάς πολλά!
Όπως είπες κι εσύ, πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι, που σημαίνει ότι φυτοζωούν ή ζουν εις βάρος άλλων (συγγενών για παράδειγμα, που τους στηρίζουν). Αυτό σημαίνει ότι τους έχει αφαιρεθεί η αξιοπρέπεια αν μη τι άλλο. Πώς θα ξαναβρούν αυτοί οι άνθρωποι τη δουλειά τους και κατ'επέκταση τον εαυτό τους όταν κανείς δεν τους δίνει την ευκαιρία? Πώς θα έρθει αυτή η ανάταση (οικονομική και ψυχολογική)? Με τα ψέματα που μας πουλάνε αυτοί που ανακυκλώνουν τους εαυτούς τους στις καλά μοιρασμένες καρέκλες τους? Αυτοί που βγαίνουν και λένε πως πρέπει να ζούμε με 300 ευρώ μισθό και τρελό κόστος ζωής, τη στιγμή που αυτοί έχουν φάει τα άντερά τους και τώρα ακόμα έχουν απίστευτες οικονομικές απολαβές? ή οι άλλοι που βρήκαν πάτημα στην κρίση και έχουν δεν έχουν πρόβλημα προτιμούν να κρατούν τα λεφτά τους στην τράπεζα παρά να πληρώνουν τους εργαζόμενους?

Όταν στερείς από τον λαό (τον όχλο) το ψωμί τι περιμένεις να κάνει? Να παραμείνει ευγενής, σκεπτικός και να στηρίζει τις ελπίδες του στο μέλλον? δυστυχώς δεν έχουμε από κάπου να πιαστούμε. Η Μαρία Αντουαννέτα έλεγε "τι πειράζει που δεν έχουν ψωμί? ας φάνε παντεσπάνι". Τα ίδια μας λένε και τώρα ουσιαστικά. Πολύ φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να τους φερθούμε ανάλογα. Όχι ακόμα βέβαια, αλλά αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα εκεί θα φτάσουμε.

Πιστεύω πως ο μαθητής που μούτζωσε τους επίσημους πολύ καλά έκανε. Αυτή τη φορά όμως θα ήταν καλύτερα να βρεθούν κάποιοι να υψώσουν το χέρι σε γροθιά αντί σε μούτζα, μπας και καταλάβει κανείς κάτι.

Φραν μου ζεις σε άλλη χώρα, και με την επαφή που έχεις με την Ελλάδα έστω από μακριά έχεις εξοργιστεί. Σκέψου κάποιους σαν εμένα που ζουν στη Ελλάδα, που μένουν σε νοικιασμένο σπίτι (με σταθερό ενοίκιο), με έναν μισθό που έχει να φανεί από τον Νοέμβριο κι ένα παιδί να μεγαλώνουν. Τι να πω στο παιδί μου?Τι να του πω του ιδιοκτήτη? να κάνει υπομονή μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες? να με κατανοήσει? να προσέξει τι θα ψηφίσει στις εκλογές? τι?

Fran είπε...

Μπορει να μην μενω μονιμα πλεον στην Ελλαδα εχω ομως οικογενεια κ γνωριζω απο πρωτο χερι τι δυσκολιες περνανε..Το θεμα ειναι πως δεν βλεπω αλλαγη επι της ουσιας. Η κατασταση ειναι ετσι κ ειανι δυσβασταχτη. Ομως δεν υπαρχει σωτηρια αν δεν υπαρξει σωστη δραση. Βλεπω κοσμο που ειναι ετοιμος να υποστηριξει παλι τα ιδια κομματα αλλα το χειροτερο για μενα ειναι αυτη η αποσυνθεση. Εχουμε ξεφυγει. Δεν μπορεις να ενθαρρυνεις τα παιδια να μουντζωνουν κ να απαξιουν τα παντα κ μετα να παραπονιεσαι για τη βια στα γηπεδα. Αυτη η οργη πρεπει να διοχετευτει δημιουργικα για να αλλαξει η κατασταση. Ετσι το βλεπω εγω.

Χρυσσα είπε...

Εσυ θα μας πεις Φρανι αν υπαρχει Ελπιδα.. Τι λες;; εχουν δει πολλα τα ματια σου...υπαρχει Ελπιδα να βαλουμε μυαλο..οταν τα ποσοστα των κομματων μας κημαινονται ακομα στα διψηφια νουμερα..οταν -και καλα- πηγαν 200 000 χιλιαδες να ψυφησουν τον εναν και μοναδικο υποψηφιο ενος κομματος, εθεωρεις οτι υπαρχει Ελπιδα;;;... δεν ξερω..οι νεοι κυριως ανθρωποι που συνανταω εγω ειναι μονο στα λογια επαναστατες..εχω απογοητευτει...δεν αναλογιζονται την κατασταση στη χωρα

Mayo Maria είπε...

μην πιστεύτε οτι πήγαν 200.000 να ψηφίσουν, προπαγάνδα εν οψη εκλογών! την κυριακή λένε θα υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές στο σύνταγμα για τους ταραξίες! μας παραμυθιάζουν τα μμε γενικώς, μας θέλουν πρόβατα.

Χρύσσα είπε...

Φυσικα και δεν το πιστευω..αλλα το γεγονος πως υπηρχαν ανθρωποι που ΠΗΓΑΝ να ψηφησουν- τι ειρωνια...να επιλεξουν ποιον..τον εναν απο τον εναν- με στεναχωρει πολυ...δεν γινετε να ειμαι η μονη λογικα σκεπτομενοι αναμεσα σε 11 εκκ Ελληνες...δεν μπορει οι υπολοιποι να ειναι ολοι τοσο προβατα... Ωραια θα υπαρχουν ελευθεροι σκοπευτες ε και;;;;..τι θα κανουν..θα πυροβολουν ανεξαιρετως μανες παιδια γερους;;;;... ας πει καποιος στα 300 παχυδερμα οτι ΕΜΕΙΣ τους βαλαμε εκει..και ειναι στο απολυτο χερι μας να τους διωξουμε κλοτσιδων..ΑΝ βαλουμε μυαλο..δεν ξερω τι αλλο να κανω..να βγω σαν τον πασιγνωστο παπου και να ουρλιαζω ΞΥΠΝΗΣΤΕ...δεν παω μακρια..φιλες μου..μητερες γυναικες...που εχουν ολη τη ζωη μπροστα τους...σκεπτοναι οπως οι γιαγιαδες μας. Το δικο μου "προβλημα" ειναι η νεοι..που θα πανε να ψηφισουν πχ Παγκαλο..επειδη θα τους δωσει μεταθεση για τον τοπο κατοικιας τους..η επειδη θα φροντισει να διορισει την ξαδελφη του μπατζανακι του κουμπαρου στο ταδε νοσοκομειο... Το εχουμε ακομα..αυτη η νοοτροπια δενε χει εξαληυθει..ΟΤΑΝ θα εξαλειφθει απο το συνολο το νεου αιματος αυτου του τοπου, τοτε θα μπορω να ελπιζω σε ενα καλυτερο μελλον...

Lefki είπε...

Ποια όμως είναι η σωστή δράση, αυτή που θα μας έκανε να αντιστρέψουμε το κλίμα και να ξαναπάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας? (όχι μέσα από οικονομικές φούσκες αλλά μέσα από μια υγιή οικονομία, με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια για όλους?)

Αν δεν αντιδράσει κανείς, ούτε καν τα παιδιά που βράζει το αίμα τους, τι να τους πούμε να κάνουν? Να καθίσουν να διαβάσουν -τα βιβλία που δεν έχουν πάρει ακόμα και τα έχουν σε φωτοτυπίες- για να προκόψουν και να σηκωθούν να φύγουν από'δώ?

Αυτοί δεν βάζουν μυαλό, δεν έχουν τσίπα πάνω τους. Όπως λένε και οι παραπάνω μου, τη σήμερον ημέρα λέει ο άλλος πως πήγαν να τον ψηφίσουν 200.000 πολίτες (!) για να κερδίσει έναντι του κανένα (!) την αρχηγία ενός κόμματος που θα έχει στόχο το 20% (!) στις εκλογές!!!!! Μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Πόσο ν'αντέξεις κερατάς και δαρμένος, δεν γίνεται.

Δεν δικαιολογώ ούτε προτρέπω σε βία, αλλά αυτό που έγινε στο γήπεδο είναι άλλη μια έκφανση της κατάστασης. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι και στους "καλούς καιρούς" σκωτονόντουσαν στους αγώνες, άρα αυτό δεν αποτελεί σημείο αναφοράς.

Fran είπε...

Το θεμα ειναι πως καθε ποσοστο στα γνωστα κομματα που θα ξεπερναει το 10% κ θα δινει την δυνατοτητα κυβερνησης συνεργασιας (κατι που ολοι εχουν προεξοφλησει) ειναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ. Ως πρωτη αντιδραση πρεπει να φροντισουμε να μην συμβει αυτο. Να κανουμε την εκπληξη, θα μου πεις με ποιο κομμα..ας επιλεξουμε καποιο που δεν εχει υπαρξει εξουσια ποτε..και σιγουρα οχι καποιο απο τα νεοσυστατα αυτων που πριν λιγο καιρο μας κυβερνουσαν.
Η βια γενικα δεν θα φερει ποτε αποτελεσμα. Η οργη ειναι δικαιολογημενη αλλα τι ακριβως πετυχαμε? και τι πετυχαμε κ με τις μουντζες..Δεν εχω λυση, απλα βλεπω πως εκει που ειμαστε τωρα ειναι τελειως αδιεξοδο...

Lefki είπε...

Άρα συμφωνούμε... πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Γιατί αν βάλουμε στους άνεργους τους χαμηλοσυνταξιούχους και αυτούς που ναι μεν έχουν δουλειά αλλά φυτοζωούν θα είμαστε 5 εκατομμύρια που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τη διαφορά. ΟΜΩΣ, και αυτό είναι πολύ αστείο και οξύμωρο, υπάρχουν άλλα 5 εκατομμύρια που τα έφαγαν παρέα με τον Πάγκαλο, κι αυτοί είναι που θα προσπαθήσουν να στηρίξουν το ίδιο καθεστώς, έτσι ώστε να συνεχίσουν να τρώνε ή με την ελπίδα κάποτε να φάνε κι άλλα.

Δεν ξέρω, ούτε έχω σκεφτεί ούτε έχω ακούσει από κάποιον μια "σωστή και δίκαια λύση", αλλά θεωρώ πως οποιαδήποτε αντίδραση είναι απαραίτητη. Σε πόσες αραβικές χώρες στο κάτω κάτω έδωσαν τη ζωή τους πρόσφατα για να αλλάξουν τα καθεστώτα? Το έχουμε κάνει κι εμείς άλλωστε..

ΓΙΑΝΝΗΣ Χ είπε...

Εγω θα πώ τα εξης:αφενός το ερωτημα θα πρεπε να είναι γιατι η ταδε χειρονομια-η μουντζα-εφτασε να αποτελεί απειλή για τους θεσμούς,πραξη βίας και τεντιμποισμού,ενω στην πραγματικότητα το περιεχόμενο της είναι ''οντως'' συνδεδεμενο με μια πραγματικότητα,δηλαδη κρύβει πισω της μια γενική κατασταση ανέχειας αλλα και μη ανοχής για τους κυβερνώντες?Μηπως επειδη πρέπει πάντα ο θεσμός να στέκει παντοτε υπεράνω μιας πραγματικότητας και να την υπερκαθορίζει,οντας ανέγγιχτος αποτην οποιαδήποτε λογικοτατη προσπάθεια αποδομησής του?
Αφετέρου,το πολιτικό συστημα είναι ασφαλώς μερος ενος μεγαλυτερου συστήματος με το οποίο αλληλεπιδρά.Φταιει για την καταντια του πολιτικου συστήματος το γεγονός οτι τα πρόσωπα που το απαρτίζουν έχουν ξεπηδήσει-τα τελευταια 35 χρόνια σχεδόν- απο μεγαλοσυμφέροντα-τοπικά και μη η όχι?Φταιει για το οτι η ασκηση οποιασδήποτε 'πολιτικής' εναπόκειται οσον αφορα την επιτευξιμότητα της η μη,απο τη διαπλοκη της με συγκεκριμενα συμφέροντα η οχι? αυτα νομιζω οτι ειναι ερωτηματα που πρεπει να απντηθούν σε πρώτη φαση.

Fran είπε...

Γιάννη Χ. η απαντηση είναι ενα μεγάλο ΝΑΙ...φταιει ακριβως αυτό που λες.. Αλλα φυσικά υπάρχουν κ άλλες ευθύνες.
Εσυ προσωπικά ποια θεωρείς την καλύτερη αντίδραση; αν σου κανω ενα αμεσο ερωτημα. τι πρεπει να γινει, τι θα μου απαντούσες και πως θα το κάνεις?

ΓΙΑΝΝΗΣ Χ. είπε...

Λοιπόν...αφενός ειμαι απ αυτους που πιστευουν οτι για να ορισουμε τη μορφη αντιδρασης,πρέπει να ορίσουμε ποιός θα αντιδράσει.το υποκείμενο δηλ της αντιδρασης.για μενα το υποκείμενο αυτό ειναι υποχρεωτικα το Πλήθος και οχι ο Λαός.(μεγάλη συζητηση αυτη).Αφετερου πιστευω οτι οι δράσεις του Πλήθους,μένει σε μεγάλο βαθμό να επινοηθουν.πχ το κινημα της πατατας.Κοινη συνισταμενη όμως ολων των συλλογικών δράσεων πρέπει απαραίτητα να είναι η διαρκης προσπάθεια αποδόμησης του καπιταλισμου στη σημερινη του μορφη..Κ ΑΥΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΚΕΝΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ.ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ,ΚΑΤΑΝΑΓΚΗ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ -Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ''ΝΕΩΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΩΝ ΕΔΑΦΩΝ'' ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΦΕΛΙΞ ΓΚΟΥΑΤΑΡΙ.

Ορέστης Ρουγγέρης είπε...

Φρανι δεν έχω απάντηση. Η μάλλον την απάντηση στα ερωτήματα που μας απασχολούν την έχεις ήδη δώσει στο κείμενό σου (κατα τη γνώμη μου την ταπεινή). Σε άλλες ευκαιρίες για σχολιασμό (κι εδώ αναρωτιέμαι μήπως κανείς πρέπει να είναι σαφώς πιο ενεργός από το να αρκείται σε έναν - εκ του ασφαλούς ίσως - σχολιασμό) είχαμε επισημάνει πως είναι θέμα παιδείας. Ευρύτερης, κι ευαίσθητης (πχ. το κακάο της σοκολάτας που καταναλώνω είναι προιόν απάνθρωπης παιδικής εργασίας, το βαμβάκι στα ρούχα μου το ίδιο, στην Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν παιδιά που δουλεύαν στα χωράφια, νόμοι στο Μαρόκκο αναγκάζουν κοριτσάκια που βιάστηκαν να παντρευτούν !!! τον βιαστή τους, Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ. Η ευαισθητοποίηση απαραίτητη, η γνώση αναγκαίο όπλο για να διώξουμε τις αυταπάτες μας... Ας ξεκινήσουμε από τ' απλά. Τα δικά μας και τα παγκόσμια ΑΠΛΑ. "Τι χώρα θέλουμε να χτίσουμε για το μέλλον" λες... Έχουμε την τύχη να ζούμε σε πολύ ενδιαφέρουσες εποχές.. εποχές πιθανών ανατροπών. Ας ξεκινήσουμε από τις μικρές δράσεις στους χώρους μας.. Ας έχουμε ανοιχτό μυαλό και την μεγαλοσύνη του "συγνώμη είμαι λάθος", τη σκέψη πως το δικό μου συμφέρον βλάπτει κάποιον άλλον ( κι ας είναι στην Ασία αυτός ο άλλος..). Κι ας είμαστε και λίγο κριτικοί μ' αυτούς που τροφοδοτούσαν τα όνειρά μας με σάπιες τροφές... κριτικοί και με τα όνειρά μας τα ίδια μπας κι είναι δημιούργημα "αναγκών" ξένων προς εμάς τους ίδιους... "τι χώρα θέλουμε = ποιοί είμαστε?"

Peter Papageorgiou είπε...

Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ εδώ και ένα χρόνο έχω αναθεωρήσει πολλά. Νιώθω πως έζησα τη ζωή μου κι εγώ όπως οι περισσότεροι μας σε μια φούσκα. Μια φούσκα πίστωσης, μια φούσκα χρέους, μια φούσκα λειψής ηθικής.
Συζητούσα με την 12χρονη κόρη μου πρόσφατα η οποία παρόλο που το παίζει ξανθιά τσαούσα, μου είπε πως πρέπει ο κόσμος να βρει το ένα πρόβλημα που είναι η πηγή όλων των προβλημάτων, που τα συνδέει όλα.
Τι είναι αυτό?

Κατά τη γνώμη μου είναι η επιθυμία, ο πειρασμός, η απληστία για κάτι παραπάνω από αυτό που μας χρειάζεται. Αν μαθαίναμε όλοι μας να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε, να μην θέλουμε το παραπάνω, αν ξεπερνούσαμε την ανάγκη της συσσώρευσης, της απληστίας, πιστεύω ακράδαντα πως όλα τα προβλήματα θα λύνονταν με τη μία.
Γιατί υπάρχει η κοινωνία? Γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον για να επιβιώσουμε. Αλλά κάποιοι πάντα ήθελαν περισσότερο από την επιβίωση. Ήθελαν περισσότερα από όσα χρειάζονται. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Γιατί τα περισσότερα που θέλουν, η νομίζουν ότι θέλουν κάποιοι, θα λείψουν είτε από κάποιον άλλον είτε θα επιβαρύνουν τη φύση άδικα.
Στη δουλειά μου έχω δει την απίστευτη σπατάλη και την απληστία. Επίσης βλέπω καθημερινά πως υπάρχουν συνεχώς νέα υποψήφια θύματα αυτού του τρόπου ζωής. Ανθρωποι που με ευκολία ξεπουλούν τα όποια ιδανικά είχαν η δεν είχαν για να υπηρετήσουν την ίδέα του "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ...ς μας...". Υπάρχει ελπίδα? Δεν ξέρω. Η εντύπωση που έχω πάρει ότι υπάρχει περισσότερη συνειδητοποίηση τώρα. Είναι αρκετή? Μάλλον όχι ακόμα. Τι χώρα θα φτιάξουμε για το μέλλον? Δεν ξέρω. Ελπίζω όμως καλύτερη από αυτήν που είχαμε μέχρι τώρα... Ο κόσμος ξυπνάει. Δεν θα είναι εύκολο, θα υπάρξουν προβλήματα και κάπου σίγουρα θα ξεφύγει το πράγμα... Όσοι από μας το έχουμε σκεφτεί λίγο περισσότερο έχουμε χρέος να είμαστε παρόντες για να κάνουμε ότι μπορούμε να παοτραπούν τα χειρότερα. Με το να κλειστούμε μέσα δεν θα πετύχουμε τίποτα...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...